Medya : Barın Karanlık
BÖLÜM 8: Takip
BARIN KARANLIK
Adı Arın'dı.
Arın Deniz Karanlık.
Ben vermiştim bu ismi kardeşime.
Saf temiz ve masum. Adı gibiydi.
DNA testi yapıldığından beri Arın'ı takip ettiriyordum. Her gün elime farklı bir fotorafı geliyordu. Anne ve babam, bebeklerin karıştırıldığını söylediğinde şaşırmamıştım. Çünkü Aylin hareketleri, davranışları ve görünüşü ile benzemiyordu hiçbirimize. DNA testinin sonuçlarını attıkları an da Arın'ı araştırmaya başlamıştım.
Mete'den Arın hakkında bilgiler istemiştim, akşamda elimde olmuştu dosya zaten.
Dosyada yazanlar...
Her ay en az bir kere karakoldaydı. Ve bütün sebebler kavgaydı. Ama yinede siciline işlememişti.
İki haftadır şirketteki işleri halletmeye çalışıyordum. Buradaki işleri bitirip İstanbul'a dönücektim. Ve sonunda işleri yoluna koymuştum, şirketi güvendiğim bir arkadaşıma emanet etmiştim.
Yarın sabah uçağa binicektim İstanbul'a gitmek için. Uçak erkenden kalkıcağı için erken uyumalıydım.
Çalışma odasından çıkıp yatak odama girdim. Üstümü değiştirip direkt yatağa girdim.
Komidinin üstünde ki kardeşimin fotorafını elime aldım, her gece yaptığım gibi.
Yıllar önce Arın'ın doğduğu gün çok heyecanlıydım. Çünkü ilk defa bir kız kardeşim olucaktı. Arın doğduğunda ilk ben kucağıma almıştım, çünkü annem doğum yaparken babam da içerdeydi ve bayılmıştı doğum esnasında. Onlar odaya alınırken Arın'ı kucağıma almıştım.
Arın doğduğunda ben on üç yaşımdaydım. Daha çocuk olduğum için ilk başta hemşire kabul etmemişti Arın'ı kucağıma almama. Ama ben çok ısrar edince vermek zorunda kalmıştı.
Ona ilk sarıldığımda kokusunu derin bir şekilde içime çekmiş, yanağından öpmüştüm. Sonrasında ise hemşire onu ben den almıştı.
Aradan yarım saat geçince anne ve babam ayılmıştı ve odada bekliyorlardı Arın'ı.
Hemşire geldiğinde Arın'ı anneme verip hızlıca çıkmıştı.
O zamanlar daha çocuk olduğum için pek takmamıştım, anne ve babamın sarıldığı kardeşimin yanına ilerlediğimde şu anki bebeğin az önce sarıldığım bebeğinle alaksı yoktu.
Anne ve babama her ne kadar bu bebeğin Arın olmadığını söylesem de inanmamışlardı. 'Sen çocuksun, karıştırıyorsundur oğlum' diyip eve gitmeye başlamışlardır.
Aradan dört sene geçmişti. Ben bu dört sene içinde hiç bir şekilde o kıza bakmamıştım. Ve hiç kimseye ona Arın dedirtmemiştim. Zaten o da kendine Aylin dedirttiriyordu. On sekiz yaşıma geldiğimde İtalya'da çok iyi bir üniversite de okuma hakkını kazanmıştım. Sadece yaz tatillerinde geliyordum Türkiye'ye.
Artık bunları düşünmeyi bırakıp uyumaya başladım.
***
Şu anda okulun önündeydim.
Mete'ye evdeki garajdan arabamı aldırıp okula gelmiştim. Ege bir saat önce çıkmıştı okuldan, sadece Arın kalmıştı.
Çıkış zili çaldığında çocuklar çıkmaya başladılar. Dikkatle Arın'ı arıyordu gözlerim. Sonunda çıktığında yanında Arın yaşlarında bir çocuk vardı.
Arın hemen telefonunu çıkartıp biriyle konuşmaya başlamıştı aradan beş dakika sonra telefonu kapatıp yanındaki çocuğa dönüp bir şeyler söylemişti. Çocuk ellerini açıp yukarı yani gökyüzüne bakmıştı.
Arın gülüp kafasına vurmuştu çocuğun.
Biraz ilerliyip tamamen okulun bahçesinden çıkmışlardı.
Arın çevresine bakınca benim arbamı görmüştü. Kaşlarını çatıp daha dikkatli bakmaya başladı. Kafasında bir şey düşünmüş olmalı ki omuzlarını silkip tekrar yürümeye başladılar. Bu sefer bir anda yürümeyi bırakıp durmuştu. Hemen benim olduğum tarafa baktı tekrar. Ve yavaşça gözlerini plakaya indirdi.
Gözlerini kocaman açmış bir şekilde bakıyordu. Yanındaki çocuk Arın'a baktığında bir şeyler söyleyip omuzlarından tutup ilerletmeye başladı.
***
Şu anda evdeydim. Arın hariç herkes salondaydı.
"Ooff! Bu kız ne zaman gelicek?" Dedi Kuzey.
"Sus Kuzey!" Demişti Tugay.
"Neden? Eğer ben bu saate kadar gelmeseydim arabamı ve kartlarımı alırdınız elimden. Ama ona hiçbir şey demiyorsunuz." Kuzey bunu dediğinde konuşmaya başladım.
"Yeter Kuz-" Kapı zili sesi lafımı bölmüştü.
ARIN DENİZ KARANLIK
Sonunda eve gelebilmiştim. Mal Buğra yüzünden kaybolmuştuk. Kestirme yol diye diye bilmediğimiz sokaklara girmiştik. Allah'tan yemek saatini kaçırmamıştım.
Kapıyı çalıp beklemeye başladım, Fatma teyze kapıyı açınca direkt içeri girdim.
"Ölüyoom." Diye bağırdım.
Daha çok böğürdün.
Ege gelip hemen bana sarıldı ve konuşmaya başladı.
"Sonunda geldin abla."
"Velet ölüyorumm."
"Ne diyorsun abla? Hadi gel içeri geçelim. Bak içeride kim var." Dedi ve koluma girip beni içeri doğru sürüklemeye başladı.
İçeriye girdiğimizde herkes bize daha doğrusu bana bakıyorlardı.
"Selamünaleyküm mümin kardeşlerim." Diye konuştuğumda Melek hanım ve Azat bey gülmüştü.
Gözüm tekli koltukta oturan adama değdi.
Yanımda duran Ege'ye biraz daha kayıp sessizce sordum.
"Kim bu çıtır bey abi? " Diye sordum. Bu sorduğum soru ile Ege gülmüştü.
"Abla bu çıtır bey abi en büyük abimiz yani Barın abi." dediğinde tükürüğüm boğazımda kalmıştı ve öksürmeye başlamıştım.
"Abla iyi misin? Abla! Baba! Abi! Ablam ölüyor." Panikle bağırmaya başladı Ege.
"En zeki çocuğum gidiyo Azat yardım et!" Melek hanım bağırdığında bütün aile başıma toplanmıştı.
"Açılın ben doktorum." Tugay bunu dediğinde gülmeye başladım. Hem öksürüyor hemde gülüyordum.
"Bir de bayıl istersen." Kuzey bunu dediğinde çıtır bey abi Kuzey'e bağırmıştı.
Oh olsun.
Sonunda öksürüğüm durduğunda Tugay'a dönüp konuştum.
"Valla sen olmasan ölüyordum!"
"Haa bu arada, Melek hanım gerçekten de en zeki çocuğunuz benim di mi?"
Egondan görünmüyorsun...
Sağol canım.
Melek hanım gülüp konuştu.
"Evet kızım, en zeki çocuğumsun sen benim." Dediğinde hemen Kuzey ve Pars'a döndüm.
"Bakın gördünüz mü en zeki benmişim." Saçlarımı elimle arkaya atıp koltuğa oturdum.
Çıtır bey abi bana bakarak gülümsüyordu.
Göz kırpıp başımı hayırdır anlamında iki yana salladım.
Aptal, adam zaten katile benziyor.
Ciddende bu çıtır bey abi katile benziyordu. Ya bu beni öldürüp ormana atarsa?
Katil çıtır bey abi bana doğru yürümeye başlayınca iyicene yerime sindim.
Al işte öldürücek bizi.
Kes sesini Mükremin su.
Önüme geldiğinde kafamı kaldırıp ona bakmaya başladım.
Adamın boyu nerdeyse iki metreydi...
Bunlar neden bu kadar uzun? Bir ben kısayım heralde.
Katil çıtır bey abi elini uzatmıştı. Biraz eline bakıp ben de elimi kaldırıp elini sıkmıştım. Eli uzun ve damarlıydı...
Beni elimden tutup ayağa kaldırmıştı.
"Ben Barın Karanlık." Demişti sert bir sesle. Yani. Şimdi ne yapmamı bekliyordu.
Sen de adını söylesene salak.
"Arın Deniz." Dediğimde gülümseyip elimi bıraktı.
"Deniz'de geldiğine göre sofraya geçebiliriz." Melek hanım bunu dediğinde Kuzey konuştu.
"Şükür ya, sonunda."
"İlk defa sana katılıyorum pusula." Dediğimde bana döndü ve sinirle konuşmaya başladı.
"Bana bir daha sakın pusula deme deniz anası!" Bana deniz anası mı demişti o?
Gözümü salonda gezdirdiğimde Melek hanımın terliklerini gördüm. Hemen ilerleyip bir tanesini aldım ve Kuzey 'e fırlattım. Kaçmıştı puşt.
"Hadi artık çocuklar sofraya. " Azat bey bunu dedikten sonra hepbirlikte sofraya oturmuştuk.
Bir yanımda Tugay diğer yanımda ise katil çıtır bey abi oturuyordu.
Herkes çok sessizdi.
Şu anda herkes birbirine bakıyordu ben hariç. Ben tam önümdeki mantıya bakıyordum.
"Kızım." Azat bey bana seslenince, biraz daha yemezsem çıldırıcağım mantıdan gözlerimi çekmek zorunda kalmıştım.
"Efendim?"
"Babamlar seni görmek istiyorlar. " Diyince baka kalmıştım Azat bey'in suratına.
__________
Bölüm geçikti kusura bakmayın.
*17.01.2024*
🖤🖤