CHAPTER 3: KUYA!
[ASPER]
"Asper. Wake up." Agad akong napabalikwas ng bangon nang magising ako.
"Huwag kayong lumapit sa akin." takot na saad ko habang pilit na isinisiksik ang sarili sa pinakamalayong parte ng kwarto sa kanila.
"Asper. Makinig ka na muna sa amin. Please?" pakiusap ni Kayle habang unti-unti siyang lumalapit sa akin.
"Ano ba talaga kayo? Sino kayo?" Mas lalo ko pang isiniksik yung sarili ko sa pader.
"Ipapaliwanag namin sa'yo ng maigi kaya kumalma ka muna. We're people too you know. Ang pinagkaiba lang ay may kakayahan kami. Kaya please pakinggan mo muna ang side namin. Tutulungan ka naming makaalis dito kung hihinahon ka at makikinig." Takot man ay pinilit ko pa ring maipakalma ang sarili ko.
She made sense. There's no way na makakaalis ako rito kung walang tutulong sakin. I want out and the only option I have right now is to trust Kayle's words because they look less harmless at alam nila ang sitwasyon ko.
Mariin kong ipinikit ang mga mata ko habang hinihintay na kumalma ang kumakabog kong puso. Nang bahagyang humupa ang nararamdaman kong samu't saring emosyon ay idinilat ko na ang aking mga mata upang tingnan sila ng diretso.
"Explain." I'm scared pero kailangan ko munang pakinggan side nila.
"Bago ang lahat, ako nga pala si Ashley Gillo. Karoommate ni Kayle. There's no need to worry, I really don't bite kaya relax ka lang." Sa sobrang panic ko kanina ay hindi ko na napansin ang kabuuan ng kaibigan ni Kayle.
Ashley has an elbow-length straight dirty blonde hair, bright round eyes, a bit taller than Kayle and has a boyish look. If Kayle is the refined one then Ashley is the rowdy one. "And I swear hindi talaga ako asong ulol."
"Asper. Hindi ko alam kung paano ka napunta rito but this is not the Moon's Academy na sinasabi mo. As you know, both Ashley and I has that power and we called that Ability. I have the ability called Ghost. I can pass through things and make things invisible while Ashley has the ability called Levitate, nagagawa niyang mapalutang sa ere ang ano mang bagay na mahawakan niya. Having these ability is quite normal around here and I never heard of anyone not knowing anything about it." Normal? Paanong naging normal?
"Mahirap mang paniwalaan but that is a fact."
"Sino ba talaga kayo?"
"We are called ability users." then she proceeded to explain everything. Hearing more from her made me feel a lot of emotions in just a couple of minutes. From shock to disbelief then acceptance to excitement.
Ability users, in other words, are individuals who practices the source. According to Kayle, lahat ng tao ay may sariling source.
Source is the term used to refer to the individual's magical potential. It is like a ball of light inside a person that attracts magical fragments from the environment. Kapag nakastore na ang source ng enough na magical fragments, that's the time na pwede ng gumamit ng Ability as an output of the source.
"Wow." Tulalang tulala ako habang nakikinig kay Kayle. Sino ba naman kasing mag aakala na ganito pala ang eskwelahang ito.
Hindi ko na tuloy alam kung anong mararamdaman. Magagalit ba, iiyak ba, matatakot. Masyado kasing information overload. Naooverwhelm ako sa nalalaman. Sa fairytales lang ang may ganitong kwento at setup. This defies common sense.
Wala sa totoong buhay ito but what can I do, nasa harap ko na ang ebidensya. Hindi ako makahanap ng rason para hindi paniwalaan ang nakikita ko. I should be shivering from fear right now pero hindi ko na magawa.
Surprisingly, habang tumatagal ako rito at nakikinig kay Kayle, the tension I felt earlier slowly subsided. I'm more confused now than frightened.
Something tells me na alam kong may ganito sa mundong ito. I wasn't the one that closes all the possibilities in this world. Siguro deep inside me kahit noon pa man, naniniwala na akong may mga kakaibang nilalang talagang nabubuhay.
Ang hindi ko lang talaga matanggap ay ang katotohanang sa ganitong pagkakataon ko pa nadiskubrehan kung kailan ko pa talaga mapapatunayan na may kaya akong gawin gamit ang utak ko na noon ko pa man hinahasa sa academics.
Ngayon pa na isang prestihiyosong paaralan ang Moon's Academy at may pagkakataon akong mangibabaw sa mga kaedaran ko. Tapos nga mapupunta ako sa sitwasyong ito? This is unfair.
Wala akong ibang masisisi kundi ang nagmamay-ari ng sasakyang sinakyan ko kanina, ang may hawak ng manibela at ng mapa. Pati narin sa maleta kong hindi ko nadala. Anong naisip niya at dinala niya ako dito?
"Kuyaaaa!" nasigaw ko nalang sa sobrang panggigigil matapos kong I-absorb ang lahat ng detalye sa kwento ni Kayle. Halos mag overload na nga ang sistema ko dahil sa mga nalaman ko ngayon. "Kasalanan mo 'tong damuha ka!"
"Hey chill ka lang Casper...Ay Daster? Master? Aster? Gangster? Ay basta ewan sa pangalan mo." sabi ni Ashley.
"Asper, Ash." pagtatama ni Kayle
"Okay Aster."
"Asper." pagko-correct ko sa kanya.
"Basta yun Asmer."
"Asper nga."
"Ay lintek basta kung ano man yang pangalan mo, yun na yun." Napatampal nalang ng mukha si Kayle sa inaasta ni Ashley while I was taken aback.
"Ang importante buo ka, one piece at walang nanakit sa'yo. Kakaiba man kami pero tulad nga ng sinabi ni Kayle kanina, tao pa rin kami. The values that we know of are still similar to yours. Gets mo? Kaya hindi mo kailangang matakot kasi kung anong kaba mo ay ganon din ang nararamdaman namin ngayon. We never heard of anyone not knowing anything about us, this is the first time. If having ability is abnormal to you and it's normal to us, wasn't it also the same with us? You not knowing anything is also abnormal for us."
Fair enough. She really made sense. Everything seems so hard to believe pero kung ganitong klaseng tao rin naman ang makikilala ko I feel some sense of assurance.
They've been very considerate and careful with me since the beginning. I'm not paying kindness with hostility.
"I get your point." finally, I was able to relax and my rational self resurfaced.
"So okay na tayo Luster?"
"Asper."
"Asner?"
"Ash." sabi ni Kayle in a warning tone.
"I was just joking." Seeing them, hindi ko na alam kung matatawa ba ako o hindi. Itong si Ashley kasi, ang gulo gulo. Dalawang syllable na nga lang pangalan ko hindi pa masabi ng tama.
It's amazing how one second, I was close to running away in fear for my life pero ngayon parang ang gaan-gaan na ng mood.
"Kung matawag mo ng tama ang pangalan ko then we're good." pagbibigay kondisyon ko.
"Then we're good." sabi ni Ashley saka niya iniabot ang kanang kamay niya for handshake na malugod ko namang tinanggap.
"Nice to meet you Asper." Tawagin niyo man akong baliw pero nang masabi na ng tama ni Ashley ang pangalan ko, tumawa ako ng malakas. Ashley really has a way with people. Ganoon na rin si Kayle, nagsitawanan na kaming tatlo.
"See? Hindi na nakakatense ang mood. Masyado niyong sineseryoso yung topic na yun. Masaya naman dito ah. Mag-eenjoy sya." natatawanang sabi niya.
"Ang problema lang naman talaga natin eh kung pano sya makakalusot sa mata ng mga taga rito at papano natin matatago na wala talaga syang special ability at mapauwi siya ng buhay. Yun lang naman yun." napahinto ako. Kung papano ako mapauwi ng buhay? Bakit? May posibilidad ba na mamatay ako?
"Ashley." warned Kayle.
"Ah..Eh..Uh-oh?" napahinto siya kakatawa nang mapansin niyang sya nalang ang tumatawa.
"Anong ibig mong sabihin? May namamatay ba dito?!" nagpapanic na tanong ko.
"Hey! walang namatay dito okay? Wala. Joke niya lang yun. Pano ka naman mamatay kung may special ability lahat ng estudyante dito." sabi ni Kayle.
"So are you telling me, may posibilidad na mamatay ang mga walang special ability?" tiningnan ko sila pero di sila umimik nagtitigan lang din sila.
"I'm getting out of here." sabi ko sabay tayo at tumungo dun sa pinto. Kumabog ng malakas ang dibdib ko sa kaba.
"No, stop! Trust us okay? Gagawin namin lahat ng aming makakaya, makauwi ka lang." mabilis na sabi ni Kayle habang pareho nilang hinaharangan ang pinto ng kwarto.
"Promise, peksman, mamatay man." gumuhit muna ng krus si Ashley sa leeg niya bago niya itinaas ang kanang kamay niya na tila ba'y nanunumpa sa harap. Napatanga naman ako sa kanilang dalawa.
They're too silly. Napatampal nalang ako sa mukha ko.