06.50 น.
ทุกคนพร้อมสำหรับการเดินทางไปบ้านพักจฝตากอากาศของคาซที่หัวหินเรียบร้อย รถ4คันจอดเรียงอยู่หน้าบ้านทุกคนเอากระเป๋าขึ้นรถเสร็จแล้ว
"Let's go!!" จาคอปร้องขึ้นอย่างสดใส
ฉันที่กำลังจะเดินไปนั่งข้างคนขับบนรถของฮัตโตริคันแรกแต่กลับถูกคาซฉุดไว้ก่อนแล้วเขาก็เปิดประตูหลังให้ฉันขึ้นก่อนที่เขาจะขึ้นนั่งข้างคนขับแทน ฉันที่ยังงงๆอยู่ได้แต่นิ่งไม่พูดอะไร เป็นฮัตโตริพูดขึ้นมาแทน
"อะไรของนาย ไม่ไปขึ้นรถตัวเองละ"
"ไปด้วยกันประหยัดน้ำมัน เอารถไปทำไมหลายคัน เปลืองทรัพยากรโลก" คาซพูดอย่างร่าเริงโดยไม่สนใจสายตาขุ่นเคืองของฮัตโติรเลยแม้แต่น้อย
"ไปเร็ว เดี๋ยวสายนะ" คาซพูดต่อทำให้ฮัตโตริต้องจำใจออกรถโดยให้คาซไปด้วยทันที
"ยะฮู้!!!!" เท็นตะโกนลั่นก่อนจะวิ่งลงทะเลอย่างกับเด็ก ความสดใสต้องยกให้คนนี้จริงๆ
เรามาถึงบ้านของคาซเกือบเที่ยง บ้านของคาซติดชายทะเลและเป็นหาดส่วนตัวที่สวยมากๆ เราจัดแจงเก็บข้าวของกันเรียบร้อยจึงลงมาที่หาดที่แม่บ้านของคาซจัดเตรียมอาหารและกางร่มพร้อมเก้าอี้ชายหาดไว้ให้เรียบร้อยแล้ว
ฉันนั่งอยู่กับคิตตี้ที่อารมณ์บูดทั้งคู่ เนื่องจากชุดบิกินี่ที่เตรียมมาเล่นทะเลไม่ได้ใส่ เพราะฮัตโตริสั่งห้ามเด็ดขาด เลยได้แค่กางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดแค่นั้น
เรานั่งเล่นกินลมชมวิวกันจนเกือบเย็น จึงลงเล่นน้ำเมื่อแดดร่มแล้ว พวกฟิล์มกับสายฟ้าพากันเตะฟุตบอลชายหาดกัน รู้สึกเหมือนความสัมพันธ์จะสนิทกันขึ้นมานิดนึงจากตอนแรกๆที่สังเกตว่าจะคอยสกัดกันตลอด
เกือบห้าโมงเย็นเราจึงเข้าบ้านอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทานอาหารเย็น
"มาๆๆๆ กินกันเถอะหิวแล้ว หอมมากเลยนะ" สายฟ้าจอมเขมือบเรียกเพื่อนๆ คนอะไรกินได้กินดีจริงๆ
"กินไข่ลูกเขยมั้ยพายุ ฉันตักให้" คาซที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันฉันถามขึ้น
"พายุไม่ชอบไข่ลูกเขย" แต่กลับเป็นฮัตโตริที่ตอบแทน
"งั้นกินผัดเปรี้ยวหวานมั้ยพายุ" คาซถามอีก
"พายุแพ้แตงกวา" ฮัตโตริตอบอีก
"เห้! ฉันถามพายุนะ" คาซเริ่มมีน้ำโห
"ฉันตอบแทนไง" ฮัตโตริก็ไม่ยอมหยุด
ทุกคนในโต๊ะมองสองคนนี้สลับไปมา และแน่นอนว่ารู้สึกถึงบรรยากาศแปลกๆด้วย
"นายรู้ดีจังเลยนะฮัตโตริ" คาซพูดขึ้นมาอีก
"ก็ฉันเป็นเพื่อนพายุนิ" ฮัตโตริก็ยังไม่หยุด
"เป็นเพื่อนสินะ -เพื่อน-" คาซพูดอีกครั้ง แต่ไม่รู้ทำไมถึงเน้นที่คำว่าเพื่อนจัง คราวนี้เป็นฮัตโตริที่หยุดไปเองแต่ยังคงจ้องหน้าคาซอย่างไม่วางตาจนฉันต้องพูดห้ามศึกก่อนที่นะมีเรื่องจริงๆ
"เอาล่ะๆ ฉันกินเองได้นะ ไม่ต้องถาม เดี๋ยวฉันตักเอง" อึดอัดกับบรรยากาศแบบนี้จริงๆ
และแล้วมื้อเย็นก็ผ่านไปแม้จะไม่ราบรื่นเท่าที่ควร เรานอนรวมกันที่ห้องนั่งเล่น เพราะอยากได้บรรยากาศคล้ายกับการเข้าค่าย แม่บ้านเตรียมที่นอนหมอนผ้าห่มมาให้อย่างดี เรานอนเรียงกันเป็นแถบเพราะมีเนื้อที่กว้างพอ ฉันนอนคนแรกต่อด้วยคิตตี้แล้วเป็นฮัตโตริและคาซ ก่อนจะต่อด้วยพวกสายฟ้าและฟิล์มที่ตอนนี้พวกนั้นไปนั่งเล่นเกมอยู่หน้าทีวีเรียบร้อยหลังจากเตรียมที่นอนเสร็จ สนิทกันเร็วจริงๆ
ฉันที่กำลังจะล้มตัวลงนอนก็ได้ยินเสียงข้อความเข้าจึงเปิดดู
คาซ : ฝันดีนะ :)
ฉันจึงหันไปมองเขา เขามองหน้าฉันก่อนจะยิ้มให้อย่างอบอุ่น เช่นเดียวกับตอนที่เราไปเที่ยวสวนสนุกด้วยกัน ใจฉันเต้นผิดจังหวะขึ้นมาฉันจึงล้มตัวลงนอนทำเป็นไม่สนใจทันที
วันรุ่งขึ้น..
ฉันที่ตื่นเช้าผิดปกติจากการนอนไม่ค่อยหลับเมื่อคืน จึงลุกจากที่นอนอย่างเงียบๆ เพราะยังไม่มีใครตื่นเลย
บรรยากาศตอนเช้าริมทะเลช่างสดชื่นจริงๆ ได้มาแบบนี้บ่อยๆก็คงจะดี ท้องฟ้าสว่างแล้วแต่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นจากทะเลเลย เก็บบรรยากาศซักหน่อยก็แล้วกัน รอพระอาทิตย์ขึ้น
ฉันนั่งลงบนหาดทรายขาวรอพระอาทิตย์ขึ้นอย่างใจจดจ่อ แต่ก็ต้องตกใจเพราะเสียงทักของใครบางคน
"ตื่นเช้าจังเลยนะ"
"คาซ.." ฉันที่ตกใจจึงได้แค่เรียกชื่อเขาออกไป
"หลับสบายมั้ย" คาซถามก่อนจะนั่งลงข้างๆฉัน
"อืม" ที่จริงนอนไม่ค่อยหลับเลยต่างหาก ไม่รู้ว่าเพราะแปลกที่หรือเพราะอาการใจเต้นไม่เป็นจังหวะนั้น
"เธอคิดได้รึยัง" คาซถามขึ้นอีก
"เรื่องอะไร" ฉันแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง
"เรื่องที่ฉันพูดกับเธอเมื่อวานไง"
"ฉันจำไม่ได้" ฉันยังคงเฉไฉไป ทำให้คาซเงียบไปซักพัก
"พายุ" คาซก็เรียกชื่อฉันขึ้นมาอีก แต่ฉันไม่ตอบอะไร จนเขาพูดต่อ "ฉันชอบเธอ จริงๆนะ"
คาซสารภาพกับฉันเป็นครั้งที่สอง ฉันใจเต้นหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง
"พายุ มองหน้าฉัน" คาซเรียกฉันอีกเมื่อเห็นฉันไม่ตอบ ฉันพยายามควบคุมเสียงใจเต้นของตัวเองไม่ให้คนข้างๆได้ยินแล้วจึงหันหน้าไปเขาแบบเก็บอาการสุดๆ
"ฉันชอบเธอ" คาซพูดอีกครั้ง
ดวงตาสีฟ้าที่ตัดกับใบหน้าขาวๆจ้องมองตาฉันอย่างไม่ละสายตา สีหน้าของเขา สายตาของเขาไม่ได้บ่งบอกอะไรที่ต่างจากสิ่งที่เขาพูดมา ฉันไม่อาจปฏิเสธใจตัวเองได้ว่าดีใจที่ได้ยินเขาบอกว่าชอบฉัน แต่ฉันไม่มั่นใจว่าความรู้สึกนี้เป็นสัญญาณว่าฉันก็ชอบเขาเหมือนกัน
"ฉัน.." ฉันไม่รู้จะพูดคำใดออกไป
พระอาทิตย์กำลังขึ้นจากน้ำทะเล แสงจากพระอาทิตย์ส่องให้เห็นหน้าของคาซชัดเจนขึ้น คาซค่อยๆโน้มหน้าลงบรรจงจูบฉันอย่างนุ่มนวลต่างจากอาการบ้าคลั่งของเขาคราวก่อน ฉันตอบจูบนั้นอย่างถวิลหา แต่ทว่าความทรงจำพลันแล่นให้ฉันเจ็บในหัวแต่ฉันทนกับความเจ็บปวดนั้นจนน้ำตาไหลแล้วภาพทั้งหมดก็ย้อนกลับไปจนถึงตอนที่ซีกำลังจูบฉันอย่างน่ารังเกียจแล้วฉันร้องไห้ต่อสายตาของคาซ ความทรงจำทุกอย่างเริ่มจากจุดนั้นมาจนถึงตอนนี้ ฉันจำทุกอย่างได้แล้ว จิ๊กซอตัวสุดท้ายที่หายไปหาเจอแล้วเพราะคนที่อยู่ตรงหน้าฉัน
ฉันผละจากคาซก่อนจะรีบเช็ดน้ำตาไม่ให้เขาเห็น คาซยิ้มดีใจให้ฉันก่อนจะโอบให้ฉันพิงที่ไหล่เขา ฉันคิดว่าคงไม่มีพระอาทิตย์ดวงไหนสวยกว่าดวงที่อยู่ข้างหน้าอีกแล้ว
ฮัตโตริที่เห็นทุกการกระทำตั้งแต่ต้นจนจบที่ทนดูอย่างปวดใจก่อนจะเดินหันหลังกลับเข้าบ้านไป