Eveeeet, yazma tıkanmasını atlatıp yazabildim sonunda bölümü :) Umarım beğenirsiniz. :)
Onur'un hikayesi olan Nakarat'ın 4. bölümünü bekleyenler, onu da birkaç gün içinde sizler buluşturmak için elimden geleni yapacağım. :)
Ayrıca diğer hikayelerimin tanıtımlarına da bakmanızı çok isterim. Özellikle çok yakında başlayacak olan hikayem Biçare için çok heyecanlıyım. Çünkü bir kitap karakterine aşık olan bir genç kızı anlatıyor kitap. :) Yani birçoğumuzu :) Ama onun bizden farkı karakterinin peşine düşüyor olması. :)
Narin elinde tepsiyle konuşa konuşa içeri girdiğinde ben Süt'le oynamaya devam ediyordum. Arayı ısıtmışken hemen bırakmak olmazdı. Hem sevimli hayvandı, hakkını vermesem ayıp olurdu.
"Çayı koyduktan sonra aklımıza geldi, kahve ister miydi, diye. Ama sonra sen çayı daha çok seviyorsun diye..." Yeşil gözleri şaşkınlıkla açılırken yüzünü neşeli bir gülümsemenin ele geçirmesi uzun sürmemişti. "Aaaa! Barıştınız mı siz?"
"Eh bir yerden başlamak lazım aileye girmeye..." dedim bir yandan göz kırparak tatlı sevgilime. Tam o sırada annesi içeri girdiğinde elindeki başka bir tepsiyle, Narin uyarmak amacıyla kaşlarını kaldırmıştı ve ben de susmuştum. Annesi de gülümseyerek bana bakmıştı.
"Süt Bey bu sefer sana bulaşmıyor bakıyorum."
Ben de ona aynı samimiyette cevapladım.
"Eh nereye kadar didişeceğiz? Alışsın artık."
Narin alt dudağını kanatacak gibi dişlerken ona bakmaktan kendimi alamadım. Onun kadar endişeli değildim. Evet, onu annesinin elinden alacaktım bir anlamda. Ama bu eninde sonunda olmayacak mıydı zaten? Benim dayanamamış, aceleci davranmış olmam neyi değiştirecekti ki? Sonsuza kadar sevgili olarak kalamazdık. Ha şimdi, ha sonra olmuş ne fark ederdi? Elbet benim için çok fark vardı, ben bir gün fazla Narinsiz olma fikrine katlanamıyordum.
Süt'ü yan tarafıma bıraktıktan sonra bana dikkatle bakıp huzurlu bir uykuya dalmasını izledim. Sonrasında çaylar kekler derken günlük bir sohbetin içinde bulmuştum kendimi. Zaten alışıktım bu tip ortamlara. Ne zaman memlekete dönsem aşçı olmamın da etkisiyle annemin bütün uzak, yakın arkadaşları etrafıma toplaşırdı. İlk amaçları yemeklerimden yemek olurdu. En başta bir erkeğin iyi yemek yapamayacağını kanıtlamak üzere gelirlerdi ama zamanla onlar da işimde iyi olduğumu kabul ederek artık yemeklerimden yiyebilmek için gelir olmuşlardı. Karınlarını doyurduktan sonra ise ikinci amaçları tarifler, püf noktalar için beni sıkıştırmak olurdu. Fazlaca o ortama maruz kaldığım için onların yaşındaki kadınlara nasıl davranmam gerektiğini öğrenmiştim. Sıkılmıyordum da. Eğlenceli bile geliyordu bana.
Melek Teyze terzideki işlerinden konuştu bir süre. Ben de ona sorular soruyor, sohbetin ilerlemesini sağlıyordum. Narin'in de büyük bir sevecenlik ve şefkatle aramızdaki konuşmayı izlediğini gördükçe mutlu oluyordum. Öyle bir gururla bakıyordu ki sanki dünyayı kurtarıyordum ben. Ama annesine böylesine düşkün biri için sevgilisinin böyle yaklaşması gurur verici olmaz mıydı? Nitekim annemin saçma şakasına rağmen ılımlı durduğunda, normalde üste çıkmada da ne kadar başarılı olduğunu bildiğim Narin saygıyla alttan aldığında ve annem itiraf ettiği zaman birbirlerine ne kadar sevgi dolu davrandıklarını gördüğümde fazlasıyla gurur duymuş, büyük bir huzur hissetmiştim.
Melek Teyze susup ortam derin bir sessizliğe gömüldüğünde annesinin hemen yanında oturan sevgilime beklentiyle baktım. O da bunun farkında olarak gözlerini ellerine dikmiş, derin nefeslerle güç toplamaya çalışıyor gibiydi.
Birden gövdesini annesine çevirip kadının şaşkın bakışları arasında ellerini ellerine aldı. Kuvvetle yutkunduğu, derin bir nefesle bütün bedenini hareketlendirdiği de gözlerimden kaçmamıştı. Şimdi yeşil gözleri adeta sabah çiyinde nemlenmiş, güzel yeşil gül yapraklarını andırırken dikkatle annesine bakıyordu. O ana şahitlik etmemin doğru olup olmadığından emin olamasam da hafif, abartısız bir gülümseme yerleştirdim yüzüme Narin kısa, kaçamak bakışlarla benden destek beklerken. Bu anın gelmiş olması inanılmazdı. Bundan çok da uzun bir zaman önce hayatım çok daha farklıydı. Sonra birdenbire Narin hayatıma girmişti. Âşık olmuş, evlenme teklif etmiştim ve beklediğim cevabı almıştım. Şimdi de bir sonraki aşamaya geçmek için bekliyordum.
"Sana bir şey söylemek istiyorum anne..." diye girdi söze Narin. Artık annesinin gözlerine doğrudan bakamıyor olsa da hala ellerini sımsıkı tutuyordu. "Biz..." dedi be sonra bana baktı uzun sayılabilecek bir süre. Annesi de onun bakışlarını takip edip soran gözlerle bana baktığında konuşmaya dâhil olup olmamam gerektiğinden emin değildim. Ben kararımı veremeden Narin tekrar almıştı sözü. Bu sefer daha net, daha keskin çıkıyordu sesi. "Erdem bana evlenme teklifi etti ve ben kabul ettim. Yani biz... Biz evlenmeye karar verdik." Bir çırpıda söylemişti sözleri. Ama rahatlayamadığını görmüştüm. Annesi bir bana bir kızına bakarken ne diyeceğini bilemiyor gibiydi. Bunu kesinlikle beklemediği yüz ifadesinden açıkça anlaşılıyordu.
Uzun bir sessizliğin ardından fısıltı gibi çıkan, titrek bir sesle konuştu.
"Erken değil mi biraz? Siz... Az zamandır birlikte değil misiniz?"
Narin kaşlarını indirip bana bakarken olduğum yerde dikleşip sözü aldım.
"Erken olduğunu biliyorum Melek Teyze." dedim sesim beklediğimden çok daha kendimden emin çıkarken. O anda kararlı durmam önemliydi. "Ben de bunu düşündüm sorguladım ama Narin'i çok seviyorum. Uzatmanın bir anlamını göremedim."
Sakin, ağır bir şekilde başını salladı Melek Teyze.
"Siz daha iyi bilirsiniz tabi. Kendinizle ilgili en doğru kararı siz verirsiniz." Hafiften de bir gülümseme kondursa da yüzüne gözlerine çöken hüznü görmemek mümkün değildi.
"Senin düşüncelerin benim için çok önemli anne..." dedi Narin adeta çırpınır gibi. Sesi ağlamak üzere olduğunu işaret eden bir tıkanma ve titreyiş ile yükselmişti. İçimin acıdığını hissettim. Narin her ne sebeple olursa olsun üzülmemeliydi. "Senin kalpten olurunun olması benim için çok önemli." diye tamamladı sonrasında sözlerini.
Annesi bir süre daha sessizliğini korurken başını hafiften çevirip beni süzmüştü. Sanki aklımdan geçenleri okumaya çalışıyor gibi gelmişti. Öfkeli değildi ama. Kızını ondan alıyormuşum gibi, suçlarmış gibi bakmıyordu bana. Ama hüzün... Gözlerinde insanı kolaylıkla pençesine alabilecek, boğazını düğümleyecek bir hüzün vardı.
"Eğer siz uygun zaman olduğunu düşünüyorsanız..." deyip yutkundu çatallaşan sesini bastırmak için. Nitekim tekrar konuştuğunda daha dirençli çıkmıştı sesi. "Bana da onaylamak düşer. Ama ne yapayım..." Gözlerini kırpıştırdığında birkaç damlanın yanaklarından süzüldüğünü gördüm. Narin de ağlamaya başlamıştı. Ben ikisinin arasında ne yapmam gerektiğini bilemeden kalmıştım. "Ben büyük bir kayıp yaşadım Erdem... Biz yaşadık. Aşmak, toparlanmak zordu bizim için. Çünkü her zaman başımızda, bizi sarıp sarmalayan bir dağı kaybetmiştik. Birbirimizden başka bize gerçekten destek olacak kimse yoktu. Hele ben... Narin olmasa unufak olur, dağılırdım. Narin bir arada tuttu beni, yıkılmamı önledi. Elbette olacak bu, bugün olmasa yarın. Narin sonsuza dek benim dizimin dibinde duramaz ki. Kendi ailesini kurmak için gitmek zorunda... Bunun farkındayım, bunu hep bekledim ama yaşamak... Bu anın geldiğini görmek..."
Narin başını yana eğerken gözyaşları daha kuvvetle akıyordu.
"Anne..." diye sızlandı zar zor duyulan, incinmiş sesiyle. Ben daha fazla dayanamadım. Ayağa kalkıp ikisinin ortasına geçtim. Narin şaşkınlıkla annesinin elini bırakmıştı. Ben de aynı onun gibi kavradım annesinin ellerini. O benim bir dirseğimi sımsıkı kavrarken ben de annesini tutmuştum. Benimkilere benzeyen kahverengi gözlerinden ayırmıyordum gözlerimi.
"Seni çok iyi anlıyorum. Ama... Ama ne yapabilirim? Senin kızın adeta bir sihir gibi girdi hayatıma ve ben o zamandan beri darmaduman oldum. Birini bu kadar çok sevebileceğimi bilmezdim daha önceden, Narin'le öğrendim. Şimdi... Onsuz yapamaz haldeyim. Evime gittiğimde o kadar boş ve yalnız hissediyorum ki... Narin'den başkası tamamlayamaz o boşluğu, biliyorum. Onsuz tat alamıyorum hayattan. Onunla bir yuva kurmak istiyorum. Bir binayı evim yapabilecek tek çare onun varlığı... Kızını sesin hayatından çekip almıyorum... Ben de bundan sonra yanında olacağım. Gerekirse yaslanacağınız dağ ben olacağım. Elimden geleni yapacağım. Ve kızını mutlu etmek için uğraşacağım. Buna emin olabilirsin."
Dolu dolu gözlerinin altından gülümsedi kadın.
"Allah'ım dualarımı kabul etti. Kızımı böyle sevecek biri olduktan sonra benim rızasız olmam ayıp değil mi?"
Hafifçe güldüğünde Narin'e çevirdim bakışlarımı. O da tıpkı annesi gibi ıslak yanaklarına tezatla gülümsüyordu. Bir kolumun altına sevgilimi, diğerinin altına onu bu dünyaya getirmiş, büyütmüş, en çok teşekkür ettiğim insan olan annesini alıp sımsıkı sarıldım ikisine. Dediklerimi yapacağımı, sözümden dönmeyeceğimi tekrar ettim.
O anda başını ilgiyle kaldırmış, dilini sallarken dikkatle önündeki manzarayı izleyen Süt'ün kara gözleriyle kesişti gözlerimiz.
Bana "Aferin, böyle ol..." dermiş gibi bakıyordu sanki. Göz kırpıp gülümsemekten kendimi alamamıştım.