ณ สนามบินสุวรรณภูมิ
"ต้องไปจริงๆหรอพายุ" คิตตี้ยังคงจับมือและถามฉันซ้ำๆอยู่อย่างนี้ตั้งแต่ถึงสนามบิน
"นั่นสิ เธอแค่ย้ายโรงเรียนไปอยู่ต่างจังหวัดก่อนก็ได้นิ ไม่เห็นต้องไปไกลขนาดนี้เลย" ฟิล์มพูดต่อ
"ฉันเข้าใจความรู้สึกเธอนะ แต่ต่างจังหวัดกับต่างประเทศอะ มันต่างความรู้สึกนะเว้ยพายุ"สายฟ้าก็เป็นกะเขาไปอีกคน
"ฉันก็เข้าใจความรู้สึกของทุกคนเหมือนกัน แต่ฉันทนอยู่ไม่ได้จริงๆ ฉันไปอะไรๆอาจจะดีขึ้นก็ได้นะ" ฉันพูด
"มันไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก แล้วมันก็จะไม่เหมือนเดิมด้วย"เท็นพูดต่อ
"ขอบคุณทุกคนมากนะที่อยู่กับฉันมาตลอด พวกนายด้วยนะฟิล์ม เหตุการณ์ที่ผ่านๆมาพิสูจน์อะไรให้ฉันเห็นหลายๆอย่าง ฉันดีใจนะที่จะได้พวกนายมาเป็นเพื่อนอีก" ฉันพูด
"เห้ยย ไม่ต้องมาทำซึ้ง ภาพแสบๆของเธอฉันยังจำได้ดี ไม่ได้มาดีใจที่จะได้พวกฉันเป็นเพื่อน" ซีพูดขึ้นก่อนจะตามด้วยเอ็ดดี้
"เพราะพวกเราเป็นเพื่อนเธอไปนานแล้ว" เอ็ดดี้ยิ้ม
"เธอจะกลับมาเรียนกับพวกเราใช่มั้ย"คิตตี้หันมางอแงกับฉันอีกครั้ง
"ฉันขอคิดดูก่อนนะคิตตี้"
"มีเวลาอีกสองเดือนกว่าจะเปิดเทอมให้เธอคิด คิดดีๆนะ พวกเราจะคิดถึงเธอ เดี๋ยวไม่มีคนเลี้ยงพิซซ่า"จาคอปพูดติดตลกกับฉัน
"โอเคๆ ฉันไปนะ"ฉันกำลังจะเดินเข้าเช็คอินแต่คนที่ยืนนิ่งอยู่นานที่ฉันคิดว่าเขาคงจะโกรธฉันจนไม่เป็นอันพูดอะไรกับฉันได้เรียกฉันขึ้นมา
"พายุ"ฮัตโตริเรียกฉัน
ฉันหันไปเห็นหน้าที่อ้อนวอนของเขาแล้วใจหายแวบราวกับกำลังจะเสียอะไรไป ฉันคิดว่าเขาก็คงรู้สึกเช่นกัน ฉันจึงเดินเข้าไปสวมกอดเขาเพื่อลา
"ฉันจะคิดถึงนายให้มากๆนะฮัต ขอบคุณที่อยู่ข้างฉันตลอด ไม่ว่าฉันจะเจออะไร ฉันหันมาก็จะเจอนายเสมอ" ฉันพูดกับฮัตโตริที่ในใจฉันก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าฉันรู้สึกผิดต่อเขาที่ไม่อาจรับรักของเขาได้
"ฉันคงจะคิดถึงเธอมากเหมือนกัน ติดต่อกลับมาบ้างนะ" ฮัตโตริพูด
ฉันถอนกอดเขาก่อนจะตอบ "อืม"
"ฉันจะรอนะ"
ฉันเข้าเช็คอินเป็นที่เรียบร้อย อีกสองชั่วโมงถึงบิน ลาก่อนเมืองไทยที่รัก ลาก่อนเพื่อนรัก ลาก่อน..ที่รัก
ฉันมาถึงสเปนในไม่กี่ชั่วโมงต่อมา มีคนของแม่มารับที่สนามบินแล้วพามาส่งถึงที่บ้าน คงเป็นที่ฉันจะต้องอยู่ที่นี่ล่ะนะ
ฉันขอไม่ให้พ่อแม่ตามมาด้วย ด้วยเหตุผลที่อยากอยู่ด้วยตัวเองให้ได้ และขอให้ท่านไม่ต้องกังวลใดๆ ฉันไม่ขอคนใช้หรือผู้ช่วยใดๆทั้งสิ้น เป็นคำขาดที่ฉันขอร้อง และท่านก็ยอมแต่โดยดีและยังบอกอีกว่า ฉันโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว
ฉันไม่ได้ติดต่อใครเลยตั้งแต่มาถึง ปิดการติดต่อทุกชนิด ทั้งโทรศัพท์และโซเชียลต่างๆ คล้ายว่ามันจะช่วยฉันให้สงบจิตใจลงได้บ้างแต่เปล่าเลย
เพราะตอนนี้ฉันยังคงนอนอยู่บนเตียงเปิดโทรศัพท์ดูรูปถ่ายของฉันกับคาซ ตั้งแต่เราไปสวนสนุก ไปทะเล ไปโรงเรียน และอีกหลายๆที่ที่เราไปหลังจากคบกัน และภาพเหล่านั้นยังคงทำให้ฉันร้องไห้
"ฮือออ ทำไม ไหนนายบอกว่าชอบฉันไง ทำไมนายปล่อยฉันง่ายๆแบบนี้ล่ะคาซ ฮึก.. ฮือ"
หลายครั้งที่ฉันพยายามทำใจจะลบมันไปแต่ทำไม่ลงซักที
นี่ก็ผ่านไปเกือบสามเดือนแล้วนะ เปิดเทอมมาได้ซักพักละ ฉันยังทำใจลืมคาซไม่ได้สักที แต่กลับเจ็บยิ่งกว่าเดิมทุกครั้งที่คิดถึงเขา
ได้แต่คิด..
เขาจะคิดถึงฉันมั้ย เมื่อไม่มีฉัน
เขาจะมีความสุขมั้ย เมื่อไม่มีฉัน
เขาจะอยู่ได้มั้ย เมื่อขาดฉัน
เป็นคำถามโง่ๆที่คำตอบมันชัดเจนอยู่แล้วตั้งก่อนที่ฉันจะมาที่นี่ ฉันต้องเปลี่ยนตัวเองซักที
ฉันมีเพื่อนใหม่ที่นี่ละนะ หนุ่มหล่อสไตล์สเปนแต่เป็นลูกครึ่งไทยข้างบ้าน รู้สึกแม่จะหาบ้านไว้ได้เหมาะจังนะ สงสัยจะกลัวลูกสาวเหงา
"ว่าไงซีล" ฉันทักเพื่อนใหม่ที่ตอนนี้ก็ไม่ใหม่แล้วล่ะ เรารู้จักกันมาได้เกือบเดือนละ
"ไฮ สตรอม กินไรยังยูว" ซีลถามฉันขณะเราเดินไปตามถนนด้วยกัน
ซีลอายุมากกว่าฉัน2ปี เรียนที่เดียวกับฉันด้วย เราไม่ค่อยพูดสเปนเท่าไหร่ หนักไปทางภาษาอังกฤษ เพราะมหาวิทยาลัยสอนนานาชาติก็เป็นธรรมดาที่ใช้ภาษาอังกฤษ แต่ถ้าจำเป็นต้องใช้ ภาษาสเปนเราก็พูดได้อยู่แล้ว
"ไม่อะ ไม่หิว" ฉันตอบเนือยๆ
"ยูวผอมลงกว่าตอนมาอีกนะ กินไรมั่งสิ มีอะไรที่มันสะบึ้มพรึม มันน่าดูกว่าหุ่นกุ้งแห้งของยูวอีก" ซีลไม่พูดเปล่าแต่กลับส่ายหน้าอกไปมาชวนจินตนาการตาม
"จะให้ฉันกินลงได้ไง" ฉันพูดพร้อมหลบสายตาเขาที่ไม่ว่าใครก็ดูออก
"Hey! ไอไม่ได้พูดอะไรแทงใจยูวใช่มั้ยเนี่ย ไม่เอาน่า ร่าเริงไว้" เขาพูดก่อนจะเดินนำเข้าไปในร้านแฮมเบอร์เกอร์
ตึง ตึ่ง ตึง ตึ้ง ตึ๊ง..
เสียงอะไรแปลกๆ
"สตรอม ไลน์วิดีโอคอลของยูวนะไอคิดว่า มันมาจากกระเป๋ายูว" ซีลบอกฉันหลังจากที่เราหาที่นั่งได้
ใช่จริงด้วยแหะ..
โอ่ะโอ่.. ฮัตโตริ
"สวัสดี" ฉันรับแล้วทักทายผ่านหน้าจอดิจิตอลอย่างร่าเริง
"เห้ยยยย ยังไม่ตายเว้ยยย" สายฟ้าที่นั่งอยู่ตรงกลางหน้าจอเด่นหลา ที่ประกบข้างด้วยคิตตี้และจาคอป ยังมีหนุ่มๆจากมอนสเตอร์ด้านหลังอีก แล้ว.. เจ้าของเครื่องไปไหน
"ทักทายกันได้ดีจริงๆ - -" ฉันตอบ
"ไม่ติดต่อมาเลยนะแก เป็นไงบ้าง สบายดีมั้ย" คิตตี้พูดงอนๆใส่ฉัน
"อะ..อื้ม สบายดี"
"เห้ยยย ทำไมคำตอบเหมือนไม่โอเคเลยวะ ไม่โอเคก็กลับบ้านนะเพื่อนน บ้านที่นี่อะ" สายฟ้าพูดขึ้นมา
"ทำไมต้องเห้ยยยย ตลอดวะ ไม่โอเคไรล่ะ โอสุดๆเลยล่ะ" ฉันตอบก่อนจะถามต่อ"แล้วเจ้าของเครื่องไปไหนเนี่ย" ฉันถามหาฮัตโตริ
"งอนเธอ บอกไม่ติดต่อมาเลย"จาคอปตอบฉัน
"งั้นฝากบอกคิดถึงเขาด้วยนะ" ฉันพูด
"ได้ยินละนะ" เหมือนสายฟ้าจะหันไปคุยกับฮัตโตริที่อยู่หลังกล้อง แล้วฟิล์มที่อยู่ข้างหลังก็พูดขึ้น"เธอโอเคก็ดีแล้วล่ะ เพราะคนทางนี้ไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ ตั้งแต่เปิดเทอมยังไม่เห็นหัวเลย กินแต่เหล้า เมาทุกวัน"
"เห้ย!!!!! " แต่ว่าทุกคนกลับโห่ร้องขึ้นมาราวกลับไม่อยากให้ฟิล์มพูด ฉันจึงรู้ทันทีว่าเขาหมายถึงใครเลยได้แต่ตอบไปว่า "ก็แล้วแต่ซิ มาบอกฉันทำไม ไปบอกแฟนเขานู้น ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขาซักหน่อย" แต่ในใจฉันมันไม่ได้คิดตามที่พูดเลยแม้แต่นิดเดียว
กระวนกระวาย กังวล อยู่ไม่สุข นี่แหละที่ฉันกำลังรู้สึกจึงได้ตัดบทเพื่อนๆไปเพื่อวางสาย
"ไว้คุยกันใหม่ล่ะกัน ฉันไปเรียนแล้ว"
ตึด..
"นี่ๆๆ อย่าบอกนะว่า มานี่เพราะหนีใจตัวเองมาเนี่ย" ซีลที่นั่งดูการสนทนาของฉันก็พูดขึ้นหลังจากฉันวางสายไปไม่นาน
"ไม่มีหรอก" ฉันตอบส่งๆ
"ก็ดีละ จะได้จีบง่ายๆหน่อย"
"ไม่ตลกนะซีล"
"Just kidding ล้อเล่นเฉยๆน่ะ อย่าซีเรียส" ซีลบอกฉัน
จบแล้วก็คือจบ..พายุ
จากแล้วก็คือจาก..พายุ
เธอจะไปคิดถึงเขาทำไม เขาจะเป็นยังไงเธอจะสนใจทำไม เลิกสนใจเขาซักที.. คนที่ชื่อคาซน่ะ