«Υπάρχει λόγος;»

«Μακάρι να μπορούσα..»

Η Άννα είχε μόλις πάρει εξιτήριο από το νοσοκομείο. Μπορούσαν πια να φύγουν.
Εξακολουθούσαν να είναι μουδιασμένοι.
Τους ήταν αδύνατο να το πιστέψουν.
Ο Δημήτρης πήρε τα πράγματα της και του ζήτησε να μείνει λίγο μόνη της.
Α-Πήγαινε εσύ..και..θα έρθω σε λίγο.., του είπε προσπαθώντας να μην φανεί δυσάρεστη σαν παρέα δίπλα του.
Της έδωσε τον χρόνο της να ξεσπάσει όμως η απώλεια του παιδιού σου είναι κάτι που δεν μπορείς να ξεπεράσεις εύκολα.
Ειδικά όταν το χάνεις χωρίς κάποια λογική εξήγηση.
Ζήτησαν τον λόγο και κανένας δεν είχε κάποια πειστική απάντηση.
Απλά η καρδούλα του σταμάτησε να χτυπάει.
Έτσι ξαφνικά.
Ο μικρούλης τους πέθανε μέσα της.
Αυτό συνέβει. Τίποτα άλλο.
Δ-Εγώ..εγώ θα πάω να φέρω το αυτοκίνητο..και θα σε περιμένω.., κατάπιε γρήγορα το σάλιο του καθώς της το είπε ενώ η φωνή του οριακά ακουγόταν από το πόσο σιγά μιλούσε.
Κοίταξαν ο ένας τον άλλον,
του έγνεψε καταφατικά ενώ δεν άντεχαν τα αγγίγματα τους πια.
Ο καθένας για τους δικούς του λόγους.
Ο Δημήτρης βγήκε από το δωμάτιο και η Άννα έμεινε για λίγο μόνη της.
Τα μάτια της ήταν υγρά.
Όσο και να σκούπιζε τα δάκρυα που κυλούσαν στο πρόσωπο της πάντα επέστρεφαν και άλλα και ξανά γινόταν το ίδιο.
Πήρε μία βαθιά ανάσα και προσπαθούσε να κρατηθεί από κάτι, από κάποιον για να μην καταρρεύσει.
Εκεί που όλα θα έβρισκαν το νόημα τους και θα γινόταν πιο φωτεινά με την πάροδο του χρόνου τώρα, κενό. Το απόλυτο σκοτάδι..
Όσο εκείνη ετοιμαζόταν ο Δημήτρης βγήκε από το νοσοκομείο με τα πράγματα της μηχανικά.
Είχε αφεθεί στις σκέψεις του.

~Έριξα το βλέμμα μου στη γη..
καθώς το ρίχνει ο κεραυνός..
και έφυγα πιο πέρα απ'την φυγή..
μιας αγάπης που ήμουν ικανός..~

Τον είχαν κατακλύσει οι τύψεις.
«Έπρεπε να την είχα προστατεύσει..»
«Αν ήμουν μαζί της..δεν θα είχε συμβεί όλο αυτό..»
«Αν είχε αναλάβει άλλος την υπόθεση..το μωρό μας ακόμα θα ζούσε..»
«Είμαι άχρηστος..δεν μπόρεσα να προστατεύσω ούτε την γυναίκα μου..ούτε τον γιο μας..»
Τα δάκρυα από τα μάτια του άρχισαν να κυλούν. Έβαλε τα πράγματα μέσα.
Έκλεισε απότομα το πορτμπαγκάζ και τα σκούπισε αμέσως. Πήρε μία βαθιά ανάσα και κάθισε στο παγκάκι κοντά στην πόρτα του νοσοκομείου.
Είχε βυθιστεί όλο και πιο πολύ σε αυτό το τέρας που του έτρωγε την ψυχή και προσπαθούσε να τον καταβάλει.
Δεν άντεχε άλλο να το κρατάει μέσα του.
Η Άννα βγήκε από το νοσοκομείο.
Η καρδιά της πια ήταν κενή. Μόνο πονούσε.
Δεν ένιωθε τίποτα πλέον.
Στάθηκε για λίγο και τον έψαχνε με τα μάτια της.
Όταν τον είδε, πήγε κοντά του.
Κανένας από τους δυο δεν ήταν καλά.
Ήταν φανερό πλέον.