Μετά από 2 μήνες στην μοναδική εντατικής θεραπείας στον θάλαμο νεογνών η μικρούλα της θα έπαιρνε επιτέλους εξιτήριο.
Το δωμάτιο δεν ήταν καθόλου έτοιμο να υποδεχτεί τον ερχομό ενός μωρού αλλά και γενικότερα ούτε το σπίτι και ένιωθε πως το περιβάλλον πια την έπνιγε.
Θα πήγαινε να την πάρει η Αγγελική για να κατευθυνθούν μαζί προς το νοσοκομείο. Ετοιμάστηκε φορώντας μία μαύρη μπλούζα και το τζιν της το παντελόνι, αυτό που την βόλευε περισσότερο. Δεν είχε όρεξη να βαφτεί πολύ, χτένισε απλά μαλλιά της που τα είχε φτιάξει νωρίτερα ώστε να είναι χαλαρές μπούκλες και φόρεσε τα αθλητικά της.
Πήρε τα απαραίτητα όταν της ήρθε το μήνυμα.
Αγγελική: Μόλις ήρθα. Σε περιμένω.
Ανέπνευσε βαθιά ενώ στο πρόσωπο της υπήρχε σχηματισμένο ένα μεγάλο χαμόγελο.
Στο κινητό της όταν το άνοιξε για να ξαναδεί την ώρα είχε μία φωτογραφία δική της και του Δημήτρη.
Την χάιδεψε απαλά με τα δάχτυλα της και είπε κοιτάζοντας την.
Α-μακάρι να ήσουν μαζί μας αγάπη μου..μας λείπεις πολύ..ξέρω όμως πως ο Μάριος μας..έχει την καλύτερη παρέα..μου λείπετε τόσο πολύ..και οι δυο..θα πάω στο κοριτσάκι μας..δεν θα σας ξεχάσω..αλλά..πρέπει να προχωρήσω..της το υποσχέθηκα..πρέπει αυτό το ταξίδι..να το κάνουμε μόνο οι δυο μας..Δημήτρη μου..πάντα θα Σ'αγαπάω..
Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια της.
Έκανε αυτό που θεωρούσε σωστό.
Η παρορμητική Άννα έφυγε.
Δεν υπήρχε πια εδώ και καιρό.
Αντικαταστάθηκε από την γυναίκα που ωρίμασε απότομα και άλλαξε όλη της η ζωή μέσα σε μία στιγμή.
Έκλεισε το κινητό της και το άφησε επάνω στο γραφείο ενώ βγαίνοντας το κλείδωσε μέσα στο σπίτι.
Ήταν κάτι που πια δεν είχε ανάγκη.
Έμαθε να ζει και χωρίς αυτό για μήνες που απλά τώρα της φαινόταν περιττό.
Κατέβηκε όπου την περίμενε η Αγγελική στο αυτοκίνητο της.
Άνοιξε την πόρτα, μπήκε μέσα και αγκάλιασαν η μία την άλλη.
Αγ-έφτασε επιτέλους η μέρα..
Α-δεν μπορώ να το πιστέψω..αλήθεια..
Αγ-πάμε;
Η Άννα της έγνεψε καταφατικά ενώ ύστερα της απάντησε.
Α-έχουμε φύγει ήδη..
Γέλασαν και ξεκίνησαν με προορισμό το νοσοκομείο. Πιο συγκεκριμένα βέβαια τον 4ο όροφο και τον θάλαμο εντατικής φροντίδας των νεογνών.
Ήταν φυσικα εκεί η Ρένια να τις υποδεχθεί.
Η μικρούλα της πια είχε το μέγεθος ενός μωρού που γεννιέται κανονικά στους εννιά μήνες μίας κύησης. Πάλεψε όμως πολύ και εν τέλη τα κατάφερε.
Ήταν πια υγιέστατη.
Ρ-την διαδικασία την ξέρετε.
Α-πίστευα όμως πως θα μπορούσα να την αγκαλιάσω..
Ρ-φυσικά και μπορείς..θα σου δείξω και όσα χρειάζεται να ξέρεις..δεν έχει άλλες απαγορεύσεις..έλα μαζί μου..
Η Άννα είχε χαρεί όσο ποτέ άλλοτε.
Ένιωθε πως πήρε ξανά ζωή.
Γελούσε, χαμογελούσε.
Αισθανόταν πως ανακάλυπτε ξανά τον κόσμο.
Κατευθύνθηκε προς το γυάλινο κρεβάτι της μικρούλας της η οποία κοιμόταν όμως η Άννα άρχισε να την χαϊδεύει και να της μιλάει.
Α-καρδούλα μου..μαργαριταρένια μου..τελείωσε..τελείωσε μωρό μου..τα κατάφερες..σήμερα θα φύγουμε από εδώ..θα πάμε το ταξίδι μας..εδώ είμαι μωρό μου..μαζί σου..και..δεν θα σε αφήσω..ποτέ ξανά..στο υπόσχομαι..
Η μικρή μετά από λίγο ξύπνησε.
Της έδειξαν πως να την κάνει μπάνιο ενώ μετά από λίγο η Άννα πήρε τα ρουχαλάκια που είχε αγοράσει η Αγγελική πριν από κάποιες μέρες ώστε να τα φορέσει η μονάκριβη της κατά την έξοδο τους από το νοσοκομείο.
Α-είσαι πανέμορφη καρδούλα μου..το ξέρεις..;..αγάπη μου εσύ..
Την κράτησε στην αγκαλιά της.
Η μικρούλα ήδη κοιμόταν ενώ εκείνη την στιγμή τις πλησίασε η Αγγελική που αρκετή ώρα τώρα παρακολουθούσε από μακριά.
Αγ-μεγάλωσε πολύ..
Α-ναι..
Χαμογέλασαν καθώς κοιτούσαν η μία την άλλη.
Αγ-είστε έτοιμες να φύγουμε..;
Η Άννα της έγνεψε καταφατικά ενώ της απάντησε αμέσως.
Α-ναι..είμαστε..
Δεν μπορούσε να σταματήσει να χαζεύει το μικρό της πλασματάκι κάτι που ήταν απολύτως λογικό. Υπέγραψε η Άννα τα απαραίτητα χαρτιά πριν φύγουν.
Κρατούσε το όνομα της μικρής μυστικό.
Δεν το ήξερε κανένας.
Ούτε η Αγγελική.
Α-μπορείς να την κρατήσεις λίγο..;
Αγ-φυσικά..
Της την έδωσε με προσοχή ενώ ευτυχώς η μικρή κοιμόταν και πήρε το στιλό στο χέρι της να συμπληρώσει τα στοιχεία της μικρής.
Ήταν τα μοναδικά που είχαν μείνει.
Επίθετο:Μαρκέτου Όνομα:..
Η Άννα κοίταξε ξανά την κορούλα της στην αγκαλιά της Αγγελικής και χαμογέλασε.
Γύρισε μετά ξανά στο χαρτί και συμπλήρωσε το κενό που είχε μείνει. Έκλεισε το στιλό.
Α-πάμε;
Αγ-πάμε..
Το πήγαν εκεί που το χρειαζόντουσαν,
στην γραμματεία του ορόφου και ύστερα τους έδωσαν το εξιτήριο.
Α-ευχαριστούμε πολύ..
Μετά τα απαραίτητα η Άννα πήρε την κορούλα της στην αγκαλιά της ενώ πριν φύγουν από τον όροφο τις πρόλαβε τρέχοντας ο Ανδρέας.
Αν-ευτυχώς σας πρόλαβα.
Αγ-φαντάζομαι πως ναι..έγινε κάτι σχετικά με την Άννα..;
Αν-όχι..όχι..ήρθα για να της δώσω κάτι.
Α-δεν μπορείς να μου το δώσεις μετά..;
Αν-όχι..γιατί θέλω να έρθετε μαζί μου.
Εσύ και η μικρή.
Τότε κοιτάχτηκαν οι δυο τους και τον κοίταξαν ξανά.
Α-γιατί..;
Αν-αυτό είναι για σένα..
Η Άννα δεν είχε χέρια για να πιάσει το χαρτί και το έκανε η Αγγελική όπως και το άνοιξε.
Αγ-Αίγινα..;
Αν-θυμάμαι που είχες πει στην Αγγελική ότι θα ήθελες να πάτε το πρώτο σας ταξίδι με την μικρούλα και είπα να το κανονίσω..αν δεν σε πειράζει..
Τα μάτια του συναντήθηκαν αν και στιγμιαία και ύστερα χάιδεψε την κορούλα της που κοιμόταν στην αγκαλιά της.
Α-όχι..φυσικά και δεν με πειράζει..
Αν-ωραία..τώρα που κοιμήθηκε..πάμε;
Α-τώρα..;
Αγ-το check in λέει είναι σε τρεις ώρες..Άννα μου..είσαι σίγουρη..;
Αν-αν σκέφτεσαι τι θα γίνει σχετικά με τα πράγματα της μικρής..έχω κανονίσει στο ξενοδοχείο να υπάρχουν τα πάντα και έχω φορτώσει τα απαραίτητα και στο αυτοκίνητο.
Η Αγγελική την κοίταξε ξανά καθώς έβλεπε πως ήταν διστακτική κάτι που ήταν απολύτως λογικό.
Αγ-είσαι σίγουρη;..
Α-Αγγελική..ναι..δεν μπορώ να γυρίσω σπίτι..όχι τώρα..
Αγ-εντάξει αγάπη μου..όπως εσύ νιώθεις καλύτερα..
Α-σε ευχαριστώ.., είπε και της χαμογέλασε κοιτάζοντας την με ευγνωμοσύνη.
Αν-πάμε πριγκιπέσσα μου..;
Α-πάμε..
Του απάντησε καθώς κοίταξε ξανά την μικρούλα της και την φίλησε απαλά στο μέτωπο της.
Η Αγγελική έδωσε στον Ανδρέα τα πράγματα και κατευθύνθηκαν προς το δικό του το αυτοκίνητο.
Φόρτωσε τα πράγματα πίσω ενώ άνοιξε τις πίσω πόρτες και είδε η Άννα το βρεφικό κάθισμα.
Α-Σε ευχαριστώ..έστω και τώρα..σε ευχαριστώ..
Αν-Μακάρι να μπορούσα να βοηθήσω περισσότερο..
Α-το κάνεις τώρα..σε ευχαριστώ..
Έβαλε την μικρή στο καθισματάκι με προσοχή ώστε να μην ξυπνήσει ενώ όταν έκλεισε με προσοχή την πόρτα και πήγε να καθίσει από την άλλη πλευρά την σταμάτησε ο Ανδρέας.
Αν-σου λείπει..;
Εξέπνευσε βαθιά ενώ πάλευε μέσα της για να μην λυγίσει.
Α-πολύ..πάρα πολύ..αλλά ξέρω..πως δεν θα γυρίσει..
Αν-Άννα μου..σας αγαπάει πολύ..
Α-μην το κάνεις αυτό..σε παρακαλώ..
Την άφησε και μπήκε από την άλλη πόρτα του αυτοκινήτου.
Σκούπισε τα δάκρυα της ενώ ο Ανδρέας κάθισε στην θέση του οδηγού.
Την έβλεπε από τον καθρέφτη.
Τα μάτια της είχαν εδώ και καιρό χάσει την λάμψη τους. Ήταν μελαγχολικά.
Είχε αφοσιωθεί στην μικρούλα της και την χάιδευε συνέχεια.
Εκείνος οδηγούσε πολύ ήπια.
Κάποια στιγμή η μικρή ξύπνησε και άρχισε να κλαίει.
Η Άννα του ζήτησε να σταματήσουν και εκείνος ανταποκρίθηκε στην επιθυμία της.
Την πήρε στην αγκαλιά της ενώ του ζήτησε να μην κοιτάει για λίγο καθώς έβγαλε την μπλούζα της και κατέβασε την τιράντα από το σουτιέν της ώστε να μπορέσει να την θηλάσει.
Την ώρα που η μικρούλα έπινε το γάλα της η Άννα της εξηγούσε όλα όσα θα γινόταν.
Α-τώρα καρδούλα μου..θα πάμε το ταξίδι που σου υποσχέθηκα..θα περάσουμε πολύ όμορφα ψυχούλα μου..
Γύρισαν τα ματάκια της και κοίταζαν την μανούλα της με τόση αγάπη και η Άννα δεν μπορούσε να σταματήσει να χαμογελάει καθώς την χάιδευε.
Α-εδώ είμαι..εδώ είμαι μαργαριταρένια μου..δεν θα φύγω ποτέ ξανά..μην ανησυχείς..δεν θα σε αφήσω ποτέ..εδώ είναι η μαμά καρδούλα μου..εδώ είμαι..
Την φιλούσε στοργικά στο χεράκι της.
Ενώ την χάιδευε και στο κεφαλάκι της.
Ο Ανδρέας τις περίμενε να τελειώσουν,
έτσι και αλλιώς δεν βιαζόταν.
Είχαν άπλετο χρόνο μπροστά τους.
Ανδρέας: Θα σου στείλω που ακριβώς να τις βρεις αλλά καλύτερα να τους δώσεις λίγο χρόνο. Η Άννα είναι πολύ μπερδεμένη.
Δημήτρης: Θα περιμένω να μου στείλεις μήνυμα. Θέλω μόνο να την δω και να της ζητήσω συγνώμη.
Ανδρέας: Δημήτρη σε χρειάζονται.
Τώρα που τελείωσαν όλα μπορείτε να είστε ξανά μαζί.
Δημήτρης: Περιμένω να μου στείλεις την διεύθυνση.
Ανδρέας: εντάξει, θα στην στείλω πιο μετά.
Ο Δημήτρης φοβόταν την αντίδραση της.
Θα είχε δίκιο σε οτιδήποτε και να του έλεγε.
Ήθελε τόσο πολύ να κερδίσει ξανά την ζωή του πίσω και να στέκεται δίπλα στην γυναίκα του και στην κόρη τους αλλά παράλληλα ήξερε πως δεν είχε αυτό το δικαίωμα.
Αφού η μικρή έφαγε, την βοήθησε η Άννα να ρευτεί και είπε στον Ανδρέα πως μπορούσαν να φύγουν.
Αν-δεν θέλεις να την κοιμήσεις πρώτα και μετά να ξεκινήσουμε..;
Α-δεν πειράζει..
Αν-μπορώ να περιμένω Άννα..
Α-ας ξεκινήσουμε καλύτερα..,
του είπε χαμογελώντας ενώ της έκλεισε την πόρτα του αυτοκινήτου.
Η Άννα άφησε ελάχιστα την μικρή στο καθισματάκι του αυτοκινήτου έβαλε την μπλούζα της,
και άρχισε να την νανουρίζει χαϊδεύοντας την.
Α-πόσα άστρα..είναι στον ουρανό..μαργαριταρένια..μου..και..λάμπουν..
ένα..ένα..και..λάμπουν..ένα..ένα..
Ο Ανδρέας την κοιτούσε από τους καθρέφτες. Χαμογελούσε δειλά, λίγο.
Δεν ήθελε να τον καταλάβει.
Ένιωθε πολύ άσχημα.
Στερήθηκαν ο ένας τον άλλον για πολύ καιρό.
Ήξερε πως ο Δημήτρης δεν θα συγχωρούσε ποτέ τον εαυτό του.
Ειδικά αν έβλεπε αυτή την εικόνα.
Την γυναίκα του να νανουρίζει την κόρη τους.
Η μικρή μετά από λίγο κοιμήθηκε και κρατούσε το δάχτυλο της μανούλας της με το χεράκι της.
Η Άννα χαμογέλασε.
Δεν σταμάτησε να χαϊδεύει το μικροσκοπικό της χεράκι ούτε στιγμή.
Ηρεμούσε η ψυχή της έτσι.
Καθώς την κοιτούσε αισθανόταν πιο ελαφριά. Ευτυχισμένη. Όσο μπορούσε αλλά δεν ήθελε αυτή την εικόνα να την χάσει δευτερόλεπτο για αυτό και δεν έκλεινε τα μάτια της.
Την χάζευε συνεχώς.
Μετά από λίγη ώρα έφτασαν στο πλοίο ώστε να περάσουν απέναντι.
-Αν θέλετε μπορείτε να βγείτε από το αυτοκίνητο.
Αν-θα βγούμε, ευχαριστούμε.
Α-Ανδρέα περίμενε..σταμάτα να βγούμε πρώτα εμείς και μετά βάλε το αυτοκίνητο..
Αν-ναι..έχεις δίκιο..περίμενε να σε βοηθήσω..
Έβγαλαν με προσοχή την μικρή με το καθισματάκι του αυτοκινήτου η οποία συνέχισε να κοιμάται.
Α-θα σε δω μέσα..
Αν-το τηλέφωνο σου..;
Α-δεν το έχω μαζί μου..δεν μου χρειάζεται..θα μας βρεις..θα καθόμαστε μέσα..μην ανησυχείς..
Της έγνεψε καταφατικά ενώ η Άννα έφυγε όσο πιο γρήγορα μπορούσε με την μικρή μέσα.
Ο Ανδρέας πήρε τα πράγματα ενώ τηλεφώνησε στον Δημήτρη και φυσικά το σήκωσε αμέσως.
Δ-Πως είναι η Άννα..;
Αν-Καλά..και η κόρη σας επίσης..είπα να σου μιλήσω χωρίς να με ακούει..
Δ-Μπορείς να τις προσέχεις..;..μόνο αυτό θέλω..τίποτα άλλο..
Αν-Δημήτρη..θα σου στείλω μήνυμα για το που είναι..έλα να τις βρεις..η Άννα..δεν μπορεί μακριά σου ρε φίλε..είναι χάλια..
Δ-δεν θέλω να της χαλάσω την ζωή..
Αν-Τι λες..;..Η Άννα σε λατρεύει..έχετε πονέσει πολύ και οι δυο..σας αξίζει να είστε ευτυχισμένοι..ειδικά τώρα..που τελείωσε όλο αυτό..
Δ-Δεν νομίζω να με συγχωρέσει..και θα έχει δίκιο..δεν θέλω να της προκαλέσω κιάλλο πόνο..
Αν-τι να σου πω..;..όπως θέλεις..εγώ πάντως θα σου στείλω και το ξενοδοχείο και το δωμάτιο που θα μένουν..εσύ αποφασίζεις..
Δ-να τις προσέχεις..
Αν-μην ανησυχείς..
Έκλεισαν το τηλέφωνο και ο Ανδρέας εν τέλη τις βρήκε. Η μικρή είχε ξυπνήσει και η Άννα την κρατούσε στην αγκαλιά της.
Α-αγάπη μου..είσαι τόσο όμορφη..το ξέρεις..;..μωρό μου..είσαι πανέμορφη..τι ματάκια είναι αυτά..έχεις τα μάτια του μπαμπά..;..ναι..;
Κάθισε δίπλα της ο Ανδρέας και η Άννα χαμογέλασε.
Α-ήρθε ο θείος..;..ήρθε ο θείος Ανδρέας καρδούλα μου..
Την γύρισε προς το μέρος του ώστε να τον βλέπει.
Α-να τος.., είπε και χαμογέλασε.
Αν-γεια σου μικρούλα..είσαι πολύ όμορφη..το ξέρεις..;..σαν την μαμά σου..είσαι πανέμορφη..
Α-και στον μπαμπά μας μοιάζουμε..ναι ζουζούνα μου..;
Ήταν τόσο ήρεμη καθώς την κρατούσε στην αγκαλιά της που όταν ανέφερε τόσο φυσικά τον Δημήτρη, ο Ανδρέας ένιωσε πολύ άσχημα.
Τι να της έλεγε; Θα μπορούσε να είναι μαζί τους εκείνη την στιγμή. Να ήταν οικογένεια.
Αν-του μοιάζει..πολύ..
Η μικρή άρχισε να κλαίει ενώ η Άννα προσπαθούσε να την ηρεμήσει.
Την κουνούσε ελαφρώς και την χάιδευε.
Α-σουυυσσσς..εδώ είναι η μαμά μωρό μου..εδώ είναι η μαμά..σουυυσσσς..
Την φιλούσε απαλά στο κεφαλάκι της και πήρε τα απαραίτητα ώστε να αρχίζει να την θηλάζει.
Ήταν τόσο υπομονετική.
Η μικρή ήταν αρκετά ανήσυχη και μόλις είχαν ξεκινήσει εδώ και λίγη ώρα να κατευθύνονται προς την Αίγινα.
Όταν ξεκίνησε να πίνει το γάλα της μετά από λίγο ηρέμησε.
Α-εδώ είμαι μωρό μου..δεν θα σε αφήσω..μην φοβάσαι..
Την χάιδευε συνέχεια και την χάζευε.
Ο Ανδρέας καθόταν και τις κοιτούσε.
Για την Άννα όταν έκλαιγε η μικρούλα της δεν υπήρχε κανενας άλλος στον χώρο,
μόνο οι δυο τους.
Το μοναδικό πράγμα που την απασχολούσε ήταν το πως να την βοηθήσει ώστε να ηρεμήσει.
Αν-σε λίγο λογικά θα φτάσουμε στην Αίγινα..
Α-ωραία..
-Σε λίγο κατευθυνόμαστε προς το λιμάνι της Αίγινας.
Δεν αντάλλαξαν και πολλές κουβέντες.
Σχεδόν τίποτα.
Κατευθύνθηκαν απλά προς το ξενοδοχείο και συγκεκριμένα τις βοήθησε και για το δωμάτιο.
Η Άννα τον ευχαρίστησε για όλα ενώ αφού η μικρή κοιμόταν κατάφερε και εκείνη να κλείσει για λίγο τα μάτια της.
Ανδρέας: Hotel Aegina
Πρώτος όροφος Δωμάτιο 105.