Syafika termenung di hadapan pintu sambil melihat rembulan yang indah nian.
If I die tonight,
How many people would cry ?
How many people would care ?
How many people would wish they had me back ?
How many people would wish they loved me less ?
How many people would wish they loved me more ?
How many ?
Syafika menangis dalam diam.
"Assalamualaikum. Awak buat apa tu ? " Satu suara mengejutkan lamunannya. Syafika mengusap air matanya lalu tersenyum.
"Waalaikumsalam. Tak buat apa pun. Saja dudk sini." Kata Syafika dengan suara serak basah.
"Oh. Eh, awak nangis ke ! Alamak. Sorry." Jawab Ismail.
Huhu, caring gak. Cemas tu.
"Eh, mana ada ! Saya tak nangis lah. Sakit tekak. Huhu." Syafika menipu.
Sorry awak !
"Oh, awak sakit tekak ! Saya ambilkan strepsils eh. " Kata Ismail lalu bangun. Syafika menahan Ismail.
"Tak payah susah-susah. Nanti saya ambil sendiri. " Syafika tersenyum.
Awak cantik. Ya Allah.
"Oh, okey ! Jom borak." Ajak Ismail.
"Jom."
----
Ammar duduk di tirai katil. Dia hairan, mengapakah dia menjadi seronok jika satu mesej daripada Irish menyapanya ? Mengapakah dia selalu tersenyum dan sudah tidak kisah akan Syafika jika bersama Irish ? Mengapa ? Mohon jangan tukar hati.
Ammar mengambil frame gambar perkahwinannya. Perkahwinan dipaksa. Huh.
"Fika, awak dekat mana ? Kenapa belum pulang ? Saya rindu awak tahu. Sanggup awak buat macam ini dekat saya. Awak jaga hati please. Saya minta maaf kalau ada sesuatu yang buruk yang saya buat di belakang awak. Sorry." Ammar menyapu frame gambar itu.
Pintu bilik dikuak. Datin Aisyah tersenyum kepada anaknya yang sedang bersedih.
"Ammar, janganlah sedih. Dia pasti balik. Trust me. " Kata Datin Aisyah sambil mengusap kepala anaknya.
"Ya ma. Am percaya. Cuma takkan Am kena tunggu lama ? Am takut tertukar hati." Kata Ammar.
Woi, kau terlepas cakaplah ! Alahai.
"Tertukar hati ? Maksudnya ? "
"Tak ada apa-apa ma. Saja. Kalau mama suruh kahwin lain ke. Tak nak lah." Ammar melindung dirinya daripada malu.
"Oh, takkan punya lah ! "
"Huhu. Okeylah. Ma, Am nak tidur. Goodnight."
"Goodnight my son, sleep tight. Dream sweetly."
---
Keadaan hening seketika.
"Ehem. Awak nak duduk sini sampai bila ? " Tanya Ismail.
"Kalau boleh lama sikit. Kalau boleh lagi, forever awak tak kisah kan ? " Syafika menunduk.
Boleh. Tapi awak, cantik sangat ! Saya tergugat.
"Err. Kenapa ? Bukan. Saya tak kisah. Tapi parent awak ? "
"Mereka. Pandai-pandailah diorang cari. Diorang yang buat saya macam ni. Hmm."
"Awak, tak boleh macam tu. Walaupun diorang buat macamtu, diorang tetap keluarga awak." Tegur Ismail.
Betul juga. Hmm.
"Yalah."
"Bagus. Oh ya ! Esok parent dan saya tak ada dekat rumah tahu." Kata Ismail.
"Alah, ke mana ? Takkan saya duduk sorang-sorang ? " Syafika seram sejuk.
Yalah, sekarang dunia bukan boleh percaya sangat. Aip, dunia ke orang ? Haha.
"Saya sekolah. Dan Umi dan Ai saya kan ustaz dengan ustazah di sana, jadi diorang mengajar. Tak salah awak ikut." Terang Ismail.
"Boleh ke ikut ? Yeay ! Nak ikutlah. Terima kasih awak. Kalau boleh saya nak belajar sekali." Syafika bersorak gembira.
"Ya, boleh je." Balas Ismail.
Awak comel, bila macamtu.