คิมจีวอนเกลียดกาแฟ และไม่มีอำนาจใดลบล้างได้
เจ้าตัวคิดแบบนั้น
เป็นเรื่องเหลือเชื่อสำหรับนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ซึ่งรู้กันดีว่าเรียนหนัก ควิซเยอะ แล็บเพียบ และอ่านหนังสือดึกที่จะเป็นศัตรูกับสิ่งไม่มีชีวิตหนึ่งในไม่กี่อย่างบนโลกที่สามารถกระตุ้นการทำงานของระบบประสาทได้ แต่นั่นแหละ มันเกิดขึ้นกับคิมจีวอน
ตลอดชีวิตรวมยี่สิบเอ็ดปี ชายหนุ่มสามารถรับมือได้ทุกอย่าง จะน้ำเปล่า น้ำผลไม้ น้ำอัดลม เหล้า เบียร์ หรือแม้แต่เครื่องดื่มชูกำลังปั่นผสมปีโป้ ไม่มีอะไรสามารถเอาชนะเขาได้ เว้นก็แต่ของเหลวสีน้ำตาลขมติดปลายลิ้นเท่านั้น
จีวอนสู้มาเยอะ และค้นพบว่ามันไร้ความหมาย
นั่นเป็นสาเหตุให้เขาตั้งคำถามกับตัวเองเป็นครั้งที่ราวๆแปดสิบภายในระยะเวลาร่วมสองชั่วโมง เขามาทำอะไรที่นี่ ในร้านกาแฟสไตล์วินเทจใกล้มหาวิทยาลัย โดยมีมอคค่าเย็นแก้วละเกือบร้อยซึ่งพร่องไปเพียงนิดวางอยู่ตรงหน้า นอกจากทิ้งให้ไอน้ำเกาะแล้วยังแทบไม่เกิดประโยชน์อื่นใด
ผู้ใหญ่มักพูดเสมอว่าเมื่ออายุมากขึ้นจะเข้าใจเสน่ห์ของกาแฟได้เอง จีวอนยอมรับว่ากลิ่นมันก็หอมดีไม่หยอก แต่นอกเหนือจากนั้น เขาขอละไว้จะดีกว่า
อันที่จริงชายหนุ่มมีคำตอบสำหรับคำถามอยู่แล้ว เหตุผลที่ทำให้เขามานั่งๆนอนๆราวกับว่างทั้งที่ยังมีหนังสือกองเท่าภูเขารอให้สำรวจ การบ้านเองก็เป็นเพียงกระดาษเอสี่เปล่าๆ คือเจ้าของผมสีน้ำตาลช็อกโกแลตซึ่งกำลังก้มๆเงยๆอยู่หลังเคาท์เตอร์ รอยยิ้มหวานๆและเสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นต้อนรับทุกครั้งที่มีลูกค้ารายใหม่เข้ามา
