Dahil pangyayaring yun, natrauma na ako sa pakikipagkaibigan. Hindi talaga ako lumalabas ng bahay. Mahirap na. baka mamaya may makilala na naman ako at maulit na naman yung karanasan k okay Clinton. Ayoko nang maulit yun.
Minsan, kinausap ako ni mama. Subukan ko daw na lumabas ng bahay para naman makahanap ako ng bagong kaibigan. Sabi ni mama, makakahanap din daw ako ng totoong kaibigan. Mayroon daw pamilya ng mga cute sa kanto namin. Mayroon din daw akong kaedad doon na babae. Kakalabas lang daw ng ospital kasi nadisgrasya. Ayoko paring lumabas ng bahay.
Pero siguro destiny talaga na makilala ko yung bestfriend ko na si Charlie.
Isang araw, naisipan kong ipasyal si Basti sa malapit na park. Ang masaklap ay nung pag-uwi ko, walang tao sa bahay. Umalis si mama at nakalock ang gate. Di ko alam ang gagawin kaya umiyak nalang ako. Nasakalagitnaan ako ng pag-iyak ko ng may lumapit sa akin at umupo sa tapat ko.
“U-uy, bakit ka umiiyak?” tanong niya.
“M-mama… ini…wan ni…la a..ko,” sagot ko hanang nagtatangis.
“Gusto mo, dun ka muna sa bahay namin? Maglaro muna tayo? Dun nalang natin hintayin ang Mama mo,” paanyaya niya.
Ayoko sanang sumama kasi nga diba? Baka mamaya kauri ni Clinton to. Ayoko na ng ganoon. Kaya lang, alangan naman na umiyak lang ako dito diba? Kaya naman tumango ako at sumama sa kaniya.
Pagdating namin sa bahay nila, nakahinga ako ng maluwag. Doon ko napagtanto na siya pala yung tinutukoy ni mama na batang babae. Pero kung titingan mo kasi, hindi siya mukahang babae. Sa kilos at porma niya kasi, mapagkakamalan mo siyang lalaki. Kaya naisip ko na baka tibo siya.
Kung ganoon, safe ako. Atleast alam ko na di siya matutulad kay Clinton.
Si Charlie ang nagturo sa akin kung paano maglaro ng video games. Bawal nga kasi yun sa bahay. Since matalinong bata naman ako, madali lang ako natuto. Masaya din pala maglaro ng computer games.
Dahil nga sa first time ko magkaroon ng kaibigan na singkulit niya, hindi ko alam kung anong approach ang gagawin ko. Para akong na-culture schock sa kaniya. Kaya kahit anong aya niya ng laro sa akin, oo lang ako ng oo.
Lagi din siyang pumupunta sa amin. Pero dahil nga wala akong Play Station, nag-aanime marathon nalang kami. Minsan, ginabi sa amin si Charlie kakapanuod ng Alice Academy. Mga seven na noon kaya sinabihan ako ni mama na ihatid si Charlie pauwi. Ayoko nga sana. Kayang-kaya naman ni Charlie umuwi mag-isa eh. Tsaka, nakaktakot kaya bumalik mag-isa. Madilim ang daan. Malayo pa naman ang bahay nila Charlie. Apat na bahay din ang pagitan sa mga bahay namin ha. Pero mapilit si mama kaya naman hinatid ko na. sana lang talaga walang masamang magyari sakin pagbalik.
Paghatid ko sa kay Charlie, naabutan namin ang tatlong kuya niya.
“Ayan na pala si Charlie eh, kasama ang boyfriend niya! Ayieee,” tukso ng isang kuya niya.
Nagulat ako. Ayan na naman tayo sa mga ganya. Ang bata ko pa kaya. Tsakam hindi ako pumapatol sa tibo. Pero ang mas ikinagulat ko ay ang reaksiyon ni Charlie.
“Hindi noh! Ito? Boyfriend?” Nanlalaking mata na sabi niya. Tiningnan niya din ako mula ulo hanggang paa. “Tibo ka ba?” dagdag pa niya.
Tumakbo ako paabalik sa sinabi niya. NAKAKAINIS KASI! LALAKI NGA AKO DIBA?
Pagdating ko sa bahay, nagsumbong agad ako kay mama. At iyak ako ng iyak. Di ko rin kinausap si Charlie nun. Nakakainis kasi talaga. Dahil sa sumbong ko, kinausap nina mama at papa ang magulang ni Charlie. Ayun. Pinagalitan siya. Buti nga sa kaniya.