Saatin kaç olduğunu bilmezken belime dolanan ellerle gözlerimi aralamaya çalıştım, fakat okadar çok uykum vardı ki gözlerimi açamadım. Ensemdeki nefes ve burnuma dolan kokuyla arkamı döndüm, gözlerim yarı açık halde gördüğüm yüzle gülümseyip yüzümü göğsüne gömerek kokusunu içime çektim. Üç ay olmuştu, üç aydır benden çok uzakta babasının ısrarları yüzünden çok iyi bir şirkette staj yapıyordu. Aslında konu babasının ısrarları da değildi tabi, benden uzaklaşırsa daha iyi hissedeceğimi ve onu görmezsem yaşananları daha kolay unutabileceğimi düşündü. Gitmesini istemesem de dur dememiştim bir süre uzak kalırsak ikimiz içinde iyi olacağını sanmıştım fakat, daha evden çıkar çıkmaz "gitme" demediğim için pişman olmuştum, benden o kelimeyi duyabilmek için gözlerimin en derinine bakmıştı, yapmadım...
"Geldin" dedim. Yüzüm hala göğsündeydi, kokusunu öyle çok özlemiştim ki çıkmak istemiyordum buradan. Uzakta olduğu süre boyunca hep iletişim kurmuştuk ama yanımdaki varlığını hiç bir şeye değişemezdim.
"Geldim, dayanamadım daha fazla. Seni çok özledim"
Kollarını sıkıp beni kendine iyice çekerek sıkı sıkı sarıldı. Dudakları saçlarımın arasında geziyor, kalbinin sesi kulağıma doluyordu. Özlemiştim, özlediğimi hissettim. Yokluğunda onu ne kadar çok özlediğimi anladım, çok özlemiştim. Hala rüya mı gerçek mi bilmesemde sevdiğim adam artık yanımdaydı gelmişti, gözlerimi huzurla kapattım. Onun yokluğunda hep üşümüşüm, şimdi ısındığımı hissettim...kendimi yeniden uykuya bırakırken uzun zaman sonra ait olduğum yerde gibiydim...
Gözlerimi araladığımda uzun uzun gerilirken aklıma gelen kopuk kopuk görüntülerle hemen yan tarafıma döndüm, kimse yoktu hepsi rüyamıydı yani. Sarılmıştık, kokusunu hissetmiştim, beni özlediğini söylemişti. Odamdan çıkıp koşar adımlarla Minho'nun odasına geldim, kapıyı açıp içeriye girdiğimde yatağı bozulmamıştı bile, hepsi rüyaydı demekki. Yatağına oturup tutamadığım göz yaşlarımı serbest bıraktım, dayanamıyordum artık hergün biraz daha özlüyordum. Hep rüyalarıma geliyordu, gitme demediğim için pişmandım.
Hala ağlamaya devam ederken yataktan kalkıp Minho'nun kıyafet dolabına ilerledim. Üstümdeki tşörtü çıkartıp atarak onunkilerden birini giydim, şimdi biraz daha yanımda gibiydi onun gibi kokuyordum. Dolabı kapatıp yatağına gelerek yorganı açıp içine girdim, bugün ne okula gitmek nede birileriyle muhattap olmak gelmiyordu içimden tek istediğim uyumaktı ve gördüğüm rüyanın devamını getirmek.
Gözlerimi yüzümdeki sıcak nefesle aralarken yine sıcak kollarındaydım ve kokusu burnuma doluyordu. Tekrar gitmesinden korktuğum için biraz daha sokulup ellerimle tşörtünü sıkı sıkı tuttum. Dudakları yine saçlarımdaydı.
"Gitme" diye fısıldadım, gözlerimi açıp kendime geldiğimde hala tişörtü avuçlarımın içindeydi. Derin bir nefes çektim içime herşey gerçekti ve Minho yanımdaydı. Yüzümü göğsünden çıkarıp yüzüne baktım, gülümseyerek bakıyordu. Aşık olduğum gülümsemeydi bu, ona kapılmamı sağlayan gülümseme...
"Rüyada mıyım?" Dediğimde gülümsemesi daha da genişlerken yaklaşıp alnıma dudaklarını bastırdı. Bir süre bekleyip ayrıldığında eli yanağımdaydı.
"Rüyada değilsin, herşey gerçek geri döndüm"
"Gece de böyle söylemiştin ama uyandığımda yoktun, herşey rüyaydı"
"Rüya değildi güzelim, bir kaç işimi halletmek için dışarı çıkmam gerekiyordu. Uyandığında yanında olmadığım için üzgünüm"
"Minho..."
"Yanındayım..."
Herşeyi boşverip gözyaşlarımın akmasına izin verdim, kollarımı bedenine sımsıkı dolayıp özlediğim kokusunu defalarca çektim içime.
"Minho...seni çok özledim, lütfen beni bırakıp gitme"
"İlk ve sondu güzelim bir daha asla uzaklaşmayacağım senden"
"Söz mü?"
"Söz veriyorum"
"Seni seviyorum Minho"
"Bende seni seviyorum, herşeyden çok seviyorum"
Gözyaşlarımı silerek Minho'dan ayrılıp oturur pozisyona geldim, o da kalktığında birlikte yan yana oturuyorduk. Bakışlarımı ona çevirdiğimde göz göze geldik, öpmek istiyordum yavaşça yüzüne yaklaşmaya başladım. Benim aksime o haraketsiz duruyordu, hala bana dokunduğunda rahatsız olacağımı düşündüğünü biliyordum. Dudaklarım dudaklarına temas ettiğinde ikimizde haraketsiz bekledik, birden açılan kapıyla ilk ayrılan ben olmuştum.
"Jisung!!"
"Anne"
"Ne oluyor burada?"
Anneme doğru yaklaşıp tam önünde dikildim, ellerini ellerime alarak gözlerine baktım annem beni anlardı bunu olaysız atlatacağımızı düşünüyordum.
"Sana söylemek istediğim birşey var" dedim. Merakla yüzüme bakıyordu. O sırada Minho da gelip tam yanıma dikildi. Yanımda olması beni biraz daha cesaretlendirmişti.
"Seni dinliyorum jisung"
"Hemen kötü karşılama Anne ne olur, lütfen beni anlamaya çalış"
"Az önce gördüğüm şey, yoksa siz"
Evet anlamında başımı sallayıp, annemin ellerini bırakarak hemen yanımda dikilen Minho'nun elini tuttum. Annemin bakışları anında birleşen ellerimize kayarken yüzünde anlık bir sinir dalgası belirse de aynı saniyede gülümsemeye başladı. O benim Annemdi her zaman Mutlu olamamı isteyen ve kararlarıma saygı duyan en birinci kişi. Tam olarak kabullenemeyeceğini biliyordum ama ben mutlu olayım diye susup gülümseyecekti bundan emindim.
"Ne zamandır?"
"Evlendiğiniz günden beri"
"Benden sakladın mı?"
"Özür dilerim söyleyecektim"
Annem yüzündeki güzel gülümsemeyle elini koluma koyup "senin kararlarını hiç bir zaman sorgulamadım jisung, eğer sen seçtiysen doğru olanı seçmişsindir, sadece mutlu ol gerisini düşünme"
Annemin sözlerinden sonra boğazımdan bir hıçkırık kaçarken sımsıkı sarıldım. Beni asla terk etmeyecek tek kişi Annemdi bunu biliyordum. Ayrıldığımız da bakışlarını Minho'ya çevirdi.
"Babana ben söyleyeceğim merak etme, ve lütfen oğluma iyi davran"
Minho sessiz bir şekilde başını sallayarak annemi onayladı, onunda gözleri dolu dolu olmuştu. Annem odadan çıktığında tekrar Minho'ya dönüp sarıldım. Kollarının arasından çıkmayı hiç istemiyordum.
"Artık hiç bir sorunumuz kalmadı" dedim. Rahatlamış hissediyordum, artık annem de öğrenmişti. Bundan sonra hiç kimseden saklayacak bir şeyim yoktu. En başta istediğim o şeyi yapabilirdim artık utanmadan çekinmeden her fırsatta onu sevdiğimi söyleyebilirdim...
"Jisung"
"Lütfen birşey söyleme, böyle kalmak istiyorum ne olur"
"Sana sormak istediğim birşey var"
Kollarından ayrılıp yüzüne baktım, elini cebine götürüp en son aylar önce gördüğüm o küçük kutuyu eline aldı. Daha ne kadar ağlayacaktım bilmiyorum ama, yaşadığım herşey içimde ki ağlama isteğini körüklüyordu. Bir fark vardı tabi, şu an akan her damla mutluluktandı, eskisi gibi acı barındırmıyordu. Bunlar mutluluk gözyaşlarıydı..
Kutuyu açıp içindeki yüzükleri eline aldı. Kıpkırmızı olduğundan emin olduğum gözlerimle yüzüne baktım.
"Beni affedebildin mi jisung?" Dediğinde, gözlerine bakarak olumlu yönde başımı salladım buruk bir gülümseme belirdi dudaklarında.
"Seni çok seviyorum, sevgilim olur musun?"
Beklediğim soruyu duyduğumda gözyaşlarımın arasında gülümsedim, hala tedirgin duruyor onu reddedeceğimi düşünüyordu.
Ağlamaktan çıkmayan sesimle gözlerinin içine bakıp "olurum" diye fısıldadım ve kendimi tekrar kollarına bıraktım, sımsıkı sarıldı bana her zaman istediğim tek şeydi bu. Sarılsın, sevsin, aşık olduğum güzel gülüşüyle baksın gözlerime.
Beni yavaşça kendinden ayırıp, elimi tutarak elindeki yüzüğün birini parmağıma geçirdi. Diğer yüzüğü bana uzattığında elinden alıp bende onun parmağına taktım.
"Çok güzel olduk Minho" başımı tekrar göğsüne yaslayıp ağlamaya devam ettim, belki saatlerdir ağlıyordum ama buna ihtiyacım var gibiydi. Onun kollarında ağlamaktan utanmıyordum...
"Çok güzel olduk sevgilim..."
Sabah gelen kısa bölüm sizi tatmin etmedi biliyorum bende hemencik bitane daha yazayım bebeklerim üzülmesin dedim fazla duygusal bir bölüm oldu umarım beğenirsiniz...