POV Alexis
Doodstil liepen we terug naar onze kamer. Ik keek Malia aan. Haar ogen straalde angst en ongeloof uit. What the actual fuck. Ik was erachter gekomen dat rijke gladjanus met zijn vieze snor Silvano Du Luca heette. Hij was hier de top douchebag van iedereen, de baas van deze helse plek. En hij had ons even haarfijn uitgelegd wat nu het project X was. Eenmaal aangekomen plofte iedereen moedeloos neer op bed. De metalen deur werd dicht geknald. Malia was aan het huilen, Beatriz probeerde haar te troosten en Anna keek me medelijdend aan. Isabella en Olivia keken beschuldigend en minachtend mijn kant uit. Ik negeerde ze. Malia's gesnik ebde weg. "Lex, w-wat is nu precies de bedoeling?" Ik zuchtte en keek iedereen apart even aan en begon te praten. "Project X is een nieuw vorm van entertainment. Wij worden met z'n alle in een Grieks Colosseum gegooid en moeten daar vechten tegen mannen. Als we winnen mogen we blij zijn dat we er met ons leven uit komen, maar krijgt een van de mannen ons tegen de vlakte, mogen ze doen met ons wat ze willen... Letterlijk alles, wat ze willen." Beatriz keek geschokt weg en Anna vloekte binnensmonds. "Tenzij je hem nog van je af krijgt ofcourse." Hopend dat dit het iets beter zou maken. It didn't. Malia kreeg weer tranen in haar ogen. Ik rechtte m'n rug. "Ik snap dat dit eng is. Dat het onmogelijk lijkt en dat het zeker een verloren zaak is. Maar nu hebben we een kans om te vechten. Om te laten zien dat ze ons niet de baas zijn en tegen ze op te staan. Ik kan het jullie leren, als we een team blijven komen we hieruit." Ik keek naar Isabella en Olivia. "Ook al is het nog nooit iemand gelukt, wij zullen de eerste zijn." Ze keken me allemaal twijfelend aan. "Ik zal de eerste zijn die het Colosseum instapt en ik zal ze laten zien dat we niet zo makkelijk buigen als dat zij denken!" Ik keek zelfverzekerd en sprak met veel moed, maar vanbinnen was ik doodsbang. Ik sprak mijn woorden als of ik geen angst had en een beacon of hope was, maar om eerlijk te zijn was ik versteend. Ik zou niet meer weten hoe ik fatsoenlijk zou moeten lopen. Er kwam verder ook geen reactie. Volgens mij was iedereen al blij dat ze niet als eerste de arena in hoefde te gaan. Ik ging op een bed liggen. Fool of a King! Ik overleef dit nooit. Na een tijdje werd de metalen deur opengegooid en Alonzo stapte naar binnen. Hij vroeg wie als eerste de arena in ging en ik stond op. Hij keek me pissig aan, z'n neus zag er inderdaad niet zo mooi uit. "Mooie neus." Zei ik spottend. Hij grimaste. "Dus jij gaat als eerste?" Hij keek duister. De andere knikte."Pas maar op. We zouden niet willen dat dat mooie koppie iets overkomt." Ik slikte om zijn opmerking maar ik hield me staande. "Dit is het mooie koppie wat jullie 'gladiatoren' dadelijk stof laat bijten." Ik grijnsde lichtelijk. Alonzo keek vuil. "Volg." zei hij simpelweg. Ik keek de rest nog even aan, ze knikte bemoedigend. Daarna volgde ik hem mee naar buiten en luisterde naar de instructies.
Ik stond in een omkleed ruimte. Er hingen allerlei outfits aan een rek en aan de muren hingen schilden, netten en allerlei andere taferelen. Op de grond stonden bakken met zwaarden en er was ook nog een make up tafel. Ik had een uur de tijd gekregen om mezelf 'fatsoenlijk' te maken. Aka entertain-ready dus... Ik zocht even door de hoopjes kleding en vond meerdere ietsen die ik kon combineren... Ik trok de dingen aan en keek in de spiegel. Ik droeg een soort outfit uit de Romeinse tijd maar het was meer een soort ijzeren lingerie. Veel voelde ik er niet van want er was niet veel om te voelen. Het zag er wel facking dope uit. Ik bedoel, als er een foute slutty halloween party was kon ik er zo naartoe. Flink slayen. Ik zuchtte. Was het maar zo'n feest. Ook had ik nog een soort maliënkolder rokje om mijn heupen hangen met daarover een riem waar een zwaard in kon. Zwaard. Dat is misschien ook handig. Ik liep naar de bakken toe en zocht door de hoop heen. Veel waren er bot. Ik peinsde en graaide verder. Ik vond een mooi exemplaar en zwaaide er even mee rond. Zwaardvechten is leuk. We deden het vaak bij aikido. Niet omdat het ergens mee te maken heeft, maar gewoon voor de fun. Ik zocht even door allerlei spullen en vond een slijpsteen. Geen idee hoe dit werkt maar als ik die steen eroverheen maai dan is het vast goed. Na 10 minuten zag ik dat ik nog 15 minuten over had. Die tijd dan maar even gebruiken voor een makeupje. Ik sloofde me even uit door een flink zwarte smokey eye op te gooien en keek in de spiegel. Ik kon mezelf bijna niet herkennen. Het totaal plaatje was raar. Vreemd. Buitenaards. Ik staarde naar mezelf totdat de deur werd opengegooid. Oh boy...
Ik werd naar een groot ijzeren hek geëscorteerd en daar moest ik wachten. Ik zuchtte diep. De jongen die ik voor het eerst had geslagen kwam naast me staan. "Succes, sla maar net zo hard als dat je mij hebt geslagen." Om eerlijk te zijn schrok ik me kapot van zijn stem, ik was zo zenuwachtig dat ik eigenlijk elk moment kon gaan overgeven. "Euhm dank je, denk ik." Ik keek weer vooruit. Hij bleef staan. "Wat doe je?" Ik keek hem vragend aan. "Ik ga aan de rand van de arena staan om te kijken of alles goed gaat." Ik keek hem verontwaardigd aan. "Fijn, nog een man om me zorgen over te maken." Hij lachte. "Nee ik zal niks doen." Ik wilde net nog wat zeggen toen het hek omhoog ging.
Ik hapte naar adem. Oke, adem in, en uit, in en uit. Ik zette een stap, en nog een en nog een. Toen ik zag dat er nog geen mannen in het gigantische Colosseum stonden ontspande ik wat. Ik was rond aan het kijken terwijl ik rondjes draaide. Jezus dit is groot! Ik stopte toen ik in het midden stond en keek naar het grote balkon waar Silvano zat. Hij hief zijn glas naar me. Eikel. Ik hoorde een presentator praten. Veel verstond ik er niet van. Ik was te zenuwachtig. Ik keek rond en bestudeerde het Colosseum. Aan de wanden waren tribunes waar mensen zaten. Niet zoals in een normaal Colosseum, dit was meer verscholen. De wanden waren 7 meter hoog. Niet klimmen dus. 200 meter naar boven was een glazen koepel over de arena heen gebouwd. Daar kwam daglicht doorheen. Daglicht. Iets wat ik al een week niet had gezien. Ik bleef even staren. De menigte begon te juichen waardoor mijn aandacht direct weer bij de arena kwam. Een hek ging open. Een misselijke vlaag overspoelde me. Ik kon niet goed zien wie of wat door het geopende hek de arena in kwam. Toen het gedaante verder in de arena kwamen lopen kon ik het zien. Met grote passen kwam een man gekleed in Romeinse gladiator kledij naar binnen gelopen. Ik slikte en mijn ogen werden groot. Ergens anders aan de rand van de arena ging ook een hek open, waardoor ik de andere kant op keek. Een hond werd de arena ingeduwd. Het beest was aan het blaffen en bijten richting de mannen die hem met een stok het zand op duwde. De man aan de andere kant zag het ook, en hield zijn pas iets in. Een harde toeter liet me ineen krimpen. Ik keek om me heen. Het ging allemaal te snel, te veel, wat gebeurd er... Ik keek naar de hond wiens attentie ik nu had getrokken, het beest kwam luid blaffend mijn kant op gerend. Waarom ik, waarom ren je niet naar die vent? Ik keek naar de man die zijn tanden bloot grijnsde en zij pas voortzette. Oh nee.
Mijn vader had vroeger honden opgeleid toen hij nog een tiener was, en leerde mij alles over hoe je zo'n situatie moest aanpakken. We hadden thuis onze eigen honden ook opgeleid. Ik had mijn zwaard nog in de schede zitten terwijl de hond mijn kant op kwam. Oke, chillout, I got this. Om mijn arm zat een ijzeren soort band, I don't know either it's for show! De hond sprong naar voren en ik liet hem in het ijzer bijten. Ik draaide om greep hem bij z'n nekvel. Ik dwong hem ruw op de grond terwijl ik sissende geluidjes maakte. Hij beet en blafte en na een tijdje piepte. Ik was nog niet zeker als ik hem nu zou loslaten of hij mij zou aanvallen. Ik toonde nu alpha gedrag, wat in principe zou moeten zorgen dat hij me niet meteen aanvloog maarja, i do not trust my own judgement. Ik aaide over zijn kop en bekeek het dier van top tot teen. Hij had vele littekens over zijn lichaam. "Waar hebben ze jou vandaan gehaald he..." Ik probeerde hem iets te kalmeren en stond op. De Duitse Herder sprong ook op en rende een stukje van me weg. Diezelfde man was nu gaan sprinten en kwam al schreeuwend op me af gerend. Ik trok mijn zwaard uit de schede en bleef wachten. De menigte was aan het roepen en joelen. Maar mijn focus lag bij de vent. De man was nu nog maar 5 meter ver weg en ik anticipeerde op zijn beweging. Hij probeerde me bovenhands onderuit te maaien. Ik blockte de slag en draaide om hem heen. Ik vocht in full defence terwijl de man juist helemaal voor de aanval ging. Het was moeilijk, een paar keer was het bijna raak. De man raakte gefrustreerd. Hij vloekte alles bij elkaar toen ik wederom zijn zwaard ontweek. Het was uitputtend. Ik ontweek, sloeg en schreeuwde en het gevecht leek tot een einde te komen toen ik op de grond viel doordat hij me op mijn schouder had geraakt. De man lachte sinister. Hij gooide zijn armen zegevierend in de lucht en schreeuwde. De menigte joelde mee. Ik keek verwilderd om me heen, nog steeds lag ik op de grond. De man keek me aan en begon zijn riem los te maken. Ik krabbelde achteruit, hij schreeuwde iets, ik probeerde omhoog te komen. Hij greep me bij mijn keel en trok me omhoog de lucht in. Een harde klap liet me schreeuwen en weer naar beneden vallen. Een vuist in mijn gezicht en er danste allerlei zwarte vlekken voor mijn ogen. Ik lag weer op de grond. Ik maakte me klaar voor nog een klap en gilde. Tot mijn verbazing sprong de hond naar de man toe en beet in arm. De man begon te schreeuwen en te vloeken terwijl zijn arm rood begon te kleuren. Het gaf me tijd om overeind te krabbelen. Toen ik net weer mijn zwaard had opgeraapt en klaar en terug wilde draaien naar het gevecht stak de man de hond meerdere malen in zijn lijf. Het dier viel piepend op de grond en ik stond versteend. Door een bulderend geschreeuw draaide ik gebukt een rondje en rechtte mijn arm. Er was weerstand en ik deed mij ogen open. Geschokt liet ik het zwaard los wat nu in de man zijn zij vast zat. Ik ademde zwaar en mijn benen trilden. De man zakte ineen, de menigte werd gek. Mijn hoofd werd zwaar, ik was misselijk. Ik liep richting de uitgang maar zakte op mijn knieën. Ik kon niks meer. Knock out.
Dat was dan de eerste meeting met project X. Revisited modus, aka gory af. Comment, vote en vergeet niet het boek van D-Applepie en mij te lezen!