หลังจากที่กลับจากที่ไปพักผ่อนที่ทะเลคาซก็ทำตัวติดฉันอย่างกับตังเม ซึ่งบางทีก็ดูน่ารัก แต่บางทีก็ดูน่ารำคาญไป เพราะอะไรน่ะหรอ เพราะความจำฉันกลับมากอย่างสมบูรณ์แบบแล้วน่ะสิ การกระทำของคาซในปัจจุบันกับอดีตขัดกันอย่างสิ้นเชิง จนฉันก็ไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่หรอกนะ เพราะไม่เชื่อ เราเลยต้องพิสูจน์ และแน่นอนว่าฉันก็พอจะรู้ว่าฮัตโตริคิดอะไรกับฉันเช่นกัน
ยังไม่มีใครรู้เรื่องความจำของฉันหรอกนะ นอกจากพ่อกับแม่ที่ดีอกดีใจเป็นหนักหนาเมื่อฉันแอบไปหา ในช่วงเวลาที่แกะไอ้คาซโนว่าจอมติดหนึบออกได้ แต่ฉันขอให้ท่านเก็บเป็นความลับไว้ก่อนเพราะอยากพิสูจน์ใจตัวเองในอีกหลายๆเรื่อง ท่านก็รับปาก แต่บอกเลยว่าการแอ๊บใสๆนี่เป็นอะไรที่อึดอัดสุดๆ แต่ก็ไม่หนักหนาเท่าไหร่คงเป็นเพราะสถานการณ์ที่ผ่านมาเลยชินไปส่วนหนึ่งละมั้ง
"เห้ๆๆ รางวัลงานโรงเรียนมาแล้วนะ" เจ้าเท็นหนุ่มร่าเริงสดใสประจำกลุ่มตะโกนเข้าห้องเรียนมาแต่ไกล
"รางวัลไรวะ" เอ็ดดี้ถาม
"ก็รางวัล popular couple ไง"
"จริงดิๆ มีพวกเราปะ" สายฟ้าตื่นเต้นขึ้นมาทันที
"แน่นอนคร้าบบบบ ที่สามแท่นแท้นนนน my couple ผมกับคิตตี้"
"ห๊ะ!" ฮัตโตริร้องขึ้นด้วยความตกใจทันที สงสัยคงจะไม่รู้ว่าน้องตัวเองคู่กับเท็น โรคหวงน้องกำเริบ เท็นได้แต่ยิ้มแหยๆ
"ที่สองงงงงง คือ! My boss couple คาซกับลิลลี่" เท็นประกาศพร้อมท่าทางปรบมือยินดีประกอบแบบเว่อร์ๆ
"เหอะๆ" ถามว่าหึงมั้ย ม้ายยยยย ไม่เลย จริงจริ๊งงงง ช่วยไม่ได้นิ ยังไม่เป็นไรกันซะหน่อย
"ที่หนึ่งล่ะ" จาคอปถามต่อ
"ได้แก่ พายุกับฮัตโตริ The popular couple of the year ดีใจด้วยน่าาาา ไพรเวททัวร์แอดภูเก็ต 3วัน2คืน" เท็นประกาศแล้วทำมือกลายออกมาทางฉันกับฮัตโตริ
"เปลี่ยนคนไปได้มั้ยเท็น" คาซถามขึ้นทันทีที่รู้ว่าเป็นฉันกับฮัตโตริที่ได้
"โนวๆๆๆ แค่คู่ที่ได้เท่านั้น ห้ามเปลี่ยนคน" เท็นตอบ
"ไรวะ"
ปัง..
จู่ๆคาซก็ลุกขึ้นถีบโต๊ะจนล้มลงแล้วเดินออกไปจากห้อง เพราะอะไรน่ะหรอ ไม่พอใจไง เหอๆ ทีนายกับลิลลี่ฉันยังไม่โวยวายอะไรเลยนะ แล้วทีนี้ทำไง ฉันไงต้องไปตาม
ฉันลุกขึ้นกำลังจะเดินตามไปแต่ก็ถูกใครฉุดดึงไว้
"พายุ" ฮัตโตริจับข้อมือแล้วเรียกฉันไว้
ฉันได้แต่หันไปมองตามหลังคาซแล้วก็ต้องนั่งลงแล้วหันมาคุยกับฮัตโตริ จะให้ฉันไม่สนใจคนที่อยู่ข้างฉันมาโดยตลอดเพราะคนๆเดียวไม่ได้หรอกนะ
"ว่าไง"
"เธอโอเคใช่มั้ย" ฮัตโตริถามฉัน สายตาของเขาดูเศร้าทุกครั้งที่เราคุยกัน ถึงหน้าตาเขาจะไม่ได้เศร้าอะไรหรอกนะ หน้าตาอาจจะโกหกแสร้งทำได้ แต่สายตาไม่มีทางโกหกได้หรอกนะ
"ฉัน.." ฉันยังไม่ทันจะตอบได้จบประโยคก็โดนกระชากลุกขึ้นเพราะใครบางคน
"แน่นอน พายุโอเคมาก นายไม่ต้องห่วงหรอกนะ ฉันดูแลได้ ได้ดีด้วย" คนนั้นก็ไม่ใช่ใครหรอกนะ คาซนั่นเอง
เดินออกไปแล้วฉันไม่ตามไปก็คงจะกลับเข้ามาล่ะซิ ฮ่าๆๆ ตลกจริงๆ
แต่ทว่ามันไม่สนุกแล้วล่ะ เมื่อคาซลากฉันออกมาจากห้องจนถึงห้องเก็บของข้างโรงยิม ที่อยู่ของพวกมอนสเตอร์แก๊งค์
"โอ้ยย! เจ็บนะคาซ ปล่อย!" ฉันแสร้งอ่อนแอตามบทนางเอกเมื่อถึงห้องเก็บของ
"ทำไมถึงไม่ตามฉันออกมา" คาซพูดขึ้น
"ก็ตามมาแล้วนี่ไง"
"ฉันหมายถึงตอนแรก ทำไมถึงไม่ตามฉันออกมา!" คาซเริ่มโมโห
ใจเย็นนะพายุ อย่าเปิดเผยตัวจริงถ้าไม่จำเป็น ฮ่าๆๆ ยังจะเล่นอีก
"ฉันก็กำลังจะตามออกมา แต่ฮัตโตริเรียกก่อน"
"ไอ้ฮัตเรียกก็เลยอยู่ว่างั้น เลยไม่ตามฉันออกมาหรอ"
"ใช่"
"ทำไม ฉันไม่สำคัญเท่าไอ้ฮัตใช่มั้ย เธอเลยไม่ได้สนใจว่าฉันจะคิดยังไง ใช่มั้ย!!" คาซเริ่มโมโหมากขึ้น นี่หรือแรงหึงหวง
"มันไม่ใช่อย่างนั้นคาซ นายอย่างี่เง่าได้มั้ย" ฉันเริ่มจะไม่ไหวละนะ
"งี่เง่างั้นหรอ ที่ฉันหวง ฉันหึงเธอนี่เรียกว่างี่เง่าใช่มะ!!"
แอร๊ยยย ตรงไปปะเห้ยย เขินนะเขิน ><
"-///-"
"เธอรู้รึเปล่าว่าไอ้ฮัตมันคิดยังไงกับเธอ"
"คาซ ฮัตเป็นแค่เพื่อน นายอย่าคิดมากได้มั้ย มันไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ"
"เธอก็ชอบมันเหมือนกันใช่มั้ย ตอบมา"
"คาซ!!"
"ใช่มั้ย?!!"
"ถ้านายไม่หยุด ฉันจะชอบฮัตโตริจริงๆ"
"......." ได้ผลแหะ เงียบเลยทีเดียว
"ฟังฉันนะคาซ ฉันรู้ว่านายไม่ชอบที่ฉันอยู่กับฮัต แต่ตอนนี้ฉันก็สนใจแค่นายนะ ฉันห่วงทุกความรู้สึกของนายไ แต่นายจะให้ฉันไม่สนใจเพื่อนไม่ได้หรอกนะ"
"ฉันชอบเธอนะพายุ แล้วเธอล่ะ" คาซพูดด้วยสายตาเว้าวอน
"นายต้องเชื่อใจฉันนะ ฉันจะโทรหานายทุกวันเลยเป็นไง โอเคมั้ย"
"ครับ" คาซพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้
ฉันรู้ว่าคาซพยายามจะให้ฉันบอกความรู้สึกที่มีให้เขาอย่างชัดเจน แต่ในเมื่อตัวฉันเองยังไม่ชัดเจนเลย แล้วฉันจะบอกเขาได้ยังไง
การสอบผ่านไป ก็มาถึงการทัวร์ไพรเวทของฉันกับฮัตโตริ
"ไปละนะ แล้วจะซื้อของมาฝาก" ฉันลาทุกคนในบ้านพร้อมกระเป๋าเดินทาง
"พี่" คิตตี้เรียกฮัตโตริที่เรียกขึ้นกะทันหัน "ถือซะว่าไปฮันนีมูนนะ อิอิ" คิตตี้ไม่วายจะแซวพี่ชายก่อนออกจากบ้าน
ถึงจะเป็นเพื่อนก็เถอะ แต่ความทรงจำตอนที่อยู่ด้วยกันก็ไม่ได้หายไปหรอกนะ จะไม่ให้เขินก็บ้าละ ไม่ใช่หุ่นยนต์
"เดี๋ยวเถอะ ดูแลน้องฉันดีๆนะ" ฮัตโตริดุน้องแล้วไม่ลืมที่จะหันไปสั่งเท็นที่ได้รับการยอมรับเป็นที่เรียบร้อย ในฐานะเพื่อนชายคนแรก หวงน้องมากไประวังน้องจะขึ้นคานนะคะ
"อย่าลืมนะคะ" คาซย้ำฉันอีกรอบ ก่อนฉันจะออกจากบ้าน แน่นอนว่าเรื่องโทรหาเขารายงานทุกสิ่งอย่าง แหม ยิ่งกว่าแม่อีกนะคะ
ฉันนั่งเครื่องบินมากับฮัตโตริถึงภูเก็ตโดยสวัสดิภาพก่อนจะมีคนมารับไปส่งที่โรงแรมสุดหรูของภูเก็ต
"คุณสตรอม สถิตเทวากุลกับคุณฮัตโตริ โทโมยะ ใช่มั้ยคะ" พนักงานต้อนรับถามเราอย่างสุภาพ
"ใช่ค่ะ/ครับ"
"รบกวนขอบัตรประชาชน พร้อมวอลเชอร์ด้วยนะคะ"
เราให้หลักฐานแสดงตัวเรียบร้อยก่อนจะได้ห้อง
"ห้องที่ได้เป็นสวีทรูมนะคะ เดี๋ยวโฮสท์ของเราจะไปส่งค่ะ" พนักงานพูดกับเราอีกครั้งก่อนจะยื่นบัตรประชาชนคืนให้
"เดี๋ยวนะคะ สวีทรูม เตียงคิง หรือ ทวิน หรอคะ" ฉันถามอย่างสงสัย
"เตียงคิงค่ะ เพราะในวอลเชอร์เป็นฮันนีมูนเซ็ทค่ะ"
คือโรงเรียนสนับสนุนให้มีสามีตั้งแต่ม.6เลยหรอคะหรือยังไง ปั๊ดเดี๋ยวโทรฟ้องแม่เลย จัดการกรรมการโรงเรียนดีมั้ย ทำเด็กเสียคน ดีนะที่เป็นฉัน ไม่งั้นคนอื่นคงได้ท้องกลับบ้าน
ฉันต้องเดินเข้าห้องอย่างเสียไม่ได้ ความจริงจะขอเปลี่ยนหรือเพิ่มเงินก็ได้นะ แต่ไม่อยากให้ยุ่งยากเดี๋ยวฮัตโตริจับความเรื่องมากและวางอำนาจของฉันได้แล้วความจะแตก
"ขอให้มีความสุขวันหยุดพักผ่อนนะคะ" โฮสท์โรงแรมอวยพรเราก่อนจะออกจากห้องไป
"คือ/คือ" ทำไมต้องพูดขึ้นพร้อมกันด้วย -//-
"นายพูดก่อนสิ / เธอพูดก่อน" จะเล่นอีกนานปะ -//-
"ฉัน..จะไป..ว่ายน้ำนะ" ฉันเลยพูดขึ้นก่อน
"ไม่ได้!!" ซึ่งฮัตโตริก็ห้ามเสียงแข็งขึ้นมาเช่นกัน
"เห้!" อ๊ะ .. เก็บอาการหน่อยๆ เดี๋ยวโดนจับได้หรอก "ทำไม..ล่ะ"
"ไม่ได้ก็คือไม่ได้ เป็นผู้หญิงไปเดินแก้ผ้าให้คนอื่นดูได้ไง -//-"
นายคิดอะไรอยู่เนี่ยฮัตโตริ
"นายจะบ้าหรอ ไม่ได้แก้ผ้าซักหน่อย คนอื่นก็ไม่มีใครรู้จักซักหน่อยจะอายทำไม" ฉันยังคงเถียงไม่เลิก และก็คิดอะไรแพลงๆขึ้นมาปุบปับเช่นกัน "หรือว่า.. ใส่ให้นาย .. ดูได้คนเดียว" ฉันพูดพร้อมเดินทำเป็นแกะกระดุมเสื้อเข้าไปหาฮัตโตริจนเขาล้มลงไปบนเตียง ก่อนจะคร่อมลงไปมองหน้าเขา ซึ่งตอนนี้ แดงเป็นแตงโมไปละ
"-//////-"
แต่ว่า..
สถานการณ์กลับพลิกซะงั้นล่ะ
ฮัตโตริพลิกตัวขึ้นมาคร่อมฉันแทน โดยจับข้อมือฉันสองข้าง ซึ่งฉันอยู่ข้างล่างเขาไปแล้ว ณ ตอนนี้
"เธอคิดว่าจะแกล้งฉันได้เป็นครั้งที่สองหรอ พายุ หืมม?"
" -///- แกล้งอะไร ใครแกล้ง" ยอมรับให้โง่สิ แต่สถานการณ์ตอนนี้ล่อแหลมเกินไปนะ
"แบบนี้เขาเรียกว่าอะไรน้าา เขาเรียกว่ายั่วรึเปล่า" ฮัตโตรินายไปฝึกฝีปากแบบนี้มาจากหนายยยยย
โอ่ยยย จะบ้าตาย
"ยั่วอะไร๊!!?" ฉันยังคงเฉไฉไป
"ก็ไม่รู้สินะ อยู่กันสองคน ห้องสวีท บนเตียง บรรยากาศเป็นใจ ทำไรดีล่ะ"
"นายจะทำไรฮัต อย่ามาแกล้งกันแบบนี้นะ" เริ่มไม่ดีละนะแบบนี้
"ฉันเป็นผู้ชายนะพายุ ความอดทนมีขีดจำกัด"
ฮัตโตริไม่พูดเปล่า เขาค่อยๆโน้มหน้าลงมาใกล้ฉันมาก ใกล้จนขนาดที่จมูกเขาชนกับแก้มฉัน ที่ฉันได้แต่เอียงหน้าหนี จนฉันรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเขา แล้วเขาก็พูดราวกับกระซิบว่า "ยิ่งเป็นเธอ ฉันจะอดใจได้มั้ย" แล้วจมูกที่ชนอยู่แก้มก็ลากมาจนชนที่จมูกของฉัน ซึ่งนั่นคือเขากำลังจูบฉัน เสี้ยววินาทีที่ฉันเคลิ้มไปกับเขาแต่ภาพของคาซก็ผุดขึ้นมาในใจจนฉันต้องผลักเขาออก แต่ก็ไม่หลุดจากพันธนาการของเขาได้ในทันที
"ฮัต ปล่อยฉันนะ"
"ทำไมล่ะพายุ ทำไมถึงเป็นฉันไม่ได้"
"นายพูดเรื่องอะไรฮัตโตริ" ฉันถามซ้ำอีกครั้ง
"ทำไมถึงเป็นฉันไม่ได้ ฉันที่อยู่ข้างเธอตลอดเวลา"
"ฮัต นายเป็นบ้าอะไรเนี่ย"
"เธอเคยสนใจฉันบ้างมั้ย!!" ฮัตโตริตะโกนออกมาอย่างอัดอั้นก่อนจะฟุบหน้าลงบนไหล่ฉันที่เขายังคนทับอยู่
"ฮัต"
"เธอรู้มั้ยว่าฉันรักเธอมากแค่ไหน แม้ฉันจะมีโอกาสสามารถทำให้เธอมาเป็นของฉันได้เป็นร้อยครั้งตลอดเวลาที่ผ่านมา แต่ฉันก็ไม่ทำ เช่นเดียวกันกับครั้งนี้ เพราะเธอคือคนที่ฉันแคร์มากที่สุด ฉันอยากให้เธอยอมรับในสิ่งที่ฉันพยายามสื่อถึงว่าฉันรู้สึกยังไงกับเธอ แต่มันกลับถูกแปรเป็นความสัมพันธ์แบบเพื่อนในสายตาเธอ เธอจะมองฉันในฐานะผู้ชายคนนึงสักครั้งไม่ได้หรอ แม้จะเป็นในตอนนี้ที่เธอจำเรื่องราวทั้งหมดไม่ได้ก็เป็นฉันไม่ได้เลยหรอพายุ" ฮัตโตริเอ่ยถ้อยคำออกมาเป็นเรื่องราวราวกับเป็นเรื่องที่นานแสนนานที่เขาไม่เคยได้เอ่ยออกมา คำสารภาพของเขาไม่ทำให้ฉันใจเต้นได้เหมือนที่คาซพูดกับฉัน กลับมีแต่ความรู้สึกผิดและเสียใจในใจฉัน
ฮัตโตริลุกขึ้นก่อนจะมองหน้าฉันอย่างต้องการคำตอบ
"ฮัต ฉันไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของนายกับฉันหมดไป ฉันไม่อยากเสียนายไป" ฉันหยุดไปก่อนจะพูดต่ออย่างลำบากใจ เพราะจะเป็นคำที่ทำร้ายจิตใจเขาที่สุดในตอนนี้ "ในฐานะเพื่อนที่ฉันรักที่สุดจริงๆ ขอโทษนะ"
ฮัตโตริลุกออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่มีคำพูดใดๆก่อนจากไปทั้งสิ้น