Τραγούδια: All Time Low- Somewhere In Neverland
Τ Ζ Ε Σ Σ Ι Κ Α
«Γεια σου γιαγιά» λέω με έναν χαζό, ψηλό τόνο όπως μπαίνω στην κουζίνα. Με κοιτάζει διασκεδασμένη καθώς κάνω το γύρω του πάγκου της κουζίνας και κάθομαι σε ένα σκαμπό.
«Γεια σου, γλυκιά μου» γελάει, βγάζοντας ενα κομμάτι ζύμης απο το μπολ και τα βάζει ένα ένα σε ένα ταψί.
Έτσι έχουν τα πράγματα για τη γιαγιά μου. Είναι η τυπική Γιαγιά. Ψήνει, πλέκει και όλα τα καθώς πρέπει. Πάντα μαγειρεύει το ένα μετά το άλλο, είτε ψητά είτε γλυκά. Ζηλεύω το ταλέντο της, εγώ τα καταφέρνω μόνο στο να βράζω νερό.
«Γιατί είσαι τόσο χαρούμενη;» διώχνει το χέρι μου καθώς πάω να πάρω λίγο από την ζύμη, με αγριοκοιτάζει με έναν αστείο τρόπο. «Έφυγε ο Χάρρυ;»
«Ναι και μου είπε να σου πω ότι πέρασε πολύ ωραία και σε ευχαριστεί για την φιλοξενία» επαναλαμβάνω τις λέξεις του Χάρρυ, στριφογυρίζοντας τα μάτια μου .
«Ο Χάρρυ είναι τόσο γενναιόδωρος. Είναι πολύ γλυκό αγόρι. Καμία σχέση με σένα αν γινόσουν διάσημη. Ο υπόλοιπος κόσμος ίσως να ήταν περισσότερο σαν αυτόν. Με βοήθησε με το σκούπισμα όλη την ημέρα, ύστερα με την ηλεκτρική σκούπα. Ειλικρινά, αυτό το αγόρι...» δεν την προσέχω μετά από αυτό.
Καθώς η γιαγιά μου λέει τον Harry 'Ο Τέλειος διάσημος' Styles, δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι την εκδρομή στο Ντονκάστερ με τον Νάιαλ.
Η οδήγηση θα είναι μόνο μια ώρα το πολύ. Δεν είναι μακριά αλλά, αυτό σημαίνει μία ολόκληρη μέρα με τον Νάιαλ. Μόνο με τον Νάιαλ.
Όσο και αν μισώ να το παραδεχτώ, εκείνος είναι κάτι το ιδιαίτερο. Έχει μια ειλικρίνεια που με κάνει να θέλω να του πω όλα τα σκοτεινά μου μυστικά. Σαν να μην υπάρχει μυστική πλευρά με τον Νάιαλ από τους One Direction, απλώς ο Νάιαλ. Αγνός, ειλικρινής Νάιαλ.
Δεν ξέρω. Είναι το πρώτο άτομο το οποίο μου υπενθυμίζει πώς θα ήταν να είμαι χαρούμενη, ξέρεις. Ειλικρινά, αν ήμουν γύρω από ανθρώπους όπως τον Νάιαλ και τον Χάρρυ, θα μπορούσαν να δω τον εαυτό μου χαρούμενο στο μέλλον.
Μόνο η σκέψη με ενθουσιάζει.
«...ο Χάρρυ θα ήταν το τέλειο εγγόνι»
«Έι, γιαγιά. Είμαι ακριβώς εδώ.» Γελάω, ακουμπώντας τους αγώνες μου στο τραπέζι και τη παλάμη μου στο σαγόνι μου.
«Ξέρεις ότι είναι αλήθεια» μου κλείνει το μάτι και σέρνει τα χέρια της στο ροζ, φλοράλ γάντι και βάζοντας το ταψί στον φούρνο. Ενώ είναι γυρισμένη με την πλάτη, γρήγορα αρπάζω με το πιρούνι ζύμη, όπως συνήθιζα να κάνω μικρή.
Γυρίζει με κοιτάει και χαμογελάει. Ακουμπά τους αγκώνες της στον πάγκο, έτσι τα μάτια μας είναι στο ίδιο επίπεδο, σηκώνει το ένα της φρύδι, «Λοιπόν, τι σε κάνει τόσο χαρούμενη τότε;»
«Τίποτα» λέω, κρύβοντας το χαζό χαμόγελο μου καθώς γλύφω την υπέροχη ζύμη από το κουτάλι. Καλύτερα από το να τελειώνω τη ζύμη, σκέφτομαι.
«Δηλαδή, έχεις ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο σου χωρίς λόγο;» χαμογελάει. «Τι σου είπε ο Νάιαλ;»
Σχεδόν πνίγομαι με το κουτάλι. «Τι;»
«Ο Νάιαλ. Πρέπει να τον γνωρίσεις. Είναι ξανθός, Ιρλανδός, έχει ωραία οπίσθια...» πειράζει, κουνώντας τα βλέφαρα του.
«Γιαγιά!» φωνάζω τρομοκρατημένη. «Γιατί κοιτάς τα οπίσθια του;»
«Και εσύ το κάνεις»
«Όχι, δεν το κάνω» Ναι ,το κάνω
«Αω, ντρέπεσαι;» Τσιμπάει το μάγουλο μου, διώχνω το χέρι της. Παρόλο το κόκκινο μου μάγουλο, δεν μπορώ να σταματήσω να χαμογελάω.
Βλακεία, η ευτυχία είναι ενοχλητική.
«Ντρέπομαι επειδή μου είπες ότι κοιτάζεις των κώλο του καλύτερου μου φίλου» Καλύτερος φίλος; Πότε άρχισα να τον φωνάζω έτσι;
«Σίγουρα. Σίγουρα» γελάει. «Σοβαρά, τι συμβαίνει;»
«Θα πάω στο Ντονκάστερ με το Νάιαλ για να δούμε να παίζει ποδόσφαιρο και θα τους συναντήσουμε όλους και θα κατουρήσω τον εαυτό μου επειδή είμαι τόσο χαρούμενη και θα είμαι έκπληκτη αν δεν πεθάνω από ενθουσιασμό πριν να τους συναντήσω και θα οδηγήσω ΜΕ ΤΟΝ ΝΑΙΑΛ και νομίζω ότι θα λιποθυμήσω και θα κλάψω αμέσως» λέω όλα με μία ανάσα.
«Ντονκάστερ;» ρωτάει αφηρημένη.
«Ναι!» τσιρίζω, το χαμόγελο μου μεγαλώνει.
«Με τον Νάιαλ;»
«Ναι!»
«Μόνο με τον Νάιαλ;»
«Ναι!»
«Εσύ και ο Νάιαλ, μόνοι σας, οδηγώντας προς το Ντονκάστερ;»
«Ναι...» ο τόνος μου χαμηλώνει ελαφρώς.
«Είναι σίγουρα καλή ιδέα, Τζέσς;» ρωτάει, υπάρχει ανησυχία στο τόνο της.
«Τι;» ρωτάω «Φυσικά και είναι καλή ιδέα»
«Τζέσσικα, ξέρω ότι είσαι φαν αυτού του συγκροτήματος αλλά-»
«Είπες ότι ο Χάρρυ είναι γενναιόδωρος, και τα υπόλοιπα αγόρια είναι» φωνάζω «Λατρεύεις τον Χάρρυ, και λατρεύεις τον Νάιαλ, πώς είναι κακή ιδέα;»
«Αγάπη μου λέει με έναν μαλακό, γλυκό τόνο. «Δεν τον ήξερες για πολύ καιρό. Είσαι έτοιμη να ταξιδέψεις μαζί του;»
«Γιαγιά, δεν πρόκειται να πετάξω στην Ελλάδα, στο Ντονκάστερ πάω. Είναι περίπου μία ώρα μακριά» δικαιολογώ.
«Ξέρω, ξέρω» αναστενάζει «Εμπιστεύεσαι αυτό το αγόρι;»
Εμπιστεύομαι τον Νάιαλ; Δεν τον ξέρω πολύ καιρό τώρα που το σκέφτομαι. Πέρασε αρκετός καιρός να τον εμπιστευτώ; Θα μπορούσα να τον εμπιστευτώ; Μπορώ να τον εμπιστευτώ;
«Ναι, τον εμπιστεύομαι» λέω, σοκάροντας και μένα και τη γιαγιά μου.
«Λοιπόν, εφόσον τον εμπιστεύεσαι» λέει «Αν νομίζεις ότι είναι καλή ιδέα ,τότε πήγαινε. Αλλά πήγαινε μόνο αν είσαι εκατό τοις εκατό σίγουρη»
«Δεν θα μπορούσα να είμαι περισσότερο, γιαγιά»
_ _
@anonymous_: Δεν είναι το τέλος, είναι μια νέα αρχή.
@whocares_: Wendy, run away with me
I know it sounds crazy
Don't you see what you do to me?
Εγώ: ποιος είναι ο αγαπημένος σου διάσημος
Αυτός: Naughty Boy
Αυτός: ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
Εγώ: ΧΑΧΑΧΑΧΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
Αυτός: ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
Εγώ: ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
Αυτός: ΧΑΧΑΧΧΑΑΧ
Εγώ: ΧΑΧΑΧΑ
Αυτός: ΧΑΧΑΧΑ
Εγώ: ΧΑΧΑ
Αυτός: ΧΑ
Εγώ: όχι σοβαρά
Αυτός: δεν ξέρω, ο Susan Boyle
Εγώ: θα το δεχτώ επειδή καλύτερος από τον μπιφτέκι boy
Εγώ: τι θα έκανες αν σε ρώταγε ο Susan Boyle να πας μια εκδρομή μαζί του κάπου που θα συναντήσεις περισσότερους διάσημους ανθρώπους;
Εγώ: και σου αρέσουν και οι άλλοι διάσημοι άνθρωποι
Εγώ: θα πήγαινες;
Αυτός: ΝΑΙ
Αυτός: 1000578478463576252845648756427957496784% ΝΑΙ
Αυτός: πώς και αυτή η ερώτηση;
Εγώ: απλά αναρωτιόμουν
Αυτός: οκέυ
Εγώ: οκέυ
Αυτός: δηλαδή θα πήγαινες;
Αυτός: ναι και θα πας
Εγώ: σωστά
__-------_____-----____---
καιρό είχα να ακούσω για αυτόν τον όμορφο άνθρωπο :')
*Σε μερικά κεφάλαια γράφω Ναν, είναι η γιαγιά της για όσους δεν τον κατάλαβαν*
btw τη συμπάθησα πολύ.
Για το επόμενο κεφάλαιο δεν έχω ιδέα πότε θα το βάλω αλλά μέχρι την Κυριακή