Κοιταζόμασταν στα μάτια και έβλεπα πως το είχε μετανιώσει...
"Συγνώμη..."είπε και ξεκίνησε να έρχεται κοντά μου χωρίς να παίρνει τα μάτια του από τα δικά μου...
"Εγώ συγνώμη που δεν στο είπα" με έκλεισε στην αγκαλιά του και με φίλησε στο μέτωπο...
"Δεν ήθελα να σου φωνάξω το ξέρεις έτσι;Αλλά τρελάθηκα..Συγνώμη που σε έκανα να κλάψεις ψυχή μου..." με φίλησε πάλι..
"Ωραία και τώρα που τα βρήκατε ελάτε να δούμε τι θα κάνουμε" είπε ο Στέφανος και καθίσαμε στους καναπέδες..
Δεν προλάβαμε να κάτσουμε και ήρθε μήνυμα...Ο Ορέστης με κοίταξε και κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά..Σηκώθηκε να πιάσει το κινητό και διάβασε το μήνυμα...
"Γαμώτο "είπε...
"Λέγε ρε τι λέει.." ρώτησε ο Στέφανος...
"ΣΕ ΑΦΗΣΕ Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΣΟΥ ΜΟΛΙΣ ΕΜΑΘΕ;ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΜΩΡΟ ΜΟΥ..ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΕΔΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ.ΝΑ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ"άκουσα τον Ορέστη να διαβάζει και τον είδα να πετάει το κινητό πάνω στο τραπέζι και να σφίγγει τις γροθιές του..Ο Στέφανος πετάχτηκε όρθιος..
"Ποιος στο καλό είναι αυτός και τι θέλει από σένα;;"
"Αν ήξερα θα ήταν όλα καλύτερα.."απάντησα και μαζεύτηκα στον καναπέ...
Μετά από λίγο χτύπησε το κινητό του Στέφανου..
"Έλα πατέρα;"έκανε παύσεις ανάμεσα "Στην Λυδία είμαι....Ναι μας το είπε..." σταμάτησε για λίγο και μας κοίταξε..."Πες μου τι έμαθες.." είπε και πήγε προς την κουζίνα...
Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν είχα καλό προαίσθημα για αυτό το τηλεφώνημα...Ο Ορέστης έκατσε και με αγκάλιασε πάλι...
Αισθανόμουν την ένταση του,δεν μπορούσε να χαλαρώσει με τίποτα...Είδα τον Στέφανο να έρχεται και είχε ένα περίεργο ύφος..
"Λοιπόν τι σου είπε;" είπε ο Ορέστης
"Βρήκε σε ποιον ανήκει ο αριθμός" είπε και με κοίταξε..
"Σε ποιον;Έλα Στέφανε με το τσιγκέλι θα στα βγάλουμε;" συνέχισε ο Ορέστης.. Ο Στέφανος όμως συνεχιζε να με κοιτάζει και να μην μιλάει..
"Λοιπόν...;;" τόλμησα να ρωτήσω...Αναστέναξε και άνοιξε το στόμα του..
"Ο αριθμός ανήκει στον Φίλιππο Δεληγιάννη.."
"Τι;;;" είπε ο Ορέστης, με άφησε απότομα από την αγκαλιά του και σηκώθηκε όρθιος..
"Τι είπες ρε;;Αυτός ο μαλάκας στέλνει τα μηνύματα...;Αυτός;;" είπε φωνάζοντας...
"Ορέστη ηρέμησε...Είναι δικός του ο αριθμός αλλά δεν ξέρουμε αν στέλνει αυτός τα μηνύματα..Μπορεί να του έχει κλέψει κάποιος το κινητό.." προσπάθησε ο αδερφός μου να τον ηρεμήσει...
"Θα τον σκοτώσω..Μα το θεό δεν την γλιτώνει αυτή την φορά.." απάντησε ο Ορέστης και πήγαινε πέρα δώθε...
Δεν μίλησα καθόλου...Έριξα το βλέμμα μου στην τζαμαρία και κοιτούσα έξω...Είμαι σίγουρη πως δεν είναι ο Φίλιππος..Δεν είναι αυτός και ας δείχνουν όλα ότι είναι...Αλλά πως θα μπορέσω να τους πείσω γι'αυτό; Το σκέφτηκα και εγώ στην αρχή αλλά όχι δεν μπορώ να πιστέψω κάτι τέτοιο...
''Τι σκέφτεσαι;'' με ρώτησε η κολλητή μου που τόσοι ώρα απλά παρακολουθούσε και δεν είχε βγάλει λέξη....Γύρισα απλά το κεφάλι μου και την κοίταξα....Κούνησε καταφατικά το κεφάλι της...
''Αυτό νομίζω και εγώ'' είπε και γύρισαν όλοι να την κοιτάξουν...Είμαι σίγουρη ότι κατάλαβε τι σκεφτόμουν..Μπορεί να μην πήγαινε καθόλου τον Φίλιππο αλλά δεν τον είχε ικανό για κάτι τέτοιο...
''Θέλετε να πείτε και σε εμάς κορίτσια;;'' είπε ο Στέφανος ήρεμος....
''Δεν είναι ο Φίλιππος..'' είπε η Χριστιάννα και συνέχισε να με κοιτάζει...Είχε καταλάβει...Μπορεί να είμαστε διαφορετικές σε χαρακτήρα αλλά πάντα είχαμε το ίδιο τρόπο σκέψεις....
''Μα τι είναι αυτά που λες;'' πετάχτηκε ο Ορέστης..''Ο αριθμός είναι στο όνομα του..Και στα μηνύματα φαίνεται ότι αυτός που τα στέλνει θέλει την Λυδία και το παιδί μου...Μου λες λοιπόν τι λες;;; Είναι φανερό ότι είναι αυτός..''
''ΌΧΙ....'' φώναξα και γύρισε να με κοιτάξει...
''Τι όχι Λυδία;;;'' είπε... Είναι φανερό ότι έχει αρχίσει να χάνει την ψυχραιμία του...
''Δεν είναι ο Φίλιππος...Δεν είναι...Μην με ρωτήσεις πως το ξέρω,γιατί δεν έχω απάντηση αλλά το ξέρω...Ότι και να έκανε ο Φίλιππος δεν θα μπορούσε ποτέ να μου κάνει κακό με την θέληση του..Μπορεί να είναι γυναικάς και ναι να με απάτησε,μπορεί να είπε πράγματα που με πλήγωσαν,αλλά δεν θα το έκανε ποτέ αυτό...Ποτέ...Και είμαι σίγουρη πως δεν ξέρει ότι είμαι έγκυος..Έχω να δω τον Φίλιππο από εκείνο το βράδυ που ήρθε εδώ και τον δείρατε..''
''Αυτό είναι'' είπε ο Ορέστης χωρίς καν να λάβει υπόψη του αυτά που είπα ''Εκείνο το βράδυ είπε πως θα το πληρώσουμε που τον χτυπήσαμε..Και νομίζω πως βρήκε τον τρόπο..Μέσω εσένα..Ήξερε πως δεν μπορούσε να μου κάνει ποτέ κακό ούτε εμένα,ούτε του Στέφανου...Ξέρει όμως ότι μέσω εσένα θα τα κατάφερνε...Με είχε δει πως σε κοιτούσα,είχε καταλάβει την αγάπη μου για σένα,όπως και του Στέφανου επίσης..''
Δεν μπορούσα να πιστέψω κάτι τέτοιο...Όχι δεν μπορούσα.Δεν είναι τέτοιος άνθρωπος..Μπορεί να έλεγε πράγματα επειδή του έθιξαν τον εγωισμό,επειδή τον χτύπησαν αλλά δεν είναι εκδικητικός...
''Αν το σκεφτείς Λυδία έχει κάποια λογική'' είπε ο Στέφανος...
''Όχι δεν έχει δεν το καταλαβαίνεις;Αν...'' πήγα να συνεχίσω αλλά με διέκοψε το κουδούνι..
Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας και ο Ορέστης πήγε να ανοίξει....
''Αυτά είναι για την δεσποινίδα Φράγκου...Τα έφερε ένα παιδί από το ανθοπωλείο'' άκουσα να λέει ένας άντρας από την ασφάλεια και περίμενα να δω τον Ορέστη να εμφανίζεται....
Ήρθε και κρατούσε μια ανθοδέσμη με μια ντουζίνα μπλε τριαντάφυλλα....
''Αυτά ήρθαν για σένα...'' μου είπε....
''Από ποιον;;'' Τα μπλε είναι τα αγαπημένα μου τριαντάφυλλα...Λίγα άτομα το ήξεραν αυτό..Ακόμα και ο Ορέστης δεν ξέρω αν το ξέρει...
''Έχει κάρτα...Θέλεις να την ανοίξεις εσύ ή να το κάνω εγώ;;;''ρώτησε και με κοιτούσε...
Σηκώθηκα σιγά από τον καναπέ και πήγα προς την μεριά του...Μου έδωσε την κάρτα και έκατσα λίγο κοιτώντας τα τριαντάφυλλα...Δεν μπορεί...Όχι δεν γίνεται να είναι αυτός.....
''Άνοιξέ την..'' άκουσα την Χριστιάννα να λέει από πίσω μου και έκανα αυτό ακριβώς....
'Ξέρω πως είναι τα αγαπημένα σου...Μην ανησυχείς μωρό μου..Σύντομα εμείς θα είμαστε μαζί...Και δεν θα μας χωρίσει ποτέ κανένας...Ούτε αυτός,ούτε κανείς άλλος...Θα μεγαλώσουμε το παιδάκι σου μαζί...Πάντα μαζί...'
Ένιωσα να χάνω τον κόσμο μπροστά από τα μάτια μου...Αλλά ο Ορέστης με πρόλαβε...
''Όχι δεν μπορεί..'' ψιθύρισα και μετά σκοτάδι....