Arabaya bindiğimizden beri tek kelime konuşmamıştık ne konuşacaktık zaten, kelimelerin bittiği yerdeydi bazı şeyler. Zaman zaman bakışlarını üzerimde hissediyordum ama oda ağzını açıp hiç birşey söylemedi. Sadece yolu izlemiştim. Aklımda hiç birşey yoktu, onunla evde yalnız kalacağım korkusu, bana tekrar dokunacak korkusu yoktu mesela bunu bir kez daha yapmayacağına bir şekilde emin olduğumu söylüyordu içimdeki ses.
Araba durduğunda kapıyı açıp dışarı çıktım, yavaş adımlarla ilerleyip kapının önüne geldiğimde gelip kapıyı açmasını bekledim evdeki çalışanlarda bir hafta izine çıkmıştı evde kimse yoktu, hepsi annemlerin dönüşünde geri gelecekti.
Yanıma gelip kapıyı açtığında geçmem için geri çekildi, eve girip odama yöneldim. O da kendi odasına gidiyordur büyük ihtimal. Odama girip kapıyı kapatarak çantamı yere atıp kendimi yatağıma bıraktım. Elimi karnıma götürüp yavaşça masaj yapmaya başladım iki gündür kasıklarımda bir ağrı vardı sanırım stresten oluyordu.
Dizlerimi kendime çekip celil pozisyonu alarak gözümü kapattım şu an sadece uyumak istiyordum. Dakikalar geçerken kapımın açıldığını duydum haraket etmedim saniyeler sonrada yatağın çöküşünü hissettim, arka tarafıma yatmıştı sanırım göremiyordum.
Karnımdaki ağrı kendini hissettirirken bacaklarımı iyice karnıma çektim uyumam gerekiyordu ozaman geçerdi biliyorum.
Ne zaman uyudum bilmiyorum, gözlerimi açtığımda hava kararmıştı ama karnım hala ağrıyordu. Hatırladığım detayla yavaşça arkamı döndüm, Minho bana dönük şekilde uyuyordu. Aramızda mesafe bırakmak ister gibi yatağın en ucundaydı, rahatsız olacağımın sonunda farkına varmıştı demekki. Bir süre ona dönük şekilde yattım, hala "keşke" deme isteği doğuyordu içime. Hiç mi akıllanmazdı insan, yada yaşadıkları ona ders olmaz mıydı. Neden kalbim hala onun için acı çekiyor, sessizce ağlamaya başladığımda gözlerini açtı.
Çekinmeden ağlıyordum, geri dönüşü olmayan bu hatayı yapmak zorundamıydı, neden istemiyorum dediğimde durmadı ki. Yattığı yerden kalkıp oturur pozisyona geldi, bir süre öyle kaldıktan sonrada odadan çıktı.
O çıktıktan sonra iyice bıraktım kendimi hıçkıra hıçkıra ağlarken kalbimin işlevini yitirmesini ve bedenime bu acıyı yaymayı bırakmasını istiyordum, bu dayanılacak gibi değildi.
Ne kadar ağladım bilmiyorum, Minho gittikten sonra bir daha gelmedi. Yattığım yerden kalkıp banyoya girerek kısa bir duş alıp geri çıktım, üstümü giyindikten sonra hala ağrıyan karnım yüzümden odamdan çıkıp ağrı kesici bulmak için alt kata indim. Minho salondaki koltukta oturuyordu yanında Hyunjin vardı, tabi bu gece biraz farklıydı kucaklarında ki kızlar eksik belkide gelmek üzeredirler.
İkisinede laf atmadan mutfağa gelip ecza dolabına ilerledim, içinden aldığım ağrı kesiciyi bir bardak suyla yutup dolabı açtım karnım acıkmıştı. Dolapta yiyecek birşey yoktu, aslında vardı da kendimi biraz hasta hissettiğim için sıcak birşeyler yemek istiyordum, bıkkınlıkla dolabı kapatıp masaya oturdum.
Bir kaç dakika sonra mutfağa giren kişiye baktım Hyunjin'di, elindekileri masaya bırakıp karşıma oturdu.
"Bunları ye, Minho senin için aldı"
Birşey söylemeden beklemeye devam edince Hyunjin poşetteki yemekleri çıkartıp önüme koydu.
"Hadi hepsini bitir, senin için endişeleniyor" dediğinde bir cevap vermek istedim fakat değmeyeceği için sessiz kaldım. Kaşığı elime alıp önüme koyduğu çorbayı yemeye başladım, yemeklerin suçu yoktu sonuçta. Çorbayı bitirerek arkama yaslandım, başka birşey yiyesim yoktu.
"Minho kötü biri değil"
Söylediği şeyle yüzüne baktım, en kötü hanginiz diye sormak geldi içimden sonuçta ikiside birbirinden beterdi, Felix onun yüzünden acı çekiyordu takmıyor gibi görünse de şuan Hyunjin'i düşündüğüne emindim.
"Aranızda ne geçti bilmiyorum ama, ne yaptıysa pişman görünüyor"
"Sen pişman mısın? Felix'in duygularıyla oynadığın için" dedim. Tutamadım artık kendimi, bana Minho'nun pişmanlığını anlatan kadar önce kendine bakması gerekiyordu. Minho'nun pişmanlığı benim yok olan benliğimi geri getirmeyecekti sonuçta.
"Üzgünüm"
"Neden ondan hoşlanıyor gibi davrandın, Felix okula başladığımız ilk günden beri seni seviyor. Sonunda cesaret edip sana duygularını açtı ama sen ne yaptın, ona umut verip sonra yerle bir ettin"
"Üzgün olduğumu söyledim"
"Sen onun ilk aşkıydın Hyunjin, ilk öpücüğünü senin için saklıyordu. Şimdi sana şunu söyleyeyim ne Minho'nun pişmanlığı ne de senin üzgün olman, bizim kaybettiğimiz hiç birşeyi geri vermeyecek"
Birşey söylemesini beklemeden masadan kalktım Fakat kasığıma saplanan sancıyla yerime geri oturdum.
"Tanrım, bu ne böyle!"
"İyi misin jisung?"
"Yok birşey sadece karnım ağrıyor"
"Sana ağrı kesici vereyim"
"Gerek yok az önce aldım"
"Minho'ya haber vereyim"
"Hayır dedim karışma, iyiyim ben"
Tekrar yerimden kalkıp ağrıma aldırmadan yürümeye başladım, neden bu kadar çoğalmıştı bu ağrı. Elimi karnıma bastırıp merdivenlere ilerledim. Korkuluğu tutarak zorla çıkarken ağlayacaktım artık.
Sonunda odama gelmiştim kendimi hemen yatağıma bırakıp yorganın içine girdim, uyumalıydım uyursam geçerdi.
Bir saattir uyumaya çalışıyordum fakat karnımdaki acıdan dolayı bir türlü yapamıyordum, nereden çıkmıştı durup dururken bu ağrı delirmeme az kalmıştı. Yataktan zorla kalkıp oturdum. Daha okuldan gelince duş almıştım ama sıcak bir duş alırsam iyi gelir diye düşünüyordum. Ayağa kalkıp üstümdekikeri çıkartarak tekrar banyoya girdim. Suyu hafif sıcağa ayarlayarak altına girdim, bir kaç dakika sonra tekrar odama dönüp üstümü giyindim.
"Ahh!!"
Kasığıma saplanan sancıyla kendimi tutamayıp bağırmıştım, dayanamıyordum artık kendimi tutamayıp ağlayamaya başladım canım çok fazla yanıyordu. Bir kaç adım atıp kapıyı açarak dışarı çıktım.
Merdivenler gözümde büyüyordu şuan her adım atışımda biraz daha yanıyordu canım. Ağlayarak indim merdivenleri, Hyunjin ve Minho hala tek başlarına oturuyorlardı.
"Jisung!"
Beni ilk gören Hyunjin olmuştu, Minho'da başını çevirip bana baktığında hemen ikiside yanıma geldi.
"Jisung neyin var?" Minho'nun sorusuyla yüzüne bakmadan "karnım çok ağrıyor dünden beri geçmedi" dedim.
"Dünden beri mi neden söylemedin?"
Minho sorduğunda "geçer sandım" diye cevap verdim iyice kıvranmaya başlamıştım ayakta duramıyordum.
"Hyunjin çabuk arabayı getir, jisung seni kucağıma alacağım"
"Hayır sakın bana, yaklaşma!" Dedim. Fakat adım atacak halim yoktu, bakışlarımı Hyunjin'in yüzüne çıkardım ne demek istediğimi anlamış gibi yaklaşıp bir elini sırtıma bir elini de dizlerimin altına koyup beni kolayca kucağına aldı.
"Minho sen arabayı getir"
Birlikte evden çıktık, arabanın yanına gelinde Hyunjin'in kucağından inip arka koltuğa bindim ve yola çıktık. Kısa süre içinde hastaneye gelmiştik.
İsmimin seslenilmesiyle doktorun yanına girdim Hyunjin ve Minho'da benimle birlikte geldi.
"Şikayetiniz nedir?"
"Karnım ağrıyor"
"Uzanın ve karnınızı açın lütfen"
Doktorun gösterdiği yere uzandım ve tşörtümü sıyırdım. Doktor yanıma gelip eliyle karnıma bastırmaya başladı.
"Burada ağrı var mı?"
"Hayır daha aşağısı ağrıyor"
Eşofmanımı biraz aşağı çekip, tekrar bastırdı. "Ahm! orası"
"Bu morluklar neden kaynaklandı" diye sorduğunda yutkundum. Kasıklarıma yakın yerlerdeki morlukları görmüştü Minho'nun yaptığı.
"Şey..." Dedim ama devamını getiremedim. Bakışlarımı Minho'ya çevirdiğimde bana bakmıyordu. Hyunjin'in yüzünde şok olmuş bir ifade vardı.
"Kısa süre içinde ilişki yaşadınız mı?"
Ne söyleyecektim, utançtan yumruklarımı sıktım.
"Lütfen soruma cevap verin"
"Evet" dedim sessiz bir şekilde.
"Tamam sizi detaylı muayene edeceğim, lütfen perdenin arkasındaki yatağa uzanın ultrasonla bakacağım"
Karnımı kapatıp doktorun dediği yere geçerek uzandım, bir kaç saniye sonra doktor geldi. Perdeyi kapattığı için Minho ve Hyunjin dışarıda kalmıştı.
"Yaşın kaç jisung"
"18"
"Tamam şimdi altındakileri çıkart ve yüz üstü uzan, sakin ol sorun yok"
Doktorun dediklerini yaparken utançtan öleceğimi hissettim ama o doktordu. Bir süre sonra muayeneyi tamamladığında üstümü giyindim ve odaya geçtik.
"Otur jisung"
"Merak etme korunmasız yaşanan ilişkilerde iltihaplanma riski her zaman vardır, sana antibiyotik ve ağrı kesici vereceğim fakat önce ailene bildirmem gerekiyor"
"Ailem mi neden?"
"Yaptığım muayenede ve bedeninde gördüğüm izlere bakılırsa bu zorla olan bir ilişki olmuş ve ailiene bildirmem gerekiyor"
"Hayır, hayır yok öyle birşey"
"Korkmama ya da yalan söylemene gerek yok jisung, apaçık tecavüze uğradığın ortada ve henüz tam 18 değilsin bu yüzden ailene bildirmem gerekiyor"
Dolan gözlerimi Minho'ya çevirdim, oda bana bakıyordu. Annem öğrenirse ne yapacaktım.
"Lütfen ailene ulaşabileceğim bir iletişim numarası alabilir miyim?"
"Hayır lütfen aileme haber vermeyin, annem öğrenirse çok üzülür"
"Ozaman hastane polisine bildireceğim" dediği şeyle artık ağlamaya başlamıştım. Ne diye gelmiştimki hastaneye keşke ölseydim...
🥺🥺🥺
Lütfen oylamaya katıl...
Angast bitsin +
Mutlu son +