Karanlık hayattan çıkmama az mi kalmıştı. Bilmiyorum. Hep aynı senaryo. Yine yalan kelimeler. Bazen kim olduğumu bilmiyordum. Nefes alan ölü... Hayatta kalmaya çalışan... neyse sırası değildi. Daha önemli sorunlar vardı.
- şimdi nereye gidiyoruz? Demistim. Sesim çıkmıyordu. Bunyem bu kadar şeyi kaldiramiyordu. Ben ben alışık değildim böyle şeylere. Odamda oturup makyaj videolari izlerdim önceden sonra onları denemeye calisirdim. Jacksonla kafeye gidip biseyler icerdik. Arkadaslarimla pijama partisi yapardik. 2 Kız 4 erkek. Şimdi hiçbiri yok hayatımda. Jackson duru... hiçbiri. Beni unutmuslarmiydi. Yoksa babam onlarsda mi para verip zorla görüştutturmuyordu.
- tanıdığım biri var. Orası daha güvenli. Islerimi halledesiye kadar orda kalmaliyiz. Seni daha fazla yormak istemiyorum. Demişti. Kafamı sallayarak cama yasladim. Uyumak ve birdaha uyanmamak istiyordum. Nerdeydi o şımarık kız. Nereye gitmisti içimdeki çocuk. Korkuyormuydu bu hayattan yoksa hersey çok mu zordu onun için. En ufsk bir mutluluk cikaracakmiydi onu gün yuzeyine...
Ben geldimmm. Sizleri özlemişim. Biraz uzun sürdü. Biraz değil baya fazla. Sizleri beklettigim için özür dilerim. Sizleri seviyorum. Öpüldünüz..