Όσο ο καιρός παιρνούσε, τόσο πιο πολύ καταλάβαινα πως η ζωή μου από εδώ και πέρα θα ήταν μια σειρά από παράλληλους αγώνες... Ένιωθα πως κάθε μέρα έτρεχα ολόκληρα χιλιόμετρα. Έτρεχα για να κερδίσω πράγματα, έτρεχα για να μην χάσω πράγματα... Έτρεχα για ότι είχα...
Αγώνας πρώτος: Επιβίωση στην Ελλάδα.
Το μυαλό μου είχε κολλήσει. Ο χρόνος περνούσε και το μυαλό μου έμενε κολλημένο. Πίστευα ότι ήμουν απλώς ένα ταξίδι. Ότι θα γύριζα στο Μόναχο κάποια στιγμή. Έτσι προσπαθούσα να ξεγελάσω τον εαυτό μου. Να τον κάνω να πιστέψει πως μια μέρα όλα θα γίνουν όπως πριν. Ο Αγγλικός Κήπος με το απέραντο πράσινο μου είχε λείψει... Μου είχε λείψει το αίσθημα της ασφάλειας που ένιωθα εκεί. Όλα ήταν ήρεμα. Δεν φοβόσουν να κάνεις ποδήλατο στο κέντρο, δεν φοβόσουν να περπατήσεις μόνος σου το βράδυ ακόμα και στην πιο απόμακρη περιοχή της πόλης. Εδώ ήταν όλα διαφορετικά. Το μυαλό μου βρισκόταν συνεχώς σε εγρήγορση. Ήμουν πάντα αγχωμένη όταν ήταν να περάσω κάποιον δρόμο, όταν νοίκιαζα ποδήλατο για την βόλτα μου δίπλα από την λίμνη -η οποία ήταν το μοναδικό θετικό που έβλεπα στην πόλη αυτή-. Μου έλειπαν τα θέατρα, τα μουσεία. Μου έλειπε η πνευματική παιδεία που εδώ ήταν απούσα.
Πρώτη φορά συναντούσα τόσο κενούς ανθρώπους. Ανθρώπους, οι οποίοι αδιαφορούσαν για την πνευματική τους καλλιέργεια και έπαιρναν στον λαιμό τους και τα μικρά παιδιά. Παιδιά που δεν είχαν μπει ποτέ σε θέατρο. Παιδιά που ποτέ δεν είχαν διαβάσει ποίηση και κλασική λογοτεχνία. Νέοι που έβρισκαν παρηγοριά στα φθηνά ρομάντζα, στα φθηνά σκυλάδικα και το ποτό χωρίς μέτρο.
Δεν αναζητούσα ανθρώπους που να έχουν τελειώσει πανεπιστήμιο. Αναζητούσα πάντα όμως ανθρώπους που δεν ήταν ημιμαθείς.Η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια καμιά φορά.
Καμιά φορά, συζητούσα με τους μαθητές μου για τα ενδιαφέροντά τους. Για τα βιβλία που διαβάζουν, για τις ταινίες που βλέπουν. Ξαφνικά, ένιωθα πως ζούσα σε μια κοινωνία άκρως επηρεασμένη από την αμερικανική τηλεόραση και ζωή. Μια ζωή αδιάφορη για εμένα.
Είχα μαθητές στην Γερμανία που έμοιαζαν με τα παιδιά αυτά. Είχα μαθητές που ήταν χειρότεροι. Είχα γείτονες που τους έλεγα ''καλημέρα'' και μου γύριζαν την πλάτη. Δεν θεοποίησα ποτέ την πατρίδα μου. Όμως η παιδεία που δίναμε εκεί ήταν ουσιαστική. Και έτσι έβγαιναν πιο γεμάτοι άνθρωποι στην κοινωνία. Ο άδειος άνθρωπος είναι εκείνος που κάνει θόρυβο. Γι αυτό εμείς οι εκπαιδευτικοί έχουμε το χρέος να τους γεμίζουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Να τους γεμίζουμε με ουσιαστικές γνώσεις, με ήθος, με ιδανικά. Αυτό έλειπε εδώ. Και δυστυχώς εγώ άνηκα στην μειοψηφία. Δυστυχώς.
Ώρες-ώρες ένιωθα τόσο έντονη την ανάγκη να γυρίσω πίσω. Όταν μιλούσα με την μαμά μου ή την Μίνα, το αίσθημα αυτό γινόταν εντονότερο. Ήθελα την παλιά μου ζωή πίσω. Δεν ήμουν ευτυχισμένη εδώ.
Ένα μικρό σημάδι ευτυχίας ήταν μόνο το γεγονός ότι έβλεπα τον Γιώργο ευτυχισμένο. Χαμογελούσε συνεχώς... Και το χαμόγελο ήταν αληθινό, έβγαινε από τα βάθη της ψυχής του. Αυτό μου έδινε δύναμη να συνεχίσω εκείνον τον αγώνα μου...
Αγώνας δεύτερος: Το κορίτσι με τα πράσινα μάτια.
Τις ώρες που δεν αναπολούσα το Μόναχο και βρισκόμουν στην δουλειά μου, έδινα ακόμα έναν αγώνα. Μέσα στο πλήθος των παιδιών που τα ενδιαφέροντά τους δεν ξεπερνούσαν τον καφέ σε μια καφετέρια, την έξοδο σε κλαμπ με τραγούδια χαμηλού επιπέδου και το κουτσομπολιό, έβλεπα ένα παιδί το οποίο αδιαφορούσε σχεδόν απόλυτα για όλα αυτά. Ένα παιδί που μου έμοιαζε και σταματούσα να νιώθω για λίγο τόσο μόνη και διαφορετική. Όμως ήταν τόσο μακριά μου. Δεν έβρισκα ευκαιρία να την πλησιάσω, δεν ήξερα πως να το κάνω.
Για τους περισσότερους στο σχολείο αυτό, ήμουν μια ξενέρωτη καθηγήτρια που εκμεταλλευόταν και το τελευταίο δευτερόλεπτο της διδακτικής ώρας και επέμενα σε πράγματα που οι υπόλοιποι ξενόγλωσσοι συνάδερφοι μου προσπερνούσαν αφού είχαν πειστεί ότι το μάθημά μας δεν είχε καμία αξία για τους μαθητές μας. Γι αυτό δεν ήξερα πως να την πλησιάσω. Γιατί φοβόμουν μην έχει την ίδια άποψη και εκείνη.
Όταν είχα μάθημα με το δικό της τμήμα, προσπαθούσα να κάνω το δυσκολότερο για έναν καθηγητή. Διαφοροποιήση μέσα στο μάθημα χωρίς να το αντιληφθεί κανένας μαθητής. Προσπαθούσα να χωρίζω την τάξη σε επίπεδα. Προσπαθούσα να της δώσω όσα περισσότερα μπορούσα στο θέμα της γλώσσας.
Μου είχε κάνει εντύπωση το πόσο γρήγορα μάθαινε τις λέξεις. Το πόσο γρήγορα μπήκε στο ''κλίμα'' των γερμανικών. Χωρίς δυστυχώς όμως να το καταλαβαίνει η ίδια.
Κάθε φορά που έβλεπα το χέρι της να σηκώνεται για να ρωτήσει κάτι ανυπομονούσα να ακούσω τις απορίες της και να της δώσω τις απαντήσεις που τόσο ανάγκη είχε.
Κάτω από τα φυλλάδια που μοίραζα σε όλη τη τάξη της έβαζα συνήθως άλλα δύο-τρία επιπλέον. Τα έβαζα εσκεμμένα κάτω-κάτω... Δεν ήθελα να τα δει κανένας συμμαθητής της, δεν ήθελα να τα δει ούτε εκείνη μέσα στην τάξη. Όταν μοίραζα τα φυλλάδια της χαμογελούσα πάντα και εκείνη με κοιτούσε βαθιά στα μάτια με ένα βλέμμα γεμάτο απορία που μερικές φορές σκοτείνιαζε τα πράσινα μάτια της.
Φοβόμουν όταν έβλεπα αυτό το βλέμμα. Φοβόμουν μην αντί να την πλησιάζω, την κάνω να φεύγει μακριά μου.
Την είχα ανάγκη. Δεν ήξερα γιατί. Δεν μπορούσα να βρω απάντηση μέσα μου. Απλά την είχα ανάγκη...
Αγώνας τρίτος: Παιδί.
Ένιωθα πως είναι πολύ άδικο να έχω ένα παιδί με τον Χένριχ ενώ με τον Γιώργο που είχε σταθεί δίπλα μου τόσα χρόνια, σε τόσες δυσκολίες να μην έχω καταφέρει να αποκτήσω ένα. Πλέον είχα καταλάβει ότι η Αλίνα ήταν απλά ένα θαύμα. Στην αρχή πίστεψα πως είναι η αρχή του τέλους του προβλήματος που είχα, στην συνέχεια κατάλαβα όμως ότι το πρόβλημα συνέχιζε να υπάρχει. Συνέχιζε να είναι εκεί και να με κρατάει πίσω. Να μου ρίχνει το ηθικό.
Ο Γιώργος, αν και ήξερα ότι ήθελε πολύ ένα παιδί, απέφευγε αυτή τη συζήτηση. Αντίθετα, εγώ ήθελα και ήμουν έτοιμη να πολεμίσω και να αγωνιστώ εναντίον αυτού του προβλήματος. Δεν ήθελα να του στερήσω ένα παιδί. Δεν ήθελα να του στερήσω την ευλογία του να γίνεσαι γονιός. Στην Αλίνα είχε σταθεί σαν πατέρας και καλύτερος. Και εκείνη τον αγαπούσε. Και τον έλεγε ''μπαμπά'' όμως βαθιά μέσα του ο Γιώργος ήξερε, πως μεγαλώνοντας η Αλίνα θα βρισκόταν όλο και πιο μακριά του.
Μια φορά μάλιστα, ένα βράδυ που με είχε πάρει πολύ από κάτω όλο αυτό, του είχα ζητήσει να φύγει μακριά μου. Να φύγει για να ''σωθεί'', να φύγει για να γίνει γονιός. Μα εκείνος δεν έφυγε. Με είχε πάρει μια σφιχτή αγκαλιά και μου είχε δώσει ένα γλυκό φιλί για να ηρεμίσω. Ήξερα πως όλα αυτά που έλεγα δεν μπορούσαν να σταθούν, πως δεν ήταν λογικά. Μα το μυαλό μου θόλωνε μερικές φορές με αυτό το θέμα...
Το μόνο βήμα που είχαμε κάνει ήταν ότι είχαμε συμφωνήσει να ξεκινήσω θεραπεία. Μια θεραπεία, η οποία μέχρι στιγμής δεν μου είχε φέρει κανένα αποτέλεσμα. Μου είχε φέρει μόνο τρεις αποτυχημένες προσπάθειες. Και μια τεράστια απογοήτευση.