Α-πες μου ψυχούλα μου..
Μα-εγώ πως γεννήθηκα;
Προσπαθούσε να μην δείξει τα συναισθήματα της. Ήξερε πως θα ερχόταν αυτή η ώρα αλλά δεν είχε προετοιμαστεί για τόσο σύντομα.
Μα-ρώτησα κάτι που δεν έπρεπε;
Α-όχι καρδούλα μου..καλά έκανες και ρώτησες..
Μα-θα μου πεις;
Α-ναι..λοιπόν..
Καθάρισε τον λαιμό της, της χάιδεψε τα μαλλάκια της και ξεκίνησε να της διηγείται αυτό που είχαν συζητήσει με τον Δημήτρη πριν από χρόνια.
Το «Τι θα γινόταν αν».
Α-εσύ βιάστηκες πολύ να έρθεις στον κόσμο..,
της είπε και άρχισε να την γαργαλάει.
Η μικρή γελούσε αλλά δεν σταμάτησε να ρωτάει.
Μα-τι σημαίνει αυτό;
Α-σημαίνει μωρό μου πως ήσουν ένα από τα γενναία μικρά πλασματάκια όπως είναι το αδελφάκι του φίλου σου του Οδυσσέα.
Μα-και εγώ ήμουν τόσο μικρούλα;
Α-ναι καρδούλα μου..ίσως και λίγο περισσότερο..αλλά τα κατάφερες..
Μα-αυτό το πήρα από σένα..
Α-ποιο;
Μα-έτσι λέει ο μπαμπάς..
Α-ναι μωρό μου..όμως τώρα είσαι καλά..από την πρώτη στιγμή ήσουν καλά..όπως και το αδελφάκι του Οδυσσέα θα είναι καλά..
Μα-ο μπαμπάς;
Α-ο μπαμπάς τι μωρό μου;
Μα-ήταν μαζί σου;
Α-όταν γεννήθηκες εσύ;
Μα-ναι..
Προσπαθούσε τόσο πολύ να μην κλάψει. Συγκινήθηκε όμως και το κοριτσάκι τους ήταν πανέξυπνο για να μην καταλάβει τίποτα.
Μα-μαμά μου;
Α-ναι μωρό μου..ήταν μαζί μου ο μπαμπάς..συνέχεια..
Μα-τότε γιατί κλαις;
Α-είναι δάκρυα χαράς μωρό μου..
Φυσικά και δεν ήταν.
Τα συναισθήματα της ήταν μπερδεμένα.
Δεν ήξερε πως έπρεπε να νιώσει.
Από την μία δεν θα της το έκανε ποτέ αυτό.
Δεν μπορούσε να της κάνει ζημιά στην ψυχούλα της, όμως από την άλλη, δεν μπορούσε να ξεχάσει.
Ήταν δυνατή και εξακολουθούσε να είναι μέχρι και τώρα. Δεν λύγισε στιγμή γιατί το μωράκι τους μεγάλωνε. Πια συνέβη και όλα ήταν διαφορετικά.
Α-γιατί μεγάλωσες..
Μα-για αυτό κλαις;
Α-ίσως..
Της είπε σκουπίζοντας τα δάκρυα της στην προσπάθεια της να μην χαλάσει το μακιγιάζ της.
Μα-μα δεν γινόταν να μείνω για πάντα μικρή..,
της αποκρίθηκε με ύφος αλλά παράλληλα και με μία γλύκα.
Α-το ξέρω καρδιά μου..και χαίρομαι που μεγαλώνεις αλλά για μένα και για τον μπαμπά..θα είσαι για πάντα το μωράκι μας..
Μα-μαμά μου..δεν θέλω να σε βλέπω να κλαις..φοβάμαι..
Α-γιατί φοβάσαι μωρό μου;
Μα-γιατί..γιατί..δεν θέλω να πάθεις κάτι..
Α-δεν θα σε αφήσω ποτέ μωρό μου..ούτε θα πάθω κάτι..όπως ούτε και ο μπαμπάς..θα είμαστε πάντα δίπλα σου..εντάξει;
Η μικρή της έγνεψε καταφατικά ενώ με τα χεράκια της αγκάλιασε όσο πιο σφιχτά μπορούσε την Άννα που εκείνη της χάιδευε απαλά τα μαλλάκια της.
Α-σ'αγαπάω πολύ μωρό μου..πάρα πολύ..
Μα-και εγώ μανούλα μου..
Α-θέλεις να κατέβουμε;..νομίζω πως έχουν έρθει οι φίλοι σου..
Μα-εντάξει μανούλα μου..
Τα ματάκια της ήταν ελάχιστα δακρυσμένα όταν αφέθηκαν και οι δυο από την αγκαλιά τους.
Της σκούπισε το προσωπάκι και της χαμογέλασε.
Α-καρδούλα μου..θέλω μόνο να χαμογελάς..μόνο..
Μα-όπως όταν με γαργαλάει ο μπαμπάς;
Α-ναι..τόσο..και ακόμα περισσότερο αν γίνεται..,
το μειδίαμα που υπήρχε στα χείλη της έγινε ακόμα μεγαλύτερο και παράλληλα δεν σταμάτησε να την χαϊδεύει στιγμή.
Μα-εντάξει μαμά μου..
Γύρισαν στον καθρέφτη επίτηδες.
Α-φαίνεται πως δακρύσαμε λίγο;
Μα-μμμ..να σκεφτώ..
Α-ναι..σκέψου..
Μα-νομίζω..πως όχι..
Α-και εγώ αυτό πιστεύω..
Ήθελε να την δει να γελάει και έτσι άρχισε να την γαργαλάει.
Το γέλιο της, ήταν κάτι που της έδινε ζωή.
Ο Δημήτρης ανέβηκε επάνω καθώς οι γυναίκες της ζωής τους μάλλον πήραν περισσότερο χρόνο οι δυο τους από όσο τους το επέτρεπε η ημέρα δεδομένου ότι είχαν αρκετό κόσμο να τους περιμένει.
Άκουσε τις χαρούμενες φωνές τους αλλά παρόλο που απέφευγε να το κάνει, έπρεπε να τις διακόψει.
Δ-τι κάνουν εδώ οι γυναίκες μου;
Α-εσύ τι βλέπεις αγάπη μου;
Δ-δεν θα έρθετε κάτω;..μαργαριτάρι μου..ήρθαν οι φίλοι σου..
Μα-είδες μπαμπά πως σου είπα ότι η μαμά είναι πανέμορφη;
Δεν μπορούσαν ακόμα να πιστέψουν πως αυτό το πλασματάκι που ξεχείλιζε από καλοσύνη και ευγένεια ότι ήταν το μικρό τους το μωράκι.
Α-μωρό μου νομίζω ότι υπερβάλεις..
Μα-μαμά..την αλήθεια λέω..
Δ-εγώ ξέρατε τι πιστεύω;
Μα-τι;
Α-ναι..για πες μας..
Δ-εγώ αυτό που ξέρω είναι πως..η μαμά είναι η βασίλισσα μου..και εσύ μικρή μου είσαι η πριγκίπισσα μας..γιατί έτσι είστε μέσα στην καρδιά μου..
Μα-εγώ θέλω να γίνω τόσο όμορφη όσο η μαμά όταν μεγαλώσω..
Α-καρδούλα μου είσαι πανέμορφη..
Δ-έχεις την δική σου ομορφιά μαργαριταράκι μου μικρό..και είναι τόσο δύσκολη να την βρεις..
Μα-γιατί;
Δ-γιατί όπως έχουμε ξαναπεί μοιάζεις και στους δυο μας..γιατί είσαι το παιδάκι μας..
Α-θέλετε μπαμπάς και κόρη να πάμε κάτω;
Δ-ναι..
Μα-ναι μανούλα μου..
Έκλεισαν την πόρτα και κατέβηκαν κάτω. Κρατούσαν την μικρή από τα χεράκια της. Περπατούσαν μαζί όπως και έτσι κατέβηκαν και τις σκάλες. Ξεκίνησε το πάρτυ.
Η μαργαριταρένια τους κατέβηκε προς το μέρος των παιδιών που την περίμεναν ενώ η Άννα και ο Δημήτρης σαν γονείς πια έκαναν δημόσιες σχέσεις αρκετές ώρες.
Υπήρχε μπουφές με διάφορα εδέσματα.
Το φαγητό που έφαγαν τα μικράκια ενώ φροντισαν να φέρουν και μία ομάδα ανιματέρ να τα διασκεδάσουν.
Το face painting ήταν μία από τις επιλογές και τα περισσότερα πιτσιρίκια από ένα σημείο και μετά δήλωναν πεταλουδίτσες, είτε πριγκίπισσες τα κοριτσάκια και τα αγοράκια υπερήρωες.
Εξίσου ευχαριστήθηκαν το φουσκωτό κάστρο που είχε φτιάξει η Άννα το πρωί.
Χοροπηδούσανε συνέχεια. Βεβαίως και άκουγαν φωνές όμως δεν έγινε κανένα ατύχημα.
Κατά τακτά χρονικά διαστήματα με οποιονδήποτε και να μιλούσαν, οτιδήποτε και να έκαναν,
με τα μάτια τους έψαχναν την κόρη τους για να σιγουρευτούν ότι είναι καλά και πως περνάει όμορφα παίζοντας με τους συμμαθητές της.
Πολλά τα παιδάκια 21 στον αριθμό και με την μαργαριταρένια τους 22 και οι γονείς αλλά και οι φίλοι τους ίσως λίγο περισσότεροι στον αριθμό.
Στο σπίτι τους για αρκετές ώρες βρισκόταν μαζί με τους ίδιους τους γύρω στα 55 άτομα.
Ύστερα από το πολύ παιχνίδι ήρθε η ώρα της τούρτας.
Τους φώναξαν για να έρθουν στο κέντρο και εννοείται πως κυρία πρωταγωνιστρια ήταν η μικρούλα τους και δεξιά και αριστερά βρισκόταν οι δυο τους.
Κάθε χρόνο συνέβαινε αυτό.
Περνούσαν όλες οι στιγμές από μπροστά της αστραπιαία.
Οι ώρες στην απομόνωση, σε πόση απόγνωση αλλά και φόβο βρισκόταν μέχρι να την κρατήσει στην αγκαλιά της και τώρα πια, είναι ολόκληρο παιδάκι.
«Να ζήσεις Μαργαριταρένια..και χρόνια πολλά, μεγάλη να γίνεις..με άσπρα μαλλιά..παντού να σκορπίζεις της γνώσης το φως..και όλοι να λένε..να μία σοφός..»
Το τραγουδάκι το επανέλαβαν αυτή την φορά και στα αγγλικά ενώ ύστερα, η μικρή κοίταξε τους γονείς της που βρισκόταν δίπλα της και τους χαμογέλασε.
Α-κάνε μία ευχή μωρό μου..
Δ-από μέσα σου..
Έγνεψε καταφατικά στον μπαμπά της,
έκλεισε τα ματάκια της και έσβησε το κεράκι της.
Σειρά είχε το χειροκρότημα ενώ η τούρτα της μικρής είχε επάνω την αγαπημένη της πριγκίπισσα,
την πεντάμορφη.
Μπορεί να ήταν πιο κλασική αλλά λάτρευε το συγκεκριμένο παραμύθι.
Μοιράστηκε η τούρτα και τα πιτσιρίκια αφού έφαγαν συνέχισαν να παίζουν όπως και οι μεγάλοι να μιλούν μεταξύ τους.
Ο Δημήτρης πήγε κοντά της καθώς καθόταν μόνη της και την χάιδεψε απαλά στην πλάτη.
Είχε απορροφηθεί τόσο στις σκέψεις της που σχεδόν την τρόμαξε.
Α-ωχχ..εσύ είσαι;
Δ-σε τρομαξα;
Α-λίγο..
Δ-τι σκέφτεσαι;
Α-δεν ξέρω αν περνάω αρκετό χρόνο μαζί της..ο καιρός περνάει και τα χρόνια το ίδιο..και αν με ρωτήσεις πότε γεννήθηκε θα σου έλεγα χθες..αλλά πέρασαν τέσσερα χρόνια από τότε..
Δ-αγάπη μου..έτσι είναι..δεν χρειάζεται να νιώθεις άσχημα για τίποτα..είμαι σίγουρος πως την παρατηρούσες συνέχεια..
Α-ναι..
Δ-είναι ίδια εσύ.
Γλυκιά..τρυφερή..πεισματάρα..πανέξυπνη..μεγαλώνει και η προσωπικότητα της μοιάζει με την δική σου..
Α-Δημήτρη..με ρώτησε για την γέννηση της..για το αν ήσουν δίπλα μας τότε..
Δ-και;
Α-δεν μπορούσα να της πω ψέματα..αλλά το έκανα..γιατί θα μπορούσα να ήμουν σαν την μικρή μας..αν με είχαν προστατεύσει..αν μ'αγαπούσαν πραγματικά όταν ήμουν μωρό..
Δ-είναι σκληρό..δεν το έχουμε συζητήσει ποτέ..
Α-και δεν είναι η ώρα τώρα..δεν θέλω να έχουν καμία σχέση αυτοί οι άνθρωποι με την ζωή μας..για εμένα η οικογένεια μου έπαψε να υπάρχει τότε που πέθανε η μυρτω..και στην συνέχεια ο μπαμπάς μου..γιατί μπορώ να συγχωρήσω..όχι να ξεχάσω..
Δ-έχεις δίκιο καρδιά μου..συγνώμη..
Α-εγώ πρέπει να σου ζητήσω συγνώμη..σε πήρα από τα μούτρα..
Δ-δεν πειράζει..δεν πρόκειται ποτέ να σου βγάλω όλες αυτές τις εικόνες από το μυαλό..όσα χρόνια και να περάσουν..όμως ένα θέλω να ξέρω..
Α-τι;..πες μου..
Δ-το μετάνιωσες που τα ξαναβρήκαμε τότε;
Τα μάτια της έπεσαν επάνω στην μικρή τους.
Την χάζευε σαν να την χάιδευε απαλά με το βλέμμα της.
Α-όταν την βλέπω το πως σε κοιτάζει..
Γύρισε τα βλέφαρα της να συναντήσουν τα δικά του.
Α-όχι..δεν το μετάνιωσα..έπρεπε το παιδί μας να έχει μία κανονική οικογένεια..και όχι μία διαλυμένη..καθώς περνούσε ο καιρός..και μεγάλωνε..είδα πως δεν μπορούσα να σε αφαιρέσω από την ζωή της..δεν γινόταν να της στερήσω τον πατέρα της..δεν θα το έκανα ποτέ αυτό..ξέρω τι δέσιμο έχουν οι μπαμπάδες με τα κορίτσια τους..και ήμουν σίγουρη πως θα γινόσουν ο καλύτερος..από την πρώτη φορά που την κράτησες στην αγκαλιά σου..όταν ήταν μωρό..τότε..στην Αίγινα..ένιωσε ασφάλεια σε σένα..όπως νιώθω και εγώ τόσα χρόνια..από την ημέρα που σε γνώρισα..συνέβη ακριβώς το ίδιο..δεν γινόταν να το αγνοήσω αυτό..και να την πάρω μακριά σου..άσε που..μέσα από εσάς τους δυο..βλέπω την σχέση που θα ήθελα να έχω και εγώ με τον μπαμπά μου..αλλά δεν την είχα..οπότε ναι..όχι..δεν το μετάνιωσα στιγμή..
Δ-αγάπη μου..
Την φίλησε γλυκά στο μέτωπο και εκείνη αφέθηκε στην αίσθηση που είχαν τα χείλη του επάνω στο δέρμα της.
Α-είμαι πολύ τυχερή που σε έχω..και που είμαστε μαζί..
Δ-εγώ είμαι ο πιο τυχερός..γιατί έχω εσάς τις δυο στην ζωή μου..έχουμε περάσει πολύ όμορφες στιγμές καρδιά μου..και θα περάσουμε ακόμα περισσότερες..μαζί..σου το υπόσχομαι..
Α-σε ευχαριστώ..
Δ-εγώ σε ευχαριστώ..
Αυτή η αγκαλιά τους μπορεί να ήταν θεωρητικά απλή, πρακτικά όμως ήταν τόσο σημαντική και για τους δυο. Ύστερα από κάποιες ώρες έφυγε και ο κόσμος, έμειναν μεταξύ τους. Μαζί τους βρισκόταν οι πιο άμεσοι, ο Ανδρέας, ο Σταύρος και η Αγγελική.
Δεν την άφησαν να αξίζει τα δώρα της με τους υπόλοιπους, έτσι της τα εμφάνισαν ξανά τώρα.
Μα-μαμά..να μην ανοίξω τα δώρα μου;
Α-να τα ανοίξεις μωρό μου..φυσικά..περίμενε..κάθισε εδώ..κλείσε τα μάτια..
Μα-εντάξει..
Έκλεισε τα ματάκια της με τα χεράκια της ενώ μόλις είδε ότι έφυγε για λίγο η Άννα τα άνοιξε όμως ξαναγύρισε να την κοιτάξει γιατί ήξερε πως θα το κάνει αυτό και ήθελε να την πειράξει.
Α-αν δεν κλείσεις τα μάτια σου μικρή κυρία..τα δώρα δεν θα σου τα φέρω..
Μα-όχι..όχι..εντάξει..
Τα είχε όντως κλειστά αυτή την φορά όταν πήγε να τα φέρει ενώ την βοήθησε και ο Δημήτρης γιατί τα δικά τους ήταν πολλά. Ήταν τα πρώτα που θα άνοιγε και μετά των υπολοίπων, όπως κάθε χρόνο.
Τα δώρα της έγιναν ακόμα περισσότερα φέτος.
Η Άννα ακούμπησε κάτω ένα μεγάλο πακέτο και ο Δημήτρης δυο τέτοια. Η μικρή γελούσε τόσο πολύ καθώς άκουγε τα τακούνια της μαμάς της να πηγαίνουν και να έρχονται ενώ προσπαθούσε να δει ανάμεσα από τα δαχτυλάκια της το τι έκαναν αλλά την κατάλαβαν.
Δ-μικρό ζουζουνι..μην κλέβεις..κλείσε κανονικά τα μάτια σου..
Μα-εντάξει μπαμπά..
Δ-έτσι μπράβο..
Άρχισαν να μετακινούνται και οι υπόλοιποι της παρέας. Ο Σταύρος έφερε 3 πακέτα, η Άννα άλλα 3, η Αγγελική τα τελευταία 3 ενώ ο Δημήτρης προσπαθούσε να καταλάβει αν η μικρή κρυφοκοίταζε ή όχι. Τα έστησαν όμορφα και τότε του έκανε η γυναίκα του νόημα πως είναι έτοιμοι.
Δ-τώρα μπορείς να τα ανοίξεις..
Η αντίδραση της ήταν τόσο όμορφη.
Οι κόρες των ματιών της είχαν διευρυνθεί και σχηματίστηκε στο προσωπάκι της ένα μεγάλο χαμόγελο.
Α-αυτά είναι μωρό μου από εμάς..από εμένα και τον μπαμπά..
Μα-μανούλα μου..
Έτρεξε προς το μέρος της να την αγκαλιάσει σφιχτά όπως το ίδιο έκανε και εκείνη.
Α-χρόνια σου πολλά και πάλι καρδούλα μου..
Χαμογέλασε και την χάιδεψε απαλά στα μαλλάκια της και ύστερα η μαργαριταρένια τους πήγε προς το μέρος του μπαμπά της.
Μα-μπαμπά μου..
Την φίλησε στο μέτωπο και η μικρή κούρνιασε για λίγο στην αγκαλιά του.
Δ-χρόνια σου πολλά μικρούλα μου..
Μα-μπαμπά..να πάω;
Δ-ναι μωρό μου..φυσικά..
Ήθελε να πάει ξανά στην μαμά της,
της είχε αποδεδειγμένη αδυναμία κάτι που δεν τον ενοχλούσε καθόλου, ίσα ίσα το απολάμβανε και με το παραπάνω.
Α-μωρό μου..
Την φίλησε απαλά στο μέτωπο και απλά κουρνιασε εκεί, στην Άννα.
Μα-σας ευχαριστώ πολύ..
Α-εμείς σε ευχαριστούμε αγάπη μου..
Δ-ελπίζουμε να σου αρέσουν τα δώρα σου..μικρή πριγκίπισσα..
Μα-εντάξει..
Α-άντε πήγαινε μωρό μου να ανοίξεις τα δώρα σου..
Έφυγε αμέσως και έπιασε στα χέρια της τα πρώτα. Με κάθε ένα που άνοιγε ενθουσιαζότανε πολύ περισσότερο από τα προηγούμενα.
Στο προσωπάκι της αντικατοπτριζόταν η ευτυχία στην πιο αγνή μορφή της, αυτή μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού.
Κατέληξε ξανά στην αγκαλιά κάποιου ανθρώπου που εννοούσε δικό της.
Πιο συγκεκριμένα στης νονάς της.
Αγ-σου έχουμε και εμείς κάποια δωράκια μαργαριταρένια μου..
Μα-τι δωράκια;
Α-θα φέρω πρώτα της νονάς εντάξει;
Μα-ναι..
Α-κλείσε όμως τα μάτια σου..
Μα-πάλι;
Δεν μπορούσαν να μην δεν γελάσουν με τον τρόπο που ρώτησε, ήθελε απλά να τα ανοίξει σε αντίθεση με εκείνους που χρειαζόταν να αποτυπώσουν τις εκφράσεις της ώστε να τις ανακαλούν στις δύσκολες στιγμές τους και να παίρνουν δύναμη,
ειδικά οι γονείς της.
Α-ναι..πάλι..
Μα-καλά..
Τα έκλεισε ξανά και της έφεραν τα δώρα της νονάς της. Όταν τα άνοιξε τρελάθηκε, δεν χόρταινε να της δίνει αγκαλιές.
Το δώρο του Σταύρου το ήξερε όμως τον ευχαρίστησε ιδιαιτέρως και κανόνισαν το πότε θα πήγαιναν στον ιππικό όμιλο ώστε να κάνει για πρώτη φορά στην ζωή της ιππασία.
Είχε ενθουσιαστεί ενώ με το αρκουδάκι που της αγόρασε ο Ανδρέας χάρηκε εξίσου,
στο δωμάτιο της υπήρχαν αρκετά τέτοια αλλά έπαιζε με τις ώρες μαζί τους.
Η μαργαριταρένια τους άρχισε να παίζει το επιτραπέζιο που της πήραν οι γονείς της με την νονά και τους θείους, ενώ τα παιδιά έβγαλαν ένα μπουκάλι κρασί για όλους τους και για την μικρή η Άννα ετοίμαζε το γάλα της, έτσι πήγε στην κουζίνα που εκεί την βρήκε ο Δημήτρης.
Α-θέλουν κάτι τα παιδιά;
Δ-όχι..όλα είναι εντάξει..εγώ όμως θέλω κάτι άλλο..
Α-Δημήτρη..έχουμε κόσμο..
Την κοιτούσε με ένα πονηρό και συνάμα γλυκό βλέμμα, καταλάβαινε πολύ καλά που το πήγαινε.
Δ-η μικρή σε λίγο δεν θα πάει για ύπνο;
Α-αγάπη μου..θα πάει όταν νυστάζει..αν και σε λίγο θα είναι πτώμα..οπότε μην ανησυχείς..όσο για τα παιδιά..το αφήνω πάνω σου..
Του απάντησε ακριβώς με το ίδιο βλέμμα ενώ πήρε το γάλα της κόρης τους και κατευθύνθηκε προς το σαλόνι με τον Δημήτρη να την ακολουθεί και εκείνος.
Α-ορίστε καρδούλα μου..
Άφησε την φλιτζανα της μαργαριταρένιας τους επάνω στο τραπεζάκι ενώ καθώς κάθισε στον καναπέ, το πλασματάκι τους θέλησε να χωθεί στην αγκαλιά της. Κάτι που εννοείται πως έγινε.
Α-μωρό μου..κουράστηκες;..δεν θέλεις να παίξεις άλλο;
Βλέποντας το πιτσιρίκι της παρέας και κοιτάζοντας την ώρα, ξεκουνήθηκαν όλοι.
Αγ-είναι αργά..εγώ λέω να φύγουμε..Σταύρο;
Σ-ναι εννοείται..
Αν-συμφωνώ και εγώ..
Αγ-καληνύχτα παιδιά..μαργαριταρένια μου..χρόνια σου πολλά..
Μα-ευχαριστώ..
Το είπε τόσο νυσταγμένα καθώς είχε κουρνιάσει για τα καλά στην αγκαλιά της Άννας όπως τότε που ήταν μωρό.
Σ-όνειρα γλυκά ζουζούνι..
Αν-καληνύχτα μικρή πριγκίπισσα..
Την χάιδεψαν ελάχιστα ενώ τους ξεπροβόδισε ο Δημήτρης καθώς οι γυναίκες της ζωής του ήταν απασχολημένες. Λίγα λεπτά μετά πήγε κοντά τους.
Δ-νυστάζεις μικρή μου;
Του έγνεψε καταφατικά ενώ ήθελε συνέχεια την μαμά της.
Α-εμείς θα πάμε πάνω..θέλεις να μου δώσεις το χεράκι σου μωρό μου;
Μα-εντάξει μαμά..καληνύχτα μπαμπά..
Δ-καληνύχτα μαργαριτάρι μου πολύτιμο..
Την χάιδεψε απαλά στα μαλλάκια της ενώ καθώς εκείνες ανέβηκαν επάνω ο Δημήτρης άρχισε να μαζεύει τα πάντα.
Τα παιχνίδια, τα περιτυλίγματα, όλα.
Έβαλε το ποτήρι της μικρής στο πλυντήριο.
Πήγαν στο δωμάτιο της.
Την βοήθησε να ξεντυθεί και να φορέσει τις πιτζάμες της.
Με το ζόρι έπλυνε τα δοντάκια της η ζουζουνα τους γιατί νύσταζε υπερβολικά.
Δεν χρειάστηκε καν η Άννα να ξαπλώσει δίπλα της. Της χάιδευε ελάχιστα το χεράκι της για κανένα πεντάλεπτο περίπου και έπεσε ξερή για ύπνο.
Όταν κατέβηκε στο σαλόνι βρήκε άλλη ατμόσφαιρα. Κεριά αναμμένα, τα φώτα χαμηλωμένα και τον άνδρα της να την περιμένει κρατώντας ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στο χέρι του.
Ξαφνιάστηκε ευχάριστα.
Δεν μπορούσε να σταματήσει να χαμογελάει.
Τον πλησίασε και τα μάτια της επεξεργαζόταν το πόσο όμορφα έφτιαξε τον χώρο μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα.
Α-αγάπη μου..τι έκανες;, τον ρώτησε ενώ από το πόσο αυθόρμητο ήταν το χαμόγελο της σχηματίστηκαν τα λακκάκια της που το έκαναν ακόμα πιο γλυκό.
Δ-αυτό είναι για σένα μωρό μου.., είπε και της έδωσε το λουλούδι.
Το κράτησε στα χέρια της αρχίζοντας να το επεξεργάζεται σαν το πιο πολύτιμο πράγμα που της έχει δωθεί. Το βλέμμα της ήταν τόσο φωτεινό όπως και το δικό του. Του αρκούσε να την κοιτάξει για να πάρει ζωή.
Α-δεν χρειαζόταν να τα κάνεις όλα αυτά..
Δ-χρειαζόταν..για την ακρίβεια ήταν απαραίτητο..
Α-θα μου εξηγήσεις το γιατί;
Δ-θα σου εξηγήσω..αλλά θέλω να έρθεις μαζί μου..
Άπλωσε το χέρι του και εκείνη του έδωσε το δικό της. Το κράτησε και μεταφέρθηκαν στο κέντρο του σαλονιού.
Α-Δημήτρη..θα μου πεις;
Τα χέρια του πλαισίωσαν τρυφερά το πρόσωπο της φέρνοντας την κοντά του σε απόσταση αναπνοής. Πριν ξεστομίσει την απάντηση του, της χαμογέλασε.
Δ-γιατί σαν σήμερα πριν από τέσσερα ολόκληρα χρόνια έγινες μαμά καρδιά μου..και γιατί μπορεί να μην ήμουν μαζί σου τότε..αλλά..-
Τον διέκοψε όμως με τον πιο γλυκό τρόπο.
Α-είσαι τώρα όμως..και αυτό έχει σημασία..που είσαι δίπλα μας..
Δ-θα προσπαθώ να κάνω κάθε χρόνο αυτή την ημέρα ξεχωριστή για σένα..για να σου υπενθυμίζω πόσο πολύ σε ευχαριστώ που την έφερες στον κόσμο..και το πόσο σπουδαία είσαι..
Α-σε λατρεύω..αλήθεια σου λέω..
Δ-και εγώ Άννα μου..πάρα πολύ..
Φιλήθηκαν παθιασμένα στα χείλη ενώ όταν χωρίστηκαν χαμογέλασαν ο ένας στον άλλον.
Ο Δημήτρης έβαλε μουσική. Άπλωσε το χέρι του προς το μέρος της και την ρώτησε.
Δ-χορεύουμε;
Γελούσαν μέχρι και τα μάτια της ενώ του έδωσε το χέρι της.
Α-Δημήτρη..δεν ξέρω να χορεύω..τόσο γρήγορα..
Δ-ας ακολουθήσουμε την μουσική..
Την κράτησε από την μέση, τοποθέτησε το ένα του χέρι εκεί ενώ εκείνη στην πλάτη του.
Τα χέρια τους ενώθηκαν και τα σώματα τους βρισκόταν επάνω στον ρυθμο της μουσικής.
«Δυο χείλη κατακόκκινα,
στοιχειώνουν το μυαλό μου.
Μια κατακόκκινη, βελούδινη φωτιά.
Να προσπεράσω θα'πρεπε,
αν θέλω το καλό μου.
Μα του έρωτα καρφώθηκε, γερά η σαϊτιά..»
Τον ακολουθούσε, τα μάτια τους ήταν αφοσιωμένα στις κινήσεις του άλλου.
Ήταν η στιγμή τους μετά από πολύ καιρό.
«Διεκδικώ μονάχα ένα φιλί.
Αφού η αγάπη μου, είναι καταδικασμένη..
Είναι τα χείλη σου, μια μόνιμη απειλή..
Διεκδικώ μονάχα ένα φιλί..
Είναι τα χείλη σου, μια μόνιμη απειλή..
Διεκδικώ μονάχα ένα φιλί..»
Είχαν έρθει τόσο κοντά.
Κρατούσε στα χέρια του εκείνη.
Το ζωντανό του όνειρο.
Τον χάιδεψε με το χέρι της αισθησιακά στο στήθος του, στο σημείο της καρδιάς του μη σταματώντας όμως τον χορό τους.
Τον κοιτούσε λάγνα όπως και εκείνος.
Δεν θα μπορούσε ποτέ να το πιστέψει τόσο ώστε να την συνηθίσει πως αυτό το πλάσμα είναι η γυναίκα του.
«Πως να τολμήσω να στο πω..
Τα χείλη σου είναι πόνος..
Για αλλού κινήσαμε, μα φτάσαμε αλλού..
Χωρίς εσένα μέσα μου, θα είμαι πάντα μόνος..
Μα πλάι σου θα περπατώ,
στο δρόμο του μυαλού..»
Δ-σ'αγαπάω.., της ψυθίρισε στο αυτί ενώ στο άκουσμα του ένιωσε την σιγουριά και την ασφάλεια πως επιβεβαιώθηκαν μέσα της όλα όσα ένιωθε.
«Διεκδικώ μονάχα ένα φιλί..
Αφού η αγάπη μου, είναι καταδικασμένη..
Είναι τα χείλη σου, μια μόνιμη απειλή..
Διεκδικώ μονάχα ένα φιλί..
Είναι τα χείλη σου, μια μόνιμη απειλή..
Διεκδικώ μονάχα ένα φιλί..»
Την τραβηξε απότομα ακόμα πιο κοντά του και αντάλλαξαν ένα παθιασμένο φιλί στα χείλη.
Είχε διάρκεια και βάθαινε ολοένα και περισσότερο. Την σήκωσε και την έφερε στην αγκαλιά του ενώ εκείνη τύλιξε τα πόδια της γύρω του.
Την ακούμπησε στον καναπέ και έπαιζε με την γλώσσα του στο δέρμα της, πιο συγκεκριμένα στο λαιμό της. Το απολάμβαναν τόσο πολύ και οι δυο.
Κάποια στιγμή σταμάτησε ενώ εκείνη τον ήθελε ακόμα περισσότερο, φρόντισε να του το κάνει ξεκάθαρο.
Α-γιατί σταμάτησες;..συνέχισε.., είπε ανάμεσα στις ανάσες της που προσπαθούσε να δυσκολία να πάρει.
Δάγκωσε το κάτω χείλος του ενώ την κοίταξε με ένα πονηρό και συνάμα λάγνο βλέμμα.
Η επαφή συνεχίστηκε κατεβάζοντας της την τιράντα του φορέματος της και αφήνοντας της φιλιά στο ύψος της αριστερής κλείδας και του λαιμού της.
Τον είχε τόση ανάγκη. Τα κορμιά τους χόρευαν στον ίδιο ρυθμό, μόνο που τώρα η μουσική τους ήταν οι ανάσες τους και το πόσο γρήγορα χτυπούσαν οι καρδιές τους. Ταυτόχρονα, σαν να ήταν έτοιμες να σπάσουν. Δεν την άφησε να πάρει καμία πρωτοβουλία και όταν προσπάθησε, εκείνος την σταμάτησε.
Δ-όχι..όχι..εσύ δεν θα κάνεις τίποτα..θα τα κάνω όλα εγώ αγάπη μου..
Α-σε θέλω..
Δ-εγώ να δεις..πανέμορφη μου..
Του παραδόθηκε ολοκληρωτικά και την οδήγησε στην απόλυτη ηδονή, όπως ήξερε να κάνει πάντα. Να της δείχνει με κάθε κύτταρο του ότι δεν σταμάτησε ποτέ να την θέλει, όπως την πρώτη φορά που κατάλαβε το τι ένιωθε για εκείνη.
Βρέθηκαν στην κορύφωση μαζί.
Προσπαθούσαν να συνέλθουν από την γλυκιά ζάλη που βίωσαν. Την φιλούσε τρυφερά στα μαλλιά και δεν σταμάτησε να την χαϊδεύει στιγμή.
Είχε χαλαρώσει τόσο πολύ με το άγγιγμα του.
Το βλέμμα της όταν τον κοίταξε ήταν ήρεμο,
το πρόσωπο της είχε ησυχάσει.
Α-σε ευχαριστώ..
Δ-είναι το λιγοτερο που μπορούσα να κάνω..να το ξέρεις..θα έκανα τα πάντα για σένα..
Α-και εγώ..
Με τα χέρια της επεξεργαζόταν απαλά το σώμα του.
Τα χάδια της ήταν το γιατρικό της ψυχής του απέναντι στις ενοχές που της προκάλεσε τότε.
Δεν ξέχασε στιγμή, κανένας από τους δυο.
Όμως δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς.
Αντάλλαξαν ένα γλυκό φιλί στα χείλη και έμειναν εκεί, έτσι, ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.