'Oke, dit is dus het plan.' Ashton neemt plaats op de bank. 'De fans tweeten nu dus allemaal de hashtag AshBelongsToBritt en waarom geven we ze niet gewoon wat ze willen?' Luke en Lana kijken hem verward aan.
'Wat geven we ze?' vraagt Luke.
'De fans willen dat Britt en ik samen zijn, dus dan gaan we heel overdreven samen zijn. Het is echt super simpel, we gaan gewoon klef doen op straat en het probleem is weg, tenminste dat hopen we.'
'Nou, veel succes. Er staat niet normaal veel paparazzi voor de deur, dus pak jullie kans.' Ashton kijkt Luke verbaasd aan, maar staat toch op. Ik volg hem naar de deur. Hij pakt mijn hand en ik krijg spontaan een glimlach op mijn gezicht.
'Hier gaan we dan,' mompelt hij als we de lift uit stappen. Zodra we buiten zijn, worden we aangevallen door paparazzi.
'Ashton, klopt het dat je bent vreemdgegaan?'
'Britt, wat vind je ervan dat je vriend vreemdging met je beste vriendin?'
'Is Brishton nu voorbij?'
De vragen lijken van alle kanten te komen en ik probeer ze te negeren, al is dat wel moeilijk. Het liefst zou ik in hun gezicht schreeuwen dat het allemaal niet echt is en dat één foto niet betekent dat ze meteen iets hebben, maar ik moet me inhouden. Ashton pakt mijn hand steviger vast en trekt me mee door de mensenmassa.
Als we ergens zijn aangekomen waar het al iets minder druk is, laat hij mijn hand los en slaat zijn arm om mijn schouder heen. Hij druk zachtjes een kus op mijn wang.
'Ze gaan wel weg, geen zorgen,' fluistert hij in mijn oor. Kippenvel verspreidt zich over mijn lichaam en ik ga iets dichter bij Ashton lopen. Zijn grip verstevigd weer en hij trekt me mee naar een cafétje. We nemen plaats in een rustig hoekje, maar we zorgen er wel voor dat de paparazzi ons nog kan zien. We bestellen wat te drinken en het wordt nog geen minuut later gebracht, ze hebben Ashton vast herkend.
'Dat was heftig,' mompel ik.
'Ik weet het, maar je hebt het goed gedaan.' Alweer verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Ashton ziet het blijkbaar, want ook op zijn gezicht verschijnt een glimlach.
'Hoelang gaan ze nog door? Ik bedoel met dat ding over Lana en jou.'
'Ik weet het niet, ik denk iets van een week, maar het zou ook zomaar morgen al weer over kunnen zijn. Je weet het maar nooit, fans zijn raar.'
'Hé, niet mijn soort beledigen!' giechel ik. Ik was al bijna vergeten dat ik moest doen alsof ik fan was.
'Ik zeg niet dat jouw soort slecht is, ik zeg alleen maar dat ze raar zijn. Zonder onze fans zouden we nergens zijn, ik hou van ze hoor.'
'Dat is echt lief Ash, zie je wel dat je schattig bent,' grinnik ik.
'Ik ben niet schattig!' Hij gooit zijn handen in de lucht van frustratie.
'Ashton Fletcher Irwin, je bent echt wel schattig.'
'Ik ben niet schattig! En noem me alsjeblieft nooit meer bij mijn volledige naam, ik haat de naam Fletcher.'
'Hoezo? Het is schattig.' Nu kan Ashton zijn lach niet meer inhouden. God, zijn lach is echt schattig, maar dat zal ik maar niet zeggen.
'Zullen we maar weer gaan? De meeste paparazzi is al weg,' zegt Ashton als hij nog een laatste slok neemt van zijn cola. Ik knik en sta op. Samen lopen we naar de uitgang, waar de overgebleven paparazzi ons opwacht. Ik word meteen weer verblind door de flitsen en ik zoek Ashtons hand. Zodra ik die gevonden heb, banen we ons samen weer een weg door de mensen. Als we net het hotel in zijn, maar nog wel in het zicht van de paparazzi, zoent Ashton me uitgebreid.
'Ik hou van je Britt,' fluistert hij. 'Ook al is dit nu voor de paparazzi, ik hou echt van je.' Ik voel mijn hart smelten. Ik denk niet dat ik ooit zo verliefd ben geweest.
'Ik hou ook van jou Ash,' antwoord ik.
~
'Britt? Wakker worden. Het is al een uur.' Ik open langzaam mijn ogen en zie Ashton voor me zitten. Ik wil me weer omdraaien, maar Ashton houdt me tegen.
'Ik heb goed nieuws. Als je het wilt horen moet je eerst uit bed komen,' grijnst hij. Ik zucht, maar sla de dekens toch van me af.
'Wat is er?' Vraag ik als ik naast het bed sta.
'Alle fans hebben het over ons uitje van gister! Het lijkt erop dat ze het morgen al zijn vergeten.'
'Dat is mooi, maar moest ik daarvoor mijn bed uit komen?' zucht ik. Hij kijkt me beledigd aan.
'Ben je daar niet blij mee dan?'
'Tuurlijk, maar ik ben gewoon geen ochtendmens. Heb je eten voor me?'
'Ja, ik heb eten voor je,' lacht hij. Hij geeft me een zak met croissantjes.
'Dankje, heb je al gegeten?'
'Ik heb al wel ontbeten ja, maar aangezien het al een uur is, kan ik wel een lunch gebruiken.'
'Geweldig, laten we maar een plek vinden om het te eten. Ik stel voor dat we naar beneden gaan, maar ik moet me wel even omkleden.' Ashton knikt en vijf minuten later lopen we op de gang. Luke komt ook net de gang op en loopt naar de kamer van Calum en Michael. Hij ziet ons pas als hij aanklopt.
'Yo, wat gaan jullie doen? We waren eigenlijk van plan om even te chillen, Lana komt zo ook,' zegt hij.
'We hebben een ontbijtdate!' roept Ashton terwijl hij de zak croissantjes omhoog houdt alsof hij een superheld is. Hij rent zachtjes weg en ik loop grinnikend achter hem aan.
'Het heeft dus gewerkt gister?' vraag ik terwijl ik een croissantje in mijn mond prop.
'Ja, ze zaten allemaal te fangirlen over Brishton toen ik vanochtend op mijn twitter keek.'
'Mooi,' zucht ik.
'Ergens vind ik het ook niet zo mooi,' zegt hij. Ik kijk hem verbaasd aan.
'Hoezo?'
'Ik vond het stiekem niet zo erg om klef te doen,' grinnikt hij. Ik kijk hem even raar aan, maar lach dan met hem mee.
'Ik vond het eigenlijk ook niet zo erg.'
~
'Goedemiddag luitjes, wat is er hier te doen?' grinnikt Ashton als hij de kamer van Calum en Michael in loopt. Iedereen kijkt hem raar aan en hij is de enige die lacht. Met een rood hoofd gaat hij op de bank zitten.
'We waren van plan om weer bordspellen te doen, maar aangezien Luke daar niet tegen kan doen we dat toch maar niet,' zegt Lana.
'Wat gaan we dan wel doen?' Ik ga naast Lana op de grond zitten. Ze gaat iets dichterbij zitten.
'Ik heb geen idee, Michael is al de hele dag chagrijnig dus ik denk niet dat het nog echt leuk gaat worden,' fluistert ze in mijn oor. Ik kijk snel naar Michael, hij zit met zijn oortjes in op een stoel die bij het raam staat. Hij staart uit het raam en pakt soms zijn telefoon om een ander liedje op te zetten.
'Wat is er met hem?' vraag ik zacht. Ze haalt haar schouders op en kijkt bezorgd naar Michael.
'Cal, wil jij een spelletje spelen met Lana en mij?' Hij kijkt even verbaasd op van zijn telefoon, maar knikt dan. Hij staat op en pakt een kaartspel.
'We gaan kwartetten, aangezien we dat vorige keer niet konden afmaken.' Hij gaat tegenover ons zitten en deelt de kaarten uit.
'Cal?'
'Wat is er Britt?'
'Weet jij wat er met Michael is?' Hij kijkt me met grote ogen aan.
'Nee,' antwoordt hij dan droog. Ik haal mijn schouders op en richt me weer op het spelletje.
~
'Britt?' vraagt Lana.
'Ja?' Ze werpt een snelle blik op de deur van de kleedkamer en als ze ziet dat hij open staat doet ze hem snel dicht. De jongens zijn bezig met hun show dus we hebben de kleedkamer voor onszelf.
'Je weet toch nog wel waarom Marcel ons hierheen stuurde hè?' Ik knik langzaam.
'Nou, we moeten misschien eens proberen om dat ook te doen..'
Ik zucht diep. 'Ik weet het.'
Ik heb echt totaal geen zin om Ashtons koffers te doorzoeken om te kijken of hij drugs mee heeft, maar het moet.
'En als ze iets van drugs blijken te gebruiken, moeten we ze ook verlinken bij Marcel,' ze bijt op haar lip.
'Ik haat Marcel,' mompel ik.
'Ik weet het, maar dit moet.'
'We kunnen net zo goed tegen Marcel zeggen dat het niet waar is, we zijn tenslotte de hele dag bij ze en ze hebben niks gebruikt.'
'Marcel gaat daar geen genoegen mee nemen, als het moet zou hij er zelfs voor zorgen dat ze wel drugs gaan gebruiken. En wij zijn dan waarschijnlijk de personen die daar voor moeten zorgen,' zucht ze.
Ik laat me vallen op de leren bank. Als ik nou nooit verliefd was geworden op Ashton was dit allemaal niet zo moeilijk geweest. Waarom is die jongen dan ook zo verdomd schattig?
'Lana?' vraag ik.
'Ja?'
'Zou jij het doen als Marcel je zou vragen er voor te zorgen dat de jongens drugs gaan gebruiken?'
'Ik weet het niet.. Ik wil het de jongens niet aan doen, maar Marcel zou echt enorm pissig worden. Hij kan nu ook nog eens alle roddels over ons verspreiden die hij maar kan bedenken.'
'Ja..' zucht ik.
'Het komt wel goed.'
'Hallo! Wat een depressieve stemming hier. Is er iets?' vraagt Luke als hij binnen komt.
'Er is niks,' antwoord ik terwijl ik weet dat dit me nog heel lang dwars gaat zitten.