After a few weeks
Third Person's POV
Time had passed, the war zone has been restored to it's former glory, the kingdom recovered, the injured had been healed pero ang sugat nang pag kawala ng taong minamahal mo ay mas malalim pa sa kahit anong sugat.
Ang Seer na si Janelle ay ilang araw ng nanghihina, dahil sa biglaang pag gamit ng kaniyang kapangyarihan, pero ang sabi ng mga kasama niya sa coven ay babalik pa ang dati niyang lakas kaylangan niya lamang mag pahinga.
Si Rachelle at ang kaniyang bagong silang na anak ay malayo na sa kapahamakan, si Rebecca naman pag katapos ng gera ay bigla na lamang itong umalis ng walang paalam, hindi na ito sinundan pa ni Renze dahil sa pakiramdam niya ay wala itong halaga sa babaeng mahal niya.
Nichole's POV
"Yves, san ka pupunta?" Tanong ko ng makita ko ang bag na laman ay damit niya.
"May aayusin lang ako sa Snow Claw pack, ilang araw lang ako", malamig niyang sagot, simula ng magising ako at malaman ang pag kawala ng anak namin ay pakiramdam ko ako ang sinisisi niya, tama naman siya kasalanan ko talaga kung hindi ko siya pinilit na sumama ako sa gera ay malamang buhay pa ang anak namin, ang masakit pa dito kahit sila Hix malamig ang pakikitungo sakin, lahat ng nasa pack ay ganun din, ang sakit para sakin. Tinalikuran nila akong lahat, umalis siya ng walang sinabi sakin ulit. Hindi ako labas sa kwarto ko upang kumain o kahit anong dahilan, parang wala na akong gana sa lahat. Kahit anong iyak ko ay walang may pakeilam, kahit na ilang beses ako humingi ng tawad kay Yves ay nag mumukha lamang akong tanga. Isa nalang ang paraan para matapos na ito, kinuha ko ang aking bag at nilagay lahat ng mga importanteng bagay roon, hindi na ako nag dala ng damit dahil makakabili din ako sa pupuntahan ko. Pag ka labas ko ng bahay namin ay nasalubong ko si Hix, parang hindi niya ako nakita, noon pag nasasalubong niya ako babatiin niya ako, hindi din ako pinansin ng mga kasama niya. Lakad takbo ang aking ginawa hanggang sa makarating ako sa palasyo na tinirhan ko din noon. Nakita ko agad si Rachelle sa may gate na mukhang kagagaling sa pamamasyal. Di ako nag atubiling lumapit sakaniya.
"Nichole? Anong nangyari? Bat ganyang itsura mo?" Tanong niya at umiwas ako ng tingin, karga niya ang sanggol na anak niya, may naramdaman akog kirot sa dibdib ko ng makita ko ang sanggol.
"S-si Cyrus? May kaylangan lang ako sakaniya" sabi ko ag iniwas ang tingin ko sakanilang mag ina.
"Bat mo ako hinahanap?" Narinig ko siyang nag salita, nilingon ko ito.
"May hihingin sana akong pabor sayo", sabi ko at nakakunot ang noo ng mag asawa.
"Ano yun Nichole? Alam mong hindi ka namin magagawang tanggihan", sabi niya at nag papasalamat ako at hindi ako mahihirapan sa balak kong mangyari.
"Gusto kong mamalagi sa mundo ng mga tao, alam mo ang daan papunta doon diba? Kahit ito lang Cyrus, kahit ito lang ang gawin niyo para sakin", sabi ko at pinipigilan kong maiyak, di napigilan ni Rachelle ang umiyak dahil sa alam niya ang nangyayari saamin ni Yves, sinisisi nya ang sarili niya sa nangyari.
"Sigurado kana ba sa disisyon mo?"tanong niya at tumango nalang ako.
"Yung susi ng bahay ko nakasiksik sa paso sa tabi ng pinto, pwede kang mamalagi doon, sorry talaga Nichole" sabi niya at tumango ako.
Nag lakad kami ni Cyrus papunta sa portal, nag tataka ako, dapat hindi niya ito maalala diba?
"Bumalik na ang alaala mo?" Tanong ko at ngumiti siya.
"Nang mapatay ni Janelle ang halimaw na iyon ay biglang bumalik lahat", sabi niya at tumango ako.
"Di mo pa ba nasasabi kay Rachelle?" tanong ko, umiling siya.
"May oras din para dyan, halika na, nandito na tayo", hinawakan niya ang braso ko at pumasok kami sa portal, bigla akong nahilo, dahil siguro di ako sanay, inalalayan niya ako mag lakad hanggang sa nasa harap na kami ng isang magandang bahay, kinuha niya ang susi sa paso at pinag buksan ako.
"Sana tama ang desisyun mo, itatago ko ito mula kay Yves para hindi ka muna niya guluhin, sorry Nichole, sabay sabay tayong lumaki, pinalaki tayong parang mag kakapatid pero wala akong nagawa, at wala akong magawa para matulungan ka ngayon", sabi niya at yumuko ako.
"Hayaan niyo na muna ako dito, salamat sa lahat Cyrus, salamat talaga", sabi ko at pumasok sa bahay na pinahiram saakin ni Rachelle.
Yve's POV
'Alpha, she left', narinig kong sabi ni Hix sa mind link, kaya pala biglang nawala lahat ng nararamdaman kong sakit na nag mumula sakaniya, bigla kong naramdaman na parang may sakit akong nararamdaman sa aking dibdib, pagkatapos ng gera ay hindi ko siya kinausap ng maayos, kahit na pinapahirapan niya ang kanyang sarili ay pinipilit kong pigilan ang sarili kong alagaan siya, oo sinisisi ko siya dahil sa pagiging maka sarili niya, kung nakinig lang sana siya saakin noon, pero alam ko may kasalanan din ako hindi ko siya na protektahan ng maayos, at ngayon umalis siya dahil di niya na kaya. Pero bakit di ko na siya maramdaman? Posible bang...
Hindi, hindi niya naman siguro papatayin sarili niya, pero bakit hindi ko siya maramdaman?
'Where?' Tanong ko kay Hix.
'Dhampir's territory' sabi niya kaya agad akong umalis sa meeting na nagaganap, wala akong pakeilam sa mga nag tatanong kung bat ako aalis, galit ako.
Pag ka apak na pag ka apak ko sa territoryo nila ay nakita ko sa may gate si Cyrus na mukhang may pinuntahan.
"Cyrus!!!", sigaw ko at nilingon niya ako agad, pag ka lapit ko sakaniya naamoy ko agad si Nichole.
"Nasan siya?" Tanong ko at sinamaan niya ako ng tingin.
"NASAN SIYA!"sigaw ko at naging ginto ang mga mata niya.
"Umalis na siya", sabi niya at kumolo dugo ko.
"DALHIN MO AKO SAKANIYA!", sigaw ko at inismeran niya ako.
"You really think i would do that?" Tanong niya sakin, at kinuwelyuhan ko siya.
"She's my mate!" Sigaw ko at tumawa siya
"Mate na pinabayaan mo!" Sigaw niya at di ko napigilan ang sarili kong suntukin siya.
"Wala kang alam!!!" Sigaw ko at tumawa ulit siya.
"Wala akong alam?, ikaw ang walang alam! " sigaw niya at binigyan nya din ako ng isang suntok.
"Anong ibig mong sabihin?" Sabi ko at sinuntok niya ako ulit.
"Hindi mo alam?!, hindi na ako magugulat na hindi mo alam", sabi niya at tumayo ako .
"Anong pinag sasabi mo?" Tanong ko ulit sakaniya.
"Hindi mo alam na hindi siya kumakain ng maayos?, na yung hilig niyang mag luto, mag basa, mag turo, lahat ng yun ay nawalan na siya ng gana?, hindi mo alam na ang boung pack mo ay hindi na siya kinikilalang Luna?, na wala siyang ibang ginawa kundi saktan sarili niya dahil sinisisi siya ang sarili niya?! Hindi mo alam o wala ka lang talagang pakeilam?!", sigaw niya sakin.Hindi ako makapag salita.
"Pumunta siya sakin Yves, nakikiusap na ilayo ko siya dito, na hayaan ko muna siyang mapag isa, hindi mo alam na mas nasasaktan siya, hindi mo alam nang makita niya si Kianna na karga ni Rachelle ay hindi niya ito magawang tingnan dahil nasasaktan siya, kung gusto mo pang gawing miserable ang buhay niya nasa mundo siya ng mga tao, sundan mo, para pahirapan siya gawin mo!" sabi niya at tinalikuran niya ako, nakatanga lang ako doon, hindi ko alam na nahihirapan siya, nung magising siya hindi ko siya kinakausap, hingi siya ng hingi ng tawad sakin pero hindi ko siya pinapakinggan, kahit na alam kong pinag sabihan siya ng pack doctor na kumain ng maayos at mag pahinga, hindi ko parin siya inalagaan, nawalan na nga ako ng anak pati ang mate ko iniwan din ako.
Umalis ako doon at umuwi, nandoon parin ang mga gamit niya pero mga importanteng gamit ay wala na, kinamumuhian niya ba ako? Galit ba siya sakin? Pakiramdam ko may nawalang bahagi ng katawan ko, ang tanga ko, parehas kaming nawalan pero pinabayaan ko siya.
Nichole's POV
Ilang buwan narin ang lumipas simula ng dumating ako dito, walang pag babago, nag kukulong lang ako dito, nag babasa ng mga libro, sa gabi hindi ako makatulog, lagi akong binabangongot, pag lumalabas ako naririnig ko sa mga matatandang nakatambay sa tindahan, nangangayayat ako, baka nga, tamad akong kumain. Pag ginanahan ako, tatambay ako sa play ground para panoorin ang mga batang mag laro, pero uuwi parin akong umiiyak, mahirap.
Mahirap makalimot, lalo't walang tumutulong sayo pero mas mabuti narin ito, hindi ako gaanong nasasaktan.
Alam kong may sumusunod sakin, pero wala akong pakeilam kung sino man yun, wala na akong ganang mag karoon ng pakeilam, hindi ko nga napansin na hindi ko na magamit ang kapangyarihan ko. Wala ng kuryenteng lumalabas sa mga palad ko.
Nakahiga lang ako sa kama, nakatulala, inisiip kung buhay pa ang anak ko sana ngayon masaya ako kasama ni Yves pero kung hindi dahil sa katangahan ko, hindi sila mawawalang pareho sakin.
Bigla akong dinalaw ng antok, pero gaya ng dati hindi nanaman magandang panaginip.
Napabalikwas ako, akala ko imahinasyon ko lang ang nakikita ko, pero ng isindi ko ang ilaw ay nandun parin siya.
"Y-yves?" Tawag ko, lumapit siya sakin pero tumayo ako mula sa kama at lumayo.
"Nichole, anong ginawa mo sarili mo?" Tanong niya ng makita ang mga pag babago sakin. Yumuko nalang ako.
"P-paano mo ako n-nahanap?" Tanong ko.
"Umuwi na tayo", sabi niya kaya nagulat ako, uuwi? May uuwian paba ako sa mundo namin?
"Nichole alam mong meron, halika na", sabi niya pero hindi ko siya magawang tingnan. Biglang nangatog ang mga tuhod ko, sa di malamang dahilan nanghina ako, hindi na ako nakapalag ng buhatin niya ako, nag kalad siya habang karga karga ako, pumasok siya sa portal at doon na talaga ako nawalan ng malay.
"She's fine alpha, kaylangan niya lang kumain ng maayos", narinig kong sabi ng isang babae, pag bukas ng mata ko nakita ko kaagad si Yves na nakaupo sa gilid ng kama na kinahihigaan ko. Hindi ko siya magawang tingnan sa mata.
"Kumain kana" sabi niya at inaabutan ako ng paborito ko peroo umiling ako at humiga ulit, at natulog.
It's all your fault, dapat ikaw nalang namatay! wala kang kwentang ina! dapat ikaw nalang namatay!
It's all your fault, dapat ikaw nalang namatay! wala kang kwentang ina! dapat ikaw nalang namatay!
It's all your fault, dapat ikaw nalang namatay! wala kang kwentang ina! dapat ikaw nalang namatay!
It's all your fault, dapat ikaw nalang namatay! wala kang kwentang ina! dapat ikaw nalang namatay!
"TAMA NA!" napasigaw ko, nang mahimasmasan ako nakita ko so Yves na nakatitig lang sakin.
"So you also having nightmares of me", sabi niya na parang dismayado, gusto kong umiyak pero pinipigilan ko.
"Aalis lang ako para tingnan ang nangyayari sa pack house, babalik din ako agad", sabi niya at umalis, at doon ko na di pinigilan ang pag tulo ng luha ko.
Yves' POV
"No, tama na, wag Yves", narinig kong bulong niya, nananaginip siya.
"TAMA NA!" Sigaw niya, hindi ko alam pero parang takot na Takot siya, ganito na ba epekto ko sakaniya?
" So you also having nightmares of me", wala sa sarili kong sabi sakaniya, kita ko na naiiyak siya pero pinipigilan niya. Kaya gumawa nalang ako ng paraan para hayaan siyang mapag isa.
" Aalis lang ako para tingnan ang nangyayari sa pack house, babalik din ako agad", pero ang totoo nasa pinto lang ako, naririnig ko lahat ng hagulgul niya, nasasaktan ako, masakit makitang nahihirapan siya ng ganito, kung alam ko lang na ganito pala kalala ang epekto sakaniya sana noon ko pa siya sinundo.
Umalis ako sandali para mag pa hangin, mula sa balkonahe nakikita ko ang mga batang nag lalaro sa harap ng pack house.
Bumalik agad ako sa kwarto ni Nichole, nandun lang siya nakatingin sa bintana.
"Nichole? Ok na ba pakiramdam mo?", tanong ko sakaniya pero di siya sumasagot.
" Bakit mo pa ako sinundo?" tanong niya, sinubukan kong lumapit pero lumalayo siya.
"Sa tingin mo kaya kong mawala ka din sakin?, alam kong kasalanan ko kung bakit ka umalis, alam ko sinisi kita at sinisisi mo sarili mo pero parehas tayong may kasalanan" sabi ko sakaniya narinig ko ang pag hikbi niya.
"Tama na Nichole, kung hindi mo pa kayang makalimot eh di wag mong kalimutan, at tanggapin mo nalang, hindi ka masamang ina, hindi mo yun ginusto, gusto mo lang akong maprotektahan at ang pack natin", pag kasabi ko nun bigla nalang siyang umiyak, hindi din siya lumayo ng lumapit ako para yakapin siya.
"Shhhh, mag kasama tayo, I'm so sorry, hindi na kita pababayaan ulit", sabi ko sakaniya.
Cyrus' POV
"Hoy! Umamin kana kasi?!" Sigaw ni Rachelle sakin nadulas kasi ako na naalala ko yung unang beses na maynangyari samin, aasarin ko sana siya pero ito ngayon ako yung nabuko.
"Kaylan kapa nakaka alala kasi eh!" Sabi niya at natawa ako.
"Matagal na, nung namatay yung mokong mong admirer" sabi ko at sinamaan ako ng tingin.
"Eh bat ngayon mo lang sinabi!" Sigaw niya kaya natawa ako, hahampasin niya na sana ako pero nagawa kong tumakbo, napadpad kami sa library, parehas kaming naka silip sa mga pagitan ng libro.
"Ang ganda ng usapan natin sasagutin mo na ako diba?" Tanong ni Ron kay Velvet na pinsan ni Rachelle, napa iling nalang kami.
"Sige basta gumawa ka ng magandang tawagan", sabi ni Velvet kaya parang lumaki teynga ni Ron.
"Meron na!" Sabi niya kaya tiningnan lang siya ni Velvet.
"Ano?" tanong niya.
"Honeybunch!" Sabi niya kaya di ako nag taka ng nag walk out si Velvet, tawa ng tawa si Rachelle.
I was stopping myself from laughing, after everything we've been through, all the fights, wars, death and calamities we've endured we somehow managed to survive, as long as were all together we will survive.
I looked down my beautiful wife, smiling at her, we still have a long way to go but our stories end here, but our kids, well let's just say we need to wait and see.
----
This is the end guys! Have a blessed day and thank you so much for supporting me, #5 in supernatural genre guys! thank you so much!
there will be side stories coming up but I have a lot of things going on right now so I am not gonna promise to do it right away. I love you guys!
Nickbabz signing off...