♬ Twenty-six
Almost
Song used: Almost is never enought by Ariana Grande
Halos mawalan ng lipstick ang labi nang patuloy ko iyong kinagat-kagat habang nakatayo sa harapan ng buong production team ng Annual Music Fest. Naglalakad pabalik-balik sa harapan namin si Giovanna habang ako'y halos mahilo sa kaiikot niya.
Hindi tulad kanina ay wala ng tao sa loob ng dressing room kundi kami nalang. The Creole, Ms. Bracelli, Ms. Aw, Giovanna and Xylus and the rest of the production team of annual fest. Ni hindi ko nga alam kung bakit nandito pa ako. Rene's probably looking for me right now dahil malapit nang magsimula ang pangalawang performance ko kasama ang dance department.
"Pia has four performances at tatlo duon ay puro group performances" ani Xylus habang nakatingin sa amin.
"The other singers can do Pia's part sa group performance" suhestiyon ni Aldon habang nakasandal siya sa lamesang malapit sa kinatatayuan ko.
Tumango ang iba sa kanya, "The only problem here is her performance with Hilton and Ferm" ani Maximo, isa sa mga arranger ng kantang ginagamit namin ngayong music fest.
"Can we just drop the performance? The board requested it because of Pia pero hindi na pwedeng magperform si Pia ngayon so what's the essence of the performance?" nakabusangot na tanong ni Dwaine.
Huminto sa paglalakad si Giovanna at mariin niyang tinignan si Dwaine, "We can't just do that Dwaine! You know that the board is expecting this performance. Isa pa kasama na ito sa program, paano nalang kung mawawala? Okay sana kung hindi alam ng manunuod!"
"Eh sinong papalit sa pwesto ni Pia?"
Halos lahat ng tingin ay napadako sa akin nang itanong iyong muli ni Dwaine. My jaw dropped upon the realization of my existence in this meeting. Bago pa sila makapagsabi ng kung ano ay inunahan ko na agad sila.
"No! I won't replace Pia!"
Wala akong pakialam kung magmukha akong bastos sa harap ng mga producer. I don't like what they are thinking right now. I don't want to sing in front of those people, I don't even want to play the piano. Nakapasok ako sa Annual Music Fest dahil sa mga kundisyon nila sa akin nuong nagaudition ako and now they are doing this thing to me! This is too much. That's impossible!
Kitang-kita ko ang pagsimangot ng mukha ni Giovanna at ang pagngiwi ni Mr. Bracelli sa harapan ko. I wanted to roll my eyes and walk out from the room but I know it wouldn't help me lalo pa't problemado sila ngayon.
"We can't jus tell Fermatta to sing in front of those people. She's a piano major, isa pa only those student who's level E is entitled to have a performance with Creole" anas ni Aldon.
"But what can we do now? Hindi rin pwedeng ang iba ang gumawa nuon dahil ang lahat ay nakafixed na sa mga performance na gagawin nila. Fermatta is our last resort" ani Giovanna.
Tumango sa kanya si Xylus, "Giovanna's right. Kasama sa program ang production number na 'yon. Ano nalang ang sasabihin ng board kung may mawawalang isang palabas? Isa pa reputasyon ng Cecilian ang pinaguusapan dito"
"Hindi maiiwasan ang ganitong pangyayari tuwing Annual Music Fest. This is not the first time it happened, madalas mabilis na napagtatakpan ang ganitong pangyayari nuon" dagdag pa ni Ms. Aw.
"But it's not us to decide kung dapat bang kumanta si Fermatta"
Lahat sila ay napatingin sa akin nang sabihin iyon ni Aldon. Halos mapunit ang mukha ko dahil sa pagsimangot sa kanilang lahat. Lumapit sa akin si Giovanna at wala na ang simangot na nakaimprenta sa kanyang mukha kanina.
She held my hand like it's her lifeline.
"Please Fermatta. I heard you sing nuong audition. You are really good. I know you can do this"
"I don't want to sing"
Gusto kong manggalaiti sa galit. Sa lahat ng pwedeng pakantahin ay ako pa ang gusto nilang gumawa nuon. Ano bang tingin nila sa akin? That I am their damn puppet na kung kelan nila gustong pakilusin ay pakikilusin nila? They think I am a damn musical box na kapag pinihit nila ay tutugtog? Hindi pa ba sapat ang ginawa nila sa akin nuong audition? They gave me a music score that I didn't even saw before, pinakanta nila ako kahit na piano ang major ko. They allowed me to perform in this music fest because of those conditions. Isn't it too much?
I also don't want to sing that song. It's Clef's favorite. I don't know but whenever I play that song I can't stop thinking about him. Thinking about how our voice blended when we sung that in our house, thinking about the lyrics that really touched me. Ni ayaw kong marinig ang kantang 'yon dahil siguradong hindi nanaman maalis sa isipan ko si Clef.
Nakita kong lumapit si Xylus kay Giovanna para hawakan ang kanyang balikat, "Let's not force her Giovanna" malambing niyang sabi dito.
Nuong lamang binitawan ni Giovanna ang kamay ko bago malalim na nagbuntong-hininga. Ginulo ni Aldon ang kanyang buhok na parang naasar siya. Si Maximo naman ay mukhang problemadong-problemado. Maging si Dwaine ay hindi makatingin sa akin.
Hindi ko alam kung nagagalit ba sila sa akin dahil sa pagtanggi kong kumanta o naasar sila dahil sa sitwasyon. Siguro ay pareho.
Shit!
Suminghap ako at hingilap ang cellphone kong ibinigay ni Bettany kanina nuong pinakuha ko iyon bago sila palabasin sa dressing room. Agad kong pinindot ang piano application kong nakainstalled duon, nang magbukas iyon ay pumindot ako ng ilang keys at lumikha iyon ng mga notang alam kong alam nila.
It was an intro of one of those popular song today, imposibleng hindi nila alam iyon.
Lahat sila ay napatingin sa akin. Huminga ako ng malalim bago nagsalita, "Fine. I will sing but I want this song.. I want to sing this instead of the song Pia's supposed to sing" deklara ko sa kanilang lahat.
Namilog ang mga mata ni Giovanna pagkasabing-pagkasabi ko nuon.
"If that's what you want Fermatta then you'll sing that song! Ang mahalaga ay kakanta ka" she said like she's panicking. Agad siyang bumaling kay Hilton, "You know this song, right? Kaya nito itong iduet ni Fermatta?"
Ngumiwi si Hilton sa kanya, "Hindi ko alam 'yan"
Halos mapamura ako nang sinabi iyon ni Hilotn. Saang lupalop ba siya ng mundo nanggaling? Ako ngang onting kanya lang ang alam ay alam ang kantang 'to! Siya pa kaya na sa ibang bansa sumikat? He's impossible!
"Ako. I know the song"
Pakiramdam ko ay tumalon ang puso ko nang marinig ko ang boses na iyon. It's the first time I heard his voice simula nang pumasok sila sa kartong ito. I shifted my eyes on him at ganuon rin ang ginawa ng mga taong nasa loob ng kwarto. Laglag ang panga ko habang pinagmamasdan ko siya.
"Are you serious, Clef? You never sing in front of other people. Akala ko ba... "
"I'm serious Dwaine. I know the song, hindi alam ni Hilton kaya ako nalang" anas ni Clef kaya lalong naghuramentado ang puso ko.
Damn! Bakit niya ito ginagawa sa 'kin? Hindi niya ba alam nakaya ayaw kong kantahin ang kantang 'yon ay dahil sa kanya! Iiniwasan ko siya, he should do the same but he's voluntering right now? Bakit ginusto niya pa akong makasama sa iisang stage? Does he want to torture me so bad?
Narinig kong muli ang palakpak ni Giovanna, "It doesn't matter kung si Hilton o Clef ang kakanta. They are both creole so it's fine, tingin ko rin ay mas matutuwa ang tao because Clef never sing in front of camera. Ang mahalaga ang may magtataklob ng performance ni Pia!"
Agad kong naramdaman ng tinutulak na ako ni Giovanna palabas ng dressing room at ang iba naman ay nagsisimula nang tumayo sa kanilang mga upuan, "You should hurry up Fermatrta. Malapit na ang next performance mo"
Ni hindi ko nagawang lumingon pa dahil tuluyan na akong nakalabas sa kwartong iyon nang hindi man lang nakakapagreact sa mga nangyayari. I was immediately escorted by Giovanna and Xylus na binibigyan lang ako ng tipid ng ngiti.
Halos hindi ako makaimik nang inaayusan ako ni Rene sa dressing room namin. Panay ang talak niya dahil sa pagiging huli ko sa pagbalik sa dressing room namin pero parang hindi ko iyon naririnig dahil sa mga naiisip ko. Why the fuck I agreed to them! Why the fuck I'm going to sing with Clef? I think I made everything worsen. Life is too cruel to me and I wanted to whine because of this!
Mabilis ang ginawang pagaayos sa akin ni Rene. Ang plano niyang ihigh ponytail ang aking buhok ay hindi natupad kaya't hinayaan niya nalang iyong nakataas. Ang labi kong kanina ay pulang-pula ay naging nude na ang kulay.
Halos takbuhin ko ang daan papunta sa green room dahil sa sobrang pagmamadali ko. Pagdating ko duon ay agad akong pinalabas sa stage para matugtugan si Ivory at Blaire. Hindi ko na namalayan ang ginawa kong pagtugtog kila Blaire at Ivory siguro ay dahil hindi pa rin ako makapaniwala sa ginawa ni Clef kanina. Basta ang alam ko ay sobrang lakas ng palakpakan ng tao lalo na nang itaas ni Blaire ang magkahawak nilang kamay ni Ivory at magbow. There's no doubt they nailed the performance. Ano pa nga ba ang aasahan mo sa isang Esteban?
Pagkatapos ng performance ay agad rin akong pumunta sa backstage dahil ang bilin sa akin ni Rene ay bumalik agad ako sa dressing room para sa magiging huli kong performance. Nagsisimula na ring kumabog ng sobrang lakas ang dibdib ko para sa susunod kong performance. Maliban kasi sa hindi naman namin napractice ang kantang iyon ay si Clef pa ang makakaduet ko. I badly wanted to wring his head or push him off the cliff and let him die dahil sa ginawa niya kanina. Ugh!
Paano ko siya kakausapin ngayon kung pangit ang paguusap namin kahapon? Paano ko siya kakausapin kung ang kamay nila Searcy na magkahawak ang palagi kong naalala?
Paglabas na paglabas ko sa stage ay mabilis ang lakad ko papunta sa dressing room naming mga instrumentalists. I didn't realized I was walking in the hallway with my head down when I felt someone gripped my shoulders. Feeling ko ay tatalsik ang dibdib ko dahil sa sobrang pagkabigla. I looked up to see who did it pero napaawang ang labi ko nang tumambad sa akin ang mukha ni Hilton.
Those looks like he's freaking worried at me. Ganuon rin ang tingin niya sa 'kin kanina nuong nasa green room ako, nuong nakita niya akong nakatitig sa kaibigan niya at sa girlfriend nito.
I frowned at him, "Nagmamadali ako Hilton. If you're going to say something do it now"
"I'm going to perform the duet with you"
Napanga-nga ako dahil sa pahayag niya, "You don't know the song. Paano tayo magsusuet?"
"Let's just change the song. 'Yung alam ko"
"W-why?"
I don't know 'why' was the question that first came out from my mouth. Dapat ay pumapayag agad ako dahil ayokong kasama silang magperform pero heto ako't kwinekwestiyon siya. Ang mata niyang nakapirmi sa 'kin kanina ay iniwas na niya. His face turned into something I've only seen once. Nuong tinurn down ko siya, he looked so much in pain and I don't understand why.
"W-we just have to sing" halos hinid niya masabi. Kinagat ko ang lai ko at umatras para mapalayo sa kanya pero wala rin iyong kwenta nang mas higpitan niya ang paghawak sa balikat ko, "Fermatta, just listen to me. You have to sing with me tonight"
I flinched when he gripped my shoulders tightly, "Nasasaktan ako, Hilton" I hissed pero parang wala lang iyon sa kanya.
"I don't care! Alam kong mas masakit pa diyan ang ginagawa sa 'yo ni Clef!"
Halos malaglag ang panga ko sa sinabi niya, "You think I didn't know? Akala mo ba hindi ko napapansin? You're hurting! You're hurting because of Clef! At ayokong nakikita ang ganyan! Ayokong masaktan ka dahil alam kong nahuhulog ka na kay Clef! You're slowly falling for him!"
Parang latigo sa puso ko ang bawat salita ni Hilton. It hurts like bitch! I felt like someone punch my heart, hard, iyong tipong wala na, hindi na ako makakabangon pa. Napatunganga ako sa harapan niya samantalang siya naman ay ginugulo ang kanyang buhok. He's clenching his jaw like a mad man.
"So please sing with me, Fermatta. Do not fall for Clef dahil alam kong iiwan ka lang niya. He's just going to hurt you" he pleaded.
Akma niyang hahawakan ang mukha ko pero hindi niya na iyon nagawa ng may kamay na pumigil sa mga kamay niya. Agad kong naamoy ang pamilyar na pabangong iyon. Parehas nanlalaki ang mata namin ni Hilton habang nakatingin kami kay Clef na kinukuyom ang kanyang panga. He looked really mad, madder than Hilton.
Agad na nagbago ang itsura ni Hilton at napalitan rin iyon nang pagsasalubong ng kilay. He shoved Clef's hand at nagtitigan silang dalawa na parang nagsusukatan. My heart started to raced ng mapagtanto ko kung anong pwedeng mangyari.
"I'll let you pass this time" mahina pero may diing sabi ni Clef bago niya ako hilahin papunta sa dressing room ko.
Kumakalabog ang puso ko habang hila-hila niya ako. Nang makapasok kami duon ay agad na napunta sa amin ang tingin ng mga taong nasa loob nuon, maging si Rene ay halos mapanganga nang tumambad sa kanila ang mukha ni Clef.
"Make it fast! Magprapractice pa tayo!"
Halos mapatalon si Rene nang marinig ang seryosong boses ni Clef. Agad niya akong hinila papunta sa harap ng salamin at walang imik na nagsimula sa pagaayos ng mukha ko. He looked stunned at parehas kami!
I wanted to shout on Clef at this moment! I wanted to kick his ass for everything he had done to me! I wanted to hurt him so badly pero para akong masunuring bata ngayon na walang magawa kundi ang tumahimik sa isang tabi. Paulit-ulit kong naalala ang lahat ng sinabi ni Hilton kanina sa akin, ang mukha niya habang sinasabi niya iyon, ang reaksyon ni Clef, ang paghila niya sa akin.
I am so confused!
"Ferm.. " mahinahong sabi ni Rene, "Please stop clenching your jaw, I can't put your blush-on properly"
I heaved a deep sighed and followed what he said. The whole time na inaayusan ako ni Rene ay hindi ko man lang dinapuan ng tingin si Clef. Natatakot ako. Natatakot akong makita ang itsura niya dahil baka kung anu-ano nanamang ang maisip ko kaya't imbis na tignan ko siya ay ipinikit ko nalang ang mata ko at ipinasok sa tenga ko ang earphone ng cellphone ko para mapakinggan ang kantang kakantahin namin mamaya.
Hindi rin nagtagal ay naramdaman ko ang pagtapik niya sa aking braso, I immediately opened my eyes and saw my reflection in the mirror. My hair is already curled, ang kaninang nude kong lipstick ay kulay dark red na. Mas makapal rin ang eye shadow ko ngayon at halos hindi ko makilala ang mukha ko pero agad na nawala sa mukha ko ang aking mga mata nang makita ko rin ang repleksyon ni Clef sa salamin.
He's staring at me while biting his lips. Ang kanyang kanang kamay ay nakalagay sa kanyang baba habang nakasandal siya sa lamesang nanduon. His deep and dark eyes are set on me, pakiramdam ko ay hinihigop nanaman ako nuon sa kung saan. Gusto kong pagalitan ang sarili ko dahil pagkatapos ng lahat ay ito pa ang iniisip ko.
I felt Rene's hand on my shoulder kaya nawala ko ang paningin ko sa kanya.
"Come on, change your dress na Fermatta. Ilang minuto na lang ang meron ka para makapagprepare sa susunod mong performance"
Tumango ako at agad na tumayo sa aking upuan. I know Clef's watching me pero hindi ko pinagbigyan ang sarili kong silipin man lang ang itsura niya. Isinuot ko ang gown na gawa ni Ingrid, it was really beautiful at pakiramdam ko ay nakakapanghinayang iyon dahil ako lamang ang magsusuot nito.
Nang matapos ako sa pagsusuot ng gown ay nanatili muna ako sa loob ng fitting room. I don't want to go outside, kung pwede lang na manatili ako dito hanggang sa matapos ang Annual Music Fest ay gagawin ko pero damn! Alam kong hindi pwede 'yon.
Maya-maya lang ay narinig ko na ang mahinang katok sa labas ng fitting room, "Ferm"
Napapikit ako dahil sa mabilis na pintig ng puso ko.
"Ferm, lumabas ka na diyan. You're taking too much time" aniya sa mahinahong tono. Malayo sa kaninang boses niya nuong kinausap niya si Hilton.
Marahan kong inilapat ang noo ko sa pintuan ng fitting room at saka huminga ng malalim. Kinalma ko ang sarili ko bago ko tuluyang buksan ang pintuan palabas ng fitting room. Alam kong nanduon siya sa labas kaya't agad na tumagos ang tingin ko sa likod niya. I don't want to look at his eyes!
Ginala ko ang paningin ko at napansin kong walang tao duon sa dressing room kundi kami lang. Kahit si Rene ay wala sa loob. Where did they all go?
"Do you believed on Hilton?"
Halos mapasinghap ako ng makita kong naglakad siya papalapit sa akin. I immediately stepped back at agad naman siyang natigilan sa paghakbang nang makita ang ginawa ko. I saw pain struck on his face, namungay ang kanyang mata at gusto ko na lamang ay ang tumakbo palabas ng dressing room but I can't because I want to stay with him here.
"Fermatta, I know I did wrong. I know I hurt you, you don't know.. "
"Because I don't know how to love? Kaya hindi ko maintindihan? Kaya hindi ko alam?"
"That's not what I'm saying!" tumaas ang boses niya at agad kong nakagat ang labi ko. Memories of what happened yesterday flashed on my mind. Lahat ng sinabi niya sa akin, lahat ng pakiramdam. May namumuong luha sa mga mata ko pero pinigilan ko iyon, I don't want him to see me hurting because he have seen me worst. Gusto ko ay ang makita niyang matapang ako, 'yung kaya ko kahit wala siya sa tabi ko.
"Bakit ba nandito ka pa? Why you keep on bothering me? Are we friends in the first place? Bakit nagprisinta ka pang makaduet ko! Bakit nagagalit ka kay Hilton gayong tama naman lahat ng sinasabi niya! Bakit ba nagaaksaya ka ng panahon mo sa 'kin... bakit ba nagaaksaya ako ng panahon sa 'yo?" my voice almost fade on the last sentence I said.
Ang malakas kong boses ay napalitan ng paghikbi. Tuloy-tuloy ang patak ng mga luha ko, ni hindi ko mapigilan ang lumalabas na hikbi sa bibig ko.
I'm hurt. Tama si Hilton, I am hurt because of Clef.
I felt his arms around me at wala akong nagawa kundi ang ipilig ang ulo ko sa kanyang dibdib. I know this is not the right thing to do but damn it felt so right. Him hugging me like this, it feels so natural, it's comforting, it's the thing I like with him. He can calmed me in my most awful mood and I hate it dahil siya lang ang nakakagawa nito sa akin.
I hate it.
"Sssh.. stop crying Ferm. I'm sorry, I'm really sorry for what I have done. I'm sorry" paulit-ulit niyang sabi na parang sising-sisi siya sa ginawa niya sa akin.
I felt his hand on my face and he made me look at his eyes. His eyes speaks a lot, it looks like he's pleading, it looks like he's in pain, it looks like he's helpless. He look so hurt just like me at hindi ko mapigilang hindi mas lalong masaktan sa nakikita ko. We're both hurting, maye with different reason but still we're hurting.
"Please I'm sorry. Please don't avoid me, ayokong nakikita kang lumalayo sa 'kin. Don't believed at Hilton, I never intended to hurt you. I will never do that to you. I was just... "
Umiling-iling ako habang sinasabi iyon ni Clef. I removed his hands from my face at pinahid ang mga luha sa pisngi ko, pakiramdam ko ay nawawalan na ng hininga ang baga ko dahil sa sobrang paghikbi.
I stared at him, cherish every bits of his face. Those thick jaw, those deep set of eyes, his nose, his thin lips.
"Please Fermatta, let's make up. I don't want to ruin our friendship"
Napakagat ako sa labi ko at umiwas ng tingin sa kanya. I can't Clef, it's already ruined. Hahawakan niya pa sana ako pero agad akong umatras palayo sa kanya.
Kitang-kita ko ang pangingilid ng luha sa mga mata niya pero binalewala ko iyon. I am doing this for myself. Binuka niya ang bibig niya na parang may sasabihin siya pero walang ni isang salitang lumabas duon.
"I'll forget everything. I'll forget how you comforted me, forget everything you said to me. Forget all the painful words you said. Act like nothing happened, act like I don't even know you. Just do the same Clef and forget about me, too.. "
Nanlaki ang mga mata niya at umiling-iling siya sa sinabi ko, "No Fermatta! You can't do this!" he said panickly.
Pakiramdam ko ay tutulo nanaman ang luha ko kaya mabilis akong naglakad palabas ng dressing room. Naramdaman ko ang kamay niya sa braso ko pero kasabay nuon ay ang pagbukas ng pinto ng dressing room at ang pagbungad ng bulto ni Dwaine. He looked at us like he's sympatizing me and I hate it.
"Let go of her, Clef" ani Dwaine sa mababang tono.
Napayuko ako dahil sa luhang pumapatak nanaman sa mata ko at kasabay nuon ay ang dahan-dahang pagbitaw ni Clef sa braso ko. I felt like someone stubbed me the moment he let go of my arm. Ang sakit. Hindi lang dahil sa issue nang nangyari kahapon. Hindi lang dahil sa masasakit na sinabi niya sa 'kin. Ang sakit kasi alam kong tama si Hilton. Lahat ng sinabi niya ay tama at alam kong ito lang ang paraan ko para isalba ang sarili ko mula kay Clef.
I don't want to fall hard kahit na pakiramdam ko ay lagapak na lagapak na ako. He sees me as a friend, he has a goddamit cheater of a girlfriend, he cares for me because I'm just his little sister and I know it sucks bigtime! It hurts bigtime!
Hindi na ako nagintay pa na tawagin ni Dwaine. Nagmadali na akong naglakad palabas duon at iniwan silang dalawa sa dressing room.
Muli kong naalala ang sinabi sa akin nuon ni Dwaine.
I don't want you get attracted with Clef.
Sana ay pinakinggan ko siya. Sana ay lumayo ako kay Clef, kung sana hindi ko pinairal ang katigasan ng ulo ko.
Dumiretso ako sa girls room at inayos ko ang make-up kong nagsmudge dahil sa pagiyak ko, siguradong kung makita man ako ni Rene ay pagaalitan niya ako but in the first place ay siya ang may kasalanan nito, kung hindi niya ako iniwan duon magisa ay hindi ito mangyayari. Kinalma ko ang sarili ko bago ko tinignan ang orasan. Nang saktong dalawang minuto nalang bago ako magperform ay saka ako lumabas sa girls room at dumiretso sa green room.
Duon ay nakita ko ang nagaalalang si Giovanna kasama sila Mr. Bracelli at Ms. Aw. Nang makita nila ako ay parang guminhawa ang pakiramdam nila. They smiled widely at me pero imbis na irapan ko sila ay wala akong ginawa kundi ang titigan sila. I'm just so tired to show any emotion I just wanted to end this night so badly.
"Akala ko hindi ka na sisipot" anas ni Giovanna bago ibigay sa akin ang mic.
"Good luck, Ferm!" cheer ni Ms. Aw sa 'kin. Inikot ko ang tingin ko pero wala akong Clef na nakita, he's not here. Siguro ay nagdecide na rin siyang gawin ang mga sinabi ko sa kanya kanina. That's good kaya ko naman sigurong kantahin ang kantang 'yon ng ako lang.
Naramdamna ko ang kamay ni Mr. Bracelli sa kamay ko, "Your Mom's watching. I know she'll be proud of you Fermatta. Do your best"
Isang tipid na tango lang ang ginawa ko bago ko narinig ang malakas na introduction sa akin ng announcer. Nawala sila sa paligid ko at parang ang tanging nakikita ko lang ay ang kurtina sa harapan ko at ang tanging naririg ko ay ang ingay na nagmumula sa speaker.
I squeezed my chest with my hand para mapigilan ang pagpintig ng puso ko nang sobrang bilis. Kinakabahan ako. Siguro kung nandito si Clef I... Stop thinking about him, Ferm. You can do it alone. You are alone now. There's no Clef who will save you.
Pumikit ako ng mariin at hinawakan ang microphone na kaninang ibinigay sa akin ni Giovanna. Tumigil ang announcer, hudyat na tapos na ang pagpapakilala sa akin. Onti-unting bumukas ang pulang kurtina at sumalubong sa akin ang maliwanag na ilaw mula sa spotlight. I heaved a deep sighed for the last time.
Nang malaki na ang buka ng kurtinang kaninang nagtataklob sa akin ay nagsimula na akong maglakad palabas ng stage. The crowd was silent na parang wala silang reaksyon sa paglabas ko, I wanted to looked for my Mom and Dad or even Lance and Chriselle pero hindi sila mahanap ng mata ko dahil sa sobrang liwanag ng spotlight.
Nagsimula ng tumugtog ang intro ng kantang kakantahin ko and I felt my knees trembled. Shit.
Onting segundo nalang ay kakanta na ako pero pakiramdam ko ay hindi ako makakanta dahil sa panic attack na nangyayari sa akin. I'm panicking inside kahit na poker face ang pinapakita ko sa marami. Namamawis na ang kamay ko maging ang noo ko, naninigas na rin ako sa kinatatayuan ko hanggang sa marinig ko ang ingay ng mga tao. May ibang sumisigaw na parang tuwang-tuwa sila.
I heared everyone's joy. Lumingon ako sa kanan ko at duon ay nakita ko si Clef na nakatayo na sa gilid ko. He's looking at me intently na parang kami lang ang nasa loob nang Fola Theater. Pakiramdam ko ay tinutunaw nanaman nito ang puso ko. I saw him mouthed something and I read it.
"Sing"
Hindi ko alam pero gumaan ang pakiramdam ko nang dahil duon. Lumakad siya palapit sa akin at hinayaan ko siyang gawin iyon. When he's finally in front of me, he held my hand and I immediately found comfort from it. Pinikit ko ang mata ko at dinama ang init ng mga kamay niya sa kamay ko.
Just this one last time. Pagbigyan mo ang sarili mo kahit sa huling pagkakataon, Fermatta.
Nang buksan ko ang aking mata ay agad kong itinapat ang microphone sa aking bibig. I looked at him and sung the song I have to sing.
"I'd like to say we gave it a try. I'd like to blame it all on life. Maybe we just weren't right but that's a lie. That's a lie"
I stared at his black orbs for the last time.
"And we can deny it as much as we want. But in times our feelings will show. 'Cause sooner or later, we'll wonder why we gave up. The truth is everyone knows.. Almost, almost is never enough"
Yeah. Almost will never be enough for us, Clef.
[Thid chapter is dedicated to aloneinthecorner. Thank ou sa pagbabasa! - B]