Chapter (92) Arc 4
ကျောင်းကျန့် လက်နက်ချလိုက်ပြီ
"ဘာလို့ တုံ့ဆိုင်းနေသေးတာလဲ? အခွင့်အရေးကို မစွန့်လွှတ်သင့်ဘူးလေ"
ကျောင်းကျန့် ရုတ်တရက် ရယ်မောလိုက်ပြီး မြို့သခင်ရဲ့ စံအိမ်ကြီးထဲကနေ ပြေးထွက်သွားခဲ့လေသည်။
လေထုထဲတွင် ရပ်တန့်နေသော လုရွှမ်ဆီသို့ ပျံသန်းလာသောအခါတွင် တစ်ဖက်လူက ငြိမ်သက် အေးဆေးနေပြီး ကျောင်းကျန့် ရောက်လာမှာကို မျှော်လင့်ထားသကဲ့သို့ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းက ကွေးလျက် ပြုံးပြနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
"သေချာ စဥ်းစားပြီးပြီလား?"
လုရွှမ်က အနည်းငယ် ရုန်းကန်နေရဆဲ ဖြစ်သော ကျောင်းကျန့်ကို တည်ငြိမ်စွာ ကြည့်ကာ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပြုံးပြလိုက်သည်။
အသက်ပြင်းပြင်းရှူရင်း ကျောင်းကျန့်သည် အောက်မှ လူအုပ်ကြီး ကောင်းကင်ကို တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် မျှော်ကြည့်နေသည်ကို သတိပြုမိလိုက်သည်။ သူ့ခမျာ ကူကယ်ရာမဲ့ မျက်နှာကြီး နီရဲလာပြီး သူ့ကိုကြည့်နေမှန်း သိလေသည်။
ဒါပေမဲ့ အခုအချိန်မှာတော့ သူ့စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေ၏။ ထပ်ပြီး တုံ့ဆိုင်းနေရင် သူ့ရဲ့ တည်ငြိမ်နေတဲ့ ပုံမှန်စိတ်တွေ ပျောက်ဆုံးသွားတာကို သိပါသေးသည်။
"ဗုန်း!" ဆိုတဲ့ အသံနဲ့အတူ လေထုက တုန်ခါသွားပြီး ကျောင်းကျန့်ဟာ သူ့ကိုယ်သူ ဒူးထောက်ခိုင်းစေခဲ့တဲ့ ကျယ်လောင်တဲ့ အသံတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။
"ဒီလက်အောက် ငယ်သား ကျောင်းကျန့်က သခင်လေးကို ဂါရဝပြုပါတယ်... ဒီနေ့ကစပြီး ကျုပ် သခင်လေးနောက်ကို လိုက်ဖို့ ဆန္ဒရှိပါတယ်"
ကျောင်းကျန့် သူ့အသံကို တမင်တကာ မြှင့်၍ သူ့အသံလှိုင်းကို မြို့အနှံ့ ဖြန့်ချလိုက်သည်။
သူ့တွင် အစီအမံ တချို့ရှိသော်လည်း သူသည် လက်နက်ချရန် ဆုံးဖြတ်ထားပြီးသား ဖြစ်သောကြောင့် သူရဲကောင်း ပီသစွာ သူ့ဆန္ဒကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ချပြခဲ့သည်။
တခဏချင်းမှာပဲ တစ်မြို့လုံး ရုတ်ရုတ်သဲသဲ ဖြစ်သွားခဲ့ပြီး လူတိုင်းက ကောင်းကင်ထက်ကို အံ့အားသင့်စွာ မော့ကြည့်လိုက်ကြသည်။ ကြီးမားလှတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးဟာ လုရွှမ် ရှေ့မှာ ဒူးထောက်နေ၏။
သူတော်စင်တစ်ပိုင်း ကျင့်ကြံသူ တစ်ယောက်က သေမျိုး အသွင်ပြောင်းခြင်း နယ်ပယ်ပဲရှိတဲ့ လူငယ်လေးရဲ့ ရှေ့မှောက်မှာ အရှုံးပေးခဲ့တယ်တဲ့လား။
ဗုန်း! ဗုန်း! ဗုန်း!
ကျောင်းကျန့် ၃ကြိမ်တိတိ ဂါဝရပြုလိုက်သည်။
လုရွှမ် ကျေနပ်စွာဖြင့် ရယ်မောလိုက်သည်။ ယခင်ဘဝတွင် သူတော်စင်တစ်ပိုင်း မဟုတ်တဲ့ သူတော်စင်တစ်ပါးပင် ဖြစ်ခဲ့သော်လည်း သူတော်စင်ကြီးများ၏ ဂါဝရပြုမှုကပင် သူ့ကို အနည်းငယ်မျှ စိတ်လှုပ်ရှားစေခြင်း မဖြစ်စေခဲ့ပေ။
သို့သော် ဤဘ၀တွင် သူ၏ လက်ရှိ အနေအထားအရ သေမျိုးအသွင်ပြောင်းခြင်း နယ်ပယ်သာ ရှိသေးသည်။ ယခုလို အနေအထားက ကာလကြာရှည်စွာ ကျေနပ်မှု ပျောက်ဆုံးသွားသော ခံစားချက်သည် နောက်ဆုံးတွင် ခံစားမိလာခဲ့သည်။
"အရမ်းကောင်းတယ်.... ဒုခန်းမသခင်ကျောင်း ကျေးဇူးပြုပြီး ထပါ... မင်းမှာ အမြော်အမြင် ကြီးကြီး ရှိတယ်လို့ ပြောရမယ်... မင်းငါ့နောက်လိုက်ရင် လုံးဝ မမှားနိုင်ဘူး"
လုရွှမ်က ပြုံးပြီး ဆိုလိုက်သည်။ တစ်ယောက်ရှိရင် နှစ်ယောက်လည်း ရှိလာလိမ့်မယ်။ သူ့နောက်လိုက်မယ့် သူတော်စင်တစ်ပိုင်း ကျင့်ကြံသူတွေ ပိုများလာရင် ဒီနေရာရဲ့ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုက ပို၍ပို၍ ကြွယ်ဝလာလိမ့်မည်။
ကျောင်းကျန့် မတ်တပ်ထရပ်ပြီး လုရွှမ်၏ နောက်တွင် နေရာယူလိုက်သည်။ လုရွှမ်သည် မလိုအပ်ကြောင်း အချက်ပြကာ လက်ကိုဝှေ့ယမ်းပြ၏။
"မင်းကျင့်ကြံ ရောယှက်ထားတဲ့ တောက်ကျင့်စဥ် ပုံသဏ္ဌာန်က မင်းနောက်ကျောက ပုဆိန်ကြီးမလား? နိယာမစွမ်းအင်ကို လက်နက်နဲ့ ရောစပ်တာက သာမန်ပါပဲ... အဲဒါက တိုက်ပွဲရဲ့ ထိရောက်မှုကို အားကောင်းစေတယ်... ဒါပေမဲ့ ကျင့်ကြံတဲ့အခါ တိုးတက်လာမှုက အနာဂတ်မှာ အများကြီး နှေးကွေးသွားလိမ့်မယ်"
"ဒီလိုဆိုရင်ရော ဘယ်လိုလဲ? ငါ မင်းအတွက် တောက်ကျင့်စဥ် လမ်းစဥ်တစ်ခု ဖန်တီးပေးမယ်... မင်းကိုယ်တိုင် နားလည်နိုင်အောင် ကြိုးစားကြည့်ပေါ့"
လုရွှမ် သူ့လက်ညှိုးကို ထုတ်လိုက်တဲ့အခါ လက်ညှိုးထိပ်မှာ ဝိညာဉ်စွမ်းအင် အလင်းရောင် အနည်းငယ် ပွင့်လန်းလာခဲ့သည်။ ထို့နောက် ကျောင်းကျန့်၏ နဖူးပေါ်တွင် ရိုက်နှိပ်လိုက်သည်။
ရုတ်တရက် ကျောင်းကျန့်မှာ သူ့ခန္ဓာကိုယ်က မလှုပ်ရှားနိုင်တော့ဘဲ မသက်မသာ ခံစားနေရတာကို သတိထားမိလိုက်သည်။
တောက်ကျင့်စဥ်ရဲ့ နိယာမစွမ်းအင်ကို နားလည်ဖို့ ပြောနေတာလား?
ထားပါတော့။ သူ လက်နက်ချဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားပြီးသားဆိုတော့ တစ်ဖက်လူက သဘာဝအတိုင်း အသုံးချမယ် ဆိုရင်တောင် အေးအေးဆေးဆေး လက်ခံလိုက်ရုံပဲ။
ရုန်းကန်ရန် စိတ်ကူးကို ရပ်တန့်လိုက်ပြီး သူ့နဖူးထဲသို့ ရောင်ဝါများ ထိုးသွင်းလာတာကို လက်ခံလိုက်သည်။
သူ့စိတ်ထဲမှာ အေးမြမှုတစ်ခု ဝင်လာပြီး ကျောင်းကျန့်ရဲ့ စိတ်နှလုံးက ထိတ်လန့်သွားခဲ့သည်။ သူဟာ သူတော်စင်တစ်ပိုင်း ဖြစ်လို့ သဘာဝကျကျ သူ့စိတ်ထဲ ရောက်လာတာက တကယ်ပဲ ကောင်းကင်နဲ့ မြေကြီးရဲ့ တောက်လမ်းစဥ် ကျင့်ကြံမှုတစ်ခု ဆိုတာကို သိပေ၏။
သူ့စိတ်ထဲမှာ ထိတ်လန့်သွားပြီး တောက်လမ်းစဥ်ကို လူ့ခန္ဓာကိုယ်ထဲကို ဘယ်လိုနည်းနဲ့ တွန်းပို့နိုင်တာလဲဟု အတွေးများသွားသည်။ ထိုအခိုက် သူ့နားထဲတွင် ရုတ်တရက် လုရွှမ်ရဲ့အသံက ထွက်လာခဲ့သည်။
"စိတ်အေးအေးထားပြီး ခံစား နားလည်နိုင်အောင် ကြိုးစားကြည့်လိုက်ပါ.... ဒါက မင်းလွယ်လွယ်နဲ့ နားလည်နိုင်တဲ့ တောက်ကျင့်စဥ် မဟုတ်ဘူး... မင်းနားလည်နိုင်ဖို့ အမွှေးတိုင် တစ်ချောင်းစာပဲ အချိန်ရှိတယ်.... ပေါက်ကရတွေ လျှောက်မတွေးနဲ့"
"လတ်စသတ်တော့ သူအကုန်သိနေတာကိုး!"
ကျောင်းကျန့် နှလုံးသားထဲမှာ ထိတ်လန့်သွားတဲ့ ခံစားချက်က ပေါ်လာခဲ့သည်။ ခွန်အားသည် သေမျိုးအသွင်ပြောင်းခြင်း နယ်ပယ်သာ ဖြစ်သော်လည်း စိတ်ခွန်အားသည် ပို၍ကြောက်စရာ ကောင်းလှသည်။
ဒါပေမဲ့ ဒီတစ်ကြိမ်မှာ အရမ်းကောင်းတဲ့အခွင့်အရေးကို ကျောင်းကျန့် လက်လွတ်မခံဝံ့တဲ့ အတွက် လျင်မြန်စွာ တင်ပျဥ်ခွေ ထိုင်၍ တောက်လမ်းစဥ် နိယာမစွမ်းအင်ကို ခံစားလိုက်သည်။
အမွှေးတိုင် တစ်ချောင်း၏ အချိန်သည် လျင်မြန်စွာ ကုန်ဆုံးသွားခဲ့သည်။ ကျောင်းကျန့် မျက်လုံးများ ပွင့်လာပြီး မျက်လုံးများ၏ ဖွဲ့စည်းပုံများသည် နိယာမစွမ်းအင် ပုံစံများ ရောယှက်နေပြီး ယခင်ထက် ပိုမိုလေးနက်လာခဲ့သည်။
လူတစ်ကိုယ်လုံး၏ စိတ်နေစိတ်ထားသည်လည်း အနည်းငယ် ပြောင်းလဲသွားသလိုပင်။ မဆင်မခြင်ရှိသော အပြုအမူများ အနည်းငယ် လျော့သွားသည်။ ယခုအခါ အာရုံခံစားမှုများ ပိုမို ရှိလာကာ ပိုင်းခြားသိမြင်သော ပုဂ္ဂိုလ်တိုင်း နယ်ပယ် တိုးတက်လာကြောင်းကို သိမြင်နိုင်သည်။
ကျောင်းကျန့် ရွှင်မြူးနေပြီး လေထုထဲတွင် ဒူးထောက်ကာ လုရွှမ်အား အထပ်ထပ် အခါခါ တလေးတစား ဂါဝရပြုနေတော့သည်။ ဤတစ်ကြိမ်တွင် သူသည် အလွန်ရိုးသားပြီး အလွန်ကျေးဇူးတင်မိသည်။
သခင်လေးက ကျုံရာကျပန်း နည်းလမ်းဖြင့် ကယ်တင်လိုက်ရုံသာ ဖြစ်သော်လည်း သူကိုယ်တိုင် ဆိုရင် အနည်းဆုံး ဆယ်နှစ်လောက် ကြိုးစားအချိန်ယူရမှာ ဖြစ်လေသည်။
"ထပါ.... အခု တောက်ကျင့်စဥ် သူတော်စင်လမ်းစဥ်ကို နားလည်ဖို့ နတ်ဆေးလုံးရေကန်ကို သွားတော့ မထင်မှတ်ထားတဲ့ အကျိုးကျေးဇူးတွေ ရလာလိမ့်မယ်"
"ဟုတ်ကဲ့!"
ကျောင်းကျန့် အော်လိုက်ပြီး ရိုကျိုးစွာ ဦးညွှတ်ပြီး နောက်လှည့်ကာ အောက်သို့ ပြေးသွားဖို့ ပြင်လိုက်၏။ ရုတ်တရက် ခြေလှမ်းတွေ ရပ်တန့်သွားကာ သူ့စိတ်ထဲမှာရှိတဲ့ တစ်စုံတစ်ခုက မမေးဘဲ မနေနိုင်အောင် မေးချင်လာသည်။
"သခင်လေး... ကျုပ် မေးစရာတစ်ခု ရှိတယ်.... တကယ် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘူး"
လုရွှမ်က ရယ်ပြီး
"မင်းကို ထိန်းချုပ်ဖို့ အခွင့်အရေး ရှိရဲ့သားလို့ ဘာလို့ မသုံးခဲ့တာလဲ ဆိုတာကို မင်း အံ့သြနေတာလား?"
ကျောင်းကျန့် ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး သူ့မျက်လုံးများက ရိုးသားနေသည်။ ယခုအချိန်တွင် လုရွှမ်သည် သူ့ကို ထိန်းချုပ်နိုင်ရန် ဆန္ဒရှိပါက ကောင်းမွန်စွာ ထိန်းချုပ်ထားခြင်းဖြင့် သူ့အား ပိုမိုသက်တောင့်သက်သာ ဖြစ်စေပြီး လုရွှမ် သူ့ကို ယုံကြည်သည်ဖြစ်စေ မယုံကြည်သည် ဖြစ်စေ စိတ်ပူစရာ မလိုတော့ပေ။
"သူတော်စင်တစ်ပိုင်း ဖြစ်ဖို့ မင်းက ငါ့ကို လက်နက်ချဖို့ အခွင့်အရေး ရှိတယ်လို့ စောစောက ပြောခဲ့တယ်မလား?.... သူတောင်စင်တစ်ပိုင်း အဆင့်လေးပဲလေ ငါ့မျက်လုံးထဲ သိပ်ပြီး အထင်မကြီးပါဘူး"
လုရွှမ်ရဲ့ အသံက ရိုးရှင်းတဲ့ ကိစ္စတစ်ခုကို ပြောနေသလိုပင်။
သို့သော် ကျောင်းကျန့်မှာ နားထောင်ပြီးနောက်တွင် သခင်လေးပြောတာ မှန်သည်ဟု ခံစားမိသည်။ သူတကယ် သူတော်စင်တစ်ပိုင်းတွေကို ဂရုမစိုက်ကြောင်း သိလိုက်ပြီမို့ ဒီသခင်လေးကို စွန့်ခွာလိုက်ရခြင်းမှာ သူ့အတွက် ဆုံးရှုံးမှုကြီး ဖြစ်သွားမှာကိုလည်း အလိုလို နားလည်သွားခဲ့၏။
"ရှင်းပြတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဒီလက်အောက်ငယ်သားက နားလည်သွားပါပြီ"
ကျောင်းကျန့် တရိုတသေ ဂါဝရပြုကာ နတ်ဆေးလုံးရေကန် အနားသို့ ဆင်းသက်လိုက်သည်။ မော့ကောင်းရွှမ်း နှင့် အခြားလူများကို ခေါင်းညိတ်ပြပြီးနောက် ဘာမှမပါဘဲ လေထုအလယ်၌ မျက်လုံးမှိတ်လျက် တင်ပျဥ်ခွေ ထိုင်နေလိုက်လေသည်။
မော့ကောင်းရွှမ်း နှင့် အခြားသူများသည် လုရွှမ်နှင့် ကျောင်းကျန့်တို့ အကြားက လှုပ်ရှားမှုများကို သဘာဝအတိုင်း မြင်ခဲ့ကြပြီး ဤသခင်လေးကို သူတို့၏ နှလုံးသားထဲတွင် ပို၍ပို၍ ကြည်ညိုလေးစားလာကြသည်။
ထိုကဲ့သို့သော သခင်လေး နောက်သို့ လိုက်နိုင်ရခြင်းသည် သူတို့အတွက် ကံကောင်းခြင်းသာ ဖြစ်လေ၏။
အချိန်တွေ တဖြည်းဖြည်း ကုန်ဆုံးလာပြီ။ လုရွှမ် နတ်ဆေးလုံးမြို့ကို နေ့တိုင်း လှည့်ပတ် ပျံသန်းခဲ့ပြီး အခင်းအကျင်း တစ်ခုချင်းစီရဲ့ မျက်လုံးကို စစ်ဆေးပြီး လျှိုဝှက် အခင်းအကျင်း များကိုလည်း ဖွက်ထားခဲ့သည်။
ကျန်အချိန်များတွင် အဂ္ဂိရတ်ဆေး အမြောက်အမြားကို သန့်စင်ခဲ့ပြီး ၎င်းတို့အားလုံးမှာ ဟန်ရွှယ်နှင့် အခြားသူများအတွက် သီးသန့်ထားရှိသော သေမျိုးအသွင်ပြောင်းခြင်းနယ်ပယ်က ဆေးများဖြစ်သည်။
ယခုတွင် စိတ်ဝိညာဉ်စွမ်းအားသည် ချည်နှောင်ခြင်းများကို ဖြတ်ကျော်သွားသောကြောင့် သူသည် အမျိုးသမီးများ၏ အတွေးအမြင်များကို ပိုမိုရှင်းလင်းစွာ သိမြင်လာခဲ့သည်။
မိန်းကလေး ငါးယောက်ရဲ့ စိတ်ထဲမှာ ပြောင်းလဲသွားတာကို သူမြင်ရပြီး စိတ်ခံစားမှုများကို လွှတ်ထားနိုင်ခဲ့သည်။
အနာဂတ်မှာ ကွာဟချက်က ပိုပိုကြီးလာမှာပဲ။ သူ့လိုမျိုး မဟုတ်ဘဲ အနာဂတ်မှာ ကျင့်ကြံမှု မအောင်မြင်ရင် သူနဲ့အတူ ရှေ့ဆက်သွားဖို့ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။
မကြာမီ ဆယ်ရက်မြောက်ကို ရောက်တော့မည် ဖြစ်ကာ လာမည့်ရက် အနည်းငယ်တွင် လုရွှမ်သည် အဆောက်အအုံကြီး၏ အပြင်ဘက်တွင် စုရုံးနေသော အရပ်ရပ်မှ အင်အားစုများကို ခံစားမိနေပြီ ဖြစ်သည်။
ကျောင်းကျန့် နိုးလာပြီးနောက် သူ့ရဲ့ ကျင့်ကြံမှု အခြေအနေက ကောင်းလာလေပြီ။ သူရွေးချယ်သော လမ်းသည် ရှေ့သို့သာ တိုးနိုင်ပြီး နောက်ဆုတ်သွားမည် မဟုတ်ပေ။
လုရွှမ်ဆီက အကြံဉာဏ်ကို လက်ခံပြီးနောက် ရှေ့ဆက်ရမည့် လမ်းသည် ပိုမိုကျယ်ပြန့်လာမှာကို သိရှိထားပြီး သူ၏အနာဂတ် အလားအလာမှာလည်း ပိုမိုကောင်းမွန်လာမှာ ဖြစ်သည်။
"သခင်လေး ဒီလက်အောက် ငယ်သား စစ်ထွက်တိုက်ဖို့ လိုလား?"
ကျောင်းကျန့် လေးစားစွာ ကိုင်းညွတ်၍ မေးလိုက်သည်။
ဘက်ပေါင်းစုံမှ အင်အားစုများသည် အပြင်ဘက်တွင် စုရုံးနေကြကာ ဤနေရာကို လောဘကြီးစွာ စိုက်ကြည့်နေကြပြီမို့ တိုက်ပွဲကြီး ဖြစ်လာမှာကို ရှောင်လွှဲ၍ မရသည်မှာ ထင်ရှားလေသည်။
လူသစ်တစ်ယောက် အနေဖြင့် ကျောင်းကျန့်သည် ၎င်း၏ သစ္စာစောင့်သိမှုကို သဘာဝအတိုင်း ဖော်ပြလာခဲ့သည်။
"အဟက်.... လောလောဆယ်တော့ မလိုပါဘူး... ဒီလောက် အင်အားအများကြီး ဆိုတော့ မင်း အထီးကျန်မနေဖို့ လူနည်းနည်းလောက် သိမ်းယူလိုက်ဦးဖို့ မျှော်လင့်ထားသေးတယ်"
Chapter (92) Arc 4
ေက်ာင္းက်န့္ လက္နက္ခ်လိဳက္ၿပီ
"ဘာလို႔ တုံ႕ဆိုင္းေနေသးတာလဲ? အခြင့္အေရးကို မစြန့္လႊတ္သင့္ဘူးေလ"
ေက်ာင္းက်န့္ ႐ုတ္တရက္ ရယ္ေမာလိုက္ၿပီး ၿမိဳ႕သခင္ရဲ႕ စံအိမ္ႀကီးထဲကေန ေျပးထြက္သြားခဲ့ေလသည္။
ေလထုထဲတြင္ ရပ္တန႔္ေနေသာ လု႐ႊမ္ဆီသို႔ ပ်ံသန္းလာေသာအခါတြင္ တစ္ဖက္လူက ၿငိမ္သက္ ေအးေဆးေနၿပီး ေက်ာင္းက်န့္ ေရာက္လာမွာကို ေမွ်ာ္လင့္ထားသကဲ့သို႔ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းက ေကြးလ်က္ ၿပဳံးျပေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
"ေသခ်ာ စဥ္းစားၿပီးၿပီလား?"
လု႐ႊမ္က အနည္းငယ္ ႐ုန္းကန္ေနရဆဲ ျဖစ္ေသာ ေက်ာင္းက်န့္ကို တည္ၿငိမ္စြာ ၾကည့္ကာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ၿပဳံးျပလိုက္သည္။
အသက္ျပင္းျပင္းရႉရင္း ေက်ာင္းက်န့္သည္ ေအာက္မွ လူအုပ္ႀကီး ေကာင္းကင္ကို တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနသည္ကို သတိျပဳမိလိုက္သည္။ သူ႕ခမ်ာ ကူကယ္ရာမဲ့ မ်က္ႏွာႀကီး နီရဲလာၿပီး သူ႕ကိုၾကည့္ေနမွန္း သိေလသည္။
ဒါေပမဲ့ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႕စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေန၏။ ထပ္ၿပီး တုံ႕ဆိုင္းေနရင္ သူ႕ရဲ႕ တည္ၿငိမ္ေနတဲ့ ပုံမွန္စိတ္ေတြ ေပ်ာက္ဆုံးသြားတာကို သိပါေသးသည္။
"ဗုန္း!" ဆိုတဲ့ အသံနဲ႕အတူ ေလထုက တုန္ခါသြားၿပီး ေက်ာင္းက်န့္ဟာ သူ႕ကိုယ္သူ ဒူးေထာက္ခိုင္းေစခဲ့တဲ့ က်ယ္ေလာင္တဲ့ အသံတစ္ခု ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။
"ဒီလက္ေအာက္ ငယ္သား ေက်ာင္းက်န့္က သခင္ေလးကို ဂါရဝျပဳပါတယ္... ဒီေန႕ကစၿပီး က်ဳပ္ သခင္ေလးေနာက္ကို လိုက္ဖို႔ ဆႏၵရွိပါတယ္"
ေက်ာင္းက်န့္ သူ႕အသံကို တမင္တကာ ျမႇင့္၍ သူ႕အသံလွိုင္းကို ၿမိဳ႕အႏွံ႕ ျဖန႔္ခ်လိဳက္သည္။
သူ႕တြင္ အစီအမံ တခ်ိဳ႕ရွိေသာ္လည္း သူသည္ လက္နက္ခ်ရန္ ဆုံးျဖတ္ထားၿပီးသား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူရဲေကာင္း ပီသစြာ သူ႕ဆႏၵကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ခ်ျပခဲ့သည္။
တခဏခ်င္းမွာပဲ တစ္ၿမိဳ႕လုံး ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီး လူတိုင္းက ေကာင္းကင္ထက္ကို အံ့အားသင့္စြာ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ ႀကီးမားလွတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးဟာ လု႐ႊမ္ ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ေန၏။
သူေတာ္စင္တစ္ပိုင္း က်င့္ႀကံသူ တစ္ေယာက္က ေသမ်ိဳး အသြင္ေျပာင္းျခင္း နယ္ပယ္ပဲရွိတဲ့ လူငယ္ေလးရဲ႕ ေရွ႕ေမွာက္မွာ အရႈံးေပးခဲ့တယ္တဲ့လား။
ဗုန္း! ဗုန္း! ဗုန္း!
ေက်ာင္းက်န့္ ၃ႀကိမ္တိတိ ဂါဝရျပဳလိုက္သည္။
လု႐ႊမ္ ေက်နပ္စြာျဖင့္ ရယ္ေမာလိုက္သည္။ ယခင္ဘဝတြင္ သူေတာ္စင္တစ္ပိုင္း မဟုတ္တဲ့ သူေတာ္စင္တစ္ပါးပင္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း သူေတာ္စင္ႀကီးမ်ား၏ ဂါဝရျပဳမႈကပင္ သူ႕ကို အနည္းငယ္မွ် စိတ္လႈပ္ရွားေစျခင္း မျဖစ္ေစခဲ့ေပ။
သို႔ေသာ္ ဤဘ၀တြင္ သူ၏ လက္ရွိ အေနအထားအရ ေသမ်ိဳးအသြင္ေျပာင္းျခင္း နယ္ပယ္သာ ရွိေသးသည္။ ယခုလို အေနအထားက ကာလၾကာရွည္စြာ ေက်နပ္မႈ ေပ်ာက္ဆုံးသြားေသာ ခံစားခ်က္သည္ ေနာက္ဆုံးတြင္ ခံစားမိလာခဲ့သည္။
"အရမ္းေကာင္းတယ္.... ဒုခန္းမသခင္ေက်ာင္း ေက်းဇူးျပဳၿပီး ထပါ... မင္းမွာ အေျမာ္အျမင္ ႀကီးႀကီး ရွိတယ္လို႔ ေျပာရမယ္... မင္းငါ့ေနာက္လိုက္ရင္ လုံးဝ မမွားနိုင္ဘူး"
လု႐ႊမ္က ၿပဳံးၿပီး ဆိုလိုက္သည္။ တစ္ေယာက္ရွိရင္ ႏွစ္ေယာက္လည္း ရွိလာလိမ့္မယ္။ သူ႕ေနာက္လိုက္မယ့္ သူေတာ္စင္တစ္ပိုင္း က်င့္ႀကံသူေတြ ပိုမ်ားလာရင္ ဒီေနရာရဲ႕ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈက ပို၍ပို၍ ႂကြယ္ဝလာလိမ့္မည္။
ေက်ာင္းက်န့္ မတ္တပ္ထရပ္ၿပီး လု႐ႊမ္၏ ေနာက္တြင္ ေနရာယူလိုက္သည္။ လု႐ႊမ္သည္ မလိုအပ္ေၾကာင္း အခ်က္ျပကာ လက္ကိုေဝွ႕ယမ္းျပ၏။
"မင္းက်င့္ႀကံ ေရာယွက္ထားတဲ့ ေတာက္က်င့္စဥ္ ပုံသဏၭာန္က မင္းေနာက္ေက်ာက ပုဆိန္ႀကီးမလား? နိယာမစြမ္းအင္ကို လက္နက္နဲ႕ ေရာစပ္တာက သာမန္ပါပဲ... အဲဒါက တိုက္ပြဲရဲ႕ ထိေရာက္မႈကို အားေကာင္းေစတယ္... ဒါေပမဲ့ က်င့္ႀကံတဲ့အခါ တိုးတက္လာမႈက အနာဂတ္မွာ အမ်ားႀကီး ႏွေးေကြးသြားလိမ့္မယ္"
"ဒီလိုဆိုရင္ေရာ ဘယ္လိုလဲ? ငါ မင္းအတြက္ ေတာက္က်င့္စဥ္ လမ္းစဥ္တစ္ခု ဖန္တီးေပးမယ္... မင္းကိုယ္တိုင္ နားလည္နိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္ေပါ့"
လု႐ႊမ္ သူ႕လက္ညွိုးကို ထုတ္လိုက္တဲ့အခါ လက္ညွိုးထိပ္မွာ ဝိညာဥ္စြမ္းအင္ အလင္းေရာင္ အနည္းငယ္ ပြင့္လန္းလာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ေက်ာင္းက်န့္၏ နဖူးေပၚတြင္ ရိုက္ႏွိပ္လိုက္သည္။
႐ုတ္တရက္ ေက်ာင္းက်န့္မွာ သူ႕ခႏၶာကိုယ္က မလႈပ္ရွားနိုင္ေတာ့ဘဲ မသက္မသာ ခံစားေနရတာကို သတိထားမိလိုက္သည္။
ေတာက္က်င့္စဥ္ရဲ႕ နိယာမစြမ္းအင္ကို နားလည္ဖို႔ ေျပာေနတာလား?
ထားပါေတာ့။ သူ လက္နက္ခ်ဖိဳ႕ ဆုံးျဖတ္ထားၿပီးသားဆိုေတာ့ တစ္ဖက္လူက သဘာဝအတိုင္း အသုံးခ်မယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ေအးေအးေဆးေဆး လက္ခံလိုက္႐ုံပဲ။
႐ုန္းကန္ရန္ စိတ္ကူးကို ရပ္တန႔္လိုက္ၿပီး သူ႕နဖူးထဲသို႔ ေရာင္ဝါမ်ား ထိုးသြင္းလာတာကို လက္ခံလိုက္သည္။
သူ႕စိတ္ထဲမွာ ေအးျမမႈတစ္ခု ဝင္လာၿပီး ေက်ာင္းက်န့္ရဲ႕ စိတ္ႏွလုံးက ထိတ္လန႔္သြားခဲ့သည္။ သူဟာ သူေတာ္စင္တစ္ပိုင္း ျဖစ္လို႔ သဘာဝက်က် သူ႕စိတ္ထဲ ေရာက္လာတာက တကယ္ပဲ ေကာင္းကင္နဲ႕ ေျမႀကီးရဲ႕ ေတာက္လမ္းစဥ္ က်င့္ႀကံမႈတစ္ခု ဆိုတာကို သိေပ၏။
သူ႕စိတ္ထဲမွာ ထိတ္လန႔္သြားၿပီး ေတာက္လမ္းစဥ္ကို လူ႕ခႏၶာကိုယ္ထဲကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ တြန္းပို႔နိုင္တာလဲဟု အေတြးမ်ားသြားသည္။ ထိုအခိုက္ သူ႕နားထဲတြင္ ႐ုတ္တရက္ လု႐ႊမ္ရဲ႕အသံက ထြက္လာခဲ့သည္။
"စိတ္ေအးေအးထားၿပီး ခံစား နားလည္နိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္လိုက္ပါ.... ဒါက မင္းလြယ္လြယ္နဲ႕ နားလည္နိုင္တဲ့ ေတာက္က်င့္စဥ္ မဟုတ္ဘူး... မင္းနားလည္နိုင္ဖို႔ အေမႊးတိုင္ တစ္ေခ်ာင္းစာပဲ အခ်ိန္ရွိတယ္.... ေပါက္ကရေတြ ေလွ်ာက္မေတြးနဲ႕"
"လတ္စသတ္ေတာ့ သူအကုန္သိေနတာကိုး!"
ေက်ာင္းက်န့္ ႏွလုံးသားထဲမွာ ထိတ္လန႔္သြားတဲ့ ခံစားခ်က္က ေပၚလာခဲ့သည္။ ခြန္အားသည္ ေသမ်ိဳးအသြင္ေျပာင္းျခင္း နယ္ပယ္သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း စိတ္ခြန္အားသည္ ပို၍ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွသည္။
ဒါေပမဲ့ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာ အရမ္းေကာင္းတဲ့အခြင့္အေရးကို ေက်ာင္းက်န့္ လက္လြတ္မခံဝံ့တဲ့ အတြက္ လ်င္ျမန္စြာ တင္ပ်ဥ္ေခြ ထိုင္၍ ေတာက္လမ္းစဥ္ နိယာမစြမ္းအင္ကို ခံစားလိုက္သည္။
အေမႊးတိုင္ တစ္ေခ်ာင္း၏ အခ်ိန္သည္ လ်င္ျမန္စြာ ကုန္ဆုံးသြားခဲ့သည္။ ေက်ာင္းက်န့္ မ်က္လုံးမ်ား ပြင့္လာၿပီး မ်က္လုံးမ်ား၏ ဖြဲ႕စည္းပုံမ်ားသည္ နိယာမစြမ္းအင္ ပုံစံမ်ား ေရာယွက္ေနၿပီး ယခင္ထက္ ပိုမိုေလးနက္လာခဲ့သည္။
လူတစ္ကိုယ္လုံး၏ စိတ္ေနစိတ္ထားသည္လည္း အနည္းငယ္ ေျပာင္းလဲသြားသလိုပင္။ မဆင္မျခင္ရွိေသာ အျပဳအမူမ်ား အနည္းငယ္ ေလ်ာ့သြားသည္။ ယခုအခါ အာ႐ုံခံစားမႈမ်ား ပိုမို ရွိလာကာ ပိုင္းျခားသိျမင္ေသာ ပုဂၢိုလ္တိုင္း နယ္ပယ္ တိုးတက္လာေၾကာင္းကို သိျမင္နိုင္သည္။
ေက်ာင္းက်န့္ ႐ႊင္ျမဴးေနၿပီး ေလထုထဲတြင္ ဒူးေထာက္ကာ လု႐ႊမ္အား အထပ္ထပ္ အခါခါ တေလးတစား ဂါဝရျပဳေနေတာ့သည္။ ဤတစ္ႀကိမ္တြင္ သူသည္ အလြန္ရိုးသားၿပီး အလြန္ေက်းဇူးတင္မိသည္။
သခင္ေလးက က်ဳံရာက်ပန္း နည္းလမ္းျဖင့္ ကယ္တင္လိုက္႐ုံသာ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူကိုယ္တိုင္ ဆိုရင္ အနည္းဆုံး ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ႀကိဳးစားအခ်ိန္ယူရမွာ ျဖစ္ေလသည္။
"ထပါ.... အခု ေတာက္က်င့္စဥ္ သူေတာ္စင္လမ္းစဥ္ကို နားလည္ဖို႔ နတ္ေဆးလုံးေရကန္ကို သြားေတာ့ မထင္မွတ္ထားတဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြ ရလာလိမ့္မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့!"
ေက်ာင္းက်န့္ ေအာ္လိုက္ၿပီး ရိုက်ိဳးစြာ ဦးၫႊတ္ၿပီး ေနာက္လွည့္ကာ ေအာက္သို႔ ေျပးသြားဖို႔ ျပင္လိုက္၏။ ႐ုတ္တရက္ ေျခလွမ္းေတြ ရပ္တန႔္သြားကာ သူ႕စိတ္ထဲမွာရွိတဲ့ တစ္စုံတစ္ခုက မေမးဘဲ မေနနိုင္ေအာင္ ေမးခ်င္လာသည္။
"သခင္ေလး... က်ဳပ္ ေမးစရာတစ္ခု ရွိတယ္.... တကယ္ စိတ္မထိန္းနိုင္ေတာ့ဘူး"
လု႐ႊမ္က ရယ္ၿပီး
"မင္းကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ အခြင့္အေရး ရွိရဲ႕သားလို႔ ဘာလို႔ မသုံးခဲ့တာလဲ ဆိုတာကို မင္း အံ့ၾသေနတာလား?"
ေက်ာင္းက်န့္ ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး သူ႕မ်က္လုံးမ်ားက ရိုးသားေနသည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ လု႐ႊမ္သည္ သူ႕ကို ထိန္းခ်ဳပ္နိုင္ရန္ ဆႏၵရွိပါက ေကာင္းမြန္စြာ ထိန္းခ်ဳပ္ထားျခင္းျဖင့္ သူ႕အား ပိုမိုသက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္ေစၿပီး လု႐ႊမ္ သူ႕ကို ယုံၾကည္သည္ျဖစ္ေစ မယုံၾကည္သည္ ျဖစ္ေစ စိတ္ပူစရာ မလိုေတာ့ေပ။
"သူေတာ္စင္တစ္ပိုင္း ျဖစ္ဖို႔ မင္းက ငါ့ကို လက္နက္ခ်ဖိဳ႕ အခြင့္အေရး ရွိတယ္လို႔ ေစာေစာက ေျပာခဲ့တယ္မလား?.... သူေတာင္စင္တစ္ပိုင္း အဆင့္ေလးပဲေလ ငါ့မ်က္လုံးထဲ သိပ္ၿပီး အထင္မႀကီးပါဘူး"
လု႐ႊမ္ရဲ႕ အသံက ရိုးရွင္းတဲ့ ကိစၥတစ္ခုကို ေျပာေနသလိုပင္။
သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းက်န့္မွာ နားေထာင္ၿပီးေနာက္တြင္ သခင္ေလးေျပာတာ မွန္သည္ဟု ခံစားမိသည္။ သူတကယ္ သူေတာ္စင္တစ္ပိုင္းေတြကို ဂ႐ုမစိုက္ေၾကာင္း သိလိုက္ၿပီမို႔ ဒီသခင္ေလးကို စြန႔္ခြာလိုက္ရျခင္းမွာ သူ႕အတြက္ ဆုံးရႈံးမႈႀကီး ျဖစ္သြားမွာကိုလည္း အလိုလို နားလည္သြားခဲ့၏။
"ရွင္းျပတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဒီလက္ေအာက္ငယ္သားက နားလည္သြားပါၿပီ"
ေက်ာင္းက်န့္ တရိုတေသ ဂါဝရျပဳကာ နတ္ေဆးလုံးေရကန္ အနားသို႔ ဆင္းသက္လိုက္သည္။ ေမာ့ေကာင္း႐ႊမ္း ႏွင့္ အျခားလူမ်ားကို ေခါင္းညိတ္ျပၿပီးေနာက္ ဘာမွမပါဘဲ ေလထုအလယ္၌ မ်က္လုံးမွိတ္လ်က္ တင္ပ်ဥ္ေခြ ထိုင္ေနလိုက္ေလသည္။
ေမာ့ေကာင္း႐ႊမ္း ႏွင့္ အျခားသူမ်ားသည္ လု႐ႊမ္ႏွင့္ ေက်ာင္းက်န့္တို႔ အၾကားက လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို သဘာဝအတိုင္း ျမင္ခဲ့ၾကၿပီး ဤသခင္ေလးကို သူတို႔၏ ႏွလုံးသားထဲတြင္ ပို၍ပို၍ ၾကည္ညိုေလးစားလာၾကသည္။
ထိုကဲ့သို႔ေသာ သခင္ေလး ေနာက္သို႔ လိုက္နိုင္ရျခင္းသည္ သူတို႔အတြက္ ကံေကာင္းျခင္းသာ ျဖစ္ေလ၏။
အခ်ိန္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ကုန္ဆုံးလာၿပီ။ လု႐ႊမ္ နတ္ေဆးလုံးၿမိဳ႕ကို ေန႕တိုင္း လွည့္ပတ္ ပ်ံသန္းခဲ့ၿပီး အခင္းအက်င္း တစ္ခုခ်င္းစီရဲ႕ မ်က္လုံးကို စစ္ေဆးၿပီး လွ်ိုဝွက္ အခင္းအက်င္း မ်ားကိုလည္း ဖြက္ထားခဲ့သည္။
က်န္အခ်ိန္မ်ားတြင္ အဂၢိရတ္ေဆး အေျမာက္အျမားကို သန့္စင္ခဲ့ၿပီး ၎တို႔အားလုံးမွာ ဟန္႐ႊယ္ႏွင့္ အျခားသူမ်ားအတြက္ သီးသန႔္ထားရွိေသာ ေသမ်ိဳးအသြင္ေျပာင္းျခင္းနယ္ပယ္က ေဆးမ်ားျဖစ္သည္။
ယခုတြင္ စိတ္ဝိညာဥ္စြမ္းအားသည္ ခ်ည္ႏွောင္ျခင္းမ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္သြားေသာေၾကာင့္ သူသည္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏ အေတြးအျမင္မ်ားကို ပိုမိုရွင္းလင္းစြာ သိျမင္လာခဲ့သည္။
မိန္းကေလး ငါးေယာက္ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ေျပာင္းလဲသြားတာကို သူျမင္ရၿပီး စိတ္ခံစားမႈမ်ားကို လႊတ္ထားနိုင္ခဲ့သည္။
အနာဂတ္မွာ ကြာဟခ်က္က ပိုပိုႀကီးလာမွာပဲ။ သူ႕လိုမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ အနာဂတ္မွာ က်င့္ႀကံမႈ မေအာင္ျမင္ရင္ သူနဲ႕အတူ ေရွ႕ဆက္သြားဖို႔ မျဖစ္နိုင္ပါဘူး။
မၾကာမီ ဆယ္ရက္ေျမာက္ကို ေရာက္ေတာ့မည္ ျဖစ္ကာ လာမည့္ရက္ အနည္းငယ္တြင္ လု႐ႊမ္သည္ အေဆာက္အအုံႀကီး၏ အျပင္ဘက္တြင္ စု႐ုံးေနေသာ အရပ္ရပ္မွ အင္အားစုမ်ားကို ခံစားမိေနၿပီ ျဖစ္သည္။
ေက်ာင္းက်န့္ နိုးလာၿပီးေနာက္ သူ႕ရဲ႕ က်င့္ႀကံမႈ အေျခအေနက ေကာင္းလာေလၿပီ။ သူေ႐ြးခ်ယ္ေသာ လမ္းသည္ ေရွ႕သို႔သာ တိုးနိုင္ၿပီး ေနာက္ဆုတ္သြားမည္ မဟုတ္ေပ။
လု႐ႊမ္ဆီက အႀကံဉာဏ္ကို လက္ခံၿပီးေနာက္ ေရွ႕ဆက္ရမည့္ လမ္းသည္ ပိုမိုက်ယ္ျပန႔္လာမွာကို သိရွိထားၿပီး သူ၏အနာဂတ္ အလားအလာမွာလည္း ပိုမိုေကာင္းမြန္လာမွာ ျဖစ္သည္။
"သခင္ေလး ဒီလက္ေအာက္ ငယ္သား စစ္ထြက္တိုက္ဖို႔ လိုလား?"
ေက်ာင္းက်န့္ ေလးစားစြာ ကိုင္းၫြတ္၍ ေမးလိုက္သည္။
ဘက္ေပါင္းစုံမွ အင္အားစုမ်ားသည္ အျပင္ဘက္တြင္ စု႐ုံးေနၾကကာ ဤေနရာကို ေလာဘႀကီးစြာ စိုက္ၾကည့္ေနၾကၿပီမို႔ တိုက္ပြဲႀကီး ျဖစ္လာမွာကို ေရွာင္လႊဲ၍ မရသည္မွာ ထင္ရွားေလသည္။
လူသစ္တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ ေက်ာင္းက်န့္သည္ ၎၏ သစၥာေစာင့္သိမႈကို သဘာဝအတိုင္း ေဖာ္ျပလာခဲ့သည္။
"အဟက္.... ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မလိုပါဘူး... ဒီေလာက္ အင္အားအမ်ားႀကီး ဆိုေတာ့ မင္း အထီးက်န္မေနဖို႔ လူနည္းနည္းေလာက္ သိမ္းယူလိုက္ဦးဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားေသးတယ္"