Chapter (125) Arc 4
အနက်ရောင်လမ်းကျဉ်း
သူတော်စင်တစ်ပိုင်း ပြီးပြည့်စုံသော ကာလသို့ ရောက်ရှိနေသော ပုဂ္ဂိုလ်၌ပင် သူ၏ အရိုးများသည် ရွှေရောင်နီးပါး ဖြစ်နေလိမ့်မည်။ ယခု အရိုးများမှာ သူတော်စင်စွမ်းအင် အနည်းငယ် ကျန်ရှိနေသေးသည်။
ဒါပေမဲ့ လုရွှမ် အံ့သြသွားတာက ဒီအလောင်းတွေက ကိုက်ထားပြီး အကိုက်ခံရတဲ့ လက္ခဏာတွေ ပြထားတာတောင် အစိတ်အပိုင်းတွေကို ချန်ထားခဲ့ဖို့ မလိုအပ်ဘူးမလား။
လူသားများအတွက် သူတော်စင် သားရဲများသည် ကြီးမြတ်သော ဖြည့်စွက်စာများ ဖြစ်သလို သူတော်စင်သားရဲများ အတွက် သူတော်စင်တစ်ပိုင်း ကျင့်ကြံသူများက ဖြည့်စွက်စာများ ဖြစ်သည်။
၎င်းတို့ကို ကိုက်ထားသော သူတော်စင်သားရဲများက အဘယ်ကြောင့် ထွက်ခွာသွားရသနည်း။ ဒီနေရာမှာ နားမလည်နိုင်တဲ့ ပြောင်းလဲမှုတချို့ ဖြစ်ခဲ့လို့လား။
ကလေးမလေးအပေါ် စိတ်မရှည်သော်လည်း လုရွှမ် ဟုန်ချောင်ရှိရာသို့ ပြန်လှည့်လာခဲ့သေးသည်။ နောက်ဆုံးတော့ သူမက သူ့အသက်တစ်ချောင်းကို ကယ်ခဲ့ဖူးသည်လေ။
လုရွှမ် မျက်နှာပေါ်ရှိ လေးနက်မှုကို မြင်သောအခါ ဟုန်ချောင် သိချင်စိတ်တွေ မထိန်းနိုင်ဘဲ မေးလိုက်သည်။
"ဘာဖြစ်တာလဲ?"
လုရွှမ် သူမြင်ခဲ့သော ကြေကွဲဖွယ် အခြေအနေကို အမြန် ပြန်ပြောပြပြီး ဦးတည်ချက်ပြောင်းရန် ထွက်သွားခဲ့သည်။
ကောလဟာလတွေအရ ဒြပ်ငါးပါး သမင်ကို ဒြပ်ငါးပါးကနေ မွေးဖွားလာခဲ့တာပင်။ အန္တရာယ်ကို အာရုံခံစားနိုင်ပြီး မကောင်းမှု ကင်းအောင် ကုသိုလ်ကံတွေရှာဖို့ မွေးဖွားလာကြတာ ဖြစ်သည်။ လုရွှမ်ဟာ သမင်တစ်ကောင် ရပ်နေတာကို မြင်တဲ့အခါ အနည်းငယ် ပဟေဌိဖြစ်နေတုန်းပင်။
ဒီသမင်လေးဟာ ပဲ့ကိုင်ဖြစ်ပေမဲ့ အရွယ်က သိပ်ငယ်လွန်းသည်။ ဒီအခိုက်အတန့်မှာ ရှေ့ကိုမြင်နေရရင် သံသယဖြစ်စရာ မရှိချေ။
တော်ရုံတန်ရုံ ၎င်းသည် ထိပ်တန်းအဆင့် သူတော်စင်သားရဲ ဖြစ်ရန် ထိုက်တန်ပါသည်။ ငယ်ရွယ်သေးပြီး ခွန်အား မရှိသော်လည်း ၎င်း၏ သဘာဝလွန် စွမ်းအားများသည် လူသားတို့၏ ခံယူချက်ထက် ကျော်လွန်နေပါပြီ။
"ရှောင်းရှောင်... ရှောင်းရှောင် ဒီမှာ ထွက်လမ်းမရှိဘူးလား? နင်ငါတို့ကို မြန်မြန်ခေါ်သွားပေးလေ ဟုတ်ပြီလား?"
ဟုန်ချောင်က ကလေးတစ်ယောက်ကို ချော့နေပုံဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
သမင်လေးက ဟုန်ချောင်ရဲ့ပါးပြင်ကို နမ်းလိုက်ပြီး အသံတစ်ချက် ထုတ်ကာ ဟုန်ချောင်အား တစ်ဖက်သို့ ခေါ်ဆောင်သွားတော့သည်။ လုရွှမ်လည်း အလျင်စလို လိုက်သွားခဲ့သည်။
လမ်းတစ်လျှောက်မှာ အန္တရာယ် မရှိသလို ကောင်းကင်မှာ ရံဖန်ရံခါ သူတော်စင် ငှက်သားရဲတွေ ရှိကြပြီး ကျားဟောက်သံနှင့် နဂါးများ၏ အသံများကို အခါအားလျော်စွာ ကြားရသော်လည်း သမင်လေး၏ ဦးဆောင်မှုအောက်တွင် သူတော်စင် သားရဲ အများစုကို ဘေးကင်းစွာ ရှောင်ရှားနိုင်ခဲ့ကြသည်။
"ကျစ်! ရှေ့က သွေးနံ့တွေ ထွက်နေပြန်ပြီ"
လုရွှမ် အော်နေပေမယ့် သမင်က မရပ်တာကြောင့် နှစ်ယောက်သား ပြေးသွားကြသည်။
ထိုနေရာသည် ကျဉ်းမြောင်းသော လမ်းဖြစ်၍ နှစ်ဘက်တွင် မတ်စောက်သော ချောက်ကမ်းပါးများ ရှိ၏။ ကောင်းကင်အထိ ထူထပ်ကာ ကျဉ်းမြောင်းသော လမ်းကြောင်းသည် နက်ရှိုင်းပြီး နေရောင်ကို ဖုံးလွှမ်းလုနီးပါး မှောင်မိုက်လျက်ရှိသည်။
ကျဉ်းမြောင်းသော လမ်းကြောင်းမှ သွေးနံ့များက လှိုင်းလုံးကြီးများနှယ် ထွက်ပေါ်နေသည်။ သိသာ ထင်ရှားသည်မှာ အချိန် ကြာလာသည်နှင့်အမျှ သွေး၏အနံ့သည် အလွန်အားနည်းလာ၏။
အဝင်ဝတွင် လူသေကောင်တချို့ ပြန့်ကျဲနေပြီး မသေနိုင်သော အလောင်းများ အဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်။ လုရွှမ် ရှေ့သို့ တိုး၍ စစ်ဆေးကြည့်ရာ လက်နက်များ မပျက်စီးကြောင်း တွေ့ရှိသောကြောင့် ၎င်းတို့ မသေဆုံးမီ တိုက်ပွဲက အချိန် မကြာလိုက်ကြောင်း သိလိုက်သည်။
အသားကို လှီးဖြတ်ပြီး အရိုးများကို စစ်ဆေးကြည့်ရာ ရွှေရောင်အလင်းတန်းများ ရောစပ်ထားသော်လည်း အဓိကအားဖြင့် အဖြူရောင်ဖြစ်ပြီး အစွမ်းသတ္တိသည် သူတော်စင်တစ်ပိုင်း တတိယအဆင့် သို့မဟုတ် စတုတ္ထအဆင့်တွင် ရှိသူများ ဖြစ်လေ၏။
ဟုန်ချောင် အနည်းငယ် ကြောက်သွားပြီး သမင်လေးကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားကာ မေးလိုက်သည်မှာ။
"ငါတို့ ပျံသွားလို့ မရဘူးလား"
သမင်ငယ်လေးက နှစ်ခါ အော်လာတော့ ဟုန်ချောင်လည်း စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ ဘာသာပြန်ပေးလာ၏။
"ရှောင်းရှောင်က ပြောတယ်.... ငါတို့ မြေပြင်ကနေ ဆယ်ပေထက် ကျော်လို့ မရဘူးတဲ့ မဟုတ်ရင် ဒီမှာပဲ တစ်သက်လုံး ပိတ်မိနေလိမ့်မယ်"
လုရွှမ် ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ သူ့ရဲ့ စိတ်ဝိညာဉ် စွမ်းအားတွေကို လွင့်ထွက်သွားခဲ့ ကတည်းက ဒီကျဉ်းမြောင်းတဲ့ လမ်းကြောင်းရဲ့ ထူးခြားမှုကို သူ သတိပြုမိပြီးသား ဖြစ်သည်။
ဆယ်ပေ အမြင့်လား?
"ငါရှေ့ကသွားမယ်... မင်းတို့နောက်က လိုက်ခဲ့... အန္တရာယ်ကြုံရင် ချက်ချင်း ပြန်လှည့်ပြေး"
လုရွှမ် ပြောပြီးတဲ့အခါ အလောင်းထဲကနေ လှံတစ်ချောင်းကို ကောက်ယူလိုက်သည်။
လှံရှည်သည် ဆယ်ပေခန့် ရှည်လျားပြီး လှံရှည်များကြားတွင်ပင် ရှည်လျားသည်ဟု ယူဆလို့ရသည်။ တစ်ကိုယ်လုံးကို သံအနက်နှင့် ရွှေစင်ဖြင့် ပြုလုပ်ထားပြီး အလွန်မာကျောသော ဒြပ်စင်ငါးမျိုးဖြင့် ပြုလုပ်ထားသည်။
မာကြောပြီး လိုက်လျော ညီထွေရှိသော ၎င်းသည် ရှည်လျားသော လှံတံများအကြား သင့်တော်သော အရည်အသွေး ရှိလေသည်။
လုရွှမ် လှံကိုကိုင်ကာ သူ့ရှေ့တွင် လွှမ်းခြုံထားသည့် စိတ်ဝိညာဉ် စွမ်းအားများ ရုတ်ချည်း ပြောင်းလဲသွားသည်ကို အာရုံခံမိလိုက်သည်။ သူမျှော်လင့်ထားသည့်အတိုင်း ဤလေပြင်းက စိတ်ဝိညာဉ် စွမ်းအားအပေါ် ဖိနှိပ်ချုပ်ချယ်မှု သက်ရောက်စေခဲ့သည်။
အခြားနေရာများတွင်မူ လုရွှမ်၏ စိတ်ဝိညာဉ် စွမ်းအားသည် မိုင်တစ်ရာ၏ အချင်းဝက်ကို လွှမ်းခြုံထားနိုင်သည်။ ရှုပ်ထွေးနေသော တောအုပ်ထဲသို့ ဝင်ရောက်ပြီးနောက် ဖိနှိပ်မှုအောက်တွင် သူသည် ဆယ်မိုင်အတွင်း ယေဘုယျအားဖြင့် ခံစားနိုင်သေးသည်။
သို့သော် ဒီနက်မှောင်တဲ့ လေပြင်းတွေရဲ့ ဖိနှိပ်မှုကို ခံရတော့ သုံးပေအတွင်းကိုပဲ သူခံစားနိုင်တော့သည်။ လုရွှမ်လည်း ဒီလူက ဒီလမ်းကိုရှာဖွေဖို့ ဘာကြောင့် ဒီလောက် အားနည်းတဲ့လှံကို ကိုင်ရလဲဆိုတာ နားလည်သွား၏။
နောက်ဆုံးတော့ သူ့စျိ့ဝိညာဉ် စွမ်းအားသည် ၂၄ ဖြစ်ကာ ယေဘူယျအားဖြင့် သူတော်စင်တစ်ပိုင်း အဆင့်၄ထက် အဆပေါင်းများစွာ မြင့်မားနေပြီ။ တခြားလူများ တစ်ပေအကွာရောက်မှ ခံစားနိုင်တာကို သူကတော့ ၃ပေလောက်ကတည်းက ရိပ်မိနိုင်သည်။
မြေပြင်မှ ခုန်မထွက်ရဲဘဲ သမင်လေးရဲ့ အရှိန်သည်လည်း အလွန်နှေးကွေးနေ၏။ အချိန်အတော်ကြာ လမ်းလျှောက်ပြီးနောက် သူတို့ရှေ့မှ အလင်းတန်းများ ထွက်လာသည်ကို မမြင်ရတော့ပေ။
"ငါတို့ အဆုံးစွန်ထိ ရောက်သွားမှာလား?"
ဟုန်ချောင် စိုးရိမ်နေပြီ။ သူမဟာ တကယ်တော့ ကြင်နာတတ်တဲ့ မိန်းမပျို တစ်ယောက်ပင်။ ဒီတစ်ခေါက် ထွက်လာတုန်းက လွမ့်ထျန်းတောရဲ့ ဇာတ်လမ်းကို ကြားတော့ တိတ်တိတ်လေး ပြေးထွက်လာခဲ့တာ ဖြစ်သည်။
သူမ၏ ပါရမီနှင့် မိသားစုအမွေ ဆက်ခံထားသော သဘာဝလွန် စွမ်းအားများနှင့်အတူ သူမသည် သူတော်စင်တစ်ပိုင်း အဆင့်၃သို့ပင် ရောက်ရှိခဲ့သည်။ အဆင့်နိမ့် ဧကရာဇ်အင်ပါယာ၏ တောင်တန်းများနှင့် သစ်တောများသည် သူမတို့လက်ထဲ ဆုပ်ကိုင်ထားဆဲ ဖြစ်ကြောင်း မူလက ထင်မှတ်ခဲ့သည်။
သို့သော် သူမတကယ် မမျှော်လင့်ခဲ့ပါ။ ဤနေရာ၌ သူမတွေ့ကြုံရသမျှ အရာအားလုံးသည် သူမ၏ဘ၀ကို လုံးဝ ပြောင်းလဲသွားစေခဲ့သည်။
ယခုအခိုက်အတန့်တွင် သူမ၏ နှလုံးသားထဲတွင် မောက်မာမှု အရိပ်အယောင် တစ်စက်မျှ မရှိတော့ဘဲ သူမ၏ နှလုံးသားထဲတွင် ကြောက်ရွံ့မှုက ကြီးစိုးလာခဲ့သည်။ သမင်လေးသာ မရှိရင် သူမသည် ယခုအချိန်တွင် လုရွှမ်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆုပ်ကိုင်ထားမိမှာ ဖြစ်သည်။
"မဟုတ်ဘူး.... ဒြပ်စင်ငါးပါး သူတော်စင်သမင်က ဉာဏ်ကောင်းပြီး ကံကိုရှာတတ်တယ် ကံဆိုးမှုကို ရှောင်နိုင်တယ်... အန္တရာယ်ရှိရင်တောင် အန္တရာယ် အားလုံးထဲမှာ အန္တရာယ်အကင်းဆုံး လမ်းတစ်လမ်းတော့ ရှိမှာပဲ"
သမင်ငယ်လေးက မကျေနပ်သလို အော်ဟစ်သံကြောင့် စိတ်သက်သာရာရသွားပြီး သမင်ငယ်လေးရဲ့ လည်ပင်းပေါ်က အမွေးတွေကို အလျင်အမြန် ပွတ်သပ်ကာ ထပ်ခါတလဲလဲ တောင်းပန်လိုက်သည်။
"အလောင်းတွေ အများကြီးပဲ!"
လမ်းတစ်လျှောက်တွင် အနက်ရောင်လေ၏ စွမ်းအားသည် ဆက်လက် တိုးလာခဲ့သည်။ လုရွှမ် ဆင်သံချပ်ရွှေကိုယ်ထည်ကို ထုတ်လွှတ်ထားလို့ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး အဝါရောင် မှိန်ဖျော့ဖျော့ဖျော့ လင်းလက်နေသည်။
ပုံမှန်အခြေအနေအရ တစ်ကိုယ်လုံး တောက်ပနေမှာမှာ သေချာသော်လည်း ဤနေရာတွင် မကောင်းဆိုးဝါးများ ပုန်းအောင်းနေနိုင်လို့ အလင်းသည် ၎င်းတို့၏ တိုက်ခိုက်မှုများကို ဆွဲဆောင်သွားနိုင်သည်။
လုရွှမ် အလောင်း၏ အရိုးများကိုစစ်ဆေးခဲ့သည်။ ရွှေအရိုးများသည် အစောက လူတွေထက် သာလွန်တဲ့ သူတော်စင်တစ်ပိုင်း အဆင့်၅ သို့မဟုတ် အဆင့်၆ အထက်တွင် ရှိနေသည်။
ရှေ့ဆက်ရမည့် လမ်းသည် ပို၍ပို၍ ခက်ခဲလာမည်ကို ရိပ်မိလာ၏။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်သို့ အနက်ရောင် လေပြင်းများ တိုက်ခတ်လာသည်ကို ခံစားလိုက်ရချိန် သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို အေးစက်သော ဓားဖြင့် ခုတ်ထစ်လိုက်သလို လုရွှမ်၏နှလုံးသည် တဖြည်းဖြည်း လေးလံလာပြီး ခံနိုင်ရည် မရှိသလို ဖြစ်လာသည်။
နောက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ သမင်ငယ်လေးက မျက်လုံးတွေကို မှိတ်ထားပေမယ့် ဟုန်ချောင်က စကားတောင် မပြောနိုင်ဘဲ သမင်ငယ်လေးရဲ့ လည်ပင်းနောက်မှာ ခေါင်းကို မြုပ်ထားပြီး ခေါင်းမထောင်နိုင် ဖြစ်နေ၏။
အနက်ရောင်လေက အူသံတွေလို ဆူညံနေကာ တဖျတ်ဖျတ် တောင်ပံခတ်သံတွေနဲ့ ရောထွေးနေလေသည်။
"နောက်ဆုံးတော့ ရောက်လာပြီ!"
လုရွှမ် အနည်းငယ် နောက်ပြန်ဆုတ်သွားကာ သမင်ရှေ့တွင် ရပ်လိုက်ပြီး ၎င်း၏ လှံရှည်သည် အလျားလိုက် ထားလျက် ရှေ့ကို အာရုံစိုက်နေလိုက်သည်။ သူ၏ ဝိညာဉ်စွမ်းအားများ တဟုန်ထိုး တက်လာကာ အနက်ရောင်လေကြောင့် ဖုံးအုပ်ထားသည့် ဧရိယာသည် နှစ်ပေအောက်သာ ကွာဝေးတော့သည်။
အော်ဟစ် ညည်းညူသံနှင့်အတူ အနက်ရောင် လေထဲတွင် လွင့်ပျံနေသော ငှက်ကလေး တစ်ကောင်သည် ရုတ်တရက် တိုက်ခိုက်လာ၏။ ၎င်း၏ အတောင်ပံများသည် ပါးလွှာသော အလွှာတစ်ခုမျှသာ ဖြစ်သော်လည်း အနက်ရောင် အလင်းတန်းများ ထွန်းတောက်လာကာ အသံလှိုင်းများသည် လူ့စိတ်ကို တုန်လှုပ် ခြောက်ခြားစေလေသည်။
"မင်းတို့နားရွက်ကို အုပ်ထား!"
လုရွှမ် လှံကို တဖျပ်ဖျပ် လှုပ်ရှားရင်း လှံရဲ့စွမ်းအားကို ထုတ်လွှတ်လိုက်သည်။ သွေးနှစ်ချောင်း စီးကျလာပြီး ငှက်အော်သံများ ကြားလိုက်ရ၏။
Chapter (125) Arc 4
အနက္ေရာင္လမ္းက်ဥ္း
သူေတာ္စင္တစ္ပိုင္း ၿပီးျပည့္စုံေသာ ကာလသို႔ ေရာက္ရွိေနေသာ ပုဂၢိုလ္၌ပင္ သူ၏ အရိုးမ်ားသည္ ေ႐ႊေရာင္နီးပါး ျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ ယခု အရိုးမ်ားမွာ သူေတာ္စင္စြမ္းအင္ အနည္းငယ္ က်န္ရွိေနေသးသည္။
ဒါေပမဲ့ လု႐ႊမ္ အံ့ၾသသြားတာက ဒီအေလာင္းေတြက ကိုက္ထားၿပီး အကိုက္ခံရတဲ့ လကၡဏာေတြ ျပထားတာေတာင္ အစိတ္အပိုင္းေတြကို ခ်န္ထားခဲ့ဖို႔ မလိုအပ္ဘူးမလား။
လူသားမ်ားအတြက္ သူေတာ္စင္ သားရဲမ်ားသည္ ႀကီးျမတ္ေသာ ျဖည့္စြက္စာမ်ား ျဖစ္သလို သူေတာ္စင္သားရဲမ်ား အတြက္ သူေတာ္စင္တစ္ပိုင္း က်င့္ႀကံသူမ်ားက ျဖည့္စြက္စာမ်ား ျဖစ္သည္။
၎တို႔ကို ကိုက္ထားေသာ သူေတာ္စင္သားရဲမ်ားက အဘယ္ေၾကာင့္ ထြက္ခြာသြားရသနည္း။ ဒီေနရာမွာ နားမလည္နိုင္တဲ့ ေျပာင္းလဲမႈတခ်ိဳ႕ ျဖစ္ခဲ့လို႔လား။
ကေလးမေလးအေပၚ စိတ္မရွည္ေသာ္လည္း လု႐ႊမ္ ဟုန္ေခ်ာင္ရွိရာသို႔ ျပန္လွည့္လာခဲ့ေသးသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူမက သူ႕အသက္တစ္ေခ်ာင္းကို ကယ္ခဲ့ဖူးသည္ေလ။
လု႐ႊမ္ မ်က္ႏွာေပၚရွိ ေလးနက္မႈကို ျမင္ေသာအခါ ဟုန္ေခ်ာင္ သိခ်င္စိတ္ေတြ မထိန္းနိုင္ဘဲ ေမးလိုက္သည္။
"ဘာျဖစ္တာလဲ?"
လု႐ႊမ္ သူျမင္ခဲ့ေသာ ေၾကကြဲဖြယ္ အေျခအေနကို အျမန္ ျပန္ေျပာျပၿပီး ဦးတည္ခ်က္ေျပာင္းရန္ ထြက္သြားခဲ့သည္။
ေကာလဟာလေတြအရ ျဒပ္ငါးပါး သမင္ကို ျဒပ္ငါးပါးကေန ေမြးဖြားလာခဲ့တာပင္။ အႏၱရာယ္ကို အာ႐ုံခံစားနိုင္ၿပီး မေကာင္းမႈ ကင္းေအာင္ ကုသိုလ္ကံေတြရွာဖို႔ ေမြးဖြားလာၾကတာ ျဖစ္သည္။ လု႐ႊမ္ဟာ သမင္တစ္ေကာင္ ရပ္ေနတာကို ျမင္တဲ့အခါ အနည္းငယ္ ပေဟဌိျဖစ္ေနတုန္းပင္။
ဒီသမင္ေလးဟာ ပဲ့ကိုင္ျဖစ္ေပမဲ့ အ႐ြယ္က သိပ္ငယ္လြန္းသည္။ ဒီအခိုက္အတန႔္မွာ ေရွ႕ကိုျမင္ေနရရင္ သံသယျဖစ္စရာ မရွိေခ်။
ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ ၎သည္ ထိပ္တန္းအဆင့္ သူေတာ္စင္သားရဲ ျဖစ္ရန္ ထိုက္တန္ပါသည္။ ငယ္႐ြယ္ေသးၿပီး ခြန္အား မရွိေသာ္လည္း ၎၏ သဘာဝလြန္ စြမ္းအားမ်ားသည္ လူသားတို႔၏ ခံယူခ်က္ထက္ ေက်ာ္လြန္ေနပါၿပီ။
"ေရွာင္းေရွာင္... ေရွာင္းေရွာင္ ဒီမွာ ထြက္လမ္းမရွိဘူးလား? နင္ငါတို႔ကို ျမန္ျမန္ေခၚသြားေပးေလ ဟုတ္ၿပီလား?"
ဟုန္ေခ်ာင္က ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေခ်ာ့ေနပုံျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။
သမင္ေလးက ဟုန္ေခ်ာင္ရဲ႕ပါးျပင္ကို နမ္းလိုက္ၿပီး အသံတစ္ခ်က္ ထုတ္ကာ ဟုန္ေခ်ာင္အား တစ္ဖက္သို႔ ေခၚေဆာင္သြားေတာ့သည္။ လု႐ႊမ္လည္း အလ်င္စလို လိုက္သြားခဲ့သည္။
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အႏၱရာယ္ မရွိသလို ေကာင္းကင္မွာ ရံဖန္ရံခါ သူေတာ္စင္ ငွက္သားရဲေတြ ရွိၾကၿပီး က်ားေဟာက္သံႏွင့္ နဂါးမ်ား၏ အသံမ်ားကို အခါအားေလ်ာ္စြာ ၾကားရေသာ္လည္း သမင္ေလး၏ ဦးေဆာင္မႈေအာက္တြင္ သူေတာ္စင္ သားရဲ အမ်ားစုကို ေဘးကင္းစြာ ေရွာင္ရွားနိုင္ခဲ့ၾကသည္။
"က်စ္! ေရွ႕က ေသြးနံ႕ေတြ ထြက္ေနျပန္ၿပီ"
လု႐ႊမ္ ေအာ္ေနေပမယ့္ သမင္က မရပ္တာေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ေျပးသြားၾကသည္။
ထိုေနရာသည္ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ လမ္းျဖစ္၍ ႏွစ္ဘက္တြင္ မတ္ေစာက္ေသာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးမ်ား ရွိ၏။ ေကာင္းကင္အထိ ထူထပ္ကာ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ လမ္းေၾကာင္းသည္ နက္ရွိုင္းၿပီး ေနေရာင္ကို ဖုံးလႊမ္းလုနီးပါး ေမွာင္မိုက္လ်က္ရွိသည္။
က်ဥ္းေျမာင္းေသာ လမ္းေၾကာင္းမွ ေသြးနံ႕မ်ားက လွိုင္းလုံးႀကီးမ်ားႏွယ္ ထြက္ေပၚေနသည္။ သိသာ ထင္ရွားသည္မွာ အခ်ိန္ ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် ေသြး၏အနံ႕သည္ အလြန္အားနည္းလာ၏။
အဝင္ဝတြင္ လူေသေကာင္တခ်ိဳ႕ ျပန႔္က်ဲေနၿပီး မေသနိုင္ေသာ အေလာင္းမ်ား အျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္။ လု႐ႊမ္ ေရွ႕သို႔ တိုး၍ စစ္ေဆးၾကည့္ရာ လက္နက္မ်ား မပ်က္စီးေၾကာင္း ေတြ႕ရွိေသာေၾကာင့္ ၎တို႔ မေသဆုံးမီ တိုက္ပြဲက အခ်ိန္ မၾကာလိုက္ေၾကာင္း သိလိုက္သည္။
အသားကို လွီးျဖတ္ၿပီး အရိုးမ်ားကို စစ္ေဆးၾကည့္ရာ ေ႐ႊေရာင္အလင္းတန္းမ်ား ေရာစပ္ထားေသာ္လည္း အဓိကအားျဖင့္ အျဖဴေရာင္ျဖစ္ၿပီး အစြမ္းသတၱိသည္ သူေတာ္စင္တစ္ပိုင္း တတိယအဆင့္ သို႔မဟုတ္ စတုတၳအဆင့္တြင္ ရွိသူမ်ား ျဖစ္ေလ၏။
ဟုန္ေခ်ာင္ အနည္းငယ္ ေၾကာက္သြားၿပီး သမင္ေလးကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဖက္ထားကာ ေမးလိုက္သည္မွာ။
"ငါတို႔ ပ်ံသြားလို႔ မရဘူးလား"
သမင္ငယ္ေလးက ႏွစ္ခါ ေအာ္လာေတာ့ ဟုန္ေခ်ာင္လည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႕ ဘာသာျပန္ေပးလာ၏။
"ေရွာင္းေရွာင္က ေျပာတယ္.... ငါတို႔ ေျမျပင္ကေန ဆယ္ေပထက္ ေက်ာ္လို႔ မရဘူးတဲ့ မဟုတ္ရင္ ဒီမွာပဲ တစ္သက္လုံး ပိတ္မိေနလိမ့္မယ္"
လု႐ႊမ္ ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ သူ႕ရဲ႕ စိတ္ဝိညာဥ္ စြမ္းအားေတြကို လြင့္ထြက္သြားခဲ့ ကတည္းက ဒီက်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ လမ္းေၾကာင္းရဲ႕ ထူးျခားမႈကို သူ သတိျပဳမိၿပီးသား ျဖစ္သည္။
ဆယ္ေပ အျမင့္လား?
"ငါေရွ႕ကသြားမယ္... မင္းတို႔ေနာက္က လိုက္ခဲ့... အႏၱရာယ္ႀကဳံရင္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လွည့္ေျပး"
လု႐ႊမ္ ေျပာၿပီးတဲ့အခါ အေလာင္းထဲကေန လွံတစ္ေခ်ာင္းကို ေကာက္ယူလိုက္သည္။
လွံရွည္သည္ ဆယ္ေပခန့္ ရွည္လ်ားၿပီး လွံရွည္မ်ားၾကားတြင္ပင္ ရွည္လ်ားသည္ဟု ယူဆလို႔ရသည္။ တစ္ကိုယ္လုံးကို သံအနက္ႏွင့္ ေ႐ႊစင္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားၿပီး အလြန္မာေက်ာေသာ ျဒပ္စင္ငါးမ်ိဳးျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားသည္။
မာေၾကာၿပီး လိုက္ေလ်ာ ညီေထြရွိေသာ ၎သည္ ရွည္လ်ားေသာ လွံတံမ်ားအၾကား သင့္ေတာ္ေသာ အရည္အေသြး ရွိေလသည္။
လု႐ႊမ္ လွံကိုကိုင္ကာ သူ႕ေရွ႕တြင္ လႊမ္းၿခဳံထားသည့္ စိတ္ဝိညာဥ္ စြမ္းအားမ်ား ႐ုတ္ခ်ည္း ေျပာင္းလဲသြားသည္ကို အာ႐ုံခံမိလိုက္သည္။ သူေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတိုင္း ဤေလျပင္းက စိတ္ဝိညာဥ္ စြမ္းအားအေပၚ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ သက္ေရာက္ေစခဲ့သည္။
အျခားေနရာမ်ားတြင္မူ လု႐ႊမ္၏ စိတ္ဝိညာဥ္ စြမ္းအားသည္ မိုင္တစ္ရာ၏ အခ်င္းဝက္ကို လႊမ္းၿခဳံထားနိုင္သည္။ ရႈပ္ေထြးေနေသာ ေတာအုပ္ထဲသို႔ ဝင္ေရာက္ၿပီးေနာက္ ဖိႏွိပ္မႈေအာက္တြင္ သူသည္ ဆယ္မိုင္အတြင္း ေယဘုယ်အားျဖင့္ ခံစားနိုင္ေသးသည္။
သို႔ေသာ္ ဒီနက္ေမွာင္တဲ့ ေလျပင္းေတြရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈကို ခံရေတာ့ သုံးေပအတြင္းကိုပဲ သူခံစားနိုင္ေတာ့သည္။ လု႐ႊမ္လည္း ဒီလူက ဒီလမ္းကိုရွာေဖြဖို႔ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ အားနည္းတဲ့လွံကို ကိုင္ရလဲဆိုတာ နားလည္သြား၏။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ႕စ်ိ့ဝိညာဥ္ စြမ္းအားသည္ ၂၄ ျဖစ္ကာ ေယဘူယ်အားျဖင့္ သူေတာ္စင္တစ္ပိုင္း အဆင့္၄ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ျမင့္မားေနၿပီ။ တျခားလူမ်ား တစ္ေပအကြာေရာက္မွ ခံစားနိုင္တာကို သူကေတာ့ ၃ေပေလာက္ကတည္းက ရိပ္မိနိုင္သည္။
ေျမျပင္မွ ခုန္မထြက္ရဲဘဲ သမင္ေလးရဲ႕ အရွိန္သည္လည္း အလြန္ႏွေးေကြးေန၏။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေနာက္ သူတို႔ေရွ႕မွ အလင္းတန္းမ်ား ထြက္လာသည္ကို မျမင္ရေတာ့ေပ။
"ငါတို႔ အဆုံးစြန္ထိ ေရာက္သြားမွာလား?"
ဟုန္ေခ်ာင္ စိုးရိမ္ေနၿပီ။ သူမဟာ တကယ္ေတာ့ ၾကင္နာတတ္တဲ့ မိန္းမပ်ိဳ တစ္ေယာက္ပင္။ ဒီတစ္ေခါက္ ထြက္လာတုန္းက လြမ့္ထ်န္းေတာရဲ႕ ဇာတ္လမ္းကို ၾကားေတာ့ တိတ္တိတ္ေလး ေျပးထြက္လာခဲ့တာ ျဖစ္သည္။
သူမ၏ ပါရမီႏွင့္ မိသားစုအေမြ ဆက္ခံထားေသာ သဘာဝလြန္ စြမ္းအားမ်ားႏွင့္အတူ သူမသည္ သူေတာ္စင္တစ္ပိုင္း အဆင့္၃သို႔ပင္ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ အဆင့္နိမ့္ ဧကရာဇ္အင္ပါယာ၏ ေတာင္တန္းမ်ားႏွင့္ သစ္ေတာမ်ားသည္ သူမတို႔လက္ထဲ ဆုပ္ကိုင္ထားဆဲ ျဖစ္ေၾကာင္း မူလက ထင္မွတ္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ သူမတကယ္ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါ။ ဤေနရာ၌ သူမေတြ႕ႀကဳံရသမွ် အရာအားလုံးသည္ သူမ၏ဘ၀ကို လုံးဝ ေျပာင္းလဲသြားေစခဲ့သည္။
ယခုအခိုက္အတန႔္တြင္ သူမ၏ ႏွလုံးသားထဲတြင္ ေမာက္မာမႈ အရိပ္အေယာင္ တစ္စက္မွ် မရွိေတာ့ဘဲ သူမ၏ ႏွလုံးသားထဲတြင္ ေၾကာက္႐ြံ႕မႈက ႀကီးစိုးလာခဲ့သည္။ သမင္ေလးသာ မရွိရင္ သူမသည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ လု႐ႊမ္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆုပ္ကိုင္ထားမိမွာ ျဖစ္သည္။
"မဟုတ္ဘူး.... ျဒပ္စင္ငါးပါး သူေတာ္စင္သမင္က ဉာဏ္ေကာင္းၿပီး ကံကိုရွာတတ္တယ္ ကံဆိုးမႈကို ေရွာင္နိုင္တယ္... အႏၱရာယ္ရွိရင္ေတာင္ အႏၱရာယ္ အားလုံးထဲမွာ အႏၱရာယ္အကင္းဆုံး လမ္းတစ္လမ္းေတာ့ ရွိမွာပဲ"
သမင္ငယ္ေလးက မေက်နပ္သလို ေအာ္ဟစ္သံေၾကာင့္ စိတ္သက္သာရာရသြားၿပီး သမင္ငယ္ေလးရဲ႕ လည္ပင္းေပၚက အေမြးေတြကို အလ်င္အျမန္ ပြတ္သပ္ကာ ထပ္ခါတလဲလဲ ေတာင္းပန္လိုက္သည္။
"အေလာင္းေတြ အမ်ားႀကီးပဲ!"
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ အနက္ေရာင္ေလ၏ စြမ္းအားသည္ ဆက္လက္ တိုးလာခဲ့သည္။ လု႐ႊမ္ ဆင္သံခ်ပ္ေ႐ႊကိုယ္ထည္ကို ထုတ္လႊတ္ထားလို႔ သူ႕တစ္ကိုယ္လုံး အဝါေရာင္ မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ လင္းလက္ေနသည္။
ပုံမွန္အေျခအေနအရ တစ္ကိုယ္လုံး ေတာက္ပေနမွာမွာ ေသခ်ာေသာ္လည္း ဤေနရာတြင္ မေကာင္းဆိုးဝါးမ်ား ပုန္းေအာင္းေနနိုင္လို႔ အလင္းသည္ ၎တို႔၏ တိုက္ခိုက္မႈမ်ားကို ဆြဲေဆာင္သြားနိုင္သည္။
လု႐ႊမ္ အေလာင္း၏ အရိုးမ်ားကိုစစ္ေဆးခဲ့သည္။ ေ႐ႊအရိုးမ်ားသည္ အေစာက လူေတြထက္ သာလြန္တဲ့ သူေတာ္စင္တစ္ပိုင္း အဆင့္၅ သို႔မဟုတ္ အဆင့္၆ အထက္တြင္ ရွိေနသည္။
ေရွ႕ဆက္ရမည့္ လမ္းသည္ ပို၍ပို၍ ခက္ခဲလာမည္ကို ရိပ္မိလာ၏။ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ေပၚသို႔ အနက္ေရာင္ ေလျပင္းမ်ား တိုက္ခတ္လာသည္ကို ခံစားလိုက္ရခ်ိန္ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ကို ေအးစက္ေသာ ဓားျဖင့္ ခုတ္ထစ္လိုက္သလို လု႐ႊမ္၏ႏွလုံးသည္ တျဖည္းျဖည္း ေလးလံလာၿပီး ခံနိုင္ရည္ မရွိသလို ျဖစ္လာသည္။
ေနာက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သမင္ငယ္ေလးက မ်က္လုံးေတြကို မွိတ္ထားေပမယ့္ ဟုန္ေခ်ာင္က စကားေတာင္ မေျပာနိုင္ဘဲ သမင္ငယ္ေလးရဲ႕ လည္ပင္းေနာက္မွာ ေခါင္းကို ျမဳပ္ထားၿပီး ေခါင္းမေထာင္နိုင္ ျဖစ္ေန၏။
အနက္ေရာင္ေလက အူသံေတြလို ဆူညံေနကာ တဖ်တ္ဖ်တ္ ေတာင္ပံခတ္သံေတြနဲ႕ ေရာေထြးေနေလသည္။
"ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေရာက္လာၿပီ!"
လု႐ႊမ္ အနည္းငယ္ ေနာက္ျပန္ဆုတ္သြားကာ သမင္ေရွ႕တြင္ ရပ္လိုက္ၿပီး ၎၏ လွံရွည္သည္ အလ်ားလိုက္ ထားလ်က္ ေရွ႕ကို အာ႐ုံစိုက္ေနလိုက္သည္။ သူ၏ ဝိညာဥ္စြမ္းအားမ်ား တဟုန္ထိုး တက္လာကာ အနက္ေရာင္ေလေၾကာင့္ ဖုံးအုပ္ထားသည့္ ဧရိယာသည္ ႏွစ္ေပေအာက္သာ ကြာေဝးေတာ့သည္။
ေအာ္ဟစ္ ညည္းၫူသံႏွင့္အတူ အနက္ေရာင္ ေလထဲတြင္ လြင့္ပ်ံေနေသာ ငွက္ကေလး တစ္ေကာင္သည္ ႐ုတ္တရက္ တိုက္ခိုက္လာ၏။ ၎၏ အေတာင္ပံမ်ားသည္ ပါးလႊာေသာ အလႊာတစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း အနက္ေရာင္ အလင္းတန္းမ်ား ထြန္းေတာက္လာကာ အသံလွိုင္းမ်ားသည္ လူ႕စိတ္ကို တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခားေစေလသည္။
"မင္းတို႔နား႐ြက္ကို အုပ္ထား!"
လု႐ႊမ္ လွံကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လႈပ္ရွားရင္း လွံရဲ႕စြမ္းအားကို ထုတ္လႊတ္လိုက္သည္။ ေသြးႏွစ္ေခ်ာင္း စီးက်လာၿပီး ငွက္ေအာ္သံမ်ား ၾကားလိုက္ရ၏။