BÖLÜM 16 : YABANCI
"Anneğğğğğ. Yeter n'olursun yeter. Ayaklarım koptu yemin ederim." Annem bana döndü ve bir süre bakıştık. Sonra ise tekrardan önüne dönüp kıyafet bakmaya devam etti.
Sabahtan beri dolaşmadığımız mağaza, denemediğimiz kıyafet kalmamıştı.
Sabah erkenden kalkıp kahvaltı yapmış ve direkt AVM'ye gelmiştik.
Şu an saat 16.33'tü. Ve biz tam dört buçuk saattir kıyafet bakıyorduk. Annem ve yengemler kendilerine kıyafet buluşmuştular ama ben hala bulamamıştım.
Davet yarın olacağı için annem ve yengemler telaşlıydılar.
"Yaaaa yeter!" Diye sinirle konuştuğumda bana dönmüşlerdi.
Bir buçuk saattir bana kıyafet arıyorlardı. Onların gösterdiklerini ben beğenmiyordum. Benim gösterdikleri ise onlar beğenmiyorlardı.
"Ben gidiyorum." Dediğimde şaşkınca bana baktılar.
"Nereye kızım?" Anneme döndüm ve sorusuna cevap verdim.
"Kıyafet bakmaya ve tek başıma. Sabahtan beri kıyafet bakıyorsunuz. Benim beğendiklerimi siz, sizin beğendiklerinizi ben beğenmiyorum. O yüzden ben tek başıma kıyafet bakmaya gidiyorum." Dedim ve çantamı alıp çıktım.
AVM'den çıktığımda nereye gidebileceğimi düşündüm. Aklıma çok sevdiğim bir butik gelince gülümseyip taksi çağırdım.
Taksiye bindim ve yolu tarif ettim.
Taksi durduğunda geldiğimizi anlamıştım.
Zekan akmıyo, fışkırıyor.
Sağol canim.
Parayı ödeyip taksiden indim ve butiğe girdim. İçeriye girdiğimde yanıma bir kız geldi ve konuşmaya başladı.
"Merhaba, hoş geldiniz. Nasıl yardımcı olabilirim?" Gülümseyerek sorduğu soruya cevap verdim.
"Merhaba. Hoş buldum."
***
Bir saatin sonunda kendime güzel bir elbise bulmuştum. Ve şu an eve doğru gidiyordum. Yürümek istediğim için Zahir abiyi veya başka birini çağırmamıştım. Ki zaten on dakikalık bir mesafe kalmıştı eve varmama.
Aklıma Bartu abim gelince hemen elimi cebime atıp telefonumu çıkarmıştım.
Bu şerefsiz niye beni aramıyordu?!
Telefonu kulağıma koyup beklemeye başladım açmasını. Bir yandan yürüyor bir yandan ise telefon kulağımda bir şekilde açmasını bekliyordum.
Sonunda abim telefonu açmıştı.
"Bebeğim?" Dediğinde gülümsedim.
Hemen yumuşa.
"Abimm. Nasılsın? Ve niye beni aramıyorsun lan şe- ay pardon şerefli insan!?" Diye hafif sesimi yükselterek dediğime gülmüş, ve hemen cevap vermişti.
"Bu aralar çok yoğunum. Yarın birlikte bir şeyler yapalım mı güzelim?" Tam kabul edicekken aklıma yarın ki davet gelmişti.
"Çok isterdim ama yarın bir davet var."
"Hmm. Ne daveti bu?"
"Babam, benim onların kızları olduğumu herkesin bilmesi için düzenlediği bir davet işte. Abii! Ben artık babama baba, anneme de anne diyorum!" Sonlara doğru heyecanla konuştuğumda abim gülmüş ve bana cevap vermişti.
"Alıştın mı onlara?" Dediğinde biraz düşündükten sonra cevap verdim.
"Yaniii. Evet."
"Alışmana sevindim nede olsa onlar senin ailen. Neyse, o zaman yarından sonraki gün olur mu? Hem okulunda yok."
"Tamam o zaman pazar günü sen beni alırsın."
"Tamam güzelim, kendine dikkat et. Görüşürüz." Telefonu kapattıktan sonra eve geldiğimi görmüştüm. O kadar konuşmuş muyduk yav?
Kapının önünde duran Zahir abi beni gördüğünde gülümseyip kapıyı açmıştı.
Kapıdan geçmeden önce Zahir abiye döndüm ve konuştum.
"Herkes evde mi?" Dediğimde kafasını olumlu şekilde salladı ve bana cevap verdi.
"Evet herkes evde Barın abi hariç, o da zaten on dakikaya gelir. Ama diğerleri seni içeride bekliyorlar." Dediğinde kafamı salladım ve hoplaya zıplaya ev kapısına gitmeye başladım.
Kapının önüne geldiğimde zil ile bakışmaya başladık. Yanımda da biri yoktu ki suçu ona atıp kaçsam. Bu sefer de zile hayvan gibi basarsam babaannem beni bastonuyla birlikte döverdi. Zili boşverip kapıya vurmaya başladım. Zili çalamıyorsam ben de kapıya vururdum.
Kapıya tekrar vurucaktım ki biri kapıyı açmıştı. Bakın biri diyordum çünkü açan kişiyi tanımıyordum. Açan kadınla biraz bakışmış sonra ise bağırmaya başlamıştım.
"AAĞĞĞ ZAHİR ABİ KOŞ! EVDE YABANCI BİRİ VAR!" Diye bağırdığımda kapıyı açan kadın bana şaşkınlıkla bakıyordu. Bu sırada Zahir abi yanıma gelmiş ve bağırdığım kadını gördüğünde kafama yavaş(!) bir şekilde vurmuştu.
İçeriden gelen annem ve diğerleri anlamaz bir şekilde bakarken, Zahir abi bana dönerek konuştu.
"Yabancı değil o." Dediğinde kafamı yavaş bir şekilde tekrar kadına çevirdiğimde bana şokla bakıyordu hâlâ, arkada ise bana sinirle bakan annemi ve babaannemi gördüm.
Diğerleri ise bu halime gülüyordu. Yavaşça Zahir abiye yanaşıp kulağına fısıldadım.
"Kim o zaman? İnşallah annemin veya babaannemin misafiri değildir. Yoksa beni öldürürler." Dediğimde Zahir abi gülmüş ve hemen konuşmuştu.
"Rojda teyzenin, arkadaşının gelini. Melek ablanın ise en yakın arkadaşı." Dediğinde onlara bakıp, dudaklarımı birbirine bastırarak gülmüş ve elimdeki poşetleri Zahir abinin eline tutuşturmuştum.
"Kadının adı ne?" sorduğum soru ile Zahir abi hemen cevaplamıştı.
"Ahu Arslan."
Etrafıma bakmaya başlayınca bahçedeki oturma takımında oturan dedem, amcalarım ve babamı gördüm. İlk başta bağırdığım zaman bana dönmüşlerdi ama sonradan olayı anladıklarında tekrar konuşmalarına dönmüşlerdi.
Annem ve diğerlerine gülümseyip dedemin yanına koşmaya başladım.
"Deniz! Hemen gel buraya!!" Annem arkamdan bağırıyordu ama ben onu hiç takmadan koşmaya devam ediyordum.
"Dedeğğğ." Onlar bana dönerken, ben hızla dedemin yanındaki boş yere oturmuştum.
"Yine ne yaptında anneni sinirlendirdin güzel kızım?" Babamın sorduğu soruya gülmüştüm. Çünkü kızım kelimesini vurgu yaparak ve amcalarıma bakarak söylemişti nispet yapar mış gibi.
"Bir şey yapmadım ki. Kapıyı açan kişiyi tanımadığım için bağırdım sadece. Bir de kapıya hızlı ve sert bir şekilde vurmuş olabilirim." Dediğimde Bedir amcam gür bir kahkaha atmıştı.
***
"Anlat kız, ıncığını cıncığını anlat." Elimdeki çekirdeği çitlerken bir yandan da Ahu ablayı dinliyordum.
"İşte bu kız da kocasının kardeşiyle birlikte kaçmışlar." Çitlediğim çekirdeğin kabuğu boğazımda kaldığında hızla bir kaç kere öksürdüm ve masadaki suyu içtim.
Yarım saattir burada oturmuş Ahu ablayla birlikte dedikodu yapıyorduk. Dedemlerin yanında oturmaktan sıkılmış ve içeri girmiştim. Salonda oturan Ahu teyzeyi görmüş ve elini öpüp özür dilemiştim. Ama yinede annemin terliğinden, babaannemin ise bastonundan kurtulamıştım.
Ahu teyze çok tatlı bir kadındı. Kocasıda az önce gelmiş ve babamların yanına oturmuştu.
Annem ve yengelerim sofrayı hazırlarken bizde burda oturmuştuk. Ahu teyzede Mardin'de olan dedikoduları anlatıyordu bana.
"Hadi gelin sofra hazır." Diye bağıran annemi duyduğumda elimdeki çekirdekleri kaseye boşaltmıştım.
Ahu teyzeyle birlikte bahçeye çıktığımızda, herkes oturmuş bizi bekliyorlardı. Ahu teyze kocasının yanına geçtiğinde, ben de tek boş yer olan Barın'ın yanına oturmuştum. Oturmadan önce uzun bir şekilde bakışmıştık. Ben gülerek bakarken, o gözlerini kısmış bir şekilde bakıyordu. Hafifçe Barın'a doğru kaydım ve konuştum.
"Çok özledim beni di mi?" Benim sorduğum soru ile herkes gülmüştü. Barın ise kolunu omuzuma beni kendine çekmişti.
Sarılma ayağına beni boğarak öldürmezse iyiydi...
***
Sonunda o büyük(!) gün gelmişti. Annem ve yengemlerin bu kadar abarttıkları gün.
Akşam aldığım elbiseyi göstermem için çok dil dökmüşlerdi ama hiçbirirne göstermemiştim.
Hattâ gece tam uyuyacakken Tugay odama gelmiş ve elbiseyi göstermem için resmen yalvarmıştı. Sonra ise bana küsüp gitmişti.
Babaannem göstermiyorum diye bastonla beni evin için kovalamıştı.
Ege, Ali, Boran ve Atakan odama baskın yapmışlardı. Barın ise onları enselerinden tuttuğu gibi dışarı atmıştı.
Ne elbiseymiş arkadaş. Sanırsın kaşıkçı elması.
Bunları düşünmeyi bırakıp duş almak için banyoya girecekken mesaj gelmişti. Atan kişi ise o numaraydı.
Siz: Doğru söyle asker misin sen?
0543**: Yazma diyorum anlamıyor musun?
Son yazdığıma cevap vermişti.
Siz: Anlamıyorum lan. Gel de anlat.
*02.03.2024*
🖤🖤