Jema's POV
"Jema..."
"Jema..."
Dahan-dahan kong iminulat ang aking mga mata at bumungad sakin ang mga pagmumukha nila. Kulang na lang makapalit sila ng mukha dahil sa sobrang lapit nila sa isa't isa habang nakatingin sakin. Nandito ang pamilya ko pati na rin sina Ate Jia at Kyla.
"Bakit?" Taka kong tanong. Eh kung makatingin kasi sila sakin, alalang alala ang pinapakitang emosyon nila.
"Anak, ayos ka lang ba? Pinag-alala mo kami." Hinawakan ni Mama ang kamay ko at hinawakan ng isa niyang kamay ang aking ulo.
Pinag-alala? Teka, hindi ko rin nga alam kung anong nangyari at kung bakit sila nandito. Ang naalala ko lang ay bigla na lang akong kinagat ni Trevor—
"WHAT THE FUCK?!" Wala sa sarili kong sigaw na ikinagulat nila.
"Jessica! Watch your words!" Sabi ni Papa.
"S-sorry po." I sighed. "Ano po bang nangyari? Bakit po kayo nandito at bakit ako nakahiga rito?"
"Kyla called me—" Kyla didn't let her finish.
"Ate Jia, ako na ang magpapaliwanag sa kanya." Ani nito. Napakunot naman ang aking noo.
Hindi ko sila maintindihan. May pinlano ba sila o ano?
"Nung umalis ka, naka-open ang location mo kaya ayun tinrack ko para rin masigurado kong magiging okay ka. I know what I did was wrong but I just can't feel comfortable that's why I did it. At hindi nga ako nagkamali. Hindi ko alam bakit ka nagpunta sa bar ng ganung oras pero nang makarating ka roon ay nagtagal ka lang ng mga ten minutes hanggang sa tumawag ka sakin. Pero boses ng isang lalaki ang una kong narinig."
Wait what? How did that happened?
Sinubukan kong alalahanin ang nangyari pero argh! Hindi ko talaga maalala. And how did that guy opened my phone? My password yun.
"I was so scared but then that man told me that you were unconscious since you entered the bar. I'm also confused on hiw did he managed to call me but I know that he's a good person. Siya raw ang may-ari ng bar na iyon. Siya na rin ang nagdala sayo dito sa hospital. At first, wala kaming tiwala sa kanila pero he gave us his calling card." Inabot niya sakin ito na tinignan ko ng maigi.
Ang unfamiliar ng pangalan niya.
"Pero bakit ka ba nagpunta roon?" Tanong ni Mama.
Hindi ko rin po alam. Gulong-gulo lang ako sa nangyayari.
Hindi ko nasagot si Mama pero biglang nabalik muli ang atensyon ko kay TJ. My neck. My neck is okay. Pero pakiramdam ko parang totoo yung mga nangyari.
"Where's Trevor?"
"He's out of town." Mabilis na sagot ni Ate Jia. That's unusual of her. Mukhang hindi rin ito natutuwa.
"I don't know what his problem is but damn! Todo alala kami sayo tapos yung boyfriend mo uunahin pang tapusin ang trabaho niya." Inis na dugtong niya.
Pinakalma muna siya nila Papa.
Naiintindihan ko naman na mahal ni Trevor ang trabaho niya. Pero mas importante pa ba talaga yun kaysa sa kalagayan ko ngayon?
"I'll just talk to him. Magpahinga ka muna dyan." Sabi ni Papa at lumabas ng kwarto.
Sinabi na lang din ni Mama na hayaan muna iyon at isipin ang sarili ko.
Pero hindi ko talaga maiwasan. The way TJ did that, I can tell. He looked like a vampire.
——————————
Third Person's POV
Nang maihatid niya si Jema sa hospital ay dali-dali itong nagmaneho papunta sa isa pang hospital.
"What took you so long?" Tanong ni Luigi.
"I already texted you! Sabi ko dba inabutan ko si Jema sa bar. Hindi ko alam anong pinunta niya dun pero bigla na lang siyang hinimatay habang iniikit ang tingin sa bar. Buti na lang may dala siyang phone at marunong akong mag-unlock kaya may natawagan akong kakilala niya." Hingal na paliwanag ng niya. "I gave my calling card as well. Baka kasi isipin nila rapist ako. Sa gwapo kong toh? Tsk."
"Ang hangin mo talaga Payton. Pag ikaw napahamak dyan sa ginawa mo, yari ka kay Deanna paggising niya."
"Speaking of Deanna, how was she? Stable na ba ang lagay niya—"
"Luigi!" Napalingon ang dalawa kay Michelle na papunta sa kanila.
"Oh bakit?" Luigi asked.
"Si Deanna..."
"Ano? Napano siya?!" Hindi na nakapaghintay si Payton sa kanyang sagot at mabilis na tumakbo sa kwarto na kinalalagyan ni Deanna.
Natigilan ang mga ito nang makita ang babaeng nakahiga sa kama na lumuluha habang mahimbing na natutulog.
Nagulat ang mga ito nang bigla itong sumigaw.
——————————
Deanna's POV
"Mom..." I tried to find her but I can't.
This place is covered by darkness, wala akong makita at tanging hikbi ko lamang ang naririnig ko.
Deanna's POV
"Mommy..." At tuluyan nang bumuhos ang mga luha ko.
Ang naaalala ko lang ay may mga taong pumasok sa loob ng bahay at sina Mom and Dad ang puntirya nila. Sinubukan silang pigilan nina Ate Cyrielle at Ate Nicole pero wala silang sapat na lakas para kalabanin ang mga maskuladong lalaking dumukot sa kanila. I though they'll just leave us alone and they just want our parents but I was wrong. Pinausukan nila ang buong bahay dahilan para mawalan ako ng malay at hindi ko na alam kung paano ako napunta sa lugar na ito.
"Sachi, where are you?" It was my mom's voice.
"Mommy I'm here!" I screamed and it echoed.
I tried to follow the voice but I am still lost. Mabilis lang nawala ang boses kaya hindi ko na ito nasundan.
"Mom please help me. I can't see anything." I begged and continued to cry.
I can't do this anymore. I am not old enough to fight and face what scares me.
"Anak, nandito ako."
"You're getting nearer."
Sinundan ko lamang ang kanyang boses hanggang sa mapunta ako kung saan may nakabukas na ilaw. What I saw made me shocked.
I covered my mouth and about to throw up when I saw a blood on the floor and dead people.
Napatalikod muna ako saglit at ilang minuto muna ang pinalipas ko para muling bumalik sa realidad at tignan kung anong nangyari.
Their faces are covered by blood. Hindi ko sila mamukhaan. They were stabbed? And shot too. I can't even imagine how those evil people brutally killed them.
Lumapit ako para mas makilala sila and...
"MOM?!" I looked at the four people who are also on the floor and it was my family.
Wala akong nagawa kundi humagulgol at mapaluhod na lamang.
Paano nangyari to? Anong nangyari sa kanila? Sinong mga demonyong tao ang gumawa nito?
"Mommy..." Pati ang tawag ko sa mga kapatid ko ay kusa na lamang lumabas sa aking bibig.
"Achi...dichi..." I am just crying while looking at them.
"HELP! SOMEONE HELP US PLEASE!" Sigaw ko kahit na alam kong walang makakarinig sakin.
"Sachi." Napalingon ako sa pinanggalingan ng boses. Dali-dali akong tumakbo palapit sa kanya, mahigit itong niyakap at muling umiyak.
"Dad...what happened to them?"
"I don't know, Deanna. I can't remember anything. Akala ko ako ang kailangan nila pero ganito ang inabutan ko. I'm so sorry anak."
What is he talking about? Bakit kami hinayaang buhay samantalang sila ay walang awang pinatay?
"Don't worry anak, I can give you everything and we can live a better life...without them."
"GAGO KA!"
Napatingin sakin ang mga taong nandito samantalang ako ay hindi ko alam.
"Deanna! Thank God you're awake." Lumapit sakin si Mich at niyakap ako.
Naramdaman ko na parang basa ang mukha ko.
"You were crying while you were unconscious. Ano bang napanaginipan mo?" Tanong ni Payton.
"Something. Hindi na importante yon."
A very bad dream. Worst nightmare.
Remembering those things were so awful. Hinding hindi ko gugustuhing matandaan at maranasan muli iyon. I was only ten years old that time. Walang kalaban kalabang bata na naranasan ang ganung bagay. And damn, I hate myself for making Eri experience what I've experienced.
I wiped my tears and looked at them. "Teka, anong nangyari? Bakit ako nandito? What is this?" Tukoy ko sa dextrose at sa room kung nasaan ako.
"Where's Perri? WHERE'S MY SON?!" Kinabahan na ako nang sinubukan kong alalahanin ang mga nangyari.
Ang huli ko lang matandaan ay nung tinutukan kami ng baril ni Bea at niyakap ko na lang si Eri hanggang sa may marinig kaming putok ng baril. I wasn't shot but I know Bea was. Si Payton ang huli kong nakita bago ako mawalan ng malay.
"We rented a private room here in the hospital so he can stay there. Luigi and some police are guarding him so you don't have to worry, okay? Ayos lang siya at nagpapahinga roon." Saad ni Payton. "And by the way, you were unconscious for like a month."
A MONTH?! WHAT THE FUCK?
"ANO? Paano nangyari yun?!"
Napasabunot na lang ako sa aking sarili nang maalala ang mga nangyari. Fuck. I didn't know that Ate Bea will turn to that. Hindi ko alam kung anong klaseng tao ang nagmanipulate sa kanya para gawin lahat ng kademonyohang yon.
Speaking of...
"Nasaan na sina Bea at Jhoana? Anong nangyari sa kanila? Are they alive? At anong mga nakita niyo doon sa bodega? Tell me now!" I told them with an authority in my voice.
I know there's something wrong. Yung pagkahina ko, pagkawalan ko ng malay sa isang buwan, yung itinusok sakin ni Bea, hindi maaaring wala lang lahat ng iyon.
"All evidences were collected and one of those are the syringe. I know you know whay I'm talking about." Payton said.
"Oo alam ko yon." Ang gusto kong malaman ay kung anong laman non.
"I'm sorry. They investigated where that fluid came from then Luigi knew what was it. It was the antidote...for the immortals...for you."
Fuck, hell no. This can't be happening.
"I don't really know what are Bea's motive and made her do this. But Deanna, I'm really sorry to tell you this. You only have months to live..."
"And we can't do anything about it."