«Υπάρχει λόγος;»

«Η αρχή της ζωής..»

Μετά από 2 μήνες στην μοναδική εντατικής θεραπείας στον θάλαμο νεογνών η μικρούλα της θα έπαιρνε επιτέλους εξιτήριο.
Το δωμάτιο δεν ήταν καθόλου έτοιμο να υποδεχτεί τον ερχομό ενός μωρού αλλά και γενικότερα ούτε το σπίτι και ένιωθε πως το περιβάλλον πια την έπνιγε.
Θα πήγαινε να την πάρει η Αγγελική για να κατευθυνθούν μαζί προς το νοσοκομείο. Ετοιμάστηκε φορώντας μία μαύρη μπλούζα και το τζιν της το παντελόνι, αυτό που την βόλευε περισσότερο. Δεν είχε όρεξη να βαφτεί πολύ, χτένισε απλά μαλλιά της που τα είχε φτιάξει νωρίτερα ώστε να είναι χαλαρές μπούκλες και φόρεσε τα αθλητικά της.
Πήρε τα απαραίτητα όταν της ήρθε το μήνυμα.

Αγγελική: Μόλις ήρθα. Σε περιμένω.

Ανέπνευσε βαθιά ενώ στο πρόσωπο της υπήρχε σχηματισμένο ένα μεγάλο χαμόγελο.
Στο κινητό της όταν το άνοιξε για να ξαναδεί την ώρα είχε μία φωτογραφία δική της και του Δημήτρη.
Την χάιδεψε απαλά με τα δάχτυλα της και είπε κοιτάζοντας την.

Α-μακάρι να ήσουν μαζί μας αγάπη μου..μας λείπεις πολύ..ξέρω όμως πως ο Μάριος μας..έχει την καλύτερη παρέα..μου λείπετε τόσο πολύ..και οι δυο..θα πάω στο κοριτσάκι μας..δεν θα σας ξεχάσω..αλλά..πρέπει να προχωρήσω..της το υποσχέθηκα..πρέπει αυτό το ταξίδι..να το κάνουμε μόνο οι δυο μας..Δημήτρη μου..πάντα θα Σ'αγαπάω..

Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια της.
Έκανε αυτό που θεωρούσε σωστό.
Η παρορμητική Άννα έφυγε.
Δεν υπήρχε πια εδώ και καιρό.
Αντικαταστάθηκε από την γυναίκα που ωρίμασε απότομα και άλλαξε όλη της η ζωή μέσα σε μία στιγμή.
Έκλεισε το κινητό της και το άφησε επάνω στο γραφείο ενώ βγαίνοντας το κλείδωσε μέσα στο σπίτι.
Ήταν κάτι που πια δεν είχε ανάγκη.
Έμαθε να ζει και χωρίς αυτό για μήνες που απλά τώρα της φαινόταν περιττό.
Κατέβηκε όπου την περίμενε η Αγγελική στο αυτοκίνητο της.
Άνοιξε την πόρτα, μπήκε μέσα και αγκάλιασαν η μία την άλλη.

Αγ-έφτασε επιτέλους η μέρα..
Α-δεν μπορώ να το πιστέψω..αλήθεια..
Αγ-πάμε;

Η Άννα της έγνεψε καταφατικά ενώ ύστερα της απάντησε.

Α-έχουμε φύγει ήδη..

Γέλασαν και ξεκίνησαν με προορισμό το νοσοκομείο. Πιο συγκεκριμένα βέβαια τον 4ο όροφο και τον θάλαμο εντατικής φροντίδας των νεογνών.
Ήταν φυσικα εκεί η Ρένια να τις υποδεχθεί.
Η μικρούλα της πια είχε το μέγεθος ενός μωρού που γεννιέται κανονικά στους εννιά μήνες μίας κύησης. Πάλεψε όμως πολύ και εν τέλη τα κατάφερε.
Ήταν πια υγιέστατη.