<Unicode>
"ထိုးလိုက်!"
ခုချိန်ထိသူမကခေါင်းမာကာလက်မှတ်မထိုးသေးပေ။
"ကောင်းပီလေ ဒါဆိုတရားရုံးကနေစကားပြောကြတာပေါ့ အော် မင်းနဲ့ငါမှားခဲ့ပါတယ်ဆိုတဲ့ညက အခန်းရဲ့cctvငါယူပီးပီ ထောင်ထဲမှာနေဖိုပြင်ထားလိုက်တော့"
ထိုစကားကြောင့်နာအိုမျက်လုံပြူးမျက်စံပြူးနဲ့လန့်သွားကာ...
"ထိုး ထိုးပါ့မယ်"
ထိုအခါမှအောင့်သက်သက်ဖြင့်စာချုပ်မှာလက်မှတ်ထိုးလိုက်ရင်းစိတ်ထဲကနေလဲ...
*အရေးကြီတာထောင်မကျဖို့ပဲ နောက်မှနောက်တစ်နည်းကြံပီးဒီအိမ်ပေါ်ပြန်တက်လာလ့ိုရတယ် ဟက်!*
ဆရာဝန်ကိုတော့အသိသက်သေနေရာမှာလက်မှတ်ထိုးခိုင်းပီးပြန်လွှတ်လိုက်သည်။
"မင်းအထုပ်တေယူပီးအခုပဲအိမ်ပေါ်ကဆင်းတော့"
"ကျ ကျမလဲပိုင်ဆိုင်မှုတစ်ချို့ရသင့်တယ်လေ"
အကြောက်လန့်မရှိတဲ့သူမကိုဆိုင်မွန်လက်ဖျားခါလိုက်သည်။
"ဟုပီလေ မင်းလိုချင်သလောက်ယူပီးသွားတော့"
ဆိုင်မွန်ထိုသို့ပြောမယ်မထင်ထားတဲ့နာအိုကအပျော်ကြီးပျော်ကာသူမအခန်းကိုပြန်သွားပီးအဝတ်စားများထုတ်တော့သည်။
နာအိုထွက်သွားမှအသံတိတ်စွာရပ်နေတဲ့ရိန်းအနားကိုသွားလိုက်ပီး...
"မောင့်ကိုယုံလားအချစ်"
"ငါ့မှာသံသယဝင်ပိုင်ခွင့်ရှိလို့လား"
"ဒါပေါ့ ဘယ်ရှိမလဲ"
ဆိုင်မွန် ရိန်းရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကိုသူ့အားကျောပေးလှည့်စေကာနောက်ကနေခါးကိုဖက်လိုက်ပီးလက်တစ်ဖက်ကရိန်းရဲ့လည်ပင်းကိုအားအနည်းငယ်ထည့်ကိုင်ကာ...
"မောင်ကမင်းကိုသေလောက်တဲ့အထိချစ်တာ မောင့်အချစ်ကိုသံသယဝင်ပိုင်ခွင့်မရှိဘူး အဲ့လိုမရှိအောင်လဲမောင်ကအလုပ်နဲ့သက်သေပြမှာ"
"မောင့်ကိုငါအပိုင်လိုချင်လိုက်တာ"
"အချစ်ပိုင်ပီးသားပါ"
ဆိုင်မွန်လည်ပင်းကလက်ကိုဖယ်လိုက်တော့လက်ချောင်းရာအနီရာင်ဖျော့ဖျော့လေးကျန်ခဲ့သည်။ထိုအရာလေးအားလျှာလေးနဲ့လျက်လိုက်ကာအတော်ကြာသည်အထိရိန်ခါးကိုဖက်ပီးနှစ်ယောက်သာတိတ်ဆိတ်နေတော့သည်။
°°°°°°°°°°°°°°°°
နာအိုသူမအဝတ်စားနေထုတ်ပီးဆိုင်မွန်ရဲ့မီးခံသေတ္တာထဲကပိုက်ဆံနဲ့တန်ဖိုးကြီးပစ္စည်းတေကိုလောဘတကြီးယူနေသည်။
"ဟက် ငတုံးကောင်တေ ငါပြန်လာရင်ဒီအိမ်ကပိုင်ဆိုင်မှုတေအကုန်ယူပြမယ် အခုတော့ဒါလေးတေပဲယူသွားအုံးမယ် ဟား ဟား"
နှစ်အိတ်သုံးအိတ်အထိထည့်ပီးတော့သူမ,မနိုင်တော့မှကျန်နေတဲ့ပစ္စည်းတေကိုနှမြောတသနဲ့ကြည့်ကာအိမ်ထဲကနေထွက်သွားတော့သည်။ဆိုင်မွန်အပေါ်ထပ်ပြတင်းပေါက်ကနေ အထုပ်တေမနိုင်မနင်းနဲ့ထွက်သွားတဲ့နာအိုကိုကြည့်ကာလှောင်ရယ်လိုက်သည်။
>>>>>>>>>>>>>>>
"အချစ်"
"မောင်"
ဆိုင်မွန်ခေါ်လိုက်တော့မှန်ဘောင်ထဲကသူ့အဖွားအရိုးပြာအိုးလေးကိုကြည့်ကာပြုံးနေတဲ့ရိန်းကလှည့်ကြည့်လာသည်။
"သဘောကျလား"
"အင်း အရမ်းသဘောကျတယ်"
ရိန်းကသူ့အဖွားအရိုးပြာကိုမှန်ဘောင်လေးနဲ့သူတို့အိမ်မှာထားချင်ပါသည်ဟုတောင်းဆိုလာတာကြောင့် ဆိုင်မွန်အခန်းလွတ်တစ်ခုမှာမှန်ဘောင်နဲ့သေသပ်စွာဘောင်ခပ်ပီး သားနားစွာလုပ်ထားပေးလိုက်သည်။
"မောင်အဆင်ပြေရဲ့လား အရိုးပြာကိုအိမ်ပေါ်တင်ထားတော့နမိတ်မကောင်းတာတေ ဘာတေ"
"မောင်အဲ့တာတေအယူမရှိပါဘူးကွာ မောင့်အချစ်စိတ်ချမ်းသာဖို့ကလွဲရင်ဘာကမှအရေးမကြီးဘူး"
"ဟီး ငါမောင့်ကိုချစ်လိုက်တာ"
"မောင်ကပိုချစ်တာပေါ့ကွာ"
ရိန်းရဲ့ခါးလေးကိုဆွဲဖက်လိုက်ကာနှုတ်ခမ်းလေးအားထိကပ်လိုက်တော့သူ့ရင်ဘတ်ကိုအသာလေးတွန်းကာ...
"မောင် ဖွားဖွား"
"မောင်တို့်အခန်းကိုသွားမယ် လာ"
ရိန်းရဲ့လက်လေးကိုဆွဲကာအိပ်ခန်းသို့ခြေလှမ်းသွက်သွက်နဲ့လျှောက်လာပီး အလျင်စလိုပဲရိန်းအားအိပ်ယာပေါ်လှဲချလိုက်သည်။
"မောင်ဘာတေလောနေတာလဲငါထွက်မပြေးပါဘူး"
"မောင့်အပိုင်အဖြစ်တံဆိပ်ကပ်ဖို့မစောင့်နိုင်တော့ဘူး"
......................။🍉
<Zawgyi>
"ထိုးလိုက္!"
ခုခ်ိန္ထိသူမကေခါင္းမာကာလက္မွတ္မထိုးေသးေပ။
"ေကာင္းပီေလ ဒါဆိုတရားရံုးကေနစကားေျပာၾကတာေပါ့ ေအာ္ မင္းနဲ႔ငါမွားခဲ့ပါတယ္ဆိုတဲ့ညက အခန္းရဲ႕cctvငါယူပီးပီ ေထာင္ထဲမွာေနဖိုျပင္ထားလိုက္ေတာ့"
ထိုစကားေျကာင့္နာအိုမ်က္လံုျပဴးမ်က္စံျပဴးနဲ႔လန္႔သြားကာ...
"ထိုး ထိုးပါ့မယ္"
ထိုအခါမွေအာင့္သက္သက္ျဖင့္စာခ်ဳပ္မွာလက္မွတ္ထိုးလိုက္ရင္းစိတ္ထဲကေနလဲ...
*အေရးႀကီတာေထာင္မက်ဖို႔ပဲ ေနာက္မွေနာက္တစ္နည္းၾကံပီးဒီအိမ္ေပၚျပန္တက္လာလ့ို္ရတယ္ ဟက္!*
ဆရာဝန္ကိုေတာ့အသိသက္ေသေနရာမွာလက္မွတ္ထိုးခိုင္းပီးျပန္လႊတ္လိုက္သည္။
"မင္းအထုပ္ေတယူပီးအခုပဲအိမ္ေပၚကဆင္းေတာ့"
"က် က်မလဲပိုင္ဆိုင္မႈတစ္ခ်ိဳ႕ရသင့္တယ္ေလ"
အေၾကာက္လန္႔မ႐ွိတဲ့သူမကိုဆိုင္မြန္လက္ဖ်ားခါလိုက္သည္။
"ဟုပီေလ မင္းလိုခ်င္သေလာက္ယူပီးသြားေတာ့"
ဆိုင္မြန္ထိုသို႔ေျပာမယ္မထင္ထားတဲ့နာအိုကအေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ကာသူမအခန္းကိုျပန္သြားပီးအဝတ္စားမ်ားထုတ္ေတာ့သည္။
နာအိုထြက္သြားမွအသံတိတ္စြာရပ္ေနတဲ့ရိန္းအနားကိုသြားလိုက္ပီး...
"ေမာင့္ကိုယံုလားအခ်စ္"
"ငါ့မွာသံသယဝင္ပိုင္ခြင့္႐ွိလို႔လား"
"ဒါေပါ့ ဘယ္႐ွိမလဲ"
ဆိုင္မြန္ ရိန္းရဲ႕ကိုယ္လံုးေလးကိုသူ႔အားေက်ာေပးလွည့္ေစကာေနာက္ကေနခါးကိုဖက္လိုက္ပီးလက္တစ္ဖက္ကရိန္းရဲ႕လည္ပင္းကိုအားအနည္းငယ္ထည့္ကိုင္ကာ...
"ေမာင္ကမင္းကိုေသေလာက္တဲ့အထိခ်စ္တာ ေမာင့္အခ်စ္ကိုသံသယဝင္ပိုင္ခြင့္မ႐ွိဘူး အဲ့လိုမ႐ွိေအာင္လဲေမာင္ကအလုပ္နဲ႔သက္ေသျပမွာ"
"ေမာင့္ကိုငါအပိုင္လိုခ်င္လိုက္တာ"
"အခ်စ္ပိုင္ပီးသားပါ"
ဆိုင္မြန္လည္ပင္းကလက္ကိုဖယ္လိုက္ေတာ့လက္ေခ်ာင္းရာအနီရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးက်န္ခဲ့သည္။ထိုအရာေလးအားလ်ွာေလးနဲ႔လ်က္လိုက္ကာအေတာ္ၾကာသည္အထိရိန္ခါးကိုဖက္ပီးႏွစ္ေယာက္သာတိတ္ဆိတ္ေနေတာ့သည္။
°°°°°°°°°°°°°°°°
နာအိုသူမအဝတ္စားေနထုတ္ပီးဆိုင္မြန္ရဲ႕မီးခံေသတၱာထဲကပိုက္ဆံနဲ႔တန္ဖိုးျကီးပစၥည္းေတကိုေလာဘတႀကီးယူေနသည္။
"ဟက္ ငတံုးေကာင္ေတ ငါျပန္လာရင္ဒီအိမ္ကပိုင္ဆိူင္မႈေတအကုန္ယူျပမယ္ အခုေတာ့ဒါေလးေတပဲယူသြားအံုးမယ္ ဟား ဟား"
ႏွစ္အိတ္သံုးအိတ္အထိထည့္ပီးေတာ့သူမ,မႏိုင္ေတာ့မွက်န္ေနတဲ့ပစၥည္းေတကိုႏွေျမာတသနဲ႔ၾကည့္ကာအိမ္ထဲကေနထြက္သြားေတာ့သည္။ဆိုင္မြန္အေပၚထပ္ျပတင္းေပါက္ကေန အထုပ္ေတမႏိုင္မနင္းနဲ႔ထြက္သြားတဲ့နာအိုကိုၾကည့္ကာေလွာင္ရယ္လိုက္သည္။
>>>>>>>>>>>>>>>
"အခ်စ္"
"ေမာင္"
ဆိုင္မြန္ေခၚလိုက္ေတာ့မွန္ေဘာင္ထဲကသူ႔အဖြားအ႐ိုးျပာအိုးေလးကိုၾကည့္ကာျပံဳးေနတဲ့ရိန္းကလွည့္ၾကည့္လာသည္။
"သေဘာက်လား"
"အင္း အရမ္းသေဘာက်တယ္"
ရိန္းကသူ႔အဖြားအ႐ိုးျပာကိုမွန္ေဘာင္ေလးနဲ႔သူတို႔အိမ္မွာထားခ်င္ပါသည္ဟုေတာင္းဆိုလာတာေၾကာင့္ ဆိုင္မြန္အခန္းလြတ္တစ္ခုမွာမွန္ေဘာင္နဲ႔ေသသပ္စြာေဘာင္ခပ္ပီး သားနားစြာလုပ္ထားေပးလိုက္သည္။
"ေမာင္အဆင္ေျပရဲ႕လား အ႐ိုးျပာကိုအိမ္ေပၚတင္ထားေတာ့နမိတ္မေကာင္းတာေတ ဘာေတ"
"ေမာင္အဲ့တာေတအယူမ႐ွိပါဘူးကြာ ေမာင့္အခ်စ္စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ကလြဲရင္ဘာကမွအေရးမႀကီးဘူး"
"ဟီး ငါေမာင့္ကိုခ်စ္လိုက္တာ"
"ေမာင္ကပိုခ်စ္တာေပါ့ကြာ"
ရိန္းရဲ႕ခါးေလးကိုဆြဲဖက္လိုက္ကာႏႈတ္ခမ္းေလးအားထိကပ္လိုက္ေတာ့သူ႔ရင္ဘတ္ကိုအသာေလးတြန္းကာ...
"ေမာင္ ဖြားဖြား"
"ေမာင္တို့္အခန္းကိုသြားမယ္ လာ"
ရိန္းရဲ႕လက္ေလးကိုဆြဲကာအိပ္ခန္းသို႔ေျခလွမ္းသြက္သြက္နဲ႔ေလ်ွာက္လာပီး အလ်င္စလိုပဲရိန္းအားအိပ္ယာေပၚလွဲခ်လိုက္သည္။
"ေမာင္ဘာေတေလာေနတာလဲငါထြက္မေျပးပါဘူး"
"ေမာင့္အပိုင္အျဖစ္တံဆိပ္ကပ္ဖို႔မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး"
......................။🍉