Cora Chiotis
Önümdeki cansız bedende gezdirdiğim bakışlarım yüzünde durmuş yüzüm iğreltiyle buruşmuştu. Kan revan içindeki bedeni demir sehpanın üzerindeydi. Karnından bıçaklanmıştı. Cansız ve solgundu...
Ölen kişi babamdı.
Ama nedense içimde sızlayan bir nokta yoktu. Kendimce üzüldüğüm bir nokta da yoktu.
Biyolojik babam ölmüştü işte.
Bu kadardı benim için.
"Carl... Üvey kardeşin.. Görmek istersen yan tarafta."
Otopsi sorumlusunun dediğiyle bakışlarım kapalı perdeye gitmişti.
Yıllardır bilmediğim bir kardeşe sahiptim ve... Ne hissetmeliydim ki tam olarak? Bomboş. Hiçbir duygu barındırmayan, değişik bir durumdu.
Üzülmek istesemde üzülemediğim babamın ölümü bir yana, hiç bilmediğim bir kardeşimin ölümüne karşı ne düşünmeliydim? Hepsi hayatımı mahvetmekle yükümlü kişilerdi ve bu sadece git gide iğrenmemi sağlayan bir şeydi.
İçimde kurtulmanın verdiği bir rahatlık yoktu. Ya da bir üzüntü, yara... Hiçbir şey.
Sadece. Ölü bedenlerdi işte. Bu kadar.
Adımlarımı kapalı perdeye çevirdiğimde elim isteksizce yeşil perdeyi tutmuştu. Yavaşça sola doğru çektiğim perdenin ardında gördüğüm beden beni büyük bir duygu karmaşasına sürüklemişti.
Beyaz tenli, keskin çene hatlı, siyah saçlı ve pürüzsüz bir yüze sahipti. Bedenine bakmak ise asla istemiyordum çünkü ciddi ciddi katledilmişti.
"Carl Chiotis..."
Arkamda duyduğum sesle irkilerek döndüğümde Jungkook elleri cebinde bir şekilde karşıma geçmişti.
Vera, annesinin zoruyla tatilini iptal etmişti ve Jungkook bu durum karşısında büyük patlamıştı. Bayan Sofia'ya dava açmıştı hatta.
Dava hâlâ devam ediyordu ancak Bayan Sofia ondan böylesine bir karşılık beklemediğinden şaşırmış ve sineye çekilmişti. Başkan ne kadar engel olmaya çalışsada Jungkook'un gözü ne onu ne de Vera'yı görmüştü.
Kişilerin huzur ve sükununu bozma adı altında açtığı davada ise şu an için kazanma yolundaydı.
"Babanın gayrimeşru çocuğu. On yedi yaşında baban adına birçok kirli işe bulaşıyor. Yetmiyor, adam öldürme işlerine de onu koşuyor. Sonuç olarak aranan biri hâline geliyor."
Bakışlarımı Jungkook'tan çekip Carl'a indirdiğimde dışarıdan çok temiz ve sakin biri gibi gözüküyordu oysa...
" Baban, ondan annesini öldürmesini istemiş. "
Dehşet içimde büyük bir yer edinirken duyduğum şeyi sindirmeyi denedim.
Ben bunca zaman babamın bu yanını nasıl görememiştim? Nasıl böylece insanların hayatını karartışına seyirci kalabilmiştim?
Gözlerim dolmaya başlarken bakışlarım Jungkook'a dönmüştü.
"Merak etme. Eğer bunu ondan isterse polise kanıtlarla gideceğini söylediği için William bir şey yaptıramamış ona."
Derin bir nefes verirken gözlerimi sıkıca yummayı ihmal etmemiştim.
Babam eğer şu an yaşasaydı, onu net bir şekilde ben öldürürdüm. O kadar hak etmiyordu ki yaşamayı... O kadar kötülükle bürünmüştü ki kalbi... Diyecek kelime, sarf edebilecek bir küfür dahi yoktu.
"Sonrasında Carl seni öğrenmiş."
Ne güzel...
Benim öldüğünde görebildiğim ve ölmeden önceki bir ay önce kardeşim olduğunu öğrendiğim kişi beni zaten tanıyormuş...
Babam o kadar harika bir babaymış ki istediği erkek çocuğuna sahip olmayı başarınca kızını bir celsede silip atabiliyormuş. Öyle bir babaymış ki kızını sadece çıkarı için kullanıp oğlunu kendine köle edebiliyormuş.
Bu muydu gerçekten?
Ünlü Psikiyatri William Chiotis bu muydu?
Evet tam olarak buydu.
Aşağılık herif.
"Seni öğrenince tanışmak istemiş. Ablasını görmek istemiş bir diğer tabirle. Baban ise izin vermemiş."
Alayla gülerek bakışlarımı ölü bedenden çekip Jungkook'a döndürdüm.
"Neden peki? Ne sebeple istemiş olabilir bunu?"
"Carl sana öter de sen durmazsın diye, büyük ihtimalle. Teori bu yönde."
Sinirle gülerek saçlarımı geriye atmış katledilmiş bedenine bakmadan arkamı dönmüştüm. Hızlı adımlarla odadan çıkarken Jungkook'ta arkamdan gelip otopsi odasından çıkmıştı.
"Carl seni görmek için çabalamış ama Yoongi hyungun varlığından bir haber olduğu için bu sadece çabayla kalmış."
Sıkıntıyla nefes verdiğim sırada sırtımı duvara yaslamıştım. Cesetleri son kez incelemek istiyordum ancak kan kokusu berbat bir şeydi.
"Sonra zaten babanın emri altında Vera'nın kim olduğunu bilmeden otobanda sıkıştırmış, benim deli zaten altta kalmadığı için, ne kadar korksada karşılık vermiş. Carl'ın da gözü korkmuş. Sonrasında zaten Carl'ın adına bana dava açmış."
Derin bir nefes verdiğim sırada tekrar otopsi odasına yönelmiştim.
" Son kes görmek istiyorum."
Sessiz kalıp bana ayak uydurduğunda odaya girmiş Carl'ın yanına ilerlemiştim.
Beyaz teninde sadece yüzü ve örtünün altında kalan kısımları temizdi. Karnı ve göğüsü kanla kapalıydı...
"Sanırım iyi olmak kanında vardı ama kötü olmaya zorlandı."
Jungkook'un konuştuğu sırada gördüğüm şeyle kaşlarım hızla çatılmıştı. Örtüyü yavaşça omuzundan ayırırken tenindeki şekil beynimden vurulmuşa dönmeme neden olmuştu.
"Ne oldu?"
Jungkook merakla yanıma gelse de hızla arkamdaki demir sehpaya dönmüş babamın bedenindeki örtüyü üst bedeninden ayırmıştım. Carl gibi omuzundaki aynı noktada olan şekil ise gözlerimin dolmasına neden olmuş, aklıma düşen konuşmalar ise akmasını sağlamıştı.
"Siktir... Bu.."
Dudaklarımı birbirine bastırırken Jungkook şaşkın şekilde bana bakmıştı. Bense inanamadığım durum karşısında gözlerimi sıkıca yumdum.
"Yoongi..."
.