Note: unedited
+++++
A/N: Sorry sa sobrang layo ng years gap. Need ko kasing gawin iyon para sa flow ng kwento. Since short story lang naman ito.
-----
After 7 years
Ella
I was holding Jaydee's hand while he's busy playing with flowers. We drop by on a flowers shop nearby the cemetery. He pull off his hand with me. And run towards his Dad. But before that, Ken take the flowers from him. My son started to cry.
Kinuha ni Ken ang bulaklak na hawak ni Jaydee. Kahit kailan talaga mapang-asar si Ken. Hindi lilipas ang araw na hindi inaasar si Jaydee. Iyakin si Jaydee kaya madalas itong asarin ni Ken.
"Mommy, Ken get my flowers. Isusumbong ko siya kay tito para multuhin siya." Nakaismid na sabi nito.
Ang sarap niya pang kurutin. Dahil ang cute niya habang nakanguso. Lumapit ako sa kaniya at pinunasan ang luha sa pisngi niya.
"Ken? Please give it back the flowers to Jaydee, now!"
"But, lo...?" tatanggi pa sana siya sa sasabihin ko nang pinandilatan ko siya ng mata.
"Okay, Okay. Here is your flower little buddy. I'm just happy to see you angry. Ang cute mo kasi. Kamukhang-kamukha mo kasi ang Daddy kapag nagagalit. See, 'diba magkamukha tayo?" sabi nito sabay taas baba ng kilay niya.
"Love, sorry na. Binalik ko na ang flowers sa kaniya. Don't get angry, please?" pagmamakaawa pa ni Ken. Tumango lang ako sabay ngumiti.
"Then, if you're not angry, kiss me!" Ngumuso pa ito at hinihintay ang halik ko. Nagtubig ang mga mata ko. Dahil hindi ko maiwasan na maalala ang ginawa noon ni Ken sa akin. Noong mag-propose siya sa akin nang muli kaming magkita.
"You're forgiven, love. Go and put the flowers on the grave." Utos ko sa dalawang lalaking nagbigay kulay sa buhay ko. Lumapit ako kay Ken at hinalikan siya sa labi. Maging si Jaydee ay binigyan ko rin nang halik.
Magkahawak kamay silang dalawang nagtatatalon dahil sa ginawa ko. Lumapit sila sa lapida at sinimulan gawin ang inutos ko. Tinanggal nila ang mga lantang dahon na nagkalat sa ibabaw nito.
"Mom, can we go? Gagawa lang po kami ng bolang kandila. Like I used to do with daddy. I saw plenty melted candle on that side. Please, mommy?" Pakiusap ni Jaydee.
"I will give you both thirty minutes to do that. Then after that come back here. So we can eat our lunch. Okay?" Sabi ko. Hinawakan ko pa ang mahkabilang pisngi ni Jaydee.
"Ken, look after Jaydee. Kapag ayan nawala, wala kang prize mamaya."
"Yes, I know, love. Ako pa ba? Wala pang thirty minutes nandito na kami." Naglakad na sila palayo.
Inilapag ko sa ibabaw ng lapida ang dalawang bugkos ng bulaklak na binili namin. Naupo ako sa tapat nito at pumikit hinayaan ko ang sarili kong bumalik sa nakaraan.
xxx
Its been seven years since me and Ken got married. Sa hinaba-haba ng pinagdaanan namin, simbahan din pala ang tuloy namin.
I was wearing my long white wedding dress gown. Walking in the aisle. I'm hoping that my Mom and Dad are beside me. But I know they are in heaven and happy. Nakikita ko ang mga mukha nilang nakangiti habang pinagmamasdan akong naglalakad papunta sa harap ng altar. Na kung saan naghihintay ang lalaking pakakasalan ko.
Ken standing infront of the altar. He's wearing a black tuxedo. I can't help myself thinking that I will marry a handsome guy. Ang gwapo nang mapapangasawa ko. Hindi ko maiwasan na pagpantasyahan na siya habang naglalakad ako palapit sa kaniya.
Bigla naman nag-init ang pisngi ko nang maalala ang pinaggagawa ng mga family members niya. Ang mommy niya ay binigyan ako ng red lingerie na sobrang nipis. Tapos ang Mom naman ni Jay ay binigyan ako ng red undergarments. Red na brasierre and red panty with lace. Suotin ko raw sa gabi nang honeymoon namin. Dahil sa sobrang red ng utak nila. Sobrang pula na rin ng mukha ko.
I was ashamed with myself thingking about those things. For God sake, nasa loob ako ng simbahan. Itong utak ko masiyadong makasalanan.
Nahalata ata ni Ken na namumula ang mukha ko nang makalapit ako sa kaniya. Hindi niya naiwasang magtanong. Sinabi ko na lang na kinakabahan ako.
We both says our vows. He put the ring on my finger and the same as mine. Our wedding is one of the memories I will treasure and never forget.
After one year of our marraige, A gift from God came. He gave us a baby boy. We named him, Kendrick. Kamukhang-kamukha ni Ken si baby. He gets all the features of his father. Ang daya nga,e.
I am the one who carried him inside my womb for nine months. Wala man lang siyang nakuha sa akin. Pero okey lang naman iyon. Atleast gwapo at malusog ang anak ko.
Naging masaya ang pagsasama namin Ken. Lalo pa at bibo at matalinong bata ang anak namin. After two years another blessing ang dumating sa amin. Iyon na nga ang pagdating ni Jaydee sa buhay naming tatlo.
This time marami nang nakuha sa akin ang anak ko. Ang mata, ilong, bibig at hugis ng mukha ko ay nakuha na niya. Pero hindi ko maitatanggi na malakas talaga ang dugo ni Ken. Hindi ko maipaliwanag, pero kamukha ni Jaydee si Jay. Si Jay na kapatid ng asawa ko. Maybe sinadya talaga na maging kamukha niya si Jaydee nang sa gayon ay lagi kong maaalala na naging parte ng buhay namin si Jay.
Sinadya ko rin na kuhanin ang name ng mga anak ko sa kanilang magkapatid.
Wala na nga kaming mahihiling pa. Dahil sobra-sobra ang saya na mayroon ang pamilya namin.Gaya nang nakakarami, tuwing unang araw ng Nobyembre ay dinadalaw namin ang mga mahal namin sa buhay na namayapa na.
Makalipas ang dalawang taon mula nang maipanganak ko si Jaydee. Four years old na si Kendrick at dalawang taon naman si Jaydee no'n. Tuwing dadalawin namin si Jay sa kanyang puntod ay madalas mangolekta ng nalusaw na kandila ang mag-aama ko. Nagpapaligsahan pa sila kung sino ang mas may marami at malaking nakolekta.
Nakikipaglaro si Ken sa aming mga anak nang bigla siyang mawalan nang malay. Agad naman namin siyang itinakbo sa pinakamalapit na ospital.
Isang linggo siyang nakaratay at walang malay sa ospital. I have no idea kung ano bang nangyayari sa kaniya. Wala naman kasi siyang sakit o malalang naging sakit bago siya mawalan ng malay.
The doctor decided to take a laboratory test on him. And then, when the result came. Para bang pinagbagsakan ako ng langit at lupa. Diagnosed with Lukemia si Ken.
Nakaupo ako sa tabi niya habang hawak ang kamay niya. I don't know what to do kung mawawala sa amin si Ken. Sinabi pa ng Doctor na matagal ng may sakit si Ken. He still have only three months to live. Two years na siyang may sakit. Pero hindi niya sinasabi sa akin.
"Love, did you know already?" mahinang tanong niya. Naramdaman ko ang mahigpit na hawak niya sa kamay ko.
Tumango na lamang ako sa sinabi niya.
"Why you didn't tell me?" mahinahon kong tanong.
"I don't want you to suffer. I don't want you to be scared of losing me. Hinayaan kong ilihim ang lahat. Para mamuhay tayo ng normal. Ayokong ikaw at ang mga bata ay magising sa araw-araw na may pangamba." Tumulo na ang luha sa mga mata niya.
"I know that this day will come. Malalaman mo ang lahat. Hindi na ako nagpagamot. Dahil ayaw kong umasa na gagaling pa ako. Ayokong umasa dahil alam kong masasaktan lang ako, pati kayo. Natatakot akong sabihin sa'yo na maari kitang iwan at hindi na habang buhay pang babalik."
Halos madurog ang puso ko sa mga narinig ko mula sa kaniya. Niyakap ko siya nang mahigpit. Pero hindi kami nawalan ng pag-asa.
Nasa tabing dagat kami noon habang pinagmamasdan ang paglubog ng araw. Habang naglalaro sa dalampasigan ang dalawa naming anak. Nakapatong ang ulo niya sa balikat ko. Habang hawak ko naman nang mahigpit ang kamay niya.
"Love, kapag nawala ako. Open your heart for someone else. Choose a man who can give you all what you want. A man who can love you and our children. Yung lalaking maibibigay ang hindi ko naibigay sa'yo.'' Hindi ko maiwasan ang maluha sa mga pinagsasabi niya.
"Ano bang sinasabi mo? Naibigay mo naman lahat sa akin. Sapat na iyong dumating ka at binigyan mo ako ng remembrance. Hindi na ako makakahanap ng katulad mo. Siguro papayag ako kapag may basbas mula sa iyo. Iyong tipong may, go signal mo. Tipong magpaparamdam ka at kakalabitin mo ako at sasabihing 'He's the one'." Pareho kaming bahagyang tumawa. Dinampian niya ako nang halik sa labi.
"I'll always be by your side. Mahal na mahal kita kayo ng mga anak natin," sabi niya at muling ipinatong ang ulo niya sa balikat ko.
Mayamaya ay dahan-dahan lumuwag ang pagkakahawak niya sa kamay ko. Hinanda ko na ang sarili ko sa oras na ito. Pero bakit ganito? Mahirap pa lang harapin lalo na kapag nandoon ka na sa oras na dapat harapin ang kinatatakutan mo.
Pinigilan ko ang mga hikbi ko. Inilagay ko sa tapat ng bibig ko ang mga palad ko. Hinayaan kong tumulo ang mga luha ko.
"I--I lo--lo--ve yo--you to--too, Ken. I--i wi--will miss yo--you!" Sabi ko sa gitna ng mga hikbi ko.
Ken died with a smile on his face. He died on my shoulder.
xxx
Isang taon na magmula ng mamatay si Ken. Today is All Souls Day. November 1, kaya pumunta kami sa sementeryo. Nandito ako ngayon at nakaupo sa tapat ng puntod nang dalawang lalaking naging bahagi ng buhay ko.
'In loving Memories of
Jay Willford Natividad'
'In loving Memories of
Ken Natividad'
Basa ko sa dalawang pangalan na nakaukit sa magkatabing lapida. Hinaplos-haplos ko pa iyon.
Naputol ang pagmumuni-muni ko nang marinig ko ang pagtawag sa akin ng anak ko.
"Mommy? Are you crying?" tanong ni Ken sa akin.
"No, napuwing lang ako," pagsisinungaling ko. Nagmadali akong punusan ang luha sa mata ko.
"What did you call me?" tanong ko pa.
"I call you mommy," sabi naman niya.
"Why?" Alam kong may mali dahil tinawag niya akong Mommy. Mas sanay akong tawagin ng anak ko sa nakasanayan kong tawag niya sa akin. Magmula kasi nang mamatay si Ken. Ginaya niya ang daddy niya sa pagtawag sa 'kin ng endearment namin na 'love'.
Pakiramdam ko kasi buhay na buhay pa si Ken sa pagkatao ng anak kong si Kendrick. Pati nga ang pangalan ni Ken ay ginawa ko ng palaway ni Kendrick. Para lang hindi ko masiyadong mamiss ang asawa ko.
"Where is Jaydee?" Kumabog ang dibdib ko nang malaman kong hindi niya kasama si Jaydee.
"I lost him mom... Sorry--"
"Anong sinabi mo? Hindi ba't sinabi ko na look after your brother! Paano natin hahanapin ang kapatid mo, ha?" Napalingon na ang ibang tao sa direksyon namin dahil sa medyo lumakas na ang boses ko.
"Mommy, calm down please. Let me finish okay? Yes, I lost him. Pero tinulungan ako ni Daddy para mahanap si Jaydee," Sabi pa nito. Kumunot ang noo ko sa sinabi niya.
Kinilabutan pa ako nang mapagtanto ko kung ano ba ang sinasabi ng anak ko. Si Ken, nagpakita sa kaniya? Paano?
"Jaydee is with Daddy. Come, I'll show you!'' Inaya niya ako. Hinawakan niya ang kamay ko at dinala ako kung nasaan si Jaydee.
"Here they are!" Sabi ng anak ko.
Halos manlaki naman ang mata ko sa nakita ko. Agad akong lumapit sa kinaroroonan niya nang makita kong may bahid ng dugo ang damit niya at may maliit na plaster sa noo niya.
"Ken? Care to tell me what happen?" Nilingon ko si Ken. Pero nakayuko lang siya. Bumaling ako kay Jaydee at siya ang tinanong ko.
"What happen to you baby? Saan masakit? Pinag-aalala niyo naman si Mommy, e." Nasapo ko pa ang noo ko.
"Mommy its all my fault. Don't get mad with kuya Kendrick. He gave me warning not to run and go somewhere. He said that I should stay by his side. But I disobeyed kuya Ken. I runaway from him, I didn't see the humps on the road. So I tumbled down and hit my head on the ground. Then daddy came and help me," Paliwanag ng anak ko.
Kaya naman pala may plaster siya sa noo at bahid ng dugo sa damit niya. Pero kumunot ang noo ko nang mag-sink-in sa utak ko ang mga sinabi niya.
"Did you see your daddy? How it will happen, huh? Your daddy is already dead." May lungkot sa boses ko.
Nagkulang ba ako nang pag-aalaga at pagmamahal sa mga anak ko kaya sila nagkakaganito? They still believe that their dad is still alive. Anong gagawin ko?
Ken, please help me.
"Love, we both know that daddy Ken is dead. But before he died he made a promise. That one day he will sent an angel to look after us. A guy who will never leave us. And that day comes. 'He is the one'," sabi ni Ken sabay turo sa lalaking nasa tabi ni Jaydee.
Sa tingin ko ay kanina pa siya nandoon. Pero hindi ko napansin ang presensiya niya gawa nang natuon ang pansin ko kay Jaydee.
"Yes, mommy, He is the one who help me. He is the one who put a medicine on my wound. He is the one who put plaster on my forehead. He is the one who saw what happen to me. So, he is the one responsible to taking care of me. And you know what mommy, he is the one who agreed that we can call him 'Daddy'. " Wala ako masiyadong maintindihan sa sinabi ng anak ko. Ang naintindihan ko lang ay ang salitang 'He's the one'.
"Ahmm, Misis sorry kung pumayag na akong tawagin nila akong 'Daddy'. Pumayag na ako para tumigil sa pag-iyak itong si Jaydee. Ayaw kasi tumahan. Sabi niya pa wala na siyang daddy na gagamot sa mga sugat niya. Kaya sinabi ko na lang na isipin niya ako ang daddy niya. Para magamot ko yung sugat niya," paliwanag nito.
"Salamat. Pasensiya na rin alam mo na, bata. Patay na kasi ang daddy nila. Hindi ko alam kung paano kita mapapasalamatan," sabi ko.
Totoo naman na dapat kong ipagpasalamat na tinulungan niya ang anak ko. Kung hindi niya ginawa iyon, ano na lang ang mangyayari.
"Ahmm, sabi kasi nitong si Kendrick, may lunch daw na naghihintay sa kanilang magkapatid. Sigurado raw na masarap, dahil ang Mommy nila ang nagluto. So, maybe a lunch will do." Napangiti na lang ako sa sinabi niya.
Pumayag na ako sa lunch together with a stranger man. Mukhang marami nang naikwento ang dalawa kong anak sa kaniya. Kinarga niya ang anak ko at hinawakan sa kanang kamay si Kendrick. Tuwang-tuwa ang dalawang anak ko dahil makakasama nilang kumain ang isang lalaki na kakakilala pa lang nila.
Kumain na nga kami kasama nitong lalaking hindi ko alam kung anong pangalan. Natapos na kami lahat-lahat sa pagkain ay hindi ko man lang naitanong sa kaniya iyon.
Kasalukuyan silang naglalaro ng mga natunaw na kandila. Tawa pa sila nang tawa. Napangiti ako dahil ngayon ko na lang ulit narinig ang halakhak ng mga anak ko. Si Ken lang kasi ang nakakapagpahalakhak sa anak namin gaya nang tawa nila ngayon.
"Really Daddy? That is your name? Its really wierd. Now I am handsome sure that you are sent from up above. Ikaw ang pinadala ni daddy Ken. So my mom can start all over again. Siyempre kasama kami roon." Dinig kong sabi ni Ken.
Kanina ko pa ito iniisip. Magmula pa nang magsalita si Jaydee kanina. Hindi na mawala sa isip ko ang huling pag-uusap namin ni Ken.
"Love , kapag nawala ako. Open your heart for someone else. Choose a man who can give you all what you want. A man who can love you and our children. Yung lalaking maibibigay ang hindi ko naibigay sa'yo.'' Hindi ko maiwasan ang maluha sa mga pinagsasabi niya.
"Ano bang sinasabi mo? Naibigay mo naman lahat sa akin. Sapat na iyong dumating ka at binigyan mo ako ng remembrance. Hindi na ako makakahanap ng katulad mo. Siguro papayag ako kapag may basbas mula sa iyo. Iyong tipong may go signal mo. Tipong magpaparamdam ka at kakalabitin mo ako at sasabihing 'He's the one'."
Napailing na lang ako nang maalala ko iyon.
"Mommy, come over here. May ibibigay sa'yo si daddy," aya sa akin ni Jaydee. Lumapit ako sa pwesto nila.
"By the way kanina pa tayo magkasama. Kumain na nga ako kasama ninyo. Hindi ko man lang naipakilala ang sarili ko. I am Kennedy Jeydon. Friends?" tanong niya habang may malawak na ngiti sa labi niya. Sabay lahad ng mga kamay niya.
"Yes, we're friends. By the way too, I am Ella Lhaine," sabi ko na may ngiti na rin sa labi ko. Sabay tanggap ng kamay niyang nakalahad.
Ken, seriously?
Now, I am ready to open my heart with someone else again. Because I know, my 'He's the one', is Kennedy Jeydon. I can start all over again.
~The End~
*****
~miniemhAe is now signing off~
Date Started: May 28, 2015
Date Finished: January, 17, 2016