Μυστήριο πράγμα ο Έρωτας

''ΜΗΝ ΦΥΓΕΙΣ''

Ήξερα πως αυτό θα είχε άσχημη κατάληξη....Ο Ορέστης ήταν έτοιμος να εκραγεί...Έπρεπε να επέμβω..

''Στέφανε τι είναι αυτά που λες;Πας καλά;Προξενιό στον 21ο αιώνα;''

''Δεν είναι προξενιό μικρή...Είναι μια δεύτερη ευκαιρία για σένα..Μετά τον ηλίθιο που πήγες και έμπλεξες σου αξίζει να είσαι καλά...''

''Αυτό λέω και εγώ..Μου αξίζει να είμαι καλά και θα διαλέξω εγώ με ποιον θέλω να είμαι..Και σίγουρα δεν θα θέλω να είμαι με κάποιον που δεν ξέρω..''

''Τέλος πάντων, είμαι σίγουρος πως όταν τον γνωρίσεις θα αλλάξεις γνώμη..''

Μετά από αυτό δεν μου ξανά είπε τίποτα...Φοβόμουν να γυρίσω από την μεριά του Ορέστη...Όλο αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο...Αυτός επέμενε να το πούμε από την αρχή και εγώ δεν ήθελα και τώρα έρχεται η στιγμή που ο αδερφός μου θέλει να μου γνωρίσει κάποιον άλλον...Τι θα κάνω;;;

Κοίταξα τον Ορέστη αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη δεν με κοιτούσε καν...Μιλούσε με τον Στέφανο για ένα ταξίδι που ετοίμαζε στην Ιταλία..Φαινόταν ήρεμος παρόλο που πριν λίγο ήταν έτοιμος να ορμήσει στον αδερφό μου...

Ένιωσα ένα κόμπο στο στομάχι όταν ο Ορέστης ζήτησε συγνώμη και είπε πως έπρεπε να φύγει γιατί τον περίμεναν..Από που ήρθε τώρα αυτό;Ποιος τον περίμενε τέτοια ώρα;Προσπάθησα να τον κοιτάξω αλλά μετά από την συζήτηση για τον φίλο του αδερφού μου δεν μου είχε ρίξει ούτε μια ματιά....

Καθίσαμε λίγο  ακόμα αλλά ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου...Που σκατά μπορεί να πήγε; Ναι ξέρω πως δεν είναι εύκολη η κατάσταση αλλά όλοι η ήρεμη συμπεριφορά του μου φαινόταν κάπως..Και αυτός ο κόμπος στο στομάχι δεν έλεγε να φύγει..

''Λυδία θα πάμε για ένα ποτό...Θέλεις να έρθεις και εσύ;'' με ρώτησε η Χριστιάννα και την κοίταξα..

''Όχι λέω να πάω σπίτι...Ήταν μια κουραστική εβδομάδα...Θέλω λίγο ηρεμία...''

Η φίλη μου με κοιτούσε με ένα βλέμμα <άσε τα σάπια σε μένα> αλλά ευτυχώς δεν είπε τίποτα άλλο..Φυσικά ούτε αυτή ήξερε το μικρό μυστικό μου..Είναι ζευγάρι με τον Στέφανο και δεν ήθελα να τις ξεφύγει κάτι...

Πήρα ένα ταξί και πήγα σπίτι...Στην πόρτα με περίμενε ο Ορέστης...Μέσα μου χάρηκα αλλά κάτι στο βλέμμα του μου έλεγε πως δεν ήταν για καλό εδώ...Μπορούσα να καταλάβω την ένταση που έβγαζε...

Ανεβήκαμε στο διαμέρισμα χωρίς να πούμε τίποτα... Όταν μπήκαμε πήγε και έβαλε ένα ουίσκι και έκατσε στον καναπέ...Αυτή η σιωπή του με τρόμαζε..