Έχει περάσει ένας μήνας από εκείνο το βράδυ με τα λουλούδια...Ο Ορέστης έχει γίνει πιο παρανοϊκός από ποτέ...
Στην αρχή δεν πήγαινε καθόλου στην δουλειά και έμενε συνέχεια σπίτι...Μετά δεν μπορούσε να λείπει και πάντα ερχόταν κάποιος στο σπίτι και έμενε μαζί μου...Η Χριστιάννα,Ο Στέφανος ακόμα και η μαμά μου αλλά χωρίς να ξέρει τίποτα..Της είχαν πει πως βαριέμαι σπίτι μόνη μου και ερχόταν να μου κάνει παρέα...Είχε αρχίσει να με κουράζει αυτή η κατάσταση...ότι και να του έλεγα δεν άκουγε κουβέντα,και μόνο μαζί του μπορούσα να βγω έξω...
Σχεδόν κάθε μέρα λάμβανα και ένα μήνυμα...'ότι σύντομα θα βρεθούμε,ότι θα είμαστε μαζί,να τον περιμένω' και διάφορα τέτοια αλλά εδώ και ένα μήνα δεν έχει κάνει καμία προσπάθεια να με πλησιάσει κάποιος....Θα μου πεις πως; Αφού δεν βγαίνεις μόνη σου από το σπίτι..Αλλά και πάλι αν ήταν κάποιος που ήθελε το κακό μου κάπως θα προσπαθούσε....
Δεν μπορούσε να χωρέσει το μυαλό μου ότι είναι ο Φίλιππος...Μόνο 3 άτομα ξέρανε για τα αγαπημένα μου λουλούδια..Αυτός,η κολλητή μου και ο αδερφός μου...Και σίγουρα οι δυο από αυτούς δεν είναι..Οπότε όσο και να μην μου κάθετε κάτι καλά έπρεπε να πιστέψω πως είναι αυτός...
Όμως μου είχε καρφωθεί μια ιδέα στο μυαλό και θα το έκανα όσο ριψοκίνδυνο και αν ήταν...
Σηκωθήκαμε το πρωί και περίμενα τον Ορέστη να φύγει...Σήμερα είχε βάρδια η μητέρα μου...Δεν ήταν και πολύ δύσκολο να την πείσω πως ήθελα να κοιμηθώ και να ηρεμήσω οπότε δεν θα ερχόταν.
Κοιμόμουν δύσκολα τώρα τελευταία,η κοιλιά μου είχε μεγαλώσει αρκετά για 6,5 μηνών και έμενα πολλές φορές ξύπνια τα βράδια,άσε που κλοτσούσε απίστευτα η πιτσιρίκα....
Έκανα το τηλεφώνημα που ήθελα και περίμενα να το σηκώσει..
''Ναι;'' απάντησε
''Η Λυδία είμαι...Θέλω να συναντηθούμε;Να σου πω διεύθυνση;'' για λίγα δευτερόλεπτα σιωπή
''Πες μου...'' είπα την διεύθυνση και μου απάντησε ότι σε ένα τέταρτο θα είναι εδώ...
Βγήκα έξω να ενημερώσω τους άντρες για την επίσκεψη και πήγα να ντυθώ....Μετά από δέκα λεπτά άκουσα το κουδούνι και πήγα να ανοίξω...
''Καλημέρα Φίλιππε...Πέρασε...''έκανα στην άκρη για να μπει...
''Καλημέρα....Είσαι έγκυος;'' με ρώτησε και γούρλωσε τα μάτια..
''Ναι είμαι...6,5 μηνών...Δεν το ήξερες;''
''Όχι πως να το ξέρω;έχω να σε δω πάνω από 3 μήνες...'' είπε και δεν συνέχισα..
''Θέλεις καφέ;''
''Λυδία γιατί ήθελες να βρεθούμε;Τι άλλο να πούμε τώρα πια;''
''Ωραία λοιπόν...Κατευθείαν στο θέμα...Κάθισε Φίλιππε πρέπει να σου μιλήσω...''
Του είπα για τα μηνύματα,για τα λουλούδια για όλα...Με κοιτούσε και δεν με διέκοψε ούτε μια στιγμή μέχρι να τελειώσω...
''Κάτσε μισό λεπτό..Θέλεις να πεις πως υποψιάζεσαι πως πίσω από όλο αυτό είμαι εγώ;''ρώτησε και φάνηκε πως τα είχε χαμένα....
''Είσαι Φίλιππε;;;''
''Πως μπορείς να σκέφτεσαι κάτι τέτοιο Λυδία;Δεν με ξέρεις καθόλου;''ρώτησε υψώνοντας λίγο την φωνή του..
''Μετά τα τελευταία γεγονότα μεταξύ μας όχι, δεν ξέρω αν σε ήξερα ποτέ τελικά..''
Σηκώθηκε και πήγε προς την τζαμαρία...Κοίταξε για λίγο έξω και μετά κάρφωσε τα μάτια του πάνω μου...
''Μπορεί να είμαι ένα καθίκι του κερατά και να σε πλήγωσα ενώ δεν σου άξιζε...Μπορεί να σε απάτησα και να είπα πράγματα που δεν τα εννοούσα πάνω στον θυμό μου...Αλλά δεν θα σου έκανα ποτέ κάτι τέτοιο...Ότι έγινε μεταξύ μας το έχω μετανιώσει όσο δεν μπορείς να φανταστείς...Σ'αγαπάω Λυδία...Και μπορεί μετά από όλα αυτά να μην με πιστεύεις αλλά είναι η αλήθεια...Σ'αγαπάω και δεν θα σε πλήγωνα ποτέ..''μου μίλησε απόλυτα ήρεμα και με κοιτούσε στα μάτια...
''Το έχεις κάνει Φίλιππε 2 φορές...Γιατί όχι και μια τρίτη;''
''Το έκανα επειδή ήμουν μαλάκας..Αλλά όχι πια...Έπαιξα και έχασα...Σε είχα και σε έχασα..Τι άλλο να κάνω πια;Σε έχω πληγώσει αρκετά, αλλά εσύ σηκώθηκες νικήτρια και προχώρησες την ζωή σου..Σε λίγο καιρό θα γίνεις μανούλα..Δεν θα σου πω ψέματα θα ήθελα αυτό το παιδί να ήταν δικό μου,αλλά δεν είναι...Δεν θα σου έκανα ποτέ κάτι τέτοιο...'' είπε και τον είδα να δακρύζει...Δεν γίνεται να παίζει τέτοιο θέατρο...
''Εντάξει Φίλιππε σε πιστεύω...Εγώ σε πιστεύω,οι υπόλοιποι όμως δεν θα σε πιστέψουν πότε...''
''Δεν με νοιάζει κάνεις άλλος..'' προχώρησε και στάθηκε μπροστά μου...Μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο...''Να είσαι ευτυχισμένη, γιατί το αξίζεις Λυδία ακόμα και αν δεν είσαι μαζί μου,ακόμα και αν δεν το πιστεύεις πάντα σ'αγαπούσα και πάντα θα σε αγαπάω...'' με άφησε και μετά από λίγο άκουσα την πόρτα να κλείνει...Και εγώ να έχω χαθεί στις σκέψεις μου....
Πήρα την τσάντα μου και βγήκα έξω...Ήθελα λίγο αέρα μόνη μου..Δεν άντεχα άλλο..
''Δεσποινίς Φράγκου δεν μπορείτε να φύγετε μόνη σας...'' μου είπε ένας άντρας της ασφάλειας...
''Σταμάτησε με αν θέλεις και σε 10 λεπτά από τώρα δεν θα έχεις δουλεία...'' του απάντησα με ένα δολοφονικό βλέμμα..Πήγε κάτι να πει αλλά σταμάτησε...
''Ο πατέρας μου σε πληρώνει για να με προσέχεις και όχι να με κρατάς φυλακισμένη...Κατάλαβες;'' του είπα και κούνησε καταφατικά το κεφάλι του..
''Δεν θα αργήσω λοιπόν...Στο πάρκο απέναντι πάω να πάρω λίγο αέρα..Μπορείς να με προσέχεις από εδώ...'' είπα και γύρισα να φύγω...
Αμάν πια,αυτή η κατάσταση είχε γίνει κουραστική...Πέρασα τον δρόμο και μπήκα στο πάρκο...Έκατσα σε ένα παγκάκι και χάθηκα στις σκέψεις μου..
Δεν ξέρω γιατί αλλά τον πιστεύω τον Φίλιππο..Φαινόταν τόσο ειλικρινείς...Λίγες φορές μου είχε μιλήσει έτσι ήρεμα και κοιτώντας με στα μάτια ακόμα και όταν είχαμε σχέσει...Όταν τον άκουσα να λέει πως θέλει να είμαι ευτυχισμένη ακόμα και αν δεν είμαι μαζί του τα έχασα...Δεν περίμενα ποτέ να πει κάτι τέτοιο...Έχει αλλάξει,προς το καλύτερο νομίζω...Αλλά αν δεν είναι ο Φίλιππος στα μηνύματα ποιος στο καλό μπορεί να είναι;
Από τις σκέψεις μου με έβγαλε ο ήχος του κινητού...Είναι ο Ορέστης..
''Έλα αγάπη μου;''
''Τι κάνεις πριγκίπισσα μου;''
''Καλά είμαι μάτια μου, εδώ η κόρη σου κλοτσάει όλη την ώρα...με έχει ταράξει..''
''Θέλει να βγει μάλλον,αλλά πες της πως έχει ακόμα καιρό...'' άρχισα να γελάω...
''Μου έχει λείψει το γέλιο σου πριγκίπισσα...Δεν γελάς συχνά τελευταία...Και ξέρω πως εν μέρη φταίω και εγώ για αυτό...'' τον άκουσα να λέει...
''Δεν είναι έτσι αγάπη μου..Ανησυχείς...Δεν θα μπορούσα ποτέ να σε κατηγορήσω γιατί με αγαπάς τόσο και θέλεις να με προσέχεις...''
''Σ'αγαπάω πολύ και δεν θα άντεχα λεπτό μακριά σου αν πάθαινες κάτι..''μου είπε και δάκρυσα...
''Δεν θα πάθω τίποτα..Δεν γλιτώνεις τόσο εύκολα από μένα...'' τον άκουσα να γελάει...
''Δεν θέλω να γλιτώσω πριγκίπισσα...'' άκουσα κάποιον να του μιλάει..''Μισό λεπτό....'' είπε σε όποιον και αν ήταν απέναντί του..''Αγάπη μου πρέπει να κλείσω..Θα περάσω να σε πάρω να πάμε για φαγητό έξω...Να είσαι έτοιμη κατά της 2..θα έρθουν και τα παιδιά...''
''Εντάξει ματάκια μου θα σε περιμένω...Σ'αγαπάω..''
''Και εγώ πριγκίπισσα..Και εγώ..'' είπε και το έκλεισε...Κοίταξα την ώρα και είδα ότι ήταν 12:30 έπρεπε να επιστρέψω για να ετοιμαστώ...Σηκώθηκα από το παγκάκι και ζαλίστηκα...Ένιωσα ενά χέρι να με πιάνει..
''Είστε καλά;'' άκουσα μια αντρική φωνή να με ρωτάει..Γύρισα για να κοιτάξω...
''Ναι μια χαρά...Ευχα.....'' και μετά τίποτα...
Σκοτάδι........!