M I N E M Y:
အခ်စ္ေတြနဲ႔ မိုးထားတဲ့အိမ္ (၁၂)
ေလညႇင္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး ေသြးေဆာ္တိုက္ခက္ေနသည့္ ေႏြရဲ႕ညေတြသည္ လြမ္းေမာစရာေကာင္းေလာက္ပါသည္။ ေရာ္႐ြက္ဝါတို႔ တစ္႐ြက္ခ်င္း ပင္ယံထက္ကေန ေႂကြဆင္းကုန္ၾကသည္မွာပင္ လြမ္းေမာဖြယ္အတိ။ မီးေရာင္ထိန္ထိန္သာေနသည့္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီး၏အလွကို အထပ္ျမင့္ကေန ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းေလာက္တဲ့ ရႈျမင္ကြင္းေတြတသီႀကီး ေတြ႕ျမင္ႏိုင္သည္။
Paradise Hotel ၏ အေပၚဆုံးထပ္တြင္ ေရကူးကန္ႏွစ္ကန္နဲ႔ Bar ေလးတစ္ခု ဖန္တီးေပးထားသည္။ Puppet Show ေဖ်ာ္ေျဖဖို႔အတြက္ မနိမ့္မျမင့္ စင္ေလးတစ္ခုကို Bar အတြင္းရွိ မီးေရာင္စုံမ်ား၏ေအာက္တြင္ ခင္းက်င္းေပးထားသည္။ ထိုစင္၏ အနီးဝန္းက်င္တြင္ စားပြဲခုံ အလုံး (၂၀) ေလးကို ပတ္ပတ္လည္ စီရီေပးထားသည္။
Bar ဆိုေပမဲ့ ဆူဆူညံညံ နဲ႔ အသံေတြကြဲအက္ေအာင္ DJေတြ ဖြင့္ထားတဲ့ Club ေတြလိုမဟုတ္ပါ။ ေအးၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလးႏွင့္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈေတြကို စီးေမ်ာခံစားေျဖေဖ်ာက္ဖို႔ ႏူးညံ့သည့္ ေတးဂီတ သံစဥ္ေတြရွိရာ အရပ္တစ္ခုသာျဖစ္သည္။
ဟိုတယ္ရဲ႕ အေပၚဆုံးအထပ္ (Roof top) ကေန စက္ရွိန္တစ္ေယာက္ မႏၲေလးရဲ႕ညကို ခံစားသက္ဝင္ေနသည္။ ေန႔လည္ပိုင္း Meeting ၿပီးေတာ့ ညပိုင္းလုပ္ငန္းရွင္ ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ ေတြ႕ဆုံရမည္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ညေန (၆)နာရီ တည္းက ဟိုတယ္ရဲ႕ Bar ကို ေရာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ခဏ အၾကာမွာေတာ့ ရွယ္ယာဖိုင္တြဲကို သတိရတာနဲ႔ စက္ရွိန္ အခန္းဆီသို႔ ခဏ ျပန္ဆင္းလာခဲ့သည္။
ဓာတ္ေလွကားအတိုင္းမဆင္းပဲ ႐ိုး႐ိုးေလွကား သုံးကာ ငါးလႊာဆီသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ငါးလႊာ၏ ေလွကားအဆင္း တစ္ေနရာတြင္ ပုံရိပ္ႏွင့္ အတက္အဆင္း ပက္ပင္းကို တိုးေလေတာ့သည္။
" ေဟာ ပုံရိပ္...အခုထိ အလုပ္မဆင္းေသးဘူးလား။ ညေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ "
" ဟုတ္...ဒီေန႔ည ဂ်ဴတီက်တဲ့ ဝန္ထမ္းေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ေနမေကာင္းလို႔ ခြင့္တိုင္တာနဲ႔ ပုံရိပ္က Overtime ဆင္းေပးရတာ။ ဒီေန႔ညကလည္း Puppet Show ရွိတဲ့ညဆိုေတာ့ ဟိုတယ္အျပည့္ ဧည့္သည္ေတြရွိတာေၾကာင့္ လူမႏိုင္လို႔ပါ "
" ဒါဆို ပုံရိပ္က တစ္ညလုံး ဟိုတယ္မွာ ရွိမယ္ေပါ့"
"..."
ပုံရိပ္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိေအာင္ စကားလုံးတို႔ ေပ်ာက္ဆုံးေနခဲ့သည္။ ခမ္းနားစက္ရွိန္ နဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္တိုင္း ပုံရိပ္ အေနရၾကပ္ပါသည္။ ရီေဝ ညႇိဳ႕ငင္ေနတဲ့ မ်က္လုံးအိမ္ထက္က အၾကည့္ေတြေၾကာင့္ ပုံရိပ္ ပို၍အေနရခက္ျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ထို႔ထက္ ထိုလူ၏ ညႇိဳ႕ခ်က္ေတြႏွင့္ ခပ္ရွရွ အသံဩဇာေအာက္တြင္ အေငြ႕ပ်ံမတက္ပင္။
" ပုံရိပ္ကို ခြင့္ျပဳပါဦး "
Roof top အထပ္ဆီသို႔ ပုံရိပ္ တက္လာခဲ့သည္။ ခဏေနဆို Puppet Show စေတာ့မယ္မလား။ နာမည္သာၾကားဖူးတာ တစ္ခါမွ ပုံရိပ္ မၾကည့္ဖူးတာေၾကာင့္ ႐ုပ္ေသးကပြဲေလးကို ၾကည့္ဖို႔ တက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
Paradise Hotel က ညဝန္ထမ္းေတြကို ေဝၚကီေတာ္ကီ လို႔ေခၚတဲ့ စကားေျပာစက္ကို တစ္ေယာက္တစ္လုံး ေပးထားေလသည္။ ေန႔လည္ခင္းလို အထပ္ဖုန္းသံေတြက ညခင္းပိုင္းမွာ ဧည့္သည္ေတြအတြက္ ဆူညံတဲ့ အသံေတြျဖစ္ေစလို႔ ေဝၚကီေတာ္ကီ သာ ကိုင္ေစခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ညဝန္ထမ္းေတြက ပို၍လြတ္လပ္သည္။ ကိုယ္ကိုင္ရတဲ့ အထပ္ဆီက ကိစၥမွန္သမွ်သာ အထပ္ကိုင္သူအတြက္ တာဝန္ရွိသည္။ ထို႔အတြက္ တစ္ခုခုဆိုရင္လည္း ေဝၚကီေတာ္ကီနဲ႔သာ လွမ္းေျပာေပးတာျဖစ္လို႔ ဟိုတယ္ရဲ႕ ႀကိဳက္တဲ့ေနရာကို လွည့္ပတ္သြားလာေနလို႔ရသည္။
ပုံရိပ္အစားထိုးဆင္းေပးရသည့္ ဝန္ထမ္းေကာင္ေလး၏ တာဝန္က်ရာ အထပ္သည္ ငါးထပ္ႏွင့္ ေျခာက္ထပ္ အထပ္ႏွစ္ခုျဖစ္ပါ၏။ ေန႔ခင္းတြင္ အထပ္တစ္ထပ္ဆီအတြက္ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ႏႈန္းႏွင့္ တာဝန္ယူရေသာ္လည္း ညဘက္ဂ်ဴတီတြင္ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ကို ႏွစ္ထပ္က်ႏႈန္းျဖင့္ တာဝန္ယူရသည္။
စကားေျပာစက္သည္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး သယ္ရတာ အဆင္ေျပတာျဖစ္လို႔ ပုံရိပ္က အက်ႌအိတ္ကပ္ေလးထဲသို႔ထည့္ကာ အေပၚထပ္သို႔တက္လာခဲ့သည္။ ဧည့္သည္ေတြေတာင္ စားပြဲဝိုင္းအျပည့္ေရာက္ႏွင့္ေနၾကၿပီ။ စင္ေလးေပၚမွာေတာ့ ႐ုပ္ေသးကျပဖို႔ မင္းသမီးေလးေတြ ျပင္ဆင္ေနၾကၿပီ ျဖစ္ပါ၏။
စက္ရွိန္ စားပြဲနံပါတ္ (၇) ဆီသို႔ လွမ္းေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ အၿငိမ္မေနေသာ မ်က္လုံးအစုံတို႔က တစ္စုံတစ္ဦးကို အေလာတႀကီး ရွာေဖြေနမိသည္။ ေတြ႕ပါၿပီ...။ Housekeeping ( အိပ္ခန္းေဆာင္သန္႔ရွင္းေရး ) ဝတ္စုံေလးနဲ႔ ပုံရိပ္ရဲ႕ အသြင္အျပင္ေလးဟာ တူညီစြာ ဝတ္ဆင္ထားတဲ့ တျခား ဝန္ထမ္းေတြထက္ ထူးျခားစြာကြဲထြက္ေနေလသည္။ ကိုယ္ကပဲ ခြဲျခားၿပီးျမင္ေနလို႔လားေတာ့ မသိပါ။ ပုံရိပ္ကို ျမင္ေတြ႕ရတိုင္း ပုံမွန္ထက္ ခုန္လႈပ္ေနတဲ့ ႏွလုံးခုန္သံတို႔ေၾကာင့္ စိတ္တို႔ ဂဏာမၿငိမ္ျဖစ္ရသည္။
" မဂၤလာပါ ေမာင္ခမ္းနားစက္ရွိန္ "
" မဂၤလာပါ ဦးမင္းမ်ိဳးႏြယ္ "
စားပြဲဝိုင္းက ရွယ္ယာအမ်ားဆုံး ထည့္ဝင္တဲ့ ဦးမင္းမ်ိဳးႏြယ္ဆီက ခြန္းႏႈတ္ဆက္ စကားကို တုံ႔ျပန္လိုက္သည္။ ဦးမင္းမ်ိဳးႏြယ္ဆိုတာ ခမ္းနားစက္ရွိန္ထက္ အသက္ဆယ္ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ႀကီးသည့္ ဝါရင့္ရွယ္ယာရွင္တစ္ေယာက္သာျဖစ္သည္။ ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္ႏွင့္ႀကိဳးစားတဲ့ စက္ရွိန္ကို ဦးမင္းမ်ိဳးႏြယ္က သိပ္ကိုသေဘာက်သည္သာ။
" ေမာင္စက္ရွိန္ကိုၾကည့္ၿပီး ဦးရဲ႕သားကိုလည္း ေက်ာင္းၿပီးရင္ ကုမၸဏီကို ဦးစီးခိုင္းရမယ္။ ငါ့တူက ဦးရဲ႕သားကို လက္တြဲေခၚေပးပါဦးကြာ။ ငါ့တူဆီ ဦးရဲ႕သားကို အပ္ပါတယ္ "
" အခ်င္းခ်င္းေတြ ေျပာေနစရာလား ဦးမ်ိဳးရယ္။ ဒါနဲ႔ ဦးမ်ိဳးသားက အင္ဂ်င္နီယာ ေနာ "
" ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။ အင္ဂ်င္နီယာ ေက်ာင္းသားႀကီးျဖစ္ေနၿပီ "
စကားလက္ဆုံက်ကာ စားပြဲဝိုင္းေလးသည္ စကားသံမ်ားႏွင့္ ညံစီစြာ။ စက္ရွိန္ မ်က္လုံးသည္ေတာ့ ပုံရိပ္ရွိရာဆီသာ ခဏ ခဏ ေရာက္ေနမိသည္။
" ဒါနဲ႔...ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ေနတာၾကာၿပီဗ်။ အခုေလးတင္ ရွယ္ယာဖိုင္ေလးသြားယူေနတာ။ ေရာက္တာၾကာၿပီလား "
" အကုန္လုံး အခုမွ ေရာက္ၾကတာပါ။ ကဲ...ပမထဆုံး ႏႈတ္ဆက္တဲ့အေနနဲ႔ တစ္ခြက္ေလာက္ Cheer လုပ္ရေအာင္ဗ်ာ "
ဦးသီဟေက်ာ္ေဇာကပင္ ေရွ႕ကဦးေဆာင္ကာ မတ္တပ္ရပ္၍ ဘီယာခြက္ကို ေလထဲသို႔ ေျမႇာက္ျပလိုက္သည္။ စက္ရွိန္တို႔ဝိုင္းက အသက္ (၃၀) ဝန္းက်င္ရွိသည့္ လူလတ္ပိုင္းအမ်ိဳးသားေတြသာျဖစ္သည္။
" ကမ္းေပ့ခ်္...Cheer !!! ေအာင္ျမင္ပါေစ "
ဘီယာခြက္အခ်င္းခ်င္း တိုက္လိုက္ၿပီးေတာ့
စက္ရွိန္ One Shot ေမာ့ခ်လိုက္သည္။ ေအးစက္ ခါးသက္စြာပင္ လည္တိုင္ကတစ္ဆင့္ ဘီယာမ်ား စီးဆင္းသြားေလသည္။ လူခႏၶာကိုယ္က စားပြဲဝိုင္းမွာ ရွိေနသည့္တိုင္ စိတ္အစဥ္နဲ႔ မ်က္လုံးအစုံတို႔က ပုံရိပ္ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈဟန္ပန္တို႔ကိုသာ သတိထားေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
ပုံရိပ္ရွိသည္ဆိုသည့္ အသိႏွင့္ ရင္ခုန္သံမ်ား ဝုန္းတိုင္းႀကဲေနသည္မွာ ဆထက္တိုးလို႔ပင္။ ထိုေကာင္ေလး ရွိရာအရပ္တြင္ စက္ရွိန္ ႏွလုံးသားတို႔ ခုန္လႈပ္ယိမ္းထိုးေနသည္မွာ ထိန္းမႏိုင္စြာပင္။
💙
Ding...Ding....Ding
ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲက ဖုန္းျမည္သံေလးေၾကာင့္ ပုံရိပ္ ဖုန္းေလးထုတ္လိုက္ေလသည္။
Screen ေပၚမွာ ေျပးလႊားေနတဲ့ နာမည္က ေမာင္တဲ့။
" ဟယ္လို... ေမာင္ "
" ပုံရိပ္ ပင္ပန္းေနၿပီလား...သတိရလို႔ "
" ညပိုင္းက ေထြေထြထူးထူးမပင္ပန္းပါဘူး ေမာင္ရ။ ဧည့္သည္ေတြမ်ားလို႔ လူမႏိုင္မွာစိုးလို႔သာ ဆင္းေပးရတာပါ။ ပုံရိပ္လည္း ေမာင့္ကို သတိရေနတာ "
" ပုံရိပ္ ထမင္းေကာ စားၿပီးၿပီလား "
" ၿပီးသြားၿပီ ေမာင္။ ပုံရိပ္ အခု ႐ုပ္ေသးကပြဲၾကည့္မလို႔... စေတာ့မွာသိလား။ ေမာင္နဲ႔အတူတူ ဇိမ္ေလးနဲ႔ ၾကည့္ခ်င္လိုက္တာ "
" ေမာင့္အတြက္ ပိုၾကည့္ခဲ့ေလေနာ္။ ၿပီးရင္ တစ္ခုခ်င္းျပန္ေျပာျပ...ဒါဆိုလည္း ဒါပဲေလ ေမာင့္အခ်စ္က အလုပ္မွာဆိုေတာ့ ဆူခံေနရမယ္ "
" ဟုတ္ကဲ့ ေမာင္။ မနက္ (၈) နာရီလာႀကိဳေပးေနာ္။ ေနာက္က်ရင္ ပုံရိပ္ကစိတ္ေကာက္မွာ "
" ေမာင့္အခ်စ္ ဟိုတယ္ထဲက ထြက္လာတာနဲ႔ ေဟာဒီက ေယာက်ၤားမ်က္ႏွာေလးကို အေမာေျပေတြ႕ေစရပါမယ္ ကြာ "
" ခ်စ္လိုက္တာ ပုံရိပ္ရဲ႕ေယာက်ၤားေလး "
" ေမာင္ကပိုခ်စ္တယ္ အခ်စ္ေလးရဲ႕"
" ခ်ိဳလိုက္တာ...ဒါပဲေနာ္ "
" ခ်စ္တယ္ ေမာင့္အခ်စ္ေလး "
တီ...တီ...တီ
ဖုန္းေလး ခ်လိုက္သည္။ ေမာင့္ဆီက ခ်စ္ေမတၱာေတြသည္ ခ်စ္စတုန္းကလိုပင္ ယေန႔ထိ လက္ဆတ္ခ်ိဳၿမိန္ဆဲပင္ျဖစ္သည္။ ဟိုတစ္ေန႔ညက ေမာင္နဲ႔ အခ်စ္နယ္ကြၽံမိခဲ့တဲ့ ညေလးကို ျပန္သတိရလာမိေတာ့ ႏွလုံးခုန္သံတို႔ ပိုမိုျမန္ဆန္လာရသည္။
ႏွလုံးသား အနက္ဆုံးထိ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရသည့္ ေမာင္ႏွင့္အတူတူ ကုန္ဆုံးခဲ့ရသည့္ လူပ်ိဳရည္ပ်က္ခဲ့ရတဲ့ ညေလးသည္ ျပန္ေတြးမိတိုင္း တစိမ့္စိမ့္ၾကည္ႏူးမိသည့္ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုအျဖစ္ ရွိေနခဲ့သည္။ သိပ္ကို ေက်နပ္ခဲ့မိသည္။
ေမာင့္ရဲ႕ ခ်စ္ရသူအျဖစ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေတြးမိလာခ်ိန္တြင္ ရွက္ရိပ္ေလးေတြ သမ္းကာ မ်က္ႏွာေလးေႏြးခနဲ နီျမန္းလာေတာ့သည္။
* ခ်စ္တယ္...ေမာင္ *
💙
ည(၇) ထိုးၿပီးေတာ့ Puppet Show ေတာင္ စတင္ခဲ့ေလသည္။ ကျပေဖ်ာ္ေျဖမဲ့ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္၊ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ စင္ေလးေပၚကို ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ေလးေတြကိုင္ၿပီး တက္လာခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ၿငိမ့္ေျငာင္းဖြယ္သံစဥ္ႏွင့္ အ႐ုပ္ႀကိဳးေလးေပၚတြင္ လက္ကေလးေတြ ယိမ္းႏြဲ႕ကာ လႈပ္ရွားလိုက္ၾကသည္။ ႀကိဳးမွ်င္စမ်ားကို လက္တစ္ဖက္က လက္ေခ်ာင္းေလးေတြဆီမွာ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ ေနရာတက် အစီအစဥ္က်စြာ ခ်ိတ္ဆြဲလိုက္သည္။ ေနာက္လက္တစ္ဖက္တြင္ေတာ့ လိုအပ္သလို ယိမ္းထိုးလႈပ္ရွားဖို႔ ႀကိဳးတစ္ခုလုံးကို ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။
ဆလိုက္မီးေရာင္မ်ားရဲ႕ အေရာင္စုံ၊ အေသြးစုံ၊ ကာလာစုံ မီးေရာင္မ်ားေအာက္တြင္ ႐ုပ္ေသးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ စည္းခ်က္ညီစြာ ယိမ္းထိုးကခုန္ေနၾကသည္။ ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ရာ ျမန္မာ့႐ိုးရာ ႐ုပ္ေသးကျပေဖ်ာ္ေျဖမႈကို ပုံရိပ္ မ်က္ေတာင္မခပ္စတမ္း ၾကည့္ေနမိသည္။
အက၊ အလွ၊ အခ်ိဳးအဖြဲ႕ေလးေတြ ရႈမဝျဖစ္ေနတုန္းမွာပဲ ႐ုပ္ေသးကျပေဖ်ာ္ေျဖမႈၿပီးဆုံးသြားေတာ့ ဧည့္သည္ေတာ္မ်ား၏ လက္ခုပ္ေၾသာဘာသံမ်ား ညီစီသြားရသည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ မိနစ္အနည္းငယ္ေလးျခားၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ပုဂံဝတ္စုံ အျပည့္အစုံႏွင့္ ပုဂံေခတ္ မိန္းမပ်ိဳေလးႏွစ္ဦး စင္ေလးေပၚသို႔ ႂကြ႐ြစြာ တက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေ႐ႊေျခခ်င္း အကြင္းႀကီးက ေျခေထာက္တစ္ဖက္စီမွာ ဝင္းလဲ့ေနသည္။ အျပာေရာင္ ပုဂံဝတ္စုံေလးမွာ ဖန္စီေဘာ္ၾကယ္ေလးမ်ား လက္လက္ထကာ ေတာက္ပေနေတာ့သည္။ ဆလိုက္မီးေရာင္မ်ားရဲ႕ ပံ့ပိုးေတာက္ပမႈေၾကာင့္ ထိုညက မိန္းမပ်ိဳေလးႏွစ္ဦး အစြမ္းကုန္ ေတာက္ႂကြား လွပေနေတာ့သည္။
ပုဂံတီးလုံးေလး Intro ဝင္လာခ်ိန္မွာပင္ ေကြးၫႊတ္ေနတဲ့ လက္အစုံက လွပစြာ လူးလြန္႔လႈပ္ရွားလာေတာ့သည္။ ႂကြ႐ြေပါ့ပါးတဲ့ ေျခေထာက္ဆီက လႈပ္ရွားမႈဟန္ပန္တို႔ကလည္း မ်က္ေတာင္တမွိတ္ေလးအတြင္းမွာပင္ ၾကည့္ရႈမဝျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ရက္သည္။ ညေလညႇင္းေလးရယ္၊ ပုဂံတီးလုံးေလးရယ္၊ မိန္းမပ်ိဳေလးေတြရဲ႕ စည္းခ်က္ညီညီ အကအလွေတြမွာ စီးေမ်ာသြားလိုက္တာ သံစဥ္ရပ္သြားသည္အထိပင္။
ၾကည့္မဝလိုက္တာ...
ပုံရိပ္ရင္ထဲတြင္ ၾကည္ႏူးရိပ္တို႔ႏွင့္ ျပည့္လွ်ံပ်ံ႕ႏွံ႔သြားရသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ပုံရိပ္ ကိုယ္တာဝန္က်ရာ အထပ္ဆီသာ ျပန္လာခဲ့လိုက္သည္။
💙
ကျပေဖ်ာ္ေျဖမႈ အၿပီးမွာေတာ့ လက္ခုပ္သံေလးေတြ က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။
" ဒီလို ေအးေအးၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလးနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖမႈေကာင္းေကာင္းေလးၾကည့္ရတာ သိပ္အရသာ ရွိတာပဲဗ်ာ "
စက္ရွိန္ကပင္ စကားစျမည္ေျပာလိုက္သည္။
" ေနာက္တေခါက္ အားတဲ့အခ်ိန္ေတြက်ရင္ အလုပ္ကိစၥမပါဘဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျပန္ဆုံခ်င္ပါေသးတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ အားလုံးပဲ ဒီေလာက္ပါပဲဗ်ာ။ အခန္းမွာ အနားယူဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခြင့္ျပဳပါဦး "
စက္ရွိန္ အကုန္လုံးကို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ကာ ထိုေနရာမွ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာပင္ ပုံရိပ္ေယာင္ ဆိုသည့္ ေကာင္ေလးကို အသိစိတ္ထဲမွာ တမ္းတ သတိရမိတယ္။ ဟိုတယ္မွာ ညဆိုင္းဆင္းေနတယ္ ဆိုတဲ့ အသိစိတ္တို႔ေၾကာင့္ သတိရသည့္စိတ္တို႔ပိုမိုျပင္းထန္လာခဲ့ရသည္။
ငါးလႊာအထပ္ဆီသို႔ ဓာတ္ေလွကားေလး ပြင့္သြားၿပီးခ်ိန္တြင္ ေလွ်ာက္လွမ္း အနီးတဝိုက္မွာ ပုံရိပ္ကို ရွာေနမိသည္။ အရိပ္အေယာင္မွ် မေတြ႕ရပါ။ သို႔ႏွင့္ မိမိအခန္းရွိရာ (၅၀၅) ဆီသို႔ ဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။
ပုံရိပ္ႏွင့္ မေတြ႕ခင္က ပကတိ တည္ၿငိမ္စြာ အေနတည္ေျဖာင့္မတ္စြာရွိခဲ့တဲ့ ခမ္းနားစက္ရွိန္ တစ္ေယာက္ အခုေတာ့ ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ခက္ခဲစြာပင္ စိတ္တို႔ဟိုဒီေျပးလႊားခဲ့ရသည္။ ပုံရိပ္ကို ေတြ႕ခ်င္စိတ္တို႔ ျပင္းထန္စြာ ေပါက္ကြဲမတက္ ျဖစ္ရသည္မို႔ Reception ဖုန္းနံပါတ္ေလးကို ေယာင္ယမ္းစြာ ႏွိပ္လိုက္မိသည္။
" ဟယ္လို မဂၤလာပါ၊ Paradise Hotel ကပါခင္ဗ်ာ"
" ညီေလး အခန္းနံပါတ္ (၅၀၅) ကို ေရသန္႔တစ္ဗူးလာပို႔ေပးပါဦး "
" ဟုတ္ကဲ့ပါခင္ဗ်ာ။ အခုပဲ ပို႔ခိုင္းလိုက္ပါမယ္ "
အေၾကာင္းျပခ်က္ကား ပုံရိပ္ကို ေတြ႕ခ်င္လိုေသာ စိတ္တို႔ေၾကာင့္သာျဖစ္သည္။ ဖမ္းဆုပ္လို႔မရႏိုင္တဲ့ ရင္ခုန္သံေတြဟာ အခန္းတြင္းေလးထဲမွာ ဂဏာမၿငိမ္စြာ လြင့္ပ်ံေနသည္။ ထိုစဥ္ အခန္းတံခါးေခါက္သံေလး ထိုးခြင္းဝင္ေရာက္ခဲ့သည္။
" Housekeeping...Housekeeping "
လ်င္ျမန္စြာပင္ တံခါးဘုေလးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။ ကိုယ္တြက္ထားသည့္အတိုင္းပင္ ပုံရိပ္ ေရသန္႔ဗူးေလးကိုင္ကာ ေရာက္လာခဲ့သည္။
" ဝင္ခဲ့ပါ ပုံရိပ္ "
ေရခဲေသတၱာေလးထဲကို ေရသန္႔ဗူးႏွစ္ဗူး ထည့္ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အခန္းအျပင္သို႔ထြက္ရန္ ပုံရိပ္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပင္ ခမ္းနားစက္ရွိန္ရဲ႕ ျမင့္မားတဲ့အရပ္ရွည္ရွည္ႀကီးက ပုံရိပ္အေပၚကေန အုပ္မိုးထားသည္။
" ပုံရိပ္ "
အသိစိတ္ကင္းမဲ့ေအာင္ မူး႐ူးမေနသည့္တိုင္ အရက္နံ႔တစ္ခ်ိဳ႕ကို ခမ္းနားစက္ရွိန္ဆီက ပုံရိပ္ အနံ႔ရလိုက္သည္။ ရင္တလွပ္လွပ္ျဖစ္ကာ စိမ့္ခနဲ ေက်ာခ်မ္းသြားရသည္။
" ကိုစက္ရွိန္...ကြၽန္ေတာ့္ကို အခန္းအျပင္ထြက္ဖို႔ ခြင့္ျပဳပါဦးဗ် "
" ခဏေလး...ကိုယ္ စကားေလးအနည္းငယ္ေျပာခ်င္လို႔။ ခဏေလးေတာ့ အခ်ိန္ေပးပါကြာ "
" ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္ခ်ိန္မို႔လို႔ ဧည့္သည္အခန္းထဲမွာ အၾကာႀကီးေနဖို႔ မသင့္ေတာ္ပါဘူး "
မ်က္ႏွာနား နီးကပ္လာတဲ့ ရင္ဘတ္အစုံကို လက္ျဖင့္တြန္းထုတ္လိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ အင္အားျခင္းမမွ်စြာ ပုံရိပ္ေရွ႕မွာ စက္ရွိန္ ပိတ္ရပ္ထားသည္။
" ပုံရိပ္...ကိုယ္မင္းကို အရမ္းခ်စ္တယ္ "
" ... "
ထင္မွတ္ထားသည့္အတိုင္းပင္ ခမ္းနားစက္ရွိန္ဆီက အခ်စ္ေတြ ပြင့္က်လာသည္။
" ဟုတ္တယ္၊ ပုံရိပ္...ကိုယ္ မင္းကို စြဲစြဲလမ္းလမ္းနဲ႔ ခ်စ္မိေနမိၿပီ။ ကိုယ့္ဘဝမွာ ဘယ္သူ႔မွ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့ျခင္း မရွိဖူးဘဲ မင္းကိုေတာ့ ႐ူး႐ူးမိုက္မိုက္နဲ႔ ခ်စ္မိသြားခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ကို အထင္ေသးခ်င္လည္း ေသးလို႔ရတယ္။ ကိုယ္ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ မရေတာ့လို႔ မင္းကို ဖြင့္ေျပာျပမိတာ။ ကိုယ္ အခုမူးေနလို႔မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကိုယ္ မမူးဘူး။ မင္းကို ခ်စ္တာကေတာ့ လုံးဝေသခ်ာတယ္ "
" ဒီလိုစကားေတြအတြက္ ကြၽန္ေတာ္အားနာပါတယ္ ကိုခမ္းနားစက္ရွိန္။ ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အခ်စ္ေမတၱာေတြကို လက္ခံဖို႔ ေနရာမရွိတာ ကြၽန္ေတာ့္ကို နားလည္ေပးပါ "
" ဟင္...ဘာလို႔လဲ။ ကိုယ့္မွာ ပုံရိပ္ ျငင္းရေလာက္ေအာင္ ဘာခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြမ်ား ရွိေနလို႔လဲ။ ပုံရိပ္ဆီက အခ်စ္ကိုရမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ျပဳျပင္ပါ့မယ္။ ကိုယ့္ကိုေျပာပါ...ပုံရိပ္။ ကိုယ္ ေလးေလးနက္နက္နဲ႔ ပုံရိပ္ဆီက အခ်စ္ကို ေတာင္းဆိုပါရေစ "
ထိန္းခ်ဳပ္မရတဲ့ ႏွလုံးခုန္သံတို႔ေၾကာင့္ စကားလုံးမ်ား တုန္ရီစြာ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေယာက်ၤားေလးတစ္ေယာက္ အတြက္နဲ႔ စက္ရွိန္ ဒီေလာက္ခံစားရလိမ့္မယ္လို႔ ဘဝမွာ တစ္ခါမွ ေတြးထင္ထားျခင္းမရွိပါ။
" ဟင့္အင္း...ကိုစက္ရွိန္ဆီမွာ ျငင္းရေလာက္ေအာင္ ျပစ္ခ်က္လုံးဝမရွိပါဘူး။ လုံးဝ Perfect ျဖစ္တဲ့ ေယာက်ၤားေကာင္းတစ္ေယာက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ေလ...ကြၽန္ေတာ့္မွာ တစ္ဘဝလုံးစာအတြက္ ရည္႐ြယ္ထားတဲ့သူ ရွိေနခဲ့ၿပီ။ ဒီအတြက္ ကြၽန္ေတာ့္ကို နားလည္ေပးဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ "
တိက်ျပတ္သားစြာ ထြက္က်လာခဲ့တဲ့ ပုံရိပ္ဆီက စကားလုံးတို႔က စက္ရွိန္ရဲ႕ ႏွလုံးသားတို႔ကို အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ပိုင္းျဖတ္ပစ္မဲ့ ဓားသြားစိပ္လိုမ်ိဳး ျပတ္ရွစြာ ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္လာသည္။
* သက္ဆိုင္သူ ရွိႏွင့္ေနခဲ့ၿပီတဲ့လား *
" ပုံရိပ္...တကယ္ တကယ္ေျပာေနတာလား "
" ကြၽန္ေတာ္မညာပါဘူး။ တစ္ေန႔မွာ ကိုခမ္းနားစက္ရွိန္ဆီက ဒီလိုစကားမ်ိဳး ၾကားရမယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ ရိပ္စားမိၿပီးသားပါ။ ဒီေလာက္ ျမန္ျမန္ ဖြင့္ေျပာလိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ မထင္ထားခဲ့ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ...ကြၽန္ေတာ္တို႔ အစတည္းက မပတ္သက္မိတာ အေကာင္းဆုံးပါ။ ခင္ဗ်ားအတြက္လည္း နာက်င္စရာေတြကို ပိုၿပီးမေပးခ်င္လို႔ပါ။ ဒါဆို...ကြၽန္ေတာ့္ကို ခြင့္ျပဳပါဦး "
အခန္းတံခါးေလး ညင္သာစြာ ပိတ္သြားသည္။ အမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့ ခံစားခ်က္တို႔က စက္ရွိန္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ထဲက တစ္ခုခုကို ဆြဲႏႈတ္လိုက္သလို လစ္ဟာသြားသည္။ မစခင္မွာပဲ ၿပီးဆုံးသြားခဲ့တဲ့ ရင္ခုန္သံေတြဟာ သိပ္ကို ကံဆိုးတာပဲ။
ဘဝမွာ ဦးဆုံးျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အခ်စ္ဆိုတဲ့ အရာက ဒီေနရာမွာ ဇာတ္သိမ္းသြားခဲ့ၿပီလား။ ဟင့္အင္း...စက္ရွိန္ဆီက မေက်နပ္ႏိုင္စြာ ခံျပင္းခ်က္ေတြနဲ႔ ေလွာင္ရယ္သံတစ္ခ်ိဳ႕ ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။
" ပုံရိပ္...ကိုယ့္ရဲ႕ ဦးဆုံးအခ်စ္အတြက္ ကိုယ့္ကို ႀကိဳးစားခြင့္ျပဳပါ။ ကိုယ္မင္းကို လက္မလႊတ္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ့္ရဲ႕ အခ်စ္ဦးက မင္းပဲ...ပုံရိပ္ေယာင္ "
💙💙💙