ฤดูร้อน, 2000
ในตอนที่พระอาทิตย์เลื่อนขึ้นตรงหัว เวลาเที่ยงวัน ผมนั่งจ่อพัดลมอยู่หน้าทีวีใต้เพิงขายน้ำแข็งใสของแม่ แต่สายตาไม่ได้อยู่ที่ความเคลื่อนไหวในกล่องสี่เหลี่ยมเลย แม้ว่านั่นจะเป็นการ์ตูนเรื่องโปรดก็ตาม
ผมกำลังสนใจสิ่งมีชีวิตสีชมพูก้อนหนึ่ง (ไม่ใช่เพราะชุดเสื้อปกกะลาสีกับกางเกงขาสั้นที่สวมแต่เป็นผิวของเขา) ที่นั่งอยู่บนม้านั่งใกล้หน้าร้านกับพ่อแม่ ตักกินน้ำแข็งใสราดน้ำแดงพูนถ้วยพร้อมยิ้มจนตาหยี แก้มป่องๆสองข้างพองออกมาเป็นลูกกลมๆ
ผมกำลังคิดว่า ถ้าผมจิ้มสักที มันจะแตกเหมือนลูกโป่งไหม
เขาหัวเราะเวลาพ่อตักของหวานเย็นฉ่ำเต็มช้อน ทำเสียงเหมือนเครื่องยนต์ ติ๊ต่างว่านั่นคือเครื่องบิน ส่วนปากน้อยๆที่อ้ารอก็คือถ้ำ
เจ้าก้อนสีชมพูก้อนนั้นดูมีความสุขเหลือเกิน
แล้วจู่ๆเขาก็หันมา กวักมือหยอยๆ ในขณะที่ผมได้แต่กระพริบตาปริบๆ
เขากำลังเรียกผมเหรอ
พอเห็นผมไม่ขยับ มือน้อยๆก็ยิ่งกวักแรงขึ้น ผมเลยยอมวางตุ๊กตาหมีพูห์ตัวอ้วนกลมลงแล้วเดินเตาะแตะเข้าไปหา
"กินด้วยกันไหม" เสียงเล็กๆถาม
ในฐานะเด็กห้าขวบ นี่ถือเป็นครั้งแรกที่คนแปลกหน้าชวนผมกินขนม
ผมหันไปมองแม่ เธอส่งยิ้มมาให้พร้อมพยักหน้าอนุญาต ผมจึงปีนขึ้นเก้าอี้ไปนั่งข้างๆก้อนสีชมพู
