The two of us from that time are dead, no matter how much we think back
We can no longer return, though it's something that can't be changed, so many times...
ห้องว่าง กลับว่างเปล่ากว่าที่เคย มีเพียงลมหายใจที่ก้องสะท้อนแทรกผ่านความมืด เงียบเชียบ หนาวเหน็บ
...เหงา...
...คิดถึง...
...ทรมาน...
เสียงของเหลวหยดกระทบพื้นดังเปาะแปะ เคล้าคลอไปกับสายฝนที่โหมกระหน่ำอยู่ด้านนอก สองมือทำได้เพียงโอบกอดตัวเอง ดวงตาสะท้อนเพียงภาพความเดียวดาย
ผืนผ้าม่านสีขาวปลิดปลิว สายลมพัดหอบเอากลิ่นดินชื้นแฉะเข้ามา ค่ำคืนนี้ช่างยาวนาน ลึกล้ำราวอนธการ
ผมปรารถนาเหลือเกิน ให้ทุกอย่างสิ้นสุดลงแต่เพียงเท่านี้...
The warbling wind, the fragrant sunshine streaming through the trees,
Since that day they've all changed colors,
I've been able to feel the seasons so many times, but you're not by my side
คาดหวังอย่างไร้จุดหมาย การดิ้นรนช่างไร้ค่า วันเวลาผ่านไปอย่างเลื่อนลอย เนิ่นนานแค่ไหนผมไม่อาจจดจำได้
ครั้งสุดท้ายที่มือของเราได้สัมผัสกัน...
ครั้งสุดท้ายที่ริมฝีปากของเราแตะแนบมอบไออุ่นให้แก่กัน...
ครั้งสุดท้ายที่ผมยิ้มให้เขา...
...ครั้งสุดท้ายที่เขายิ้มให้ผม...
