♬ Thirty-two
Not a bother
Song used: Creep covered by Daniella Andrade
Hindi ako nakatulog ng gabing iyon. I was thinking the whole encounter with Clef and the Creole.
"Are you okay?" tanong sa akin ni Cael.
Tumingin ako sa kanya ng ilang segundo bago tumango at inumin ang kapeng halos lumamig na.
"I'm with Giana last night" aniya pero nanatili ang tingin ko sa kapeng hawak ko, "She's a colleague kasama ko rin siya nuong isang gabi. We accidentally met in downtown that's why we bought time to catch-up" pagkwekwento niya but no matter how endearing his topic is, hindi ko pa rin magawang makapagfocus.
"She said she saw me with you sa news. Kalat na sa media 'yung pictures na 'tin nuong November Fair. They thought we are... "
"Cael" he stopped talking when I suddenly uttered his name.
Tumaas ang kilay niya sa akin at ibinaba ang kapeng hawak niya. Nawala ang ngiti sa labi niya at sumeryoso ang tingin niya sa akin.
Kagabi ko pa ito gustong itanong sa kanya pero hindi ako makahanap ng tyempo. I feel like it's not right to ask him but it really bothered me.
"Nakausap mo ba ang Creole sa skype?"
Ni hindi ko nakitaan ng emosyon ang mukha niya sa tanong ko. Uminom siya ng kape at ibinaba iyon bago tumango sa akin.
"That night when you are sleeping in your room"
"D-did you told them that... " hindi ko maituloy ang dapat kong sabihin. Kinagat ko ang labi ko at tinitigan siya. I am hoping that he'll deny it or tell me na hindi niya iyon ginawa pero unti-unting naglaho ang pagasa ko ng makita kong muli siyang tumango sa akin.
He sighed deeply, "I told them I am your boyfriend, Fermatta. Sorry for that" aniya gamit iyong mapupungay niyang mata. Hindi ko alam pero may naramdaman akong inis sa ginawa niya, umiwas ako ng tingin at pinagmasdan ang kapeng nasa harapan ko, "I know I should've not done that pero hindi ko lang kasi mapigilan. They asked me who am I to you, ayokong sabihin na isa lang akong manliligaw, na wala lang ako sa 'yo" he said like it really pained him.
I wanted to tell him na hindi ganuon ang tingin ko sa kanya. Na iniisip ko rin na pagdating ng panahon matutunan ko rin siguro siyang mahalin but I don't want to give him false hope. I don't want him to wait for me. Ayokong maghintay siya sa isang bagay na walang kasiguraduhan.
"And those boys, they all looked so close to you. Nakita ko rin silang kausap mo nuon sa skype nung nasa Pilipinas tayo. I can't help but to feel jealous. I'm really sorry, Ferm. Hindi ko gustong mangialam... " he said in apologetic voice.
I just stared at my coffee for a minute pagkatapos niyang sabihin iyon. Ang tanging narinig ko lang ay ang paulit-ulit na pagbukas ng pinto sa cafe na pinuntahan naming dalawa ngayong umaga. I don't know what to feel anymore.
I am just bothered that Clef left last night without even talking to me properly. I thought we will be having a row pero ni hindi siya nagpaalam ng umalis siya. Siguro talagang ayaw niya lang akong makausap.
Naramdaman ko nalang na tinapik ni Cael ang balikat ko.
"Let's go. Malalate ka na sa training mo"
Wala akong nagawa kundi ang huminga ng malalim at tumango. I followed him hanggang sa makalabas kami sa cafe na iyon. Naiwan kami kanina ng bus papunta sa Opra-ah dahil hindi ako nagising ng maaga, siguro dahil sa kakaisip kagabi at dahil hindi pa ako nakakaadjust sa oras dito.
Nang makalabas kami sa cafe ay nagpara agad ng cab si Cael. Tahimik lang ako sa loob ng taxi habang pinagmamasdan ang downtown ng Los Angeles. Si Cael ay hinawakan ang kamay ko ng mahigpit. I just stared at our joined hands.
I can't feel anything. I can't feel those electrifying heat that I felt last night when Clef touched my hand. Wala iyong makakapagpagising sa aking sistema, there's no loud beating of heart. It's just plain and it doesn't seem right and it just doubled the frustration that I am feeling right now.
"Bakit nasa Subway ka nga pala kagabi?" tanong niya.
Nawala ang paningin ko sa magkahawak naming kamay at pinagmasdan ko siya, "I-i... " gusto kong sabihin na gusto ko siyang kausapin at tanungin sa mga bagay-bagay tungkol sa kanya pero pakiramdamn ko'y ayaw ko ng malaman niya pa ang mga iyon, "I was invited by Felicity and I am bored in the hotel, that's why"
Tumango siya sa akin at nagiwas na ako ng tingin sa kanya.
Nang makarating kami sa Oprah-ah ay wala na akong makitang estudyante ng Cecilian na pagala-gala sa lobby ng building. Siguro ay kanina pa sila nakapasok sa mga rooms na nakalaan sa kanila. Cael insisted na sasamahan niya ako sa room kung nasaan ang mga kapwa ko pianist but I told him that I can do it by myself. Siguro ay naramdaman niyang ayaw ko talagang magpasama kaya wala siyang nagawa kundi ang pabayaan ako.
I watched those rooms that sorrounded by wall glass. Lahat sila ay may mga hawak na instrumento, some of them were smiling, some were frowning and some looks like they are having their own world.
Nang nasa harap na ako ng room na nakaassigned para sa amin ay nagpakawala muna ako ng buntong-hininga bago dahan-dahang binuksan iyon. When I opened the doors widely, I slowly looked at those persons who are inside the room.
They all stopped from what they are doing and they slowly looked at me too.
Pakiramdam ko'y napako ako sa kinatatayuan ko ng makita ko kung sino ang nasa loob ng kwartong iyon.
"You're always late, Ms. Rivera" anas ni Gian pero hindi ko magawang ifocus sa kanya ang paningin ko.
Why didn't I predict this one? They are in Los Angeles last night kaya siguradong nandito sila sa Opra-ah ngayon!
Dwaine is smiling at me while sitting at his beat box. Si Hilton naman ay nakasandal sa pianong tinutugtog ni Lena samantalang si Aldon ay may hawak na isang gitara. I looked at the other side of the room and saw those familiar built. He also have those guitar on his hands katulad ni Aldon the difference is he's not looking at me. He's just staring at the music score that's settled in front of him at hindi ko mapigilang hindi makaramdam ng kirot sa puso ko.
Hindi mo ba natatandaan, Fermatta? He doesn't want to see you. He doesn't want to associate himself to you anymore kaya nga nagawa niyang hindi ka kausapin ng halos apat na buwan. Kaya nga iniwan ka nalang kagabi sa Subway.
"Let's start with your composition, Fermatta. Napasadahan na namin kanina 'yung mga dapat niyong tugtugin para sa tour" ani Maximo.
I want to argue with him at sabihing ayaw kong iparinig sa kanila ang kantang ginawa ko but I know they will not buy it. Kahit anong gawin ko ay maririnig at maririnig rin nila iyon.
Kinagat ko lang ang labi ko bago tumango sa kanya na parang maamong tupa. Hindi ko alam pero nakita ko ang pagtaas ng kilay ni Maximo sa akin pero binalewala ko nalang iyon. Siguro ay hindi siya sanay na nagpapaubaya ako ng ganuon nalang kadali.
Tumungo ako sa piano sa tabi ni Lena. I can feel their stares at me at pakiramdam ko'y nangangatog ang mga tuhod ko dahil duon. Nang maupo ako ay hindi ko mapigilang hindi mapahinga ng malalim. Hindi ko na kinuha ang pyesa ko dahil kabisadong-kabisado ko naman ang bawat nota at titik na nanduon.
I looked at Maximo and he gave me an encouraging look. Binalik ko ang tingin ko sa mga piano keys na nanduon sa aking harapan bago kantahin ang unang linya ng kantang kinompose ko.
"When you we're here before" after that I slowly closed my eyes and pressed my fingers on the piano keys. I felt those calm melody that almost break my heart.
"Couldn't look you in the eyes. You look like an angel. Your skin makes me cry"
Every lyrics I put in this song is real. This is what I am feeling for him at hindi ko mapigilang hindi masaktan habang paulit-ulit kong tinutugtog ito.
"You float like a feather in a beautiful world. I wish I was special. You're so very special"
He's so special that I can't even touch him. He's the star that I can't have. He's that one thing that I could asked to stay for my whole life but I just can't. Not because I don't have money, not because I can't sing, not because I can't play the piano but because I am not the one he wished for to stay in his life.
Ang sakit.
"But I'm a creep. I'm a weirdo. What the hell am I doing here? I don't belong here"
Unti-unti kong minulat ang mata ko at duo'y nagtagpo ang mata namin.
Kumakalabog ang dibdib ko sa mga titig niyang iyon. Those expressive eyes that captured my heart. How I wished I am the one he wanted to lay his sight for a long time.
"I don't care if it hurts. I wanna have control. I want a perfect body, I want a perfect soul. I want you to notice when I'm not around. You're so very special, I wish I was special... Oh, he's running away"
I am just going to let the pain eats me until I felt so numb, until my heart gets tired of waiting for him to make a move. I'll just cry silently, I'll just wish from the stars above how much I wanted to feel his embrace again, how I long for his words because I know no matter what I'll do, my feelings for him will not subsied so easily. That for a long time, I will be stuck to him.
Pumikit uli ako at kinanta ang huling linya ng kanta, "Whatever makes you happy. Whatever you want. You're so very special, I wish I was special"
Pinigilan kong manikip ang dibdib ko ng matapos kong kantahin ang kantang iyon. Iminulat ko ang mata ko at nakita ko ang mga seryoso nilang titig sa akin. Nabibingi ako sa katahimikan sa kwartong iyon and I suddenly just wanted to get out from the room.
"What do you think, Maximo?" tanong ni Gian pagkatapos ng mahabang katahimikan.
Huminga ako ng malalim at ipinilig ang aking ulo. Pinagmasdan ko si Maximo habang nakatingin sa kanyang laptop. It takes him one minute bago magangat ng tingin sa amin.
"I don't know. Something's off with Fermatta's compositon" aniya.
Halos mapakagat ako sa labi ko ng sinabi niya iyon. I know I'm not a good composer. This is not my forte, nuong una palang ay alam ko na iyon. This is Helion's forte, he's really good in composing songs. Marami na siyang jingle ng commercial na nagawa. His one composiiton also won in a song composition contest sa tv kaya nga nagtataka ako at sa akin ito ibinigay ni Mr. Bracelli.
"Mr. Smith won't approved this song for sure" ani Gian bago tumingiin sa akin.
I frowned when the realization dawned me. Kung hindi ito approved kila Gian at Maximo siguradong mas lalong hindi ito approved kay Mr. Smith. That old man standard is high but who cares about it!
"You should make a new one, Fermatta" anas ni Gian
Kumunot ang noo ko at umiling, "Ayoko"
Tumikhim si Maximo at muling ibinalik ang tingin sa kanyang laptop. Si Gian naman ay pinagmamasdan lang ako.
I don't want to change this song! I don't want to make a new one. Hindi ko na kakayanin iyon, ilang araw nalang at magsisimula na ang tour, hindi na kakayanin ng oras at isa pa alam kong wala na akong paghuhugutan pa ng kantang pwede kong gawin.
This is all what I've got. My last ace and I want this song so badly dahil para sa kanya 'to. Para kay Clef ito! I made this song para malabas ko ang nararamdaman ko kay Clef! Kung hindi ko kayang ipaglaban ang nararamdaman ko sa kanya then I will fight for this song.
"The lyrics is good but the melody is too sad, Fermatta" ani Maximo.
"That's right! Malungkot rin ang lyrics nuon. Hindi ba dapat kapag malungkot ang laman ng kanta ay malungkot rin ang tugtog. I think this melody will best fit the lyrics that I made"
"But it's not necessary na kapag malungkot ang lyrics ay malungkot ang tunog. People will get bore when they hear this one. Isa 'yon sa reason kaya't maraming artist ngayon ang gumagawa ng malungkot na lyrics pero taliwas ang tugtog na nilalapat nila duon" sagot ni Maximo sa akin.
He's got a point pero ayoko pa ring baguhin iyon. If they won't approved this song ay humanap na lang sila ng ibang gagawa ng kanta. If they'll force me to change this one ay hindi na ako papayag.
Narinig ko ang buntong-hininga ni Lena sa tabi ko. Si Gian ay napapailing nalang sa akin. Maximo's just staring his laptop, siguro ay alam niya ng magmamatigas ako. I know he's got used to my attitude dahil bago kami tumulak rito ay siya ang palagi kong nakakasama sa practice.
And he knew that if I don't like to do a certain thing, nothing can force me to do it.
"Hilton? Dwaine? What do you think?" tanong ni Gian.
Hindi ko alam pero mas trumiple ang pintig ng puso ko ng sila ang tanungin ni Gian. I looked at them and I saw their grins.
"I actually like the song. This is new to my ears and it's full of emotions" kibit-balikat ni Dwaine sa akin bago ako kindatan.
Si Hilton naman ay itinaas ang dalawa niyang kamay, "I also like the song. I want to sing this with her actually" aniya.
I want to thanked them for supporting me pero hindi ko iyon magawa dahil nakatitig sa amin si Gian at Maximo.
"How about you Aldon? You think this song will have a market?" anas ni Maximo.
Tumitig sa akin si Aldon with those serious expression. Sa kanilang apat ay si Aldon talaga ang mahirap pakisamahan dahil sobrang seryoso siya. Ni hindi mo alam kung tinuturing ka niyang kaibigan or he's just being civil with you dahil kaibigan ka ng kaibigan niya.
Narinig ko ang tikhim niya bago nagkibit-balikat, "I'm not the band genius here. Most of our famous songs ay si Clef talaga ang gumawa. You can ask him, my opinion doesn't really matter" he said honestly.
Halos manlaglag ang panga ko dahil sa sinabi niya. I want to punch him right here, right now. Wala akong nagawa kundi ang tignan si Clef.
He has those serious expression just like the first time I saw him in school. He cocked his head and looked at Maximo and Gian, "I think this song is good... she actually gave justice to her lyrics, 'yun nga lang at sobrang lungkot ng kinalabasan ng kanta. It's like she's mourning for something for... someone" aniya.
Sumikip ang dibdib ko dahil sa sinabi niya. He knows exactly what I am feeling for this song. Nagiwas ako ng tingin sa kanya at tumingin sa mga piano keys na nasa harapan ko.
"Mas lalo pang naging malungkot 'yung tugtog dahil piano accompaniment" patuloy niya, "What if we play it with guitar accompaniment? In that way, mas light 'yung dating ng kanta. May mga part rin na hindi maganda na pwede pang baguhin. Also, the end of the song na parang uulitin 'yung verse, I think it's better kung tatanggalin nalang 'yon" aniya.
Tulala ako habang nakatingin sa mga piano keys. Narinig ko ang tikhim ni Hilton. Ikinuyom ko ang palad ko para pigilan ang galit na nararamdaman ko. Who is he to tell me to change the song I composed!
Narinig ko ang pagsara ng laptop ni Maximo.
"Good suggestion Clef! If Ferm doesn't want to change her song composition ay irearrange nalang iyon. Imbis rin na piano ang gagamitin ay mas maganda kung gitara"
"Can you play the guitar, Ferm?" Lena asked me with worried voice.
I did not answer her question dahil nagngingitnit na ako sa kinauupuan ko. If I'll say any word siguradong sasabog ako.
"I can play the guitar for her. I'll help her rearrange the song" ani Clef.
Halos magrumble ang mga insekto sa aking tiyan dahil sa sinabi niya.
Pinigilan kong tumingin sa kanya at nanatiling nakatungo. Nang matapos sila sa paguusap tungkol sa kantang ginawa ko ay hindi ko na napigilan at agad akong nagexcuse para makaalis sa lugar na iyon.
I feel so exhausted after that. Mabilis pa rin ang pintig ng puso ko habang naglalakad ako sa hallway ng Opra-ah.
Ni ayokong baguhin ang kahit na isang tono sa kantang kinomposed ko pero nuong siya na ang nagsalita ay wala akong magawa! Siguro dahil alam kong mas magaling siya sa akin sa bagay na 'yon o baka dahil siya iyon. Si Clef. Shit lang Fermatta!
And why did he do that? Bakit nagpresinta pa siyang siya ang tutugtog nuon! I can play the guitar... or not. Magpapaturo ako kung hindi ko talaga kaya!
Hindi ko na nasundan kung ilang oras ba akong nakakulong sa cr dahil ayokong bumalik sa loob ng practice room. Gusto ko silang sugudin at sabihing ayokong baguhin ang kimoposed ko pero ayoko ring makitang muli Creole.
Panay ang pagvibrate ng cellphone ko, may text mula kay Lena at Maximo. Maging si Dwaine ay hinahanap rin ako.
Kung nadala ko lang ang bag ko ay talagang uuwi na ako pabalik ng Fur Elise. Ugh!
Nang masigurado kong naglulunch na ang mga estudyante ng Fur Elise ay 'saka ako lumabas sa cubicle na pinagtataguan ko at bumalik sa kwartong pinagprapractisan namin. I'll just sneak in, kukunin ko ang bag ko at babalik na ako sa hotel.
Pakalat-kalat na ang mga estudyante sa paligid. Mabilis ang lakad ko. Hindi ko alam pero may tumutubo nanamang kaba sa dibdib ko.
Nang makarating ako'y dahan-dahan ko ulit binuksan ang pintuan pero halos manakbo ako palabas ng makita ko siyang nakaupo sa harap ng pianong tinutugtog ko kanina. Huli na dahil inangat niya na ang tingin niya sa akin.
"Akala ko umalis ka na" he said casually to me like nothing happened between the both of us four months ago!
I hate him so much! Gusto ko siyang sapakin o sampalin but I don't want him to know that I'm still affected. I don't want him to know that the issue still bugs the hell out of me samantalang siya ay parang wala lang!
"Paalis pa lang" walang kagatol-gatol kong sabi sa kanya bago lumakad papunta sa piano kung saan siya nakaupo.
Hell I care kung nandito siya! Hindi ko siya pinansin kahit alam kong pinapanuod niya ang kilos ko.
"I'll teach you how to play the guitar tomorrow. Anong gusto mo? Bago ang practice kila Maximo o bago bumalik sa hotel niyo pauwi?"
"I'll ask Hilton or Dwaine to teach me" ani ko bago ako yumuko para kunin ang bag ko sa ilalim ng kinauupuan niya pero hindi ko iyon makuha dahil nasa kabilang dulo iyon.
Shit!
Sinubukan kong lumapit ng kaunti para mahagip ang strap ng bag ko pero halos hindi ako nakakilos ng makita kong tumungo rin siya pailalim para kuhanin ang bag ko.
Kumakalabog ang puso ko dahil sa sobrang lapit ng mukha namin sa isa't-isa. Nang tignan niya ako mula sa ilalim ng piano ay pakiramdam ko'y nagwala ang buo kong sistema. Agad akong nagiwas ng tingin at biglang napatayo.
Holy cow! What was that Fermatta!
Umayos rin siya ng upo at muling tumitig sa akin, "You don't need to ask for anyone's help. Nandito ako"
Sana ay naisip mo 'yan nuon.
"I don't want to bother you" ani ko bago ilahad ang kamay ko sa kanya para sa bag ko.
He stared at me for I don't know how many seconds. 'Yung mga matang parang may gustong ipahiwatig nanaman sa akin, kung kaya ko lang basahin ang nasa utak niya ay gagawin ko iyon. I want to know what he's thinking now that I'm in front of him. Kung ikinakamuhi niya ba ako dahil sa pagtaboy ko sa kanya, kung naiisip niya ba ako nung panahong wala ako sa tabi niya, kung masaya ba siya ngayon.
Sa bandang huli ay siya rin ang nagiwas ng tingin sa akin at inabot ang bag ko. Halos mamatay ang lahat ng insektong naglalaro sa tiyan ko. Pakiramdam ko'y may sakit ng gumuhit sa dibdib ko. Gusto kong huminga ng malalim pero hindi ko pwedeng gawin 'yon sa harapan niya.
Kinagat ko ang labi ko bago ko siya tinalikuran para umalis sa kwartong iyon.
I don't want to say goodbye dahil baka hindi ko mapigilan ang sarili ko. I started to walk away from him while gripping my bag tightly. Pakiramdam ko'y gusto ko nanamang umiyak. Ako ang umaalis ngayon pero pakiramdam ko'y siya ang nawawala sa akin.
Tumikhim siya, "You're not a bother to me, Fermatta"
I stopped on my track when I heard those words. Gusto kong muling humarap sa kanya at yakapin siya. Gusto kong sabihing sobrang namiss ko siya pero natatakot ako. Natatakot akong mas lalo akong mahulog sa kanya at natatakot akong walang sumalo sa akin tulad nuon.
"Ako ang magtuturo sa 'yo pagkatapos ng practice niyo ni Maximo" aniya.
Pumikit ako't marahang tumango sa gusto niya. Nang hindi ko na muling narinig ang pangalan niya ay nagsimula na akong maglakad muli.
Mabigat ang bawat hakbang ko. Pakiramdam ko'y ayaw kong umalis duon but I have to. Hindi pwedeng laging ganito.
Nang mahawakan ko na ang seradura ng pinto ay narinig kong muli ang boses niya, "Tell your boyfriend not to wait you for tomorrow" aniya bago muling tumikhim, "Hindi ko alam kung anong oras tayo matatapos"