Chapter 24: Denied
"Bakit hindi mo sinasagot ang tawag na 'yan, anak? Baka importante."
Napakagat ako sa aking ibabang labi at nagpalipat-lipat ang aking tingin sa cellphone ko at kay Mama.
Tumigil ang pagring ng cellphone ko ngunit tumunog ulit ito.
Dee calling....
Deym!
Anong gagawin ko?
Isip, isip, Nisyel.
"Anak?"
Waaah!
Sa sobrang taranta ko ay pinatay ko na lang ang cellphone.
Bahala na.
"Oh? Bakit mo pinatay, anak?" tanong ni Mama.
"Ah hehe... Hindi naman po importante 'yon, 'Ma."
"Sigurado ka? Bakit? Sino ba 'yong tumawag sa'yo?" tanong pa nito na parang hindi kumbinsido.
"Ah hehe... Wala ho 'yon. Stalker ko lang po. Hindi ko nga alam kung paano niya na naman nakuha ang bagong number ko, eh. Haaay ang hirap talaga 'pag masyado kang maganda, Ma, ano? Ang dami kong stalker, nakakabanas na nga po minsan eh," pagsisinungaling ko.
Waaah!
Papa God, sana po huwag Niyo akong tanggihan sa langit pag mamatay na ako kahit na nagsinungaling ako.
"Sabagay. Kahit ako nga ay gandang-ganda rin sa'yo, anak. Hindi na ako magtataka kung ang daming nahuhumaling sa'yo," nakangiting turan ni Mama.
"Oo nga po, eh. Pati nga po ang mga aso at pusa ni Lady M sa apartment napapatahimik sa tuwing dumadaan ang kagandahan ko, eh... Hehe."
Napatawa si Mama at hinaplos ang aking buhok.
Huhuhu. Napakasinungaling mo talaga, Nisyel!
Hindi kaya totoong tumatahimik ang aso't pusa ni Lady M sa tuwing dumadaan ako. Kinakahol at tinitingnan kaya ako nila nang masama. Naiinggit siguro sa beauty ko.
Mukhahang sasamahan ko yata sa impyerno si Dee.
Hindi puwede.
Ayaw kong tumira sa impyerno forever, 'no.
"Hindi ko inakalang matatanggap mo ako nang gano'n kadali, anak. Ang akala ko kinamumuhian mo ako pagkatapos kitang iniwan at pinabayaan." Naluluhang saad ni Mama.
Huh?
"Bakit naman po ako magagalit? 'Di ba po hindi magandang nagtatanim tayo ng galit lalo na sa mga magulang? Kasi ayaw ko pong mapunta sa impyerno nang dahil sa galit. At saka, 'di ba po tapos na ang lahat ng iyon? Ang importante ay nandito na kayo, Mama." Nakangiting sagot ko at yumakap nang patagilid sa kanya.
"Ang suwerte ko naman at binigyan Niya ako ng pinakamabait at pinakamagandang anak sa buong mundo," magiliw niyang saad.
"Naman, 'Ma!"
At pareho kaming natawa.
Papa God, bigyan Niyo po ako ng lakas ng loob para magtapat kay Mama. Huhuhu. Hindi po ako sanay magsinungaling at ayaw ko pong mapunta sa impyerno.
Sasabihin ko ba kay Mama na ang pamilya nagpakulong sa kanya at ang pinagtatrabahuhan ko ay iisa?
Pero baka magalit siya?
Pero baka mas magagalit siya 'pag hindi ko agad sasabihin.
Pero paano kung ayaw niya at paghihiwalayin niya kami ni Dee? 'Di ba 'yon ang kadalasang nangyayari sa mga teleserye?
Hindi ko kaya.
Mami-miss ko nang sobra ang dragon na 'yon 'pag pinaghiwalay kami ni Mama.
Pero 'di ba walang sekretong hindi nabubunyag?
Mahal ko si Dee.
Pero mahal ko rin si Mama.
Haaay... Ano ba talaga?
Napabuntonghininga na lang ako. Ano ba 'yan! Nai-i-stress ako.
"Oh? Ang lalim naman no'n, anak. May problema ba?" pagkuwa'y tanong ni Mama.
Sasabihin ko ba o hindi?
Pero baka maghalo ang balat sa tinalupan.
Haaay...
"Mama... M-may sasabihin po sana ako , eh." Kagat-labing saad ko.
Wish me luck!
"Ano ang sasabihin mo, anak?"
"B-boyfriend p-po."
Deym! Paano ba 'to?
"Ang ibig mo bang sabihin ay may boyfriend ka na, anak?" Nahihiyang tumango ako na ikinatawa ni Mama.
"Hindi naman ako nagulat pa roon, anak. Sinong hindi mahuhumaling sa alindog mong 'yan. Teka, sino naman ang masuwerteng lalaki na nakasungkit ng puso mo?" Nagagalak na tanong ni Mama.
Napatungo naman ako. Hindi ko alam kung saan ako magsisimula.
"E-eh... M-mama... Hindi ko naman po sinasadya, eh."
"Huh? Bakit, anak?" Kunot-noong tanong nito.
"Promise! Hindi ko po talaga sinasadya at wala po akong kaalam-alam," nakataas-kamay na untag ko.
"Bakit ba anak? Ano ba 'yang sinasabi mo?" Naguguluhang tanong nito.
"SiSkeetAlvanMijarespoangboyfriendko." Mabilis na wika ko kaya lalong kumunot ang noo ni Mama.
Haaay... Paano ba 'to?
"Bagalan mo kasi, anak. Hindi kita naiintindihan, eh."
"Basta, Mama, huwag po kayong magagalit, ha?"
Napabuntong hininga naman si Mama.
"Bakit naman ako magagalit, anak?"
"Basta po mag-promise kayong hindi kayo magagalit."
"Oo na. Pangako hindi ako magagalit, anak. Sabihin mo na."
Pumikit ako nang mariin at huminga nang malalim.
"S-si.... A-ano po kasi.... Ang b-boyfriend ko po ay s-si...."
"Si?" Turan ni Mama na naghihintay ng sasabihin ko.
Waaah!
Hindi ko kaya!
Huhuhu...
"Hindi ko po sinasadya, Mama... pero boyfriend ko po si S-skeet Alvan Mijares..."
Eh?
Bakit ko 'yon sinasabi?
Pinagmisdan ko ang reaksyon ni Mama kahit natatakot ako.
Nakaawang ang mga bibig nito at laglag ang kanyang mga panga. Nanlalaki rin ang kanyang mga mata.
Namayani ang mahabang katahimikan.
Gano'n pa rin ang reaksyon ni Mama pagkatapos ng mahabang katahimikan. Naka-perfect "O" pa ang kanyang mga bibig kaya hinawakan ko ito para isarado. Baka kasi pasukan ng kung anu-anong insekto mula sa paligid.
Sa gano'n lang kumurap si Mama at natauhan. Pagkuwa'y...
"Nagbibiro ka lang, anak, 'di ba?" Turan nito at parang bumigat ang kanyang paghinga. Sumeryoso rin ang kanyang mukha.
"Sorry po, Mama, pero hindi po ako nagbibiro." Umiiling-iling na sagot ko.
Napabitaw si Mama sa pagkahawak sa akin at napahawak sa kanyang sentido.
"Bakit? Bakit siya pa, anak?" Nag-umpisang tumulo ang kanyang mga luha at para siyang nasasaktan.
"M-mahal ko po siya, Mama. Hindi ko naman po alam ang tungkol sa inyo, eh." Nakatungong sagot ko.
"Hiwalayan mo siya, anak." Pagkuwa'y wika niya na puno ng awtoridad.
Umiling-iling ako. Hindi ko kaya. Hindi talaga.
"M-mahal ko po siya, Mama. At alam kong mahal niya rin ako."
"Pero sasaktan ka lang niya, anak. Lalo na kapag malaman niyang kadugo kita. Hiwalayan mo siya habang maaga pa. Siya ang dahilan kung bakit namatay ang lolo at lola mo. Maaatim mo bang makasama ang taong sumira sa pamilya natin?"
"Hindi ho, Mama. Hindi ko siya hihiwalayan. Mahal ko po siya. Pasensya na po."
Mabilis akong tumayo at lumabas ng bahay ni Mama.
"Anak! Sandali!" Narinig kong tawag ni Mama pero hindi ko siya pinakinggan.
Mabilis kong pinara ang taxi-ng dumaan at sumakay.
I'm sorry, Mama. Hindi ko magagawang hiwalayan si Dee.
"Kuya, sa SDM Empire po," turan ko sa mamang driver.
Mabilis akong kumuha ng 200 pesos sa wallet ko pagkarating namin sa harap ng SDM.
"Keep the change na lang po, kuya."
"Salamat po, Ma'am."
Mabilis akong tumakbo papasok ng building. Hindi ko na pinansin ang pagbubulong-bulongan ng mga empleyado. Tinungo ko ang private elevator para mabilis akong makarating ng 21st floor.
Lakad-takbo ang ginawa ko pagkabukas ng elevator. Nakita kong lumabas ng kanyang opisina si Dee bitbit ang kanyang cellphone at parang galit kaya mabilis ko siyang dinamba ng yakap at umiyak sa kanyang dibdib.
"Mee? Hey. What's wrong? Why are you crying? And where have you been?" Sunod-sunod na tanong nito at pilit akong pinapaharap sa kanya ngunit hinigpitan ko ang yakap para hindi niya matanggal.
"Tell me what's wrong, Mee? You're making worried," nag-aalalang wika nito at tinugon ang aking yakap. Naramdaman kong hinalikan niya ako sa ulo at hinaplos ang aking likod na parang pinapatahan ako.
Bakit kasi pinipilit ni Mama na hiwalayan ko siya? Hinding-hindi ko gagawin 'yon kahit magalit siya sa'kin. Mahal ko si Dee. Mahal na mahal. Ang gulo naman ni Mama, bakit ba niya ako pinapaiyak? Ayaw niya bang sumaya ako?
Mahabang katahimikan ang namayani at tanging paghikbi ko lang ang maririnig. Hinayaan na lang ako ni Dee na umiyak sa kanyang dibdib. Paminsan-minsan niya akong hinahalikan sa tuktok at hinihimas-himas ang aking likod.
Sa tagal ng pagkayakap ko kay Dee ay naramdaman kong nangalay ang aking binti kaya unti-unting lumuwag ang pagkayakap ko sa kanya. 'Di pa man ako nakakalas ay naramdaman ko ang paglutang ko sa ere.
Binuhat ako ni Dee papasok ng kanyang opisina at dinala sa private room. Ini-lock niya ang pinto at inilapag ako sa kama.
"Now tell me what the hell happened to you, Mee. Did somebody hurt you?" Umiling lang ako at hindi nagsalita.
"Then why were you crying? Kuya Nito told me you left the orphanage with someone. Was that the reason why you cried when you came? And why the hell did you turn your phone off? You scared me," pagsesermon nito kaya napatungo ako.
"Galit ka?" Kagat-labing tanong ko.
"Yes, I'm mad because I thought something happened to you," naiinis na saad nito.
Umangat ako ng tingin at hinawakan siya sa panga saka hinalikan siya nang mabilis sa labi.
"Galit ka pa rin?" pagkuwa'y tanong ko ulit.
"Yes," anito kaya hinawakan ko naman siya sa baba at hinalikan nang mga tatlong segundo sa labi.
"Galit ka pa rin ba?" tanong ko na naman.
"Yes," nakangising sagot nito.
Eh?
"Ang duga mo naman, Dee, eh!" Hinawakan ko siya nang mahigpit sa ilong at pinisil.
"Aww! Yhet gho of mhy nhos, Mee!" Napatawa ako nang marinig ang pagkangungo niya.
"Ang duga mo kasing dragon ka. Inuuto mo naman ako, eh. Gusto mo lang yata ng halik," nakangusong saad ko at pinakawalan ang kanyang ilong.
"Are you going to tell me now why you cried?" Pagkuwa'y tanong nito at sumeryoso ang kanyang mukha.
Bigla akong sinalakay ng kaba at naumid ang aking dila.
"Wala naman, Dee. Natakot kasi ako nang makita ka kaninang lumabas ng office mo na galit na galit kaya inunahan na kita. Hehe..." Natigilan naman ito at bahagyang napabuntong hininga.
"D-did I scare you?" Malungkot na tanong nito.
"Oo, Dee. Nakakatakot kaya ang itsura mo kanina. Para kang bomba na sasabog." Sana patawarin ako ni Lord nito. Ilang beses na yata akong nagsinungaling sa araw na 'to.
"I'm sorry. I was just worried when Kuya Nito told me that he can't find you in the orphanage. I tried calling you but you turned your phone off. I didn't know what to do, Mee. I thought something came up."
Waah!
Bigla akong na-guilty nang makitang parang frustrated si Dee.
"Sorry na, Dee. Nando'n lang kaya ako. Baka nagkasalisi lang kami ni Kuya Nito. Promise hindi na 'yon mauulit."
Nakahinga ako nang maluwag nang ngumiti siya at niyakap ako.
Pagkatapos ng mahabang yakapan ay lumabas kami ng kwarto. Umupo siya sa kanyang swivel chair at kinandong ako. Kinuha niya ang suklay mula sa bag ko at sinuklay ang buhok kong nagkabuhol-buhol.
Naisip kong dalasan ko kaya ang pag-iiyak para palagi akong susuklayan ng buhok ni Dee. Hihihi.
Binabasa-basa ko naman ang mga papeles sa kanyang mesa habang sinusuklayan niya ako hanggang sa aksidente kong nabuksan ang isang brown na folder.
Parang tinambol ng kaba ang aking dibdib nang makita ang litrato ni Mama rito.
Bakit may ganito si Dee?
Anong binabalak niya?
Napansin niya marahil na natigilan ako kaya tumigil rin siya sa pagsusuklay ng aking buhok.
"What's the matter?" Untag nito.
"Dee, bakit ka may litrato ni Mam- Ang ibig kong sabihin bakit ka may litrato ni Andrea Pelaez?" Kinakabahang tanong ko.
"Just don't mind that, Mee. Why? Do you know her?"
Oo, Mama ko siya, Dee.
Gusto ko sanang isagot pero...
"W-wala naman, Dee. Hindi ko siya kilala. Ngayon ko nga lang nakita 'yan, eh. Naikwento kasi sa'kin ni Mommy Amethyst na pinagtangkaan ng babaeng 'yan ang buhay mo noon," pagsisinungaling ko.
"Yeah. She did," nakatiim-bagang na sagot nito.
Kailangan ko na yatang ikumpisal ang pagkasinungaling ko.
©GREATFAIRY