Baekhyun aynada bitmiş tükenmiş haline baktı. 3 gündür ağzına tek lokma koyduğu söylenemezdi. Günlerdir içinde ki sönmek bilmeyen ateş onu yerle bir ediyordu.
Bugün biraz da olsun oğluna iyi görünebilmek için kahvaltı yapmıştı. Hafta sonuydu ve hakimin dediğine göre oğlunu görebilirdi... Sanki minik bebeğini yıllardır görmüyor gibi hissediyordu ve bugün onu göreceği için heyecanlıydı. Aynada ki sefil haline acıyla gülümsedi ve gözünün altına uyguladığı kapatıcıdan sonra anahtarıda alıp çıktı.
*
Sehun'un ona güzel demesi Luhan'ı utanmaktan çok kızdırmıştı. Yanında ki büyük yastığı alarak Sehun'un yüzüne geçirmiş ve ben erkeksiyim seni pislik diyerek ortalığı ayağa kaldırmıştı. Luhan içten içe Sehun'un dediklerinin gerçek olmasını diliyordu.
-"Sehun"
Luhan Sehun'un kaldığı odanın önünde bağırdı. Biraz önce menajeri onu alarmla kaldırmış ve ilaçlarını içmesi gerektiğini söylemişti. Aslında buna ihtiyacı yoktu çünkü Sehun her zaman bunu yapıyordu... Luhan'a kahvaltı hazırlayıp ilaçlarını almasını sağlıyordu. "Sehun içeride misin? Geliyorum"
Luhan kapıyı aralayıp içeri girdiğinde düzgün ve boş bir yatakla karşılamıştı...Odaya göz gezdirdikten sonra telefonunu eline alıp uzun olanı aradı...Telefon telesekrete yönlendiriyordu.
'Sehun neredesin? Mesajımı alınca beni ara"
Luhan sesli mesajdan sonra mutfağa giderek kendisine birşeyler hazırlamaya başladı.
*
Sehun sabahın köründe telefonun çalmasına büyük küfürler ederken telefonunda ki yabancı numarayı cevapladı.
-"Alo? Sehun? "
+"Evet kimsiniz?"
-"Tatlım ben Byun Su Min...Baekhyun'un annesi"
Sehun birden uykusunun açıldığını hissederek yatakta doğruldu. Baekhyun'un annesi ile en son 3 yıl önce markette falan karşılamışlardı.
+"Merhaba Bayan Byun...Bir sorun mu var? "
-"Seni bu saatte rahatsız ediyorum ama Baekhyun hakkında endişeleniyorum...Onun nerde yaşadığını biliyor musun? "
Sehun saçlarını karıştırdı. Ona adresini vermeli miydi?
+"Uhh...şey..."
-"Tatlım Baekhyun geçen gün bize geldi. Oğlunu buraya bırakıp gitti....O çok kötü görünüyordu. Bir sorun mu var? Kötü birşeyler olduğunu seziyorum. Lütfen ben onun annesiyim"
Bayan Byun boğuk sesiyle konuştuğunda Sehun da korkmuştu. Endişe ile ayağa kalkarak pantolonunu aradı. Telefon boynu ile ozmu arasındaydı.
-"Sehun..."
+"Bayan Byun şimdi giyinip yola çıkıyorum. Yolda size adresi ararım. Endişelenmeyin lütfen"
-"Teşekkür ederim tatlım"
*
Sehun'un milyonuncu kez zile basıp telefonu açıp Baekhyun'u aramıştı.
Aradığınız numaraya şu an ulaşılamıyor....
Sehun sinirle rastgele kapıya tekme attı. Baekhyun'u ihmal ettiğini biliyordu ama Baekhyun birden bire ortadan kaybolacak biri değildi. Onu iyi tanıyordu ve Baekhyun'a ağır davrandığını biliyordu. Belkide onun söylememek için kendince sebepleri vardı....Saçlarını karıştırdı ve bahçedeki sandalyeye oturdu.
*
Chanyeol gizlendiği köşede Baekhyun'un nasıl Min ile hasret giderdiğine bakıyordu. Baekhyun bir an bile küçüğü kucağından bırakmamıştı... Onu özlemle sarıyor ve sürekli öpüyordu.
-"Appa beni almaya geleceğini biliyordum....Söz vermiştin çünkü"
Chanyeol çocuğun dedikleri ile şok olmuştu. Baekhyun plan falan mı yapıyordu ki geri gelip onu alacağına söz vermişti.
+"Tatlım ben...."
="Baekhyun konuşmamız lazım"
Chanyeol birden içeri girdiğinde Baekhyun korkmuştu. Min'in kulağına birşeyler fısıldadı ve Chanyeol'un ardından çıktı.
Uzun olan onu mutfağa çektiğinde Baekhyun onun kolunu tutan eli çekti.
-"Ona dönemeyecegin halde söz mü verdin?"
Chanyeol şaşkınlıkla söyledi. Gerçekten bunu yapmış olmaması lazımdı.
+"Bak...o gelmek istemiyordu ve...ve ben demek zorundaydım"
Kısa olan çaresizce mırıldanırken Chanyeol onun parmakları ile oynayan çocuksu haline baktı. Ona gülümsemek istiyordu ama ona olan siniri Chanyeol'un sınırlarını geçiyordu...
Boğazının temizledi ve parmaklarını saçlarından geçirdi.
Baekhyun da o sırada Chanyeol'un garip davranışlarına bakıyordu. Uzun parmakları nasıl saçlarının arasında geziyor onu izliyordu...O....Chanyeol gerçekten de yakışıklıydı...Ne? Baekhyun kendini tokatlamadan önce iç sesine söz geçirdi. O yakışıklı falan değildi.
-"Yapmak zorundaydım Chanyeol.... Ben onun appasıyım"
Baekhyun dolan gözlerine lanet etti. Onun karşısında böyle görünmekten nefret ediyordu.
+"Ben de onun diğer babasıyım Baekhyun. Yıllardır oğlumu benden sakladın...Neler yaşadığımdan haberin var mı? Benim bir oğlum var bunu seneler sonra öğreniyorum"
-"B-ben...."
Baekhyun dolan gözleri kendini bırakırken Chanyeol de duygusal bir çöküntü haline girmişti. Onun çenesini tuttu ve yüzünü kendisine bakması için kaldırdı. Chanyeol onun yüzünü avuçlamak istiyordu. Pürüzsüz ve yumuşacık bir teni vardı. Min'in güzelliğini kimden aldığı belliydi.
Sessizlikle geçen birkaç dakika sonra Baekhyun onun gözlerine baktı. Duygulu gibi görünüyordu ve Baekhyun nefesini tuttu. Chanyeol yüzüne ulaşan bir gülümseme ile kısa olana yaklaşırken buram buram yüzüne vuran içki kokusunun nedenini merak etti. Chanyeol'un parmakları yavaş yavaş çenesinden boynuna kayarken parmak uçları siyah saçlara değiyor, Baekhyun neden hareketsiz kaldığını merak ediyordu. İçinde kopan fırtınalar vardı ama sanki tüm vücudu uyuşmuştu.
+"Min benim oğlum. Onun bana alışması lazım...Ona bunu söylememiz lazım"
Baekhyun küçük bir çocuk gibi itaat ederek başını salladı...Chanyeol gülümsedi ve dudaklarını küçük dudaklara bastırdı. Baekhyun'un tuttuğu nefes ciğerlerinde patlarken gözlerini sımsıkı kapatmış ve elini bilmeden Chanyeol'un yakasına koymuştu.....Chanyeol'e göre Baekhyun'un dudakları gece yarısı içtiği eskitilmiş şaraba göre daha lezzetliydi.
="Appa *hıck* b-bana yalan söyledin....Babam *hıck* o-olmadığını söyledin"
Baekhyun oğlunun hıçkırıkları ile kendine gelip Chanyeol'u itti. Arkasına döndüğünde ağlarken dudakları titreyen küçük oğluna baktı. Elinde en sevdiği oyuncağı vardı.
-"Bebeğim....Min...A-appa üzgün t-tamam mı? Sana yalan söylemek istemedim. Herşeyi konuşabiliriz"
Baekhyun oğlunu böyle gördüğü için ölmek istiyordu. Minik oğlu ağlarken onun içi yanıyordu. Herşeyin rüya olmasını istiyordu. Sadece kötü bir kabus...
="O-o benim babam mı? "
Küçük çocuk hem ağlayıp hemde minik parmakları ile Chanyeol'u gösterdiğinde uzun adam çocuğun önünde diz çöküp ona sıkıca sarıldı.
+"Hanmin ben üzgünüm....Seni bırakmadım....Bilmiyordum ve ben seni almak için döndüm...Baban hiçbir zaman seni bırakmayacak"
Min hala Chanyeol'e kollarını dolayıp dolamamakta ısrar ederken Baekhyun ona doğru yürüdü. Min ona kızgın bir ifadeyle bakıyordu.
="Appa git buradan....Sen bana yalan söyledin. Beni bırakmayacağını söyledin"
Baekhyun donmuştu. Oğlu ona git mi diyordu...Hayır hayır Baekhyun'un en kötü kabusları gerçeğe dönüşemezdi.
-"Bebeğim....Lütfen Min appayı dinle....Sana yalan söylemek istemedim...Chanyeol senin baban ama ben..."
Min Chanyeol'un kucaklarından sıyrılıp odasına doğru koşarken Baekhyun da onun ardından koşmak için hareketlendiğinde Chanyeol onun kolunu tutup engel olmuştu.
-"Bırak!"
+"Şu an seninle konuşmak istemez Baekhyun inan bana...."
Chanyeol küçük bir çocuk gibi onu kucağına çekip küçüğün bedenini sardı.
+"B-ben üzgü---"
-"SAKIN! Baekhyun bağırdı ve hiddetle geri çekildi. "Sakın bana üzgünüm deme...SAKIN!...Hiçbirşey söylemeden televizyonlara ve mahkemeye çıkıp kendini savundun...Konu asla Min değildi. Sen her zaman kendi çıkarlarını ve gururunu düşündün... Sinirlerimiz yatıştığında beraber düşünüp ona açıklayabilirdik...Ama sen....sadece sana dediklerim yüzünden sinirlenip oğlumu benden kopardın.....Sen yıllarca bu hayatın güzel yönlerini görürken benim ne yaşadığımdan haberin olmadı. Ailem beni soka attığında bile ondan vazgeçmedim...Çünkü biliyordum...Min beni bu siktiğim enkazından çıkaracak son kişiydi....Benim umutlarımı yok ettin Chanyeol...Beni yeniden yıktın...Beni artık o enkazdan kimse çıkaramaz....Tebrikler...Sen kazandın"
Chanyeol ne yapacağını bilemiyordu. Hayatında ilk kez gerçeklere karşılaştığı için sinirlenemiyordu bile...Baekhyun'a neler yapmıştı böyle. Haftalardır Baekhyun'un eriyip bittiğine şahit olmuştu. Min'i ondan alarak intikam almak istemesini düşündü Chanyeol. O sadece gururu için istemişti bu doğruydu ama onun aksine gururunu değilde oğullarının iyiliğini düşünen ona bağlı olanı kopararak Baekhyun'u karanlığa hapsetmişti.
Baekhyun kalbinde sızlayan yara ile çocuk odasının kapısını açmaya çalıştı. Kilitliydi...Oğlu ondan nefret ediyordu...Baekhyun dudaklarını ısırdı...Kafasını kapıya dayamış oğlunun içeriden ağlamasına eşlik ediyordu...Gözlerini kapadı ve oğlunu düşündü. Gülümsemesi....Yüreği sızlarken Baekhyun'un eli yavaş yavaş kapıdan kayarken dizlerinin üstüne çöktü. Kafası hala kapıya dayanmış bir umut bekliyordu.... Boğazına dizilen yumrular yutkunmasını engelliyordu.
Ne kadar beklediğini bilmiyordu ama Min'in uyku mırıltıları kulağını doldururken sessizce kalktı ve elini son kez kapının üstüne koyarak fısıldadı... "Üzgünüm bebeğim...Appa gerçekten üzgün"
Arkasını dönerek aşağı indi....Chanyeol ise tam iki saattir onu izlediği yerden çıkarak pencereye ilerledi. Neden ağladığını bilmiyordu. Belkide Baekhyun'un yaralı hali onu etkilemişti. Baekhyun yorgun argın arabaya binerken Chanyeol sürünerek yere oturdu. Elindeki viski şişesini kafasına dikti....Sadece biraz rahatlamak istiyordu ama...ama her seferinde onun içini parçalayan duygular onu al aşağı ediyordu.
*
Bölüm Sonu
Huhhuh herkes okula başladığı için olsa gerek kimseler burada yok.... Bölümleri okuyacağım diye derslerden geri kalmayın. Sonuçta bölümler kalmıyor değil mi?:) tam anne modundayım şu an djsjjd
Herneyse KrAy mini fic yazıyorum. Büyük bir ihtimal pazar yada pazartesi atacağım. Uzun olmadığı için bölümler erken gelir. Umarım severek okursunuz.... Şimdilik diyeceklerim bu kadar. Sizi seviyorum bunu biliyorsunuzdur ama ben her seferinde söylemek istiyorum. Sizi Seviyorum♡ utandım mkdkskdkd (yanaklarıkızaranemoji )
>^-^< kkkk oldu sanırım......
♡Lei♡