UYARI: KİTABA YENİ BAŞLAYAN KİŞİLER İÇİN SÖYLÜYORUM. İLK KİTABIM OLDUĞU İÇİN MANTIK HATALARI VE YAZIM YANLIŞLARI VARDIR. BU HATALAR YÜZÜNDEN LÜTFEN KIRICI YORUMLAR YAPMAYIN. BAZI YERLERİ SIRF SİZİN YORUMLARINIZ GİTMESİN DİYE DÜZELTEMİYORUM. AYRICA İLERKİ BÖLÜMLERDE BU YAZIM HATALARI DÜZELİYOR. TEKRARDAN SÖYLÜYORUM LÜTFEN KIRICI YORUMLAR YAPACAKSANIZ HİÇ BAŞLAMAYIN.
Medya:Bartu Güçlü
BÖLÜM 1 : DNA
Şaçlarımda gezinen elleri hissediyordum ama gözümü açamıyordum yorgunluktan. "Dedim o kadar, sabaha kadar uyumadın ki." Diye sitem etti abim. Yüzümü öpmeye başlayınca, diğer tarafa döndüm ve uyumaya devam ettim. Abim gülerek "Hadi güzelim, kalk artık." Dedi. "Abi nolur biraz daha uyuyayım." Diye yalvarmaya başladım.
Sonunda sesler kesilince abimin yataktan kalktığını hissettim. Kafamı yastığa gömüp tekrar uyumaya devam ettiğimde birden havalanınca ufak bir çığlık attım, abim gülüp odanın içinde ki banyoya doğru yürümeye başladı, yüzüm birden soğuk suya değdiğinde sıçradım yerimden abim gülüp,
"Hadi sen üstünü değiştir ben de kahvaltı hazırlıyım." Dedi.
Kafamı onaylar şekilde aşağı yukarı doğru salladım, o da yanağımı öpüp çıktı.
Şu anda abimin evindeydim.
Dün gece onda kalmış, sabaha kadar film izlemiştik.
Elimi yüzümü yıkayıp banyodan çıktım ve giyinme odasına doğru yürüdüm. Çoğu zaman abimle kaldığım için benim de burda odam vardı.
Giyinip aşağı doğru inmeye başladım. Mutfağa geldiğimde abimi gördüm, sofrayı hazırlamıştı ve oturmuş beni bekliyordu. Hemen yanındaki sandalyeyi çekip oturdum. Kahvaltıya başladıktan birkaç dakika sonra abimin telefonu çaldı, baktığımda babamın olduğunu gördüm.
Abim boğazını temizleyip konuşmaya başladı.
"Efendim? "
"....."
"Tamam."
Abim telefonu kapatınca konuşmaya başladım "N'oldu abi? Ne dedi?" Diye sordum.
"Bizimle konuşacakmış." Dediğinde başımı olumlu şekilde sallayıp kahvaltıma devam ettim.
****
Şu anda salonda oturuyorduk. Geldiğimizden beri abim çok gergindi, aslında salondaki ben hariç herkes gergindi.
"Bugün beni hastaneden aradılar. On yedi yıl önce yani Deniz'in doğduğu zaman bebekler karıştırılmış. İki bebeğinde adı Arın mış, isim benzerliği yüzünden hemşire bebekleri karıştırmış." Dediğinde kafamdan aşağı kaynar sular dökülmüştü sanki.
İnanmak istemiyordum bu saçmalığa. Abime döndüğümde yere bakıyordu, sanki hiçbir şey olmamış gibi, ne yani o biliyormuydu? Benden bunu saklamışmıydı? Gözümden artık yaşlar akıyordu ve babam konuşmaya devam etti.
"Bugün hastaneye çağırdılar bir saat sonra oraya gidicez." Dedi.
Niye bu kadar kolay anlatıyordu? Niye hiçbir şey olmamış gibi davranıyorlardı? Bu kadar mı umursamıyorlardı beni? Ben bunları düşünürken anne ve babam yukarı hazırlanmaya çıkmışlardı.
Abime döndüğümde hâlâ duvara doğru bakıyordu "Abi?" Dedim sorarcasına. "Niye bir şey demiyorsun?" Diye sordum ve devam ettim. "Neden bir şey olmamış gibi davranıyorsunuz?" Dedim. Ardından bağırarak, "Abi sen biliyor muydun?" Diye sordum.
Abim bana döndü ve konuşmaya başladı. "Abim, güzelim..."
"Biliyordun," dedim ve devam ettim. "Biliyordun ve bana söylemedin." artık ağlıyordum gözümden yaşlar bir bir akıyordu. Dayanamayıp odama doğru koştum, oda'ya girdiğimde hızla kapıyı kitleyip yere oturdum.
Neden ya, neden ben?
Orda yarım saat hiç kıpırdamadan oturdum en sonunda babam bağırmaya başladı "Deniz, hadi in aşağıya hastaneye gitmemiz lazım. " Dedi cidden de hiç önemsemiyorlardı beni. Onlar beni umursamıyorlarsa ben'de onları umursamıycaktım, ayağa kalkıp kıyafet odasına gittim.
Giyindikten sonra yavaş yavaş merdivenden aşağı doğru inmeye başladım, sonuncu basamağa geldiğimde abimi gördüm bana bakıyordu ama ben onu hiç takmadan dış kapıya doğru yürümeye başladım kapıyı açıp çıktım ve onların gelmesini bekledim. Sonunda geldiklerinde babam ve annem, babamın arabasına binip hastaneye doğru yola çıkmışlardı.
Abim yanıma gelip konuşmaya başladı, "Güzelim nolur yapma, ilk başta duyduğumda inanmadım ihtimal vermedim bu saçmalığa ve hep bu saçmalıktan kaçtım nolur uzaklaşma benden nolur, yalvarırım sana." Dedi ve ellerimi tuttu yalvaran gözlerle bana bakıyordu dayanamayıp ben de ağlamaya başladım, beni kendine çekip sarıldı ve konuşmaya başladı.
"Sonuç ne olursa olsun sen hep benim kardeşim kalıcaksın ben de senin abin. Kan bağı benim umrumda bile değil seni asla bırakmam tamam mı?" Dedi kafamı onaylar şekilde salladım ve abim konuşmaya devam etti "Artık yeter bu kadar duygusallık her yeri sümük yaptın, sümüklü böcek." Dedi ve tüm bedenime sinir dalgası vurdu, konuşmaya başladım, "Sensin be sümüklü böcek, benim gibi bir güzelliğe nasıl sümüklü böcek dersin!?" Dediğimde abim gülmeye başladı ve beni kolunun altına alıp arabasına doğru yürümeye başladı.
***
Hastaneye gelmiştik annem ve babam bizden önce geldiği için direkt odaya çıkmışlardı, abim babamı arayıp oda numarasını öğrendi ve asansöre binip beklemeye başladık asansör durunca indik ve odaya doğru yürümeye başladık. Odanın önünde durduğumuzda abim beni kendine çekip elini belime koydu ve kapıyı açtı.
Oda'ya girdiğimiz de annem ve babam koltuklara oturmuş bekliyorlardı. Karşı tarafa baktığımda dört kişi vardı abim beni anne ve babamın oturduğu koltuklara doğru yürttü ve oturduk. Karşıya baktığımda kadın gözleri dolu bir şekilde bana bakıyordu, ben ona baktığımda glümsedi. Gözlerimi yanındaki adama çevirdiğimde bana özlemle bakıyordu, kafamı iki yana hızla sallayıp önüme döndüm o sırada doktor konuşmaya başladı.
"Burada olmamızın sebebini zaten biliyorsunuz. " Dedi. "On yedi yıl önce bebeklerin karıştını fark ettik ve sizleri çağırdık. Şimdi izniniz olursa DNA testi yapalım." Dedi, karşıdaki adam konuşmaya başladı.
"Tabii ki yapıcaz. Ama şunu bilin ki sonuç pozitif çıkarsa sizi dava edicem." Dedi.
Adam haklı dağılın.
Doktor kafasını salladı ve hemşireyi çağırıp konuşmaya başladı "Önce kan almaya babaları alalım sonra ise kızları." Dediğinde, karşıdaki adam ve babam kafalarını sallayıp kalktılar. Sedyeye, önce babam oturdu. Ondan kan alınınca ise diğer adam oturdu ve kan verdi.
Şimdi sıra bizdeydi önce karıştırıldığım kız kan vermek için sedyeye oturdu. Babam kıza yaklaşıp elini tuttu ve gülümsedi. İşte o an benim için durmuş gibiydi gözlerim doluyor ellerim ve dizlerim titriyordu. Abim elimi tutup saçımı okşadı, bakışlarımı onlardan çekip gözlerimi sildim çaktırmadan ama oturan çocuk bunu görmüştü ve galiba bunu gören tek kişi değildi.
Kan verme sırası gelince oturdum ve beklemeye başladım elimde sıcaklık hissedince sol tarafıma döndüm, elimi tutan kişi o adamdı ben şaşırmış bir şekilde ona bakarken o bana gülümseyerek bakıyordu gözlerimi odada gezdirince kadının bize gözü yaşlı bir şekilde gülümsediğini gördüm, bu sefer de abime döndüğümde bana gülümsüyordu.
Ve en son anne ve babama baktığımda o kızla gülümseyerek konuştuklarını gördüm, bu sefer üzülmedim aksine sinirlendim. On yedi yıldır bana niye böyle sevgi göstermediler? Niye beni sevmediler? Niye insan kendi kızını sevmez ki? Hemşire kanı aldıktan sonra geri eski yerlerimize oturduk ve doktor konuşmaya başladı.
"Sonuçlar iki saate çıkmış olur." Diyip çıktı, abime dönüp "Abi aşağıya inelim mi?" Dedimde abim hemen kafasını salladı ve ayağa kalktığında ben de kalktım ve kapıya doğru yürümeye başladık.
Aşağıya indiğimizde banka oturduk ve ben kafamı abimin omzuna koydum. O da elini belime attı ve başımı öptü.
"Abi sonuçlar pozitif çıkarsa nolacak?"
"Bir şey değişmeyecek benim için, sen hep benim kardeşim olarak kalıcaksın, hep benim sümüklü böceğim olucaksın."
"Sen de hep abim olarak kalıcaksın."
***
Şonuçlar için odaya geri çıkmıştık ve şu anda doktorun kağıdı açmasını bekliyorduk. Kendini Acun sanıyordu heralde çünkü hâlâ açmamıştı.
"Açsanız mı artık ağaç olduk burda." Bu adam hep haklı konuşuyordu.
Doktor sonunda kağıdı açıp okumaya başladı.
"Arın Deniz %99,99 Azat Karanlığın kızıdır. "
____________________
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfen.
*15.11.2023*
🖤