KABANATA 35 — Small World
Sabay kaming naglalakad sa kalawakan ng isang parke. Napapakunot ang aking noo sa tuwing mapapadaanan ng tingin ang bawat kanto nito. Ang bawat sulok at gilid nito ay pamilyar sa akin. I feel... I know... I've been in this place before.
Dito ako dinala ni Andrew nang malaman niyang hindi ko alam kung saan ako pupunta. I told him that I just want to get rid of stress. Ang hindi niya alam ay isa siya sa mga naging dahilan kung bakit nai-stress ako nang nagdaang gabi. I want to rest my mind but he's here beside me, messing it up again.
"I wanna say sorry for what happened," marahang usal ni Andrew.
Nagkatinginan kaming dalawa. Nanlulumo ang aking pakiramdam sa tuwing titingnan ko ang kanyang mukha. Para bang ang sakit sa dibdib. Parang mayroong pumupunit sa akin. I've been dying to see this face for a long time and now, I am looking at it again. I'm watching him again, personally, face to face. I thought I would be happy and contented once I see him agan. I am. But I didn't expect that it would hurt me too. Pwede palang maging isa ang lungkot at saya.
And every time I hear his sweet, loving voice, it only made my heart ache for more. Because I missed his soothing voice too. I missed everything about him.
Hindi ako nakapagsalita. He's staring at me like he's waiting for any response but I gave him nothing. Hindi ko alam ang aking sasabihin. Shouldn't I be the one who's saying sorry?
"'Yong kagabi..."
Inalis ko ang aking mga mata sa kanyang mukha.
"I thought your brother wouldn't let me see you until you're ready. It was a very, very short notice. Hindi ko alam na pinapunta niya ako roon dahil naroon ka rin. I only knew when I saw you sitting there," he explained it like he's the one to blame with everything.
Kahit pa paliwanag para sa ibang dahilan ang tinutukoy niya ay parang ganoon pa rin. Parang siya ang may kasalanan. Parang siya ang may pagkukulang. Parang siya ang nang-iwan at biglang nagpakita ng basta basta na lang.
"Are you mad?"
Nahigit ko ang aking hininga. Napaatras siya nang biglaan akong bumaling sa kanya. My whole body was facing him now. I crossed my arms, my defense mechanism, and stared at him angrily even when I have no right to be mad.
"What are you saying, Andrew?" utas ko.
He closed his eyes slowly as if he was in an intense pain. Nang dumilat ay may pait sa kanyang mga mata. He managed to smile, though. I don't know if he's smiling because he is happy or he just wants to hide what he really feels behind it.
Either way, it didn't made me feel better at all.
"Ayoko lang na magalit ka sa akin..."
Pinutol ko siya. "Am I supposed to be mad?" Halos hininga na lang ang aking boses. Naiiyak ako pero kaya ko pa namang pigilan. "Ako ba ang dapat magalit dito? Y-you did nothing to me, Andrew," nauutal kong sambit at hinayaan kong ibuhos doon ang lahat ng sakit.
Bumuntong hininga siya. He didn't react or say anything about what I said. Inalis niya ang mga mata sa akin. Hinabol ko iyon ngunit mas iniwas lamang niya. Bumaling siya sa direksyon ng nilalakad namin kanina.
"Are you hungry? Kumain muna tayo," aniya.
"Andrew!" Marahas ang aking paghawak sa kanyang braso para lang mapalingon siya. Hindi ko iyon nagawa dahil sa tibay niya ngunit kusa naman siyang humarap sa akin.
Nagulat ako sa aking sarili. Para bang pati ang tawagin ng pasigaw ang kanyang pangalan ay nakaka-miss.
Natahimik siya. The smile was finally gone. Iyon ang nais ko. Ayaw kong nakikita ang ngiti niya lalo na sa sitwasyon namin ngayon. Sa mga nangyari ay hindi sapat ang ngiting iyon upang maging maayos ang lahat. He's acting like nothing happened to us. It's like five long years didn't passed at all. He's looking at me as if I wasn't gone for a long time. Ang mga kilos niya ay kahawig noong mga panahong magkasama pa kami. Para bang walang nagbago.
"Ano bang nangyayari sa'yo?" bulalas ko.
Umigting ang kanyang panga. Ipinatong niya ang palad sa kamay kong may hawak sa kanyang braso. Marahang inalis niya iyon. Ibinaba niya ang mga kamay naming hindi nagbibitaw.
"I just want to be with you right now, Zandra. Kung may gusto kang pag-usapan, we'll talk about it later. But at this moment, if you're asking what's happening to me, then I'll asnwer you honestly. I missed you. I am missing you even when you're already right beside me. Kaya gusto ko..." Kinagat niya ang kanyang pang-ibabang labi. Hinigpitan niya ang kapit sa kamay ko.
Wala akong ibang ginagawa kundi tumayo at makinig sa kanya ngunit hingal na hingal ako. There are so many emotions in my heart.
"Gusto ko lang ay makasama ka ngayon," mararahang bulong niya. Tumingin siya sa paligid. "The place seems familiar, isn't it? Naalala mo noon? Nung nasa park tayo? I want us to go back there, Zandra."
Umikot din ang aking paningin sa kapaligiran. The place reminded me of other things. Pero nang sabihin 'yon ni Andrew ay nawala ang lahat ng naaalala kong ibang bagay. I was taken back to a beautiful memory.
"Hindi kita maintindihan," usal ko. Ang tinutukoy ay ang kanyang ipinapakitang kabutihan sa akin matapos ng lahat. No one can blame me. I expected him to be angry once he see me again.
"Huwag mo muna akong intindihin. 'Cause I can't understand myself either. I'm sorry but I couldn't explain to you why I'm like this. Ang kaya ko lang ibigay na sagot sa'yo ay dahil sobrang nangulila ako sa'yo, Zandra. So I want us to be together and forget about everything first."
Pinaikot ikot niya ang mga daliri sa palad ko. Ang init na dulot niyon ay nagpapagaan ng pakiramdam ko. It has always been like that. Kahit hanggang ngayon. Kahit ilang taon na ang lumipas. Panatag pa rin ang aking pakiramdam kapag kasama ko si Andrew.
Simula pa lang ay ganito na. Mula noong unang beses niya akong hinawakan sa club ng aking kapatid. Nagulat ako sa init na dala ng kanyang kamay noon. Isang klase ng init na walang gagawing masama sa akin. He was a stranger. But I know for a fact that he is a good man even by then. Sa mga mata pa lamang niya ay kitang kita ko na ang kabutihan, ang pag-aalala ng isang kaibigan.
I owe him this. This is the only thing he wants after the years that we have not been together. After everything that he has ever done for me. Matapos niya akong tulungan noon, protektahan, gabayan, intindihin, ang isinukli ko ay ang pag-iwan sa kanya. Ang makasama ako sa araw na ito ay magsisilbing kabayaran ko sa mga nagawa ko sa kanya. I badly wanted to explain my side. Pero hindi niya iyon hiningi. Hindi siya nagtanong. All he wants is to just be with me right now.
Iyon ang ibinigay ko.
Tumango ako at doon ko lang narinig ang buntong hininga niya. Tila may mabigat na hangin sa kanyang dibdib na sa wakas ay nailabas na niya.
Inayos niya ang puwesto ng aming mga kamay. Pinaghugpo niya ang mga iyon ng mabuti.
"Can I hold your hand while we are walking?" banayad niyang tanong.
It made me want to cry again. "Oo naman," ngiti ko. I sounded like five years ago.
Ngumiti siya pabalik.
Walang nagsalita kahit na naikot na namin ang buong parke. It wasn't as big as Prospect Park in New York but still has the same beauty of the environment and fresh air. Sa gilid nito ay may mga hanay ng restaurants. Sa gitna ay may malalaking puno at mga mahahabang upuan para sa mga taong nais magpahinga at manood lang sa paligid. Kung titingin sa ere ay makikita ang mga matatayog na gusali ng mga primyadong hotel at kompanya sa loob syudad.
I almost forgot how this place looks like, I chose to forget about it. But as I look at every corner of the place, it gets more familiar to me.
"Madalas ako rito mula nung umuwi ako," ani Andrew sa gitna ng katahimikan.
Napatingin ako sa kanya. Hindi ko pa rin maialis sa akin ang pagiging ilang dahil ang naiisip ko pa rin ay 'yong pag-iwan ko sa kanya. Pero pinapagaan ang loob ko ng mga positibong pakiramdam na natatanggap ko mula sa kanya.
"Talaga? Bakit naman? Pantanggal ng stress?" utas ko. Sinubukan kong pasiglahin ang boses.
Nakaupo kami at pinapanood ang mga batang sumulpot sa malawak na damuhan. They were all playing around joyfully. I guess these kids didn't know each other. Basta na lang silang nagtagpo sa lugar na ito at naglaro.
"A bit of that," sagot niya. "And more of because this place somehow reminds me of someone."
Nakatitig lamang siya sa akin. Wala siyang ibang tinitingnan kundi ako. Hindi ko na napigilan ang mas lalong pagbilis ng tibok ng puso ko.
Huminga ako ng malalim dahil doon. Tama siya. Sa tinagal tagal ng panahon, bakit ang masasama ang aming aalalahanin? Bakit hindi na lang namin sulitin ang pagkakataon na nagkita uli kaming dalawa? Na maging masaya ulit? Na magkwentuhan ulit kagaya noon?
"At sino naman 'yon?" humina ang aking boses dahil sa sariling dahilan. Ngumisi lang ako upang itago ito. He didn't notice that. Or perhaps he just ignored my tone.
"Ikaw," aniya.
May gumuhit sa dibdib kong sakit. Mayroon ding yumakap doon upang ibsan ang sakit. Iba ang dating ng ibinunyag ni Andrew. Masakit at masaya. Ang dalawa ay nakabilang sa sobrang magkaibang dahilan.
Pinilit kong isipin ang magandang dahilan. Ang naaalala niya ay noong nagpunta kami sa park dati. It wasn't so special. The day ended with tears, fear, and hatred in my heart. Nasira ang araw na iyon nang ihayag ko kay Andrew ang aking buong pagkatao. Pero sa kabila ng lahat ng iyon ay tinanggap niya ako ng buong buo. Binuo niya ang pagkasira ko.
I wanted to laugh then because he apologized to me. Bakit siya hihingi ng tawad kung hindi naman siya ang may kasalanan? And then it made me realize one thing. Gusto niyang pagaanin ang aking loob. Gusto niyang malaman ko na sa kabila ng lahat ay may mga taong makakasama ko. Gusto niyang malaman ko na sa huli, may taong yayakap sa akin upang ibsan ang mga naramdaman kong sakit. Gusto niyang malaman ko na hindi masamang alalahanin ang mga bagay na nanakit sa akin, dahil doon ko lang malalaman kung gumaling na ba ako. Kung ano bang dapat kong gawin para matanggap ang lahat at maghilom ang mga sugat.
"What was so special about that day?" biro ko. Tiningnan ko siya at may namuong kunot sa noo niya.
"I thought of it as our first date," aniya.
Naghurumentado ang aking dibdib. God, he still can do that to me after all these years! Anong ibig sabihin ng mga sinasabi niya?
"Date?"
"Yes, Zandra. Date." Nagseryoso ang kanyang mukha.
Nag-iwas ako ng tingin. I could feel the warmth within my cheeks.
"That was the time when I realized that I should be the only man who can be with you," aniya. Tumindig ang balahibo ko roon. "Your father and brother is an exemption, of course. They are family. Pero nung araw na iyon, pinangako ko sa sarili ko na ako lang dapat ang lalaki para sa'yo."
Nakagat ko ang pang-ibabang labi at mas nag-iwas ng tingin. Hinabol niya iyon at hindi naging mahirap dahil siya mismo ang nagharap sa aking mukha. My chin was inbetween his thumb and index finger.
"Can you still remember it?" tanong niya. Halos antukin ako sa sobrang lambing ng kanyang boses.
Tumango ako nang hindi tumitingin sa kanyang mga mata. Narinig ko ang kanyang ngisi at pinisil niya ang aking kamay.
Kumain kami pagkatapos ng matinding pag-uusap tungkol sa aming nakaraan. It wasn't a serious conversation, really. Pero para sa akin ay ganoon. Nagtitindigan ang mga balahibo ko sa tuwing may ipapaalala siya. Parang nilaan niya ang araw na ito upang ipaalala sa akin ang lahat ng tungkol sa aming nakaraan. We didn't talk about the times when we weren't together. I guess, it was reserved for another day.
Dahil lumilipad ang isip ko sa ibang bagay, hindi ko nakita ang sumalubong na bata sa akin. Nabangga ko ito at sinalo ko agad ang kanyang ulo upang hindi siya matumba.
"Oh my god, I'm sorry!" utas ko habang inaalo ang bata.
Nag-angat ito ng tingin. Andrew kneeled in front of the kid and fixed her hair. Nagulo ito ng paghawak ko sa ulo niya.
"Are you okay?" tanong ni Andrew.
Naguguluhan man ay tumango ang bata sa kanya. Tiningnan din ako nito at maliwanag na ngisi ang natanggap ko mula rito.
"Shantal!" Lumapit ang isang lalaki at hinablot nito ang kamay ng bata.
Ineksamina niya ang kabuuan nito at nang walang makitang kakaiba ay nagbuga ito ng mabigat na hangin.
Umawang ang aking bibig sa eksena.
Tumayo sa tabi ko si Andrew. "Let's go?"
Hindi ko siya magawang tingnan. I was focused on the little girl and the young man. May hawak ang lalaki na isang pulang lobo. Nahigit ko ang aking hininga.
I want to close my eyes and count to ten but I don't want Andrew to see me like that. Tahimik kong binilang ang mga numero sa isip habang pinapaintindi sa sarili ang kaibahan ng eksena na aking nakikita sa eksenang aking naaalala.
"Pasensya na po sa kapatid ko," anang lalaki.
I fronwed at him. May kaunting kawalan ng pasensya sa tinig nito. What if he gets mad at the kid? What if he punishes he's her after we leave them?
Nakangiti ang bata at winawagayway pa ang magkahawak nilang kamay ng lalaki. Sinubukan kong basahin ang mga mata nito. All I can see was her blissful eyes. Walang bakas ng takot dito.
"Ayos lang, pare. Next time, bantayan mong maigi ang kapatid mo," ani Andrew.
Kinuha niya ang kamay ko. Maging ako ay nabigla sa pagtalon nito palayo sa kanyang hawak. Nagkatinginan kaming dalawa. Nagbaba siya ng tingin sa akin at kukunin sanang muli ang aking kamay nang iiwas ko iyon.
I can feel myself starting to tremble. It's the least thing I want for Andrew to feel. Ayokong isipin niyang hanggang ngayon ay apektado pa rin ako ng lahat. I still am. Pero ang gusto kong makita niya ay ang unti unti kong pagbabago at pagtanggap sa lahat.
"Let's go. I still have a meeting to attend to," malamig kong sambit at nagpatiuna nang maglakad palayo sa kanila.
Nagmamadali akong maglakad patungo sa lugar kung nasaan ang kanyang kotse. Magkahugpo ang kamay ko sa aking harapan at paulit ulit na ikinukuyom iyon. I need to calm the hell down.
"Zandra..." Nahabol niya ako.
"Nakalimutan ko ang meeting. I still have fifteen minutes to get to my boutique," pangunguna ko. "Maihahatid mo ba ako?" tanong kong hindi lumilingon.
Narating namin ang kanyang sasakyan at tumunog ang alarm niyon.
"Oo naman," aniya. Nagmadali siya para maunahan akong magbukas ng pinto.
Tipid akong ngumiti at sumakay. Hindi ako makatingin sa kanya nang umikot siya sa kabila hanggang sa makasakay na rin sa loob.
"You didn't tell me you have a meeting. Naistorbo pa kita. You should have rested instead," aniya habang nagmamaneho.
Malapit na lang sana ang boutique. Pero dahil one way lang ang kalsada ay kailangan pa naming umikot.
I watched him as he drives. How could this man be so kind and gentle to me? Dahil doon ay nakalimutan ko ang insidente kanina sa park. "Okay lang. 'Di ba sabi mo gusto mo akong makasama?" utas ko.
Pinagmasdan ko kung paano tumigas ang mga buto sa kanyang braso. I smiled at how affected he is by my words. Ganito siya parati kahit noon pa. Kaya nga nang aminin niyang mahal niya ako ay hindi ako nahirapang maniwala.
"Oo nga. But we could've just... just," he trailed off.
Tumingin siya sa side mirror sa kanyang tabi bago tumingin sa akin.
"I'm sorry. Hindi lang kita matiis lalo pang alam kong nandito ka lang," aniya.
"Will you please stop with your sorries?" bulalas ko. "Ako dapat ang humihingi ng tawad..."
"You have nothing to be sorry for," sabi niya.
Pagkatapos niyon ay wala nang nagsalita sa aming dalawa. Ang maingay na lang ay ang hangin ng aircon, ang mga busina ng sasakyan, at ang makina ng kotse.
Hindi ko alam kung tama ba ang intindi ko sa sinabi niya. Talaga bang hindi dapat ako humingi ng tawad sa pang-iiwan ko noon?
Nakarating kami ng aking boutique. Apat na sasakyan ang nakaparada sa labas. I recognized my brother's and Kaydee's car. Mine was parked beside my brother's. The other one isn't familiar to me. Itinabi ni Andrew ang kanyang sasakyan sa akin.
"What is the meeting all about?" tanong niya. Sabay naming tinanggal ang aming mga seatbelts.
"About the interior of my boutique. Nandito na siguro ang architect..." Saka ko lang naalala ang koneksyon nito kay Andrew. "You know Architect Sebastian Cortez..."
Napatingin siya sa akin. He's eyes narrowed in confusion. "Pinsan ko ang arkitekto ninyo?" tanong niya.
So, he didn't know. "Yes. Kagabi ko lang nalaman kay kuya."
Kahit sa isang tango lang niya ay batid ko na kung gaano siya kainteresado tungkol sa pinaalam ko. Ngunit hindi naman siya nagtanong ng iba pa. Bumaba siya ng sasakyan at sumunod ako sa kanya. Hindi ko na siya niyaya dahil kusa na siyang tumungo sa entrance ng aking boutique at pinagbuksan ako ng pinto.
There were three people inside. Bukod sa mga lalaking nasa gilid na nakilala ko bilang mga tauhan ng pinagkuhaan namin ng mga kagamitan ng aking shop ay wala na kaming ibang kasama.
Si kuya ang unang nakakita sa akin. He smiled when he saw the man beside me. Kaydee stood up too and offered me a polite smile. Ang isa pang lalaki ang huling lumingon at lumapit sa akin. Nakataas ang kanyang dalawang kilay habang nakamasid sa akin. Rumehistro ang pagkakilanlan sa kanyang mga mata nang makita si Andrew.
Tumikhim ako nang bahagyang nagulat sa pagpatong ng palad ni Andrew sa aking likod.
"Good afternoon, Miss Zandra Morris. I'm Architect Sebastian Cortez. It's nice to finally meet you," anang architect pagtapos ay naglahad ng kanang kamay.
I accepted it politely. "It's nice to meet you too, Architect Cortez," I said formally. Naramdaman ko ang bahagyang pagdiin ng palad ni Andrew sa akin.
Nagkatitigan ang dalawa. "Sebastian," ani Andrew.
"Andrew," pagkilala nila sa isa't isa. Tiningnang muli ako ng arkitekto. "Magkakilala pala kayo ng pinsan ko," ani Architect Cortez. "What a small world, huh?"
Tipid ang aking ngisi.
Yeah... It really is a small world for me and Andrew. The idea overwhelms me but I love it anyway.