"Lia ေသာက္ေလ ဘာလဲ ဒီေနရာက အဆင္မေျပလို႔လား "
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာမွ Lia ရဲ႕ အေတြးဆတို႔ ရပ္တန့္သြားသည္။
"ဟမ္...အဆင္ေျပပါတယ္ "
တကၠသိုလ္က အတန္းေဖာ္ေဟာင္းေတြ ေတြ႕ဆုံပြဲကို ဒီလို bar မွာ လုပ္ဖို႔ ဘယ္သူက idea ရခဲ့လဲ မသိပါ။
ဘီယာခြက္တိုက္သံ တခြပ္ခြပ္ၾကားမွာ Lia ဟိုဟိုဒီဒီ ေငးေနသည္။ အတန္းေဖာ္ေတြက အိမ္ေထာင္ေရး အလုပ္အကိုင္နဲ႕ ပတ္သတ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးစုံကို ေျပာဆိုေနေသာ္လည္း Lia ကေတာ့ အရင္တုန္းကလိုပဲ နားေထာင္သူသာ။
"နင့္ အေမေရာ သက္သာရဲ႕လား " သူမရဲ႕ အခင္ဆုံး ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းက ေမးလာျခင္းျဖစ္သည္။
Lia ၏ မိခင္သည္ အဆုတ္ကင္ဆာေရာဂါသည္ျဖစ္ကာ နာတာရွည္ ေဝဒနာခံစားေနရသည္က Lia တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ဘဝကတည္းကပင္။
သူမသည္ သိုသိုဝွက္ဝွက္ေနတတ္သူျဖစ္တာေၾကာင့္ သူမ မိခင္ေရာဂါနဲ႕ ပတ္သတ္ၿပီး သိသည့္လူက အနည္းအက်ဥ္းသာရွိသည္။
"သက္သာတာေတာ့ မရွိဘူးေပါ့ အခုေတာ့ အိမ္မွာ စိတ္မခ်လိဳ႕ ေဆး႐ုံမွာပဲ လူနာေစာင့္နဲ႕ ထားထားတယ္ ငါ အခု အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ေဆး႐ုံမွာပဲေလ "
"ဟဲ့ ေဈးအရမ္းႀကီးတာကို ေဆးဖိုးနဲ႕ နင့္ လစာက သုံးဖို႔ေရာ က်န္ရဲ႕လား "
Lia က ရယ္သည္။
"ငါ အခု အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ဌာနက လစာေကာင္းပါတယ္ဟ အိမ္ဖိုးနဲ႕ ကားဖိုး ေၾကရင္ ပိုတဲ့ ပိုက္ဆံစုၿပီး အိမ္ေထာင္ျပဳလို႔ရၿပီ "
"အံမယ္ ရည္းစားေတာင္မရဘဲနဲ႕ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ကို အရင္ေတြးေနတယ္ ဘာပဲေျပာေျပာ အလုပ္အကိုင္ အဆင္ေျပေနတာပဲ ေတာ္ေတာ္ဟုတ္ေနပါၿပီ "
အလုပ္အေၾကာင္းေျပာမွပဲ ဟိုေန႕က မိန္းမအေၾကာင္း ျပန္ေတြးမိျပန္သည္။
အဲ့ေန႕က ျပန္သြားတဲ့ေနာက္ပိုင္း ကေလးလိုခ်င္တဲ့ ဘက္ကလည္း ဆက္သြယ္မလာခဲ့သလို ထို မိန္းကေလးကလည္း ေဆး႐ုံမွာ ေပၚမလာေတာ့ေပ။
သူမသည္ အလုပ္ကိစၥမ်ားႏွင့္ လုံးပန္းေနသည့္ ၾကားထဲမွပင္ မၾကာခဏဆိုသလို ထို အမ်ိဳးသမီးအား ေတြးမိေနသည္။
မ်က္ရည္စတို႔ ဖုံးလႊမ္းကာ အေရာင္မဲ့ေနသည့္ သူမ၏ မ်က္လုံးမ်ားသည္ တစ္ခ်ိန္က Lia ရဲ႕ ခက္ခဲခဲ့တဲ့ အတိတ္ ပုံရိပ္အား ထင္ဟပ္ေနသေယာင္။
"ငါ ခဏေလာက္ အျပင္ထြက္လိုက္ဦးမယ္ "
"ေအး ေအး "
Bar အျပင္ဘက္မွာ ခုံတန္းမ်ားက လူရွင္းေနသည္။
Lia ထိုေနရာမွ ဆယ္မိနစ္ခန႔္ ထိုင္ကာ အခ်ိန္ျဖဳန္းေလ၏။
သူမနဲ႕ ဒီလိုဆူညံသည့္ ေနရာက လုံးဝ မကိုက္ညီေပ။
တစ္ခါတည္း အိမ္ျပန္လို႔ရမယ့္ ဆင္ျခင္တစ္ခုကို စဥ္းစားေနရင္း Lia သန႔္စင္ခန္းထဲသို႔ ဝင္လိုက္သည္။
"ေဝါ့ အြတ္ ေအာ့ "
ေဘစင္မွာ ေခါင္းငုံ႕ၿပီး အန္ေနတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ Lia ႏွာေခါင္း ရႈံ႕မိသည္။
အဲ့ဒါေတြေၾကာင့္ ဒီလို ေနရာမ်ိဳးေတြ မလာခ်င္တာ။
ထို မိန္းမေနာက္ကေန ခပ္ခြာခြာ ျဖတ္သြားရင္း ေခါင္းျပန္ေမာ့လာသည့္ သူမ၏ မ်က္ႏွာကို မွန္ကေန တစ္ဆင့္ ျမင္လိုက္ရသည္။
Lia အနည္းငယ္ အံ့ဩသြားသည္။
ေဆး႐ုံကို လာတုန္းက သူမရဲ႕ အဝတ္အစားေတြက ဒီလိုမ်ိဳးဟုတ္မေန။
ထို အမ်ိဳးသမီးသည္ အေရာင္ေၾကာင္ေၾကာင္က်ားက်ား ဆံပင္တုကို ခြၽတ္လိုက္သည္။ သူမ၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ားက ႏွေးေကြးၿပီး အားနည္းေနကာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပ်က္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ မိတ္ကပ္ေအာက္က မ်က္ႏွာမွာလည္း ျဖဴေဖ်ာ့ေနသည္။
သူမသည္ မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔ မနည္း ႐ုန္းကန္ေနရကာ သူမေနာက္မွာ မတ္တပ္ရပ္ေနသည့္ Lia ကို မေတြ႕ေသးေပ။
"ဒီမွာ ရွင္ အဆင္ေျပရဲ႕လား "
Lia က သူမရဲ႕ ပခုံးကို ညင္သာစြာ ထိကိုင္၍ ေမးသည္။
သည္ေတာ့မွ သူမသည္ Lia အား သတိျပဳမိေတာ့သည္။
"ေဒါက္တာက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးေတာ့..."
"မ်က္ႏွာၿပီးေအာင္ သစ္လိုက္ပါဦး "
သန႔္စင္ခန္းကေန စားပြဲဆီသို႔ ျပန္သြားတဲ့ Lia ေနာက္ကေန ရတီက ေျဖးေျဖးခ်င္းလိုက္သြားသည္။
မ်က္ႏွာသစ္လိုက္ေတာ့ အနည္းငယ္ ေနလို႔ေကာင္းသြားေပမယ့္ သူမ ေခါင္းကေတာ့ မူးေနာက္ေနသည္။ ေဘးဘီကို ေသခ်ာမျမင္ဘဲ သူမေရွ႕က Lia ရဲ႕ ေက်ာျပင္ကိုသာ ၾကည့္ရင္း ေျခလွမ္းေတြကို ေ႐ြ႕ေနျခင္းပင္။
"နင္ ျပန္ေတာ့မွာလား အေစာႀကီးပဲ ရွိေသးတယ္ေနာ္ "
"အင္း အသိတစ္ေယာက္ကို ျပန္ပို႔ေပးမလို႔ "
စားပြဲဝိုင္းက လူတိုင္းရဲ႕ အၾကည့္က ရတီ့ေပၚေရာက္လာသည္။
ထို ဆရာဝန္မက ထိုစားပြဲဝိုင္းက လူအခ်ိဳ႕ကို သူမ သိပ္နားမလည္တဲ့ နိုင္ငံျခားဘာသာစကားနဲ႕ေျပာဆိုေနၿပီး
သူတို႔ အၾကည့္ေတြကလည္း သူမ ကိုယ္ေပၚကို က်ေရာက္လာတာေၾကာင့္ ရတီ့ကိုယ္ေလး ယို႔သြားသည္။
"Lia နင့္ အႀကိဳက္က ဒီလိုေတြ ျဖစ္သြားၿပီလား မေတြ႕တဲ့ အေတာအတြင္း အေတာ္ေျပာင္းလဲသြားတာပဲ "
ေက်ာင္းေနဖက္ေဟာင္း ေယာက္်ားေလး တစ္ေယာက္က ဆိုသည္။ သူက အရက္အေတာ္ဝင္ထားတာေၾကာင့္ အာသြက္လွ်ာသြက္ျဖစ္ေနသည့္ ပုံပင္။ စားပြဲက လူတိုင္းသည္ ေက်ာင္းတုန္းက Lia မိန္းကေလးေတြနဲ႕ တြဲဖူးတာ မသိေပ။
ထိုလူရဲ႕ စကားက ဘာကို ဆိုလိုမွန္း နားမလည္တာေၾကာင့္ ဆက္မေဆြးႏြေးဘဲ Lia ကို သာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကသည္။
"ကြၽန္မဘာသာ ကြၽန္မ ျပန္လို႔ရပါတယ္ "
"မတ္တပ္ေတာင္ ေသခ်ာမရပ္နိုင္တာကို ဒီလိုပုံနဲ႕ ေလးဘက္ေထာက္ျပန္မလို႔လား "
Lia က ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႕ သူမရဲ႕ ခရီးသည္ထိုင္ခုံဘက္က ကားတံခါးကို ဖြင့္ေပးသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ရတီတစ္ေယာက္ Lia ကို ျငင္းဆန္၍ မရစြာ ကားေပၚသို႔ တက္လို႔ရေတာ့သည္။
ေနလို႔ မေကာင္းတာမို႔ ကားေပၚမွာ ရတီ တစ္ခ်ိန္လုံးမ်က္လုံးမွိတ္ထားသည္။ သို႔ေသာ္ အိပ္မေပ်ာ္သြား Lia ရဲ႕ အသက္ရႉသံနဲ႕ ေရာႏွောေနသည့္ ကားစက္သံသဲ့သဲ့ကို ၾကားေနရေသးသည္။
ခဏၾကာေတာ့ သူမ ေပါင္ေပၚကို ကုတ္အကၤ်ီတစ္ထည္ေရာက္လာသည္။
ေပါင္တစ္ဝက္သာအုပ္သည့္ ဂါဝန္ေၾကာင့္ စိတ္ဖိစီးေနရာက အတန္ငယ္သက္ေတာင့္ သက္သာျဖစ္သြား၏။
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ lia က သူမအား ေတာင့္ခဲသြားေစသည့္ စကားဆိုလာ၏။
"ရွင္ ဒီလိုအလုပ္ေတြလုပ္တာကို တစ္ဖက္က ကေလးမိဘျဖစ္မယ့္ လူေတြမသိဘူးလား "
"ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ ? "
ဆက္မေမးသင့္လို႔ ထင္မိတာေၾကာင့္ Lia က ႏႈတ္ဆိတ္ေနလိုက္သည္။
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အငွားကိုယ္ဝန္ေဆာင္ကို သန႔္ရွင္းၿပီး ေရာဂါဘယ ကင္းစင္သည့္ သူမ်ိဳးအားရွာေဖြၾကသည္။
ရတီ၏ ပုံစံသည္ Lia ေဆး႐ုံမွာ ေတြ႕ေနက် ကေလးမိဘေတြ လိုခ်င္သည့္ အငွားကိုယ္ဝန္ေဆာင္ ပုံစံမ်ိဳး ဟုတ္မေနပါ။
Bar မွာ ဒီလို အဝတ္အစားမ်ိဳးနဲ႕ ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ Lia ကိုယ္တိုင္လည္း ကိုယ္ထင္ျမင္ရာကို ဆြဲေတြးမိလိုက္တာျဖစ္သည္။ အဲ့အတြက္လည္း အနည္းငယ္ အျပစ္မကင္းစိတ္ဝင္မိသြားသည္။
တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ အေျခအေနၾကားမွာ ဖုန္း ringtone သံက ထြက္ေပၚလာသည္။
ရတီ၏ ဖုန္းသံျဖစ္သည္။
"ဟယ္လို..."
[နင္ ေဆး႐ုံသြားၿပီ ေဆးစစ္ၿပီးၿပီလား အေျခအေနဘယ္လိုလဲ ]
"အဲ့ဒါ..."
ရတီက Lia ကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္သည္။
ဖုန္းေျပာေနသည့္ အေၾကာင္းအရာကို မသိသည့္ Lia ကေတာ့ ခပ္ေအးေအးပင္ ကားေမာင္းေနသည္။
"ကြၽန္မ အလုပ္လက္မခံနိုင္ဘူး အျခားတစ္ေယာက္ရွာလိုက္ပါ "
[ဟဲ့ အဲ့လိုလုပ္လို႔မရဘူးေလ သူတို႔ကို ငါ အကုန္ေျပာၿပီးဆိုၿပီးျဖစ္ေနၿပီ ညည္းက ဘာျဖစ္ရတာတုန္း ဒီလို ပိုက္ဆံအမ်ားႀကီးရဖို႔ဆိုတာ လြယ္တာ မဟုတ္ဘူးဟဲ့ ]
"ကြၽန္မမနက္ျဖန္ အန္တီ့ဆီကိုလာၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပမယ္ အခု ေျပာဖို႔ အဆင္မေျပေသးဘူး "
ဖုန္းခ်ၿပီးေနာက္ ကားထဲမွာ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ရတီလည္း ခုဏက Lia စကားကို ျပန္ အစမေဖာ္ေတာ့ေပ။
ရတီေနတဲ့ အေဆာင္က လမ္းက်ဥ္းၿပီး ကားဝင္ဖို႔ မလြယ္။ Lia ရဲ႕ ကားေလးက လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းကို တြန႔္ဆုတ္တြန႔္ဆုတ္ ျဖတ္သန္းေနရသည္။
"ေရွ႕နားမွာပဲ ရပ္လိုက္ေတာ့ "
"ခဏေလး "
Lia သည္ အိတ္ထဲက sticker note တစ္႐ြက္ကိုယူၿပီး သူ႕ ဖုန္းနံပါတ္ကို ခ်ေရးလိုက္သည္။
"ဒါ ကြၽန္မ ဖုန္းနံပါတ္ က်န္းမာေရးနဲ႕ ပါတ္သတ္ၿပီး တိုင္ပင္လို႔ရတယ္ "
"ေက်းဇူးပဲ ကြၽန္မမွာ ပိုက္ဆံမရွိဘူး "
Lia ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့။
"ပိုက္ဆံမလိုဘူး "
ဤစကားတစ္ခြန္းသာေျပာၿပီး ကားကိုသာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေမာင္းထြက္လာခဲ့သည္။
ထိုေန႕ေနာက္ပိုင္းက စလို႔ ရတီနဲ႕ ပတ္သတ္သည့္ မည္သည့္သတင္းကိုမွ မၾကားရေတာ့ေပ။
ေဆး႐ုံမွာလည္း လူနာရွင္နဲ႕ ပတ္သတ္သည့္ မည္သည့္ သတင္း အခ်က္အလက္မွမရတာေၾကာင့္ ကေလးယူမည့္ ကိစၥမရွိေတာ့ဘူးလို႔ပင္ Lia ေတြးခဲ့သည္။
ေလးလေလာက္ၾကာၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ကိစၥက ေတြးထားသလို ျဖစ္မလာခဲ့ဘူးဆိုတာ Lia သိခဲ့ရသည္။
ထိုေန႕က သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ညီမေလးက အကူအညီေတာင္းတာေၾကာင့္ Lia ၿမိဳ႕ထဲက R ေဆး႐ုံကို သြားၿပီး ေက်ာင္းတုန္းက မွတ္စု အခ်ိဳ႕ကို သြားေပးခဲ့သည္။
Lia ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းက ထိုင္း၊တ႐ုတ္၊ဗမာ ကျပားျဖစ္ၿပီး ျမန္မာစကား အနည္းငယ္ေျပာတတ္တာေၾကာင့္ ေက်ာင္းတုန္းက အရင္းႏွီးဆုံး
သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
သူမရဲ႕ ညီမကေတာ့ တကၠသိုလ္တုန္းက Lia နဲ႕ ေမဂ်ာတူသည့္ ဆရာဝန္ေပါက္စမေလး Christine ျဖစ္သည္။ Christineက ထက္ျမတ္ၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္။ ဆံပင္ကို ေနာက္မွာ ခပ္ေလွ်ာေလွ်ာစည္းထားၿပီး ေရွ႕ဆံၿမိတ္ေလးက ေျပျပစ္သည့္ နဖူးျပင္ေပၚမွာ ဝဲက်ေနသည္။
တကယ္ေတာ့ သူမ ဒီၿမိဳ႕မွာ အလုပ္လုပ္ေနရင္း တစ္ခါတစ္ေလ ဘုရားေက်ာင္းသြားေတာ့ Christine နဲ႕ ဆုံတာမ်ိဳးလည္းရွိသည္။
"ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ ေန႕လည္စာ စားၿပီးၿပီလား တူတူစားရေအာင္ေလ " Christine ရဲ႕ ေလသံဝဲဝဲေလးနဲ႕ ျမန္မာလိုေျပာတာ တစ္မ်ိဳးခ်စ္ဖို႔ေကာင္းသည္။
"ရပါတယ္ စားလာခဲ့ၿပီရယ္ "
ဒီ အခ်ိန္မွာ ကားပိတ္တတ္တာေၾကာင့္ ေဆး႐ုံမွာ ဂ်ဴတီခ်ိန္ ေနာက္ဖို႔ Lia ခ်က္ခ်င္းျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။
သားဖြားမီးယပ္ဌာနရဲ႕ ေကာ္ရစ္တာကို ျဖတ္လာစဥ္ သူမ နဲ႕ သိပ္မစိမ္းသည့္ မ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္ရသည္။
ရတီသည္ လူနာဝတ္စုံႏွင့္ နံရံကို မွီကာ ရပ္ေနသည္။ အရင္ကႏွင့္ မတူေတာ့တာက သူမ၏ ဝမ္းဗိုက္က သိသိသာသာ ေဖာင္းေနျခင္းပင္။
Lia သူမကို သြားႏႈတ္ဆက္ရမလား စဥ္းစားေနတုန္း အသက္ႀကီးႀကီး မိန္းမတစ္ေယာက္က ရတီကို တစ္ေနရာသို႔ တြဲေခၚသြားသည္။
သူတို႔ ေနာက္ကို Lia တိတ္တိတ္ေလးလိုက္သြား၏။
မိန္းမႀကီးသည္ စလင္းဘတ္အိတ္အႀကီးကို လက္မွာခ်ိတ္ၿပီး လူရွိန္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဝတ္စားျပင္ဆင္ထားသည္။ TV drama ေတြထဲမွာ ျမင္ရသည့္ အထက္တန္းလႊာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္လိုပင္။
သူမက ရတီကို လူသိပ္မရွိသည့္ ေနရာသို႔ ေခၚသြားသည္။
"နင္ ဘယ္လိုလုပ္မယ္ စိတ္ကူးထားလဲ "
"ကြၽန္မလည္း မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး "
ရတီသည္ မ်က္ႏွာ မေကာင္းေပ။
"ငါတို႔ ခုခ်ိန္မွ ေနာက္ျပန္လွည့္လို႔ မရေတာ့ဘူး ပိုက္ဆံကလည္း ယူၿပီးေနၿပီ "
"ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မ ညီမကို ျပန္ရဖို႔ ပိုက္ဆံက လိုေနတုန္းပဲေလ က်န္တဲ့ ပိုက္ဆံေတြကလည္း သူတို႔ လက္ထဲ ကေလးေရာက္မွ ရမွာ ကြၽန္မ မစြန႔္စားရဲဘူး "
ႏွစ္ေယာက္စလုံး စကၠန့္အနည္းငယ္ေလာက္ မည္သည့္ စကားမွ မဆိုၾကေပ။
" နင့္ ညီမဖို႔ ပိုက္ဆံကို ငါ အရင္ စိုက္ထုတ္ေပးမယ္ဆိုရင္ေရာ နင္ ဒီ ကေလးကို ေမြးမွာလား "
"အန္တီ တကယ္ေျပာတာလား "
ရတီ့ မ်က္လုံးတို႔က အေရာင္လက္လာသည္။
"တကယ္ေျပာတာ တစ္ခုပဲ စာခ်ဳပ္မွာေတာ့ လက္မွတ္ထိုးရမယ္ "
"ထိုးမယ္ ရတယ္ "
ေနာက္ပိုင္း သူမတို႔ေျပာေနတဲ့ စကားကို Lia အလုံးစုံမၾကားရေတာ့။
ရတီနဲ႕ ထို အမ်ိဳးသမီး ထြက္သြားေတာ့ Lia လည္း ဂ်ဴတီဝင္ဖို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးလက...
ရတီသည္ သူမ ဗိုက္ထဲက ကေလးကို ဖ်က္ခ်ခဲ့ပုံ မေပၚေပ။
ဒါဆို ဘယ္လိုလုပ္ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကေလးကို ယူၿပီး သူ႕ကို ပိုက္ဆံေပးမွာလဲ။
မဟုတ္မွ...
သူနာျပဳတစ္ေယာက္ကို Lia လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးလက စာ႐ြက္စာတမ္းေတြ ျပန္ရွာခိုင္းလိုက္တယ္။
သူမကိုယ္တိုင္ တိုက္ရိုက္တာဝန္ယူရတဲ့ လူနာ မဟုတ္တာေၾကာင့္ အေသးစိတ္အခ်က္အလက္ေတြကိုေတာ့ ရွာေဖြခြင့္မရေပ။
ထို႔အျပင္ ကေလးရဲ႕ မိဘေတြရဲ႕ အခ်က္အလက္ကလည္း လက္ရွိ ကေနဒါေဆး႐ုံမွာ တာဝန္က်ေနသည့္ ဌာနမႉး ဆီမွာသာရွိသည္။
ထိုေန႕က သူမသည္ ရတီရဲ႕ မမ်ိဳးဥ အေျခအေနကိုသာ စစ္ေဆးေပးခဲ့႐ုံ။
ထို ဌာနမႉးက ဆက္ဆံေရး မေျပျပစ္ေပ။ Lia mail ပို႔၍ ေမးျမန္းခဲ့ေပမယ့္ သူ႕လူနာရဲ႕ ကိုယ္ေရးအခ်က္အလက္ကို မေပါက္ၾကားလိုေၾကာင္းပဲ ျပန္လည္ေပးပို႔လာသည္။
ထိုျပင္ ရတီ၏ေဆးစစ္ခ်က္မွာ သူမရဲ႕ ကိုယ္ဝန္အေၾကာင္း ပါရွိေနတာမလို႔ ဖန္ႁပြန္သႏၶေသားအတြက္ မသင့္ေတာ္ဘူးဆိုတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ ရွိေနသည့္အတြက္ ရတီ့ဆီမွာ ဘာကိစၥပဲရွိလာရွိလာ ေဆး႐ုံနဲ႕ေရာ Lia ရဲ႕ အလုပ္ကိုပါ ထိခိုက္လာမည္မဟုတ္ေၾကာင္း ဆိုလာသည္။
Lia လည္း သိၿပီးသားျဖစ္သည္။ ရတီက ဒီ ေဆး႐ုံရဲ႕ လူနာ မဟုတ္ေတာ့ပါေခ်။
သို႔ေပမယ့္ သူမ စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခုက အစိုင္အခဲပမာ အနည္မထိုင္နိုင္ရွိေနေသးသည္။
အလုပ္ဆင္းေတာ့ အရင္က ရတီ့ကို တစ္ခါ ျပန္လိုက္ပို႔ေပးခဲ့တဲ့ သူမ ေနတဲ့ အေဆာင္ရွိသည့္ ေနရာကို Lia ေရာက္သြားခဲ့သည္။
အေဆာင္ေတြက ပုံစံတူေတြျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ လြန္ခဲ့တဲ့ လ အနည္းငယ္က ေနရာကို ျပန္မွတ္မိဖို႔ Lia အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ယူလိုက္ရသည္။
"ဒီက မိန္းကေလး ေနဖို႔ အေဆာင္ရွာေနတာလား အန္တီ့တို႔ အေဆာင္မွာ တစ္ခန္းအားေနတယ္ "
မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္က ေမးသည္။
"ကြၽန္မ လူတစ္ေယာက္ကို လာရွာတာပါ ရတီဆိုတဲ့ သူကိုမ်ား သိလား မသိဘူး "
"မသိဘဲ ဘယ္ေနပါ့မလဲ ခုဏက ေျပာတဲ့ တစ္ခန္းလြတ္ေနတယ္ဆိုတာ သူေနသြားတဲ့ အခန္းေလ သူ ဒီမွာ မေနေတာ့ဘူး ေျပာင္းသြားၿပီ "
ေျပာင္းသြားၿပီ? Lia စိတ္ပ်က္သြားသည္။ ရတီဆိုတဲ့ မိန္းမက တကယ့္ကို အရႈပ္ထုပ္ပဲ။
"သူ ဘယ္ကို ေျပာင္းသြားလဲသိလား "
"မိန္းကေလးေရာ သူ႕ အေႂကြးရွင္ပဲလား "
"မဟုတ္ပါဘူး "
"သူ႕ အေႂကြးရွင္ေတြလည္း အရင္တုန္းကေတာ့ သူ႕ကို လာလာရွာတယ္ က်န္တာေတာ့ အန္တီလည္း မသိဘူး သူ႕ ဖုန္းနံပါတ္ေတာ့ရွိတယ္ ယူမလား "
Lia လည္း ရတီ့ဖုန္းနံပါတ္သာယူၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့ေတာ့သည္။