Met mijn oortjes in, loop ik de trap af. Ik moet neiging om mee te gaan dansen maar dat stopt gelijk als ik Luke zie. Al twee dagen spoken nog maar twee namen door mijn hoofd.
Michael. Luke. Michael. Luke. Michael. Luke. De ene helft van mij zegt dat ik nog steeds verliefd ben op Michael -wat ik niet kan ontkennen want ik krijg spontaan zweethanden als hij zijn arm over mee heen slaat, hierdoor vindt hij wel dat ik goed kan acteren- en de andere helft zegt dat ik voor Luke moet gaan omdat dat misschien wel ooit mogelijk gaat worden, wat nergens op slaat en dat snap ik zelf ook wel. Dan zou ik alleen maar gebruik van hem maken, en daar wordt niemand vrolijker van.
'Hoi Luke,' zeg ik vrolijk, zover ik dat nog ben nadat ik hem tegen kwam. Ik was ten slotte gevlucht uit de hotelkamer om even geen Michael óf Luke te hoeven zien.
'Dag Lana,' mompelt hij. Er is hier nog iemand zo blij dat we elkaar tegen komen... Ik wil door lopen, maar hij houdt me tegen.
'Lana, misschien is het beter als we elkaar proberen te ontwijken? Want we zitten in een niet bepaald makkelijke situatie.'
'Dat is ook niet bepaald gezellig voor de anderen.'
'Daar kan ik toch niks aan doen? Het is jou schuld! Jij moest zo nodig met ons mee.'
'Pardon? Kan ik er ook maar iets aan doen dat jij verliefd op me wordt? Nee.'
'Blijf gewoon bij me uit de buurt! Ik haat je! En tegelijk houd ik ook van je, weet je wel niet hoe ongelofelijk irritant dat is? Het is allemaal jou schuld.' Ik voel mijn gezicht langzaam wegtrekken. Hij loopt snel weg. Watje. De eerste tranen vallen over mijn wangen. Ik ren naar de wc met de hoop dat niemand mij zo ziet. Ik kijk in de spiegel en mijn afschuwelijke spiegelbeeld. Ik zie er echt niet uit zo. Zonder dat ik het door had, biggelen er tranen over mijn wangen. Misschien heeft Luke ook wel gelijk. Misschien komt het ook wel allemaal door mij. Als ik er niet zou zijn, zouden Calum en Michael makkelijker samen kunnen zijn, zou Luke geen last van mij hoeven te hebben en zou Britt niet de hele tijd naar mijn problemen hoeven te luisteren. Ik ga tegen de muur aan staan en haal diep adem voor een poging om mijn tranen te stoppen, maar het lukt maar niet. Hopeloos geval ben ik toch.
Terwijl ik voor de zoveelste keer de tranen uit mijn ogen wrijf, komt Britt binnen gelopen. Even later rent ze weer naar buiten, opzoek naar Luke. Alsof het ook maar iets zal uitmaken. Ik pak het laatste doekje, wrijf mijn gezicht nog een keer schoon en loop dan de wc's uit. Op dat moment komt Luke aangelopen. Great, het is Britt dus toch gelukt. Ik draai me om, maar na twee stappen voel ik al zijn hand op mijn schouder. Ik sla hem gelijk weg en draai me om.
'Wat?'
'Sorry, van euh- net?' Hij krabt op zijn hoofd.
'Wat? Denk je dat dit helpt? Het maakt toch niks uit, want je hebt gelijk en dat weet ik zelf ook wel.' Ik draai me weer om en alweer houdt hij we tegen en alweer sla ik zijn hand weg.
'Lana! Het is niet waar! Ik vind het alleen zo lastig en ik weet zelf ook niet waarom ik dat zei.'
'Natuurlijk,' zeg ik sarcastisch.
'Nee, echt. Het is mijn schuld, ik had het gewoon niet moeten vertellen.' Hij kijkt me afwachtend aan. Wat verwacht hij dat ik ga doen? Zeggen dat het niet uitmaakt terwijl hij net nog een deuk in mijn zelfvertrouwen heeft gegeven? Ik dacht het niet...
'Ik ga naar boven...' mompel ik na een tijdje. Ik ren met twee treden tegelijk omhoog, en even later sta is bijna hijgend in de gang van onze kamers. Luke stapt rustig uit de lift en kijkt me aan.
'Waar zijn de andere?'
'Geen idee, in hun kamer?' Luke klopt op de deur van de eerste kamer, maar er wordt niet open gedaan. Ik loop gelijk naar de kamer van Michael en mij en klop ook op de deur -je weet maar nooit wat hij en Calum aan het doen zijn-, maar ik hoor geen geluid. Ik doe de deurklink naar beneden en twintig seconde later lig ik op mijn bed naar boven te staren.
'Lana?' Ik kijk op naar Michael die naar binnen loopt terwijl hij zijn haar droog wrijft. Onder de handdoek zie ik hier en daar zwarte plukjes haar vandaan komen.
'Heb je gedaan wat ik denk dat je het gedaan?' grinnik ik zachtjes.
'Waarschijnlijk, het is zwart. Ik had de fans gevraagd welke kleur ze leuk vonden en de meeste hadden zwart of paars. En ook een heleboel blauw en die vinden dat ik moet stoppen omdat ik dan kaal word.' Ik lach zachtjes.
'Ik zie het niet echt voor me denk ik, een kale Michael.'
'Je weet maar nooit, maar wil je zo even mee naar de stad toe. Ik bedoel, we moeten ons toch soms even samen laten zien en-'
'Ja, is goed,' kap ik hem af. Hij kijkt me onderzoekend aan.
'Zeker?' Ik knik snel.
'Knikken is het teken van twijfel.'
Ik rol met mijn ogen. 'Al zal ik nee zeggen, ik word toch mee getrokken door jou.'
'Ik zei toch dat je niet wilde.'
'Ik zei niet dat ik niet wilde. Ik zei dat áls ik niet wilde het toch geen zin had.'
Hij kijkt me even bedenkelijk aan. 'Je bent best wel slim voor een blondje, weet je dat?' Ik kijk hem beledigt aan. Hij grinnikt zachtjes en loopt weer maar de badkamer.
'Waar gaan we straks dan heen?'
'Weet ik veel, iets leuks.'
'Wat zijn we weer duidelijk.'
'Jij ook?'
Ik kijk verbaasd op. 'Hoe bedoel je?'
'Je zei we.'
Ik zucht diep. 'Je bent irritant Mike.'
'Jij ook Laan.'
~
Na twee uur door de stad heen lopen, beginnen mijn voeten echt zeer te doen. Ik weet weer waarom ik niet zo'n goede toerist ben, want als ik iets saai vind is het wel oude monumenten en gebouwen bekijken in een stad.
'Kunnen we terug,' zeur ik voor de derde keer.
'Wacht, alleen deze hoek nog om en dan-' We staan voor een oude container. 'Of toch niet helemaal.' Ik ga op de container zitten en strek mijn benen, terwijl Michael een nieuwe weg probeert te zoeken. Wat ben ik toch lui soms...
'Oké, de aller laatste keer.'
'Dat zei je een half uur geleden ook al,' merk ik op. Hij kijkt me dodelijk aan.
'Kunnen we niet gewoon iets anders doen als "date"? Iets van pizza maken of zo?' Ik glimlach gemeen als ik Michaels ogen zie glimmen bij het idee van pizza.
'Kom, we moeten die kant op naar het appartement.'
Drie kwartier later zijn we toch eindelijk aangekomen en nu moeten we alleen nog ingrediënten voor een pizza zien te kopen.
'Lana?' vraagt Michael voorzichtig als ik het karretje in de supermarkt rij.
'Wat is er?'
'Misschien willen Calum en ik het binnenkort bekent maken.'
Ik blijf verbaasd even stil staan. 'Serieus?'
Hij knikt. 'Dan hoeft deze nep relatie en zo ook niet meer.' Ik knik langzaam. Shit. Waarom?
Als we bij het appartement aankomen, verontschuldig ik me en ren ik regelrecht naar de kamer van Ashton en Britt. Ik klop snel en Britt doet met een verbaasd gezicht open.
'Wow, wat is er gebeurd? Kom binnen.'
'Je weet toch wel over dat liefde gedoe he?' Britt kijkt me vaag aan, maar ik kan moeilijk Michaels naam noemen als Ashton zo dicht in de buurt is.
'Calum en Michael gaan het misschien vertellen,' fluister ik zacht. 'Maar dan gaat het dus ook uit bij Michael en mij en ik dat wil ik niet.' Ik kan niet alleen goed doen alsof ik verliefd ben op Michael -al is dat echt waar-, maar ik kan ook nog is een zeurende kleuter na doen. Fine.
'Oh,' zegt Britt zacht. Ze staart voor zich uit. 'Misschien moeten we eens op speurtocht naar andere leuke jongens, zodat je hem vergeet.'
'Naar mensen zoals Sam en Luke?' Ik trek mijn wenkbrauwen op.
'Nou, Sam niet... Maar Luke?'
'Nee dankje, dan moet hij toch eerst iets aardiger tegen me doen.'
'Oh, trouwens Laan. Eigenlijk zouden Ash en ik dit samen vertellen, maar Brishton is nu officieel.'
'Echt?' Ik geef haar blij een knuffel en daarna dansen we samen een rondje door de kamer, want wij zíjn gek.
Even later loop ik terug naar de kamer van Michael en mij. We maken samen een enorme pizza en eten die voor de tv op. Niet erg romantisch, maar wel erg gezellig. Ik leun moe tegen zijn schouder aan.
'Ik ga naar het concert.' Ik knik en hij geeft me een knuffel. En dat was dan waarschijnlijk mijn allerlaatste date met Michael...