Μυστήριο πράγμα ο Έρωτας

''ΕΣΥ''

Κρύωνα,δεν ήξερα που βρισκόμουν και πόσες μέρες ήμουν εδώ....Ένας άντρας ερχόταν κάθε μέρα μου έβγαζε το μαντίλι από τα μάτια,μου έλυνε τα  χέρια και μου έφερνε φαγητό και νερό...

Στην αρχή φώναζα,χτυπιόμουν,έκλαιγα μα κανείς δεν μου έδινε σημασία...Εκτός από αυτόν τον άντρα δεν είχε εμφανιστεί κανένας άλλος...Αυτόν δεν μπορούσα να τον δω γιατί φορούσε κουκούλα..Και ούτε μίλαγε και πολύ μόνο όταν δεν έτρωγα μου έλεγε <Πρέπει να τρως για το μωράκι σου>...η φωνή του σίγουρα έμοιαζε με αυτήν από το πάρκο αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ  καλά τώρα....

Σκέφτηκα πως αυτός θα είναι που μου έστελνε τα μηνύματα...Αλλά όσες φορές και να ρώτησα γιατί,και αν ήταν αυτός δεν πήρα καμία απάντηση...

Σίγουρα βρισκόμουν σε μια αποθήκη αλλά γύρω μου δεν ακουγόταν τίποτα...Ποιος ξέρει ίσως δεν είμαι καν μέσα στην Αθήνα...Άκουσα την πόρτα να ανοίγει και σκέφτηκα πως θα είναι μεσημέρι..Έρχεται μόνο τρεις φορές την μέρα....Πάλι η ίδια διαδικασία...Μου έβγαλε το μαντίλι και προσπάθησα να συνηθίσω και να εστιάσω με τα μάτια μου...Μου έλυσε το χέρι και μου το έπιασε για λίγο...

''Είσαι παγωμένη..''άκουσα την βαριά φωνή του να λέει  

''Κάνει πολύ κρύο εδώ μέσα '' απάντησα φυσιολογικά...Έπρεπε να τα πηγαίνω καλά μαζί του..Δεν ήξερα τι είχε σκοπό να κάνει ....

''Ξεκίνα να τρως και έρχομαι'' είπε και κίνησε για την πόρτα..

''Ειιι που πας;Πρέπει να πάω και τουαλέτα...'' είπα αλλά είχε κλείσει ήδη την πόρτα...

Το μενού σήμερα είχε μακαρόνια με κιμά...Δεν μπορώ να πω..Μπορεί να με απήγαγαν και να με έχουν δεμένη αλλά με περιποιούνται...

Κάτι τέτοιες στιγμές που είναι ελεύθερο το χέρι μου χαϊδεύω την κοιλίτσα μου και μιλάω με την κορούλα μου...Έχω μέρες να την ακούσω..Δεν με κλωτσάει τώρα πια...Ίσως φοβάται και αυτή...Γι'αυτό κάθε φορά της μιλάω και της λέω να μην ανησυχεί και πως σε λίγο θα είμαστε μαζί με τον μπαμπά πάλι που μας αγαπάει πολύ...

Άραγε πως να είναι;;Μας ψάχνουν;Σίγουρα ο Ορέστης θα κάνει σαν τρελός για να μας βρει...Μου έχει λείψει τόσο πολύ...Φοβάμαι εδώ μόνη μου...Δεν ξέρω τι έχουν σκοπό να μου κάνουν...Τόσες μέρες δεν με έχουν πειράξει αλλά τότε γιατί όλο αυτό;...Για να πάρουν λύτρα;Μπορεί...Η οικογένεια μου αλλά και ο Ορέστης έχουν πολλά λεφτά...Θα έδιναν ότι και αν τους ζητούσαν για να με έχουν πίσω...Χάιδευα την κοιλίτσα μου..''Μην φοβάσαι μωρό μου θα έρθει ο μπαμπάς...Θα έρθει να μας πάρει και μετά θα είμαστε ασφαλείς...'' Την ένιωσα να κλωτσάει και δάκρυα κύλισαν από τα μάτια μου...Με ακούει...Με ακούει το μωρό μου..''Σ'αγαπάω πολύ μωράκι μου...Ξέρω πως με ακούς..Είσαι προστατευμένο ακόμα..Μην φοβάσαι τίποτα...'' 

Άκουσα την πόρτα να ανοίγει και σκούπισα τα μάτια μου...Είδα τον άντρα να έρχεται με ένα πάπλωμα...

''Δεν έχεις φάει'' μου είπε κάπως αυστηρά..

''Θέλω να πάω τουαλέτα πρώτα..'' 

Ήρθε προς το μέρος μου..άφησε στο κρεβάτι το πάπλωμα και μου έλυσε και το άλλο χέρι...Με σήκωσε και με πήγε σε μια τουαλέτα που από ότι έχω καταλάβει είναι σε μια άλλη πόρτα που βλέπω από εκείνο το δωμάτιο...Μα που σκατά με έχουν...;

Τελείωσα και έριξα και λίγο νερό στο πρόσωπό μου...Αισθανόμουν απίστευτα βρόμικη...Δεν θυμάμαι καν από πότε έχω να κάνω ένα μπάνιο...Βγήκα έξω και με ξανά πήγε πίσω...με έβαλε στην καρέκλα να κάτσω..

''Τρώγε '' είπε και έκατσε απέναντί μου...

Ξεκίνησα να τρώω τα μακαρόνια αλλά δεν μπορούσα...

''Δεν μπορώ...''

''Σκέψου το μωρό σου..Πρέπει να τρως....''

''Πόσες μέρες είμαι εδώ;;;'' ρώτησα δεν ήξερα καν αν θα μου απαντούσε ....Αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη απάντησε...

'' Τέσσερις'' 

''Τι έχετε σκοπό να μου κάνετε;''

''Εγώ τίποτα,το αφεντικό θα αποφασίσει...''

''Ποιος είναι το αφεντικό σου;'' τόλμησα να ρωτήσω....Φυσικά δεν πήρα καμία απάντηση....

''Τελείωσες;;;'' είπε μετά από λίγο...

''Ναι δεν μπορώ να φάω άλλο'' 

Σηκώθηκε πάνω και ήρθε προς την μεριά μου,με πήγε πάλι στο κρεβάτι και με έδεσε...Με σκέπασε με το πάπλωμα και την κουβέρτα που ήδη είχα και ένιωσα λίγο να ζεσταίνομαι.

''Ευχαριστώ... '' είπα και σταμάτησε να με κοιτάξει...''Για το πάπλωμα...'' συνέχισα και κούνησε το κεφάλι του...

Μετά έφυγε και εμένα με πήρε ο ύπνος...Είμαι τόσο εξαντλημένη..

Δεν ήξερα πόσες ώρες είχαν περάσει μέχρι που άνοιξα και πάλι τα μάτια μου και ας μην έβλεπα τίποτα μέσα από το μαντίλι...Δεν ήξερα αν είχε ξανά έρθει ο άντρας και απλά με είδε να κοιμάμαι και έφυγε...Δεν μπορούσα να υπολογίσω...

Κάποιος με ξεσκέπασε...

''Ειιιι, ειιι τι έγινε; Ποιος είναι εκεί;;;'' δεν πήρα καμία απάντηση...Με έλυσαν και με έβαλαν να κάτσω στην καρέκλα...Μου έπιασε τα χέρια πίσω για να μου τα ξανά δέσει..Απότομα...

''Αουου'' είπα γιατί τραβήχτηκε λίγο η κοιλιά μου...Μου τα άφησε λίγο πιο χαλαρωμένα αλλά παρόλα αυτά μου τα έδεσε...

Άκουσα να ανοίγει η πόρτα και τακούνια να αντηχούν στον χώρο...Μπερδεύτηκα...Τι έγινε τώρα;

Μου έβγαλαν το μαντίλι και κοίταξα ευθεία μπροστά μου....Γούρλωσα τα μάτια....

''Εσύ.....''