မင်းကြီးနဲ့သုတလဲ တနေကုန်ပင်ပန်းနေတာမို့
ခနအိပ်ပျော်သွားတယ် သုတနိုးလာတဲ့အချိန်
မှာတော့မင်းကြီးက နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်
အိပ်ပျော်နေတယ် ခွထားတဲ့ခြေထောက်ကို
အသာလေးဖယ်ချပြီး ကုတင်ပေါ်ကဆင်းလာ
တယ် အင်္ကျီကို သေချာပြန်ပြင်ပြီး
အခန်းဝထွက်လာခဲ့တယ်
"မဆုနန်း ညနေစာပြင်ပေးပါအုံး"
"ဟုတ် မိဖုရားအထူးတလည်စားချင်တာများ
ရှိသလား ...?"
"မရှိပါဘူး ရှိတာသာယူခဲ့
ဪ ဒါနဲ့ မောင်ကြီးကိုကြည့်ရတာအတော်
ပင်ပန်းထားသလိုပဲ နွားနို့ရှိရင်ယူခဲ့ပါအုံး"
"ဟုတ်ကဲ့ မိဖုရား"
စားပွဲ ယူဖို့ဆုနန်းက စားဖိုဆောင်ကိုသွား
တယ် စားဖိုဆောင်အရောက်မှာ
"ကဲ ငါကမလာဘူးထင်နေတာ"
"မလာပဲနေမလားနော် မိဖုရားဝမ်းစာကျယ်တာလဲသိသားနက်"
"ဒီနေ့ရော ဘာတွေလုပ်ရအုံးမှာလဲ
ပေါက်ကရဆိုငါနင့်ကိုပဲ လိုက်ရိုက်တော့မယ်"
"မရှိပါဘူး နွားနို့ပဲလိုတာ"
"အေးအေး
ဪ ဒါနဲ့ မင်းကြီးတို့ကလက်ဆက်ကြတော့မှာဆို ဟီးဟီး"
"ဟုတ်တယ်လေ နောက်နှစ်ရက်နေရင် လက်ဆက်မှာ"
"ဟွန် အဲ့တာငါတို့စားဖိုဆောင်ကိုဘာမှလဲလာမပြောဘူး.."
"ပြောမှာပေါ့ ဒီလောက် နိုင်ငံရေးတမျိုး မင်္ဂလာဆောင်ကတမျိုး အလုပ်ရှုပ်နေကြတာကို ပြောဖို့မေ့သွားလို့နေမှာပေါ့ မနက်ကျ အရံပစ္စည်းလေးတွေကြိုဝယ်ထားပေါ့ ဘာခက်လို့လဲ "
"အေးပါ နင်ပဲ ငါ့လာလာပြီးဆရာလုပ်နေ"
"လုပ်ရမယ် လုပ်ရမယ်
နန်းတွင်းထဲမှာနိုင်စရာဆိုလို့ စားဖိုမှုးပဲကျန်တော့တယ် "
"အမလေးနော် ငါ့စားဖိုဆောင်လာပြီးတော့နော် နုတ်နုတ်စဉ်းခံချင်နေပြီထင်တယ်"
"ဟဲဟဲ စတာစတာ
ထမင်းများများထည့်နော် မိဖုရားဝမ်းကျယ်တယ်သိတယ်မို့လား"
"အေးပါ သိပါတယ်ဟ
ဒါနဲ့ထပ်မေးအုံးမယ် ဟိုကလေးကိစ္စကရော
ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ..?"
"လျှောက်တော့မပြောနဲ့နော် သတင်းပြန့်သွားရင် နှစ်ယောက်လုံးခေါင်းပြတ်ကုန်မှာသိတယ်မို့လား...?"
"အေးပါ ပြောသာပြောစမ်းပါ"
"ဦးရီးတော် ရှိတယ်လေ
ဘာပူရအုံးမှာတုံး ဘယ်လိုလုပ်ပေးမှာလဲတော့မသိဘူး သေချာတာကတော့ မိဖုရားက ယောင်္ကျားလေးဖြစ်ပေမယ့် ကိုယ်ဝန်ဆောင်ပြီး ကလေးမွေးနိုင်တာကတော့ သေကိုသေချာတယ်"
"ဪ အဲ့လိုကိုး"
"ဘာလဲ စားဖိုမှူးကြီးကကောင်လေးရှိလို့လားနော်"
"ဟာ မရှိပါဘူး
ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ ငါကစပ်စုရုံပါဟ
သိချင်လို့"
"မသိပါဘူး ကောင်လေးများရနေပြီလားလို့
ဟား...."
"မိန်းမက မိန်းမလိုရယ်စမ်းပါ"
"စကားပြင်ပြောလိုက် "
"အမလေးဟုတ်ပါပြီ ခုဒါကိုယူပြီးသွားတော့"
"သွားမှာပေါ့ နှင်ထုတ်နေလိုက်တာများနော်"
ဆုနန်းလဲ ထမင်းစားပွဲကို သယ်ပြီး
အိပ်ဆောင်တော်ကိုပြန်လာခဲ့တယ်
အဆောင်ဝရောက်တော့ ကုန်းကုန်းက
တံခါးခေါက်ပေးတယ်
~ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက်~
"မိဖုရား ဝင်ခဲ့လို့ရလား"
"ရတယ် ဝင်ခဲ့လေ"
ကုန်းကုန်းက တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်တယ်
ဆုနန်း စားပွဲလေးကို သယ်ပြီး
အခန်းထဲဝင်ခဲ့တယ်
"မမ အဲ့နားမှာထားခဲ့လိုက်"
"ဟုတ် မိဖုရား"
စားပွဲထားပြီးအခန်းထဲကထွက်သွားကာမှ
သုတ မင်းကြီးနားကပ်ပြီးတော့
"မောင်ကြီး မောင်ကြီး
ထတော့လေ မိုးတောင်ချုပ်နေပြီနော်"
"ဟွန် အင်း...."
မင်းကြီး မျက်ခုံးတဖက်ကို ပင့်ကြည့်လိုက်ပြီး
အပြင်းကြောတချက်ဆွဲလိုက်တယ်
"ကလေး နိုးတာကြာပြီလား
မောင်ကြီးပင်ပန်းတာနဲ့ အိပ်ပျော်သွားတာ"
"ကြာပေါ့ ထတော့ ထမင်းဝိုင်ပြင်ပြီးပြီ"
သုတကဆွဲထူပေးလိုက်တယ်
~ပြွတ်စ်....~
"အာ မောင်ကြီးနော် "
"ချစ်လို့"
"ပြီးမှချစ် ဆာနေပြီ စားရအောင်"
"ဘယ်နားစားမှာ...?"
"ဟယ် ထမင်းဝိုက်းချထားတဲ့နားပဲစားမှာပေါ့
ဘယ်နားသွားစားရမှာ"
"မသိပါဘူး အပြင်ပန်းခြံလေးထဲများစားချင်မလားလို့"
"အာ့တာ မနက်ပိုင်း စားဖို့ပဲကောင်းတယ်
ညဘက်အထဲမှာပဲစားမယ်"
"ဟုတ်ပါပြီ ကလေးသဘော"
ထမင်းဝိုင်ထိုင်တော့
"ဪ မောင်ကြီး စစ်ပွဲအတွက်ပြင်ဆင်ပြီးပြီလား ...?"
"အယ် ကလေးပြောမှသတိရတယ် အာ့ဘက်မသွားဖြစ်ဘူးတူတယ်"
"လုပ်ပြီ အဖိုးကြီးဦးနှောက် မေ့တတ်လိုက်တာလွန်ရော "
"ဟွန်း ကလေးကလဲဆူဖို့ချည်းပဲ
မောင်ကြီးက လက်ဆက်ရတော့မှာမို့အပျော်လွန်ပြီးမေ့သွားတာကို..ကလေးကလဲ.."
"မောင်ကြီး ...!
မယားဒါရူးတာကြည့်ကြပ်ရူး"
"လုပ်ပြီ ကို့လင်တော်မောင်ကို"
"ဟုတ်တယ်လေ ကြည့်ကြပ်လုပ်အုံး
စစ်ပွဲအတွက်ပြင်ဆင်ဖို့ကိုမေ့ရတယ်လို့
ဪ ငါ့လင်တောင်မောင်တော့ ဆေးမမှီတော့ပူးထင်ပါတယ်"
"ကလေးကလဲ တခါလေးမေ့တာကိုဆူနေလိုက်တာ စဉ်းစားနေပါတယ် နေပ့အုံး"
"ဆူမှာပဲ ဆူမှာပဲ
ရော့ ဒီမှာ ထမင်းများများစား
ထမင်းထဲကအာဟာရဓာတ်ကို ဗလထဲထည့်မနေနဲ့ ဦးနှောက်ဖွံ့ဖြိုးဖို့ပါသုံး"
"ကလေးနော် လူကြီးကိုဆူနေလိုက်တာ
လူကြီးက ကလေးကျ ကလေးကလူကြီးကျ"
"ရား ရှုပ်ရှုပ်ယှက်ယှက်တွေပြောပြီ"
"ဟုတ်တယ်လေနော် "
"နေပါအုံး ဟိုကိစ္စပဲဆက်ပါအုံး မောင်ကြီးမနက်ကညီလာခံတက်တုံးကရော စကားထဲထည့်ပြောမိသေးလား"
"ဟွန် ထည့်ပြောမိလားဆိုတော့
ဪ သတိရပြီ ထည်တော့ပြောမိတယ်
သွားဖို့မေ့သွားတာ"
"အရမ်းကောင်းတဲ့ ဦးနှောက် ဒီလောက်အရေးကြီးတာကို စစ်ဆေးဖို့မေ့ရတယ်လို့ "
"ဟဲဟဲ ကလေးကလဲ မောင်ကြီးက ဟိုကိစ္စ
ဒီကိစ္စလဲလုပ်ရသေးတယ်လေကွာ ဒီလောက်တော့ရှိတာပေါ့လို့"
"အာ့ကြောင့်မို့ ရော့ ထမင်းများများစား
ဦးနှောက်ကြီးဖွံ့ဖြိုးလာအောင်လို့
စားပြီးရင် ဒီနို့သောက်"
"ငှက်ပျောသီးလေးတို့ ကြက်ဥလေးတို့ရောမပါဘူးလား"
"မောင်ကြီးနော် သေချင်လို့"
"မသေပါရစေနက်အုံးဗျာ ယူတောင်မယူရသေးဘူး"
"ယူတာနဲ့ မယူတာနဲ့ ဘာများကွာသေးလို့လဲ
ပြောပ့အုံး"
"ကွာတာပေါ့ ကိုယ်ကလေ
ကိုယ့်ရဲ့ ဒီမိဖုရားလေးကို တတိုင်းပြည်လုံးရှေ့မှာ ဒီတျောက်ထဲပဲချစ်တာဗျဆိုပြီး ကြွားချင်သေးတာ ခုလိုတိတ်တိတ်လေးစားချင်တာဟုတ်ဝူး"
"အမလေး ပြောတတ်နေလိုက်တာ
ဘယ်ကနေသင်သင်လာတာ"
"ကလေးဆီကနေသင်ထားတာလေ"
"အံမယ် ကလေးဘာမှမသင်ရပ့ဘူးနော်
"သင်ပါတယ် ကိုယ်ခုလိုတတ်နေတာတွေက ကလေးကိုချစ်တဲ့အချစ်တွေကနေ တတ်လာတာတွေဟာ ကလေးသင်တာမဟုတ်လို့ ဘယ်သူသင်တာဖြစ်ရမှာလဲ...?
ပြောပ့အုံး"
"ဟုတ်ပါပြီ ထားထား ကလေးသင်တာပဲထားပါတော့"
"လာပါအုံး အနားထိုင်စားပါ ဘယ်လိုဖြစ်လို့ အာ့ဘက်သွားစားနေတာ"
"ဟာ တဝိုင်းထဲဟာ ပီးတော့ သူတို့ပြင်ပေးထားသလိုထိုင်စားနေတာကို"
"လာလာ မောင်ကြီးပေါင်ပေါ်လာထိုင်"
"မထိုင်ပါဘူး ထမင်းစားတာတော့အကောင်းစားပါရစေအုံး"
"လာဆို"
"မလာဝူးဆို"
"မလာရင်ခေါ်လိုက်မှာနော်"
"ဘယ်သူ့ခေါ်မှာတုံး ပြောစမ်းပ့အုံး"
"ထိုင်ချင်တဲ့သူတွေများပေါလို့ ခေါ်ရင်တပုံကြီးဝင်လာမှာ"
"ခေါ်လိုက်လေ ဘယ်သူ့ပေါ်ထိုင်မလဲကြည့်ကြည့်ပေါ့"
"ဟာ ကလေးကလဲ မောင်ကစတာကို
ခေါ်ဝူး ခေါ်ဝူး"
"သိတယ်မို့လား ဘယ်သူကပိုချောလဲဆိုတာ"
"မောင်ကြီးကပိုချောတာလေ ဟဲဟဲ"
"မှန်ထဲသွားကြည့်အုံး "
"ကလေးကလဲ ကိုယ့်မောင်တော်ကို ပြောရက်လိုက်တာ"
"သိဝူးသိဝူး ပြောတယ်ဘာဖြစ်လဲ
မောင်ကြီးက ကလေးအပိုင်
အဲ့တော့ ကလေးပြောသမျှခံပေါ့"
"အမလေး ပြောတတ်လိုက်တတ်ဝက်ပေါက်လေး အာ့မို့ချစ်နေရတာ"
~ပြွတ်စ် ပြွတ်စ် ပြွတ်စ်~
ပြောရင်းဆိုရင်း မင်းကြီးက
အနားရောက်လာပြီး သုတက
တရွှတ်ရွှတ်မြည်အောင် နမ်းပါလေတယ်
"ဟာ ဒီယောင်္ကျားနဲ့တော့ ငါတော့လင်ယူမှားပြီလားမသိဘူး ထမင်းစားနေတာကို"
"ကလေးကလဲ ချစ်လို့ကို"
"တော်ရုံချစ် ထမင်းစားနေတာကို"
"အာ့ဆိုလဲ ခွံ့ကြွေး"
"အယ် ခွံ့ကြွေးရအောင်ကလေးလား"
"မသိပါဘူး ဒီဝက်ပေါက်လေးနဲ့ဆို ငယ်မူပြန်သင့်ရင်ပြန်ရမှာပဲ"
"လုပ်ပြီ "
"ခွံ့လို့ ...."
"ကလေးမဟုတ် သူငယ်မဟုတ်နဲ့ ရုပ်ကြမ်းကြီးနက်လာချွဲနေတယ် "
"လုပ်ပါခွံ့လို့....."
"ရော့ရော့ "
သုတ ကမင်းကြီးကို ထမင်းလုပ် အကြီးကြီး
ခွံလိုက်တယ်
"အွမ်း ကလေးခွံ့မှပိုစားကောင်းတာ"
ဆိုပြီး ပလုံးပထွေးနဲ့ပြောနေတယ်
ထမင်းစားသောက်လို့ပြီးရော ဆုနန်းက
ထမင်းဝိုင်းဝင်သိမ်းတယ်
"ကလေး နောက်ရက်ကမောင်ကြီးတို့
မင်္ဂလာဆောင်ရတော့မယ်နော်"
"အင်း ဖေဖေနက်မေမေ့ကို လွမ်းလိုက်တာ
ခုချိန်ဖေဖေတို့သာရှိရင် ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲ"
"ကိုယ်သိပါတယ် ကိုယ်လဲ ကိုယ့်အသဲတုံးလေးကိုမွေးပေးခဲ့တယ် ခမည်းတော်နဲ့ မယ်တော်ကိုမြင်ချင်သား"
"ခုဆိုမေမေ ကလေးပျောက်နေလို့ငိုနေလောက်တယ်"
ပြောရင်း သုတ က ထငိုပါလေရော
"ကလေး မငိုနဲ့တိတ်တိတ် "
"ငိုချင်တာပေါ့လို့ မေမေခုဆို သတိများလစ်နေပြီလား ကျန်းမာရေးရောကောင်းရဲ့လားမသိဘူး"
"အမ်း လာအဲ့တာဆို ဦးရီးတော်ဆီသွားရအောင်"
"အာ့ဦးရီးတော်ကဘာလုပ်ပေးမှာမို့လဲ
မသိဘူးလေ တခုခုတော့လုပ်ပေးနိုင်မှာပါ ကလေးရဲ့ မယ်တော်အခြေအနေကို သိချင်တယ်မို့လား သွားမယ်လာ"
"ဟုတ် "
အိပ်ဆောင်ကနေ နှစ်ယောက်သားထွက်လာ
ကြတယ် ခါတိုင်းလိုကြမ်းမယ်အထင်နဲ့
ငိုက်နေတဲ့ ကုန်းကုန်းလန့်ဖြတ်ပြီး
"မင်းကြီး မှောင်နေပြီ ဘယ်သွားမလို့လဲ
စောင့်ပါအုံး"
ဆိုပြီး မီးအိမ်ဆွဲလိုက်တယ်
ဦးရီးတော် အဆောင်ကိုရောက်တော့
"မင်းကြီး ကြွချီလာပါတယ်"
ခါတိုင်းလို ကုန်းကုန်းက အော်တယ်
ကုန်းကုန်းသံကြားတော့
"ဟ ဒီတူတော် မိဖုရားဆောင်နဲ့များမှားလာသလား ငါ့အဆောင်ကိုညကြီးမင်းကြီး ဘာလာလုပ်တာလဲမသိဘူး......."
ပွစိပွစိရေရွတ်ရင်း တံခါးထဖွင့်တယ်
ဦးရီးတော်က အချွေရံအများကြီးနက်
မနေဘူးလေ အဲ့တော့ သာမန်အရပ်သူတွေလို
ကိုယ့်အိမ်တံခါးကိုယ်ပဲ ထဖွင့်ရတာပေါ့
"တူတော် ငါ့ဆောင်ကို ညဘက်ကြီးဘညလာလုပ် ဟဲ့ဟဲ့ ငါ့ပါဝင်တိုက်မမယ် ဖြည်းဖြည်း"
တံခါးဖွင့်တာနဲ့ အိမ်ရှင်ကြိုဆိုလို့မပြီးဘူး
မင်းကြီးကအတင်းတိုးဝင်လာတယ်
ဦးရီးတော်က တံခါးပြန်ပိတ်ပြီး
"ဪ ဒါမိဖုရားဖြစ်ရမယ်"
"ဟုတ်တယ် ဒါဦးရီးတော်ရဲ့တူမတော်ဖစ်လာမယ်သူ ခုငိုယိုနေလို့ ကျတော်လဲမကြည့်ရက်လို့ခေါ်လာတာ"
"ဟ ကိုယ့်ပြသနာကိုယ်ရှင်းလေ
ကိုယ့်ဘာသာချော့လေကွာ
ငါ့မှာအငိုပျောက်ဆေးမရှိဘူးနော်"
"ဟာ မဟုတ်ပါဘူး
သူ့ဟိုကမ္ဘာက မိဘတွေကိုလွမ်းလို့
မိဖုရားဒီရောက်လာတာ ဦးရီးတော်လက်ချက်လေ ဦးရီးတော်ပြောစကားအရဆို
ရှင်း ကိုယ့်ပြဿနာကိုရှင်း"
ဦးရီးတော်လဲ မိဖုရားဘက်လှည့်ပြီး
"မိဖုရား
မိဖုရားရဲ့ မယ်တော်ကိုမြင်တွေ့ချင်တာလား"
"ဟုတ်"
"အရိပ်ယောင်ပဲမြင်ချင်တာလား..?
အဲ့ကိုပြန်သွားချင်တာလား..?"
သုတ မင်းကြီးကိုတချက်ကြည့်လိုက်တယ်
"အရိပ်အယောင်ဆို ကြေနပ်ပါပြီ
ပြီးတော့ မေမေစိတ်မပူအောင် ဒီကအခြေအနေကိုလဲ သိစေချင်တယ်"
"မိဖုရားဖြစ်စေချင်တဲ့အတိုင်း ဖြစ်ရပါမယ်
ဒါပေမဲ့ မိဖုရားက အနာဂတ်ကလာတဲ့သူမို့
မိဖုရားရဲ့သွေးပါမှသာ လုပ်လို့ရမှာနော်"
"အင်း ရတယ်"
မင်းကြီးက မိဖုရားနာမှာစိုးရိမ်သွားတယ်
"ဦးရီးတော် ကျနော့်သွေးသုံးလို့မရဘူးလား"
"မင်းက ဘယ်ကလာတာလဲနော်
ငါ့အမတော်မွေးထားတာလေ မင်းသွေးသုံးရင်ငါ့အမတော်ပဲ မြင်ရမှာပေါ့လို့"
"ဦးရီးတော်ကလဲဇွတ်ငေါက် ကျနော်ကမင်းကြီးနော်"
"ကြီးကြီး ညဉ့်နက်ကြီး သူများလာပြီး အဖစ်သည်းပြနေတာများ ညနေတုံးကလဲ အမတော်ကဝတ်စရာရှိလားလာမေးသွားသေး ညကျတော့ တူတောင်မောင်ကလာရှုပ်သေး
သွေးသားတော်စပ်တာ စစ်စရာတောင်မလိုဘူး အိမ်ထိကို လာလာနှိမ်နေကြတာ"
"အမလေး စိတ်လက်တဆစ်နဲ့ ဦးရီးတော်ရယ် နောက်မှစိတ်ဆိုးပါ ကျနော့်မိဖုရားစိတ်ချမ်းသာအောင်လုပ်ပေးပါအုံး"
"ကဲမိဖုရား သွေးထုတ်ဖို့အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီလား...?"
"ဟုတ်"
Zawgyi
မင္းႀကီးနဲ႔သုတလဲ တေနကုန္ပင္ပန္းေနတာမို႔
ခနအိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ သုတႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္
မွာေတာ့မင္းႀကီးက ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္
အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ ခြထားတဲ့ေျခေထာက္ကို
အသာေလးဖယ္ခ်ၿပီး ကုတင္ေပၚကဆင္းလာ
တယ္ အက်ႌကို ေသခ်ာျပန္ျပင္ၿပီး
အခန္းဝထြက္လာခဲ့တယ္
"မဆုနန္း ညေနစာျပင္ေပးပါအံုး"
"ဟုတ္ မိဖုရားအထူးတလည္စားခ်င္တာမ်ား
ရိွသလား ...?"
"မရိွပါဘူး ရိွတာသာယူခဲ့
ဪ ဒါနဲ႔ ေမာင္ႀကီးကိုၾကၫ့္ရတာအေတာ္
ပင္ပန္းထားသလိုပဲ ႏြားႏို႔ရိွရင္ယူခဲ့ပါအံုး"
"ဟုတ္ကဲ့ မိဖုရား"
စားပြဲ ယူဖို႔ဆုနန္းက စားဖိုေဆာင္ကိုသြား
တယ္ စားဖိုေဆာင္အေရာက္မွာ
"ကဲ ငါကမလာဘူးထင္ေနတာ"
"မလာပဲေနမလားေနာ္ မိဖုရားဝမ္းစာက်ယ္တာလဲသိသားနက္"
"ဒီေန့ေရာ ဘာေတြလုပ္ရအံုးမွာလဲ
ေပါက္ကရဆိုငါနင့္ကိုပဲ လိုက္ရိုက္ေတာ့မယ္"
"မရိွပါဘူး ႏြားႏို႔ပဲလိုတာ"
"ေအးေအး
ဪ ဒါနဲ႔ မင္းႀကီးတို႔ကလက္ဆက္ၾကေတာ့မွာဆို ဟီးဟီး"
"ဟုတ္တယ္ေလ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေနရင္ လက္ဆက္မွာ"
"ဟြန္ အဲ့တာငါတို႔စားဖိုေဆာင္ကိုဘာမွလဲလာမေျပာဘူး.."
"ေျပာမွာေပါ့ ဒီေလာက္ ႏိုင္ငံေရးတမ်ိဳး မဂၤလာေဆာင္ကတမ်ိဳး အလုပ္ရႈပ္ေနၾကတာကို ေျပာဖို႔ေမ့သြားလို႔ေနမွာေပါ့ မနက္က် အရံပစၥည္းေလးေတြႀကိဳဝယ္ထားေပါ့ ဘာခက္လို႔လဲ "
"ေအးပါ နင္ပဲ ငါ့လာလာၿပီးဆရာလုပ္ေန"
"လုပ္ရမယ္ လုပ္ရမယ္
နန္းတြင္းထဲမွာႏိုင္စရာဆိုလို႔ စားဖိုမႈးပဲက်န္ေတာ့တယ္ "
"အမေလးေနာ္ ငါ့စားဖိုေဆာင္လာၿပီးေတာ့ေနာ္ ႏုတ္ႏုတ္စဉ္းခံခ်င္ေနၿပီထင္တယ္"
"ဟဲဟဲ စတာစတာ
ထမင္းမ်ားမ်ားထၫ့္ေနာ္ မိဖုရားဝမ္းက်ယ္တယ္သိတယ္မို႔လား"
"ေအးပါ သိပါတယ္ဟ
ဒါနဲ႔ထပ္ေမးအံုးမယ္ ဟိုကေလးကိစၥကေရာ
ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ..?"
"ေလ်ွာက္ေတာ့မေျပာနဲ႔ေနာ္ သတင္းျပန႔္သြားရင္ ႏွစ္ေယာက္လံုးေခါင္းျပတ္ကုန္မွာသိတယ္မို႔လား...?"
"ေအးပါ ေျပာသာေျပာစမ္းပါ"
"ဦးရီးေတာ္ ရိွတယ္ေလ
ဘာပူရအံုးမွာတံုး ဘယ္လိုလုပ္ေပးမွာလဲေတာ့မသိဘူး ေသခ်ာတာကေတာ့ မိဖုရားက ေယာက်ၤားေလးျဖစ္ေပမယ့္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ၿပီး ကေလးေမြးႏိုင္တာကေတာ့ ေသကိုေသခ်ာတယ္"
"ဪ အဲ့လိုကိုး"
"ဘာလဲ စားဖိုမွဴးႀကီးကေကာင္ေလးရိွလို႔လားေနာ္"
"ဟာ မရိွပါဘူး
ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ငါကစပ္စုရံုပါဟ
သိခ်င္လို႔"
"မသိပါဘူး ေကာင္ေလးမ်ားရေနၿပီလားလို႔
ဟား...."
"မိန္းမက မိန္းမလိုရယ္စမ္းပါ"
"စကားျပင္ေျပာလိုက္ "
"အမေလးဟုတ္ပါၿပီ ခုဒါကိုယူၿပီးသြားေတာ့"
"သြားမွာေပါ့ ႏွင္ထုတ္ေနလိုက္တာမ်ားေနာ္"
ဆုနန္းလဲ ထမင္းစားပြဲကို သယ္ၿပီး
အိပ္ေဆာင္ေတာ္ကိုျပန္လာခဲ့တယ္
အေဆာင္ဝေရာက္ေတာ့ ကုန္းကုန္းက
တံခါးေခါက္ေပးတယ္
~ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္~
"မိဖုရား ဝင္ခဲ့လို႔ရလား"
"ရတယ္ ဝင္ခဲ့ေလ"
ကုန္းကုန္းက တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္တယ္
ဆုနန္း စားပြဲေလးကို သယ္ၿပီး
အခန္းထဲဝင္ခဲ့တယ္
"မမ အဲ့နားမွာထားခဲ့လိုက္"
"ဟုတ္ မိဖုရား"
စားပြဲထားၿပီးအခန္းထဲကထြက္သြားကာမွ
သုတ မင္းႀကီးနားကပ္ၿပီးေတာ့
"ေမာင္ႀကီး ေမာင္ႀကီး
ထေတာ့ေလ မိုးေတာင္ခ်ဳပ္ေနၿပီေနာ္"
"ဟြန္ အင္း...."
မင္းႀကီး မ်က္ခံုးတဖက္ကို ပင့္ၾကၫ့္လိုက္ၿပီး
အျပင္းေၾကာတခ်က္ဆြဲလိုက္တယ္
"ကေလး ႏိုးတာၾကာၿပီလား
ေမာင္ႀကီးပင္ပန္းတာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ"
"ၾကာေပါ့ ထေတာ့ ထမင္းဝိုင္ျပင္ၿပီးၿပီ"
သုတကဆြဲထူေပးလိုက္တယ္
~ႁပြတ္စ္....~
"အာ ေမာင္ႀကီးေနာ္ "
"ခ်စ္လို႔"
"ၿပီးမွခ်စ္ ဆာေနၿပီ စားရေအာင္"
"ဘယ္နားစားမွာ...?"
"ဟယ္ ထမင္းဝိုက္းခ်ထားတဲ့နားပဲစားမွာေပါ့
ဘယ္နားသြားစားရမွာ"
"မသိပါဘူး အျပင္ပန္းၿခံေလးထဲမ်ားစားခ်င္မလားလို႔"
"အာ့တာ မနက္ပိုင္း စားဖို႔ပဲေကာင္းတယ္
ညဘက္အထဲမွာပဲစားမယ္"
"ဟုတ္ပါၿပီ ကေလးသေဘာ"
ထမင္းဝိုင္ထိုင္ေတာ့
"ဪ ေမာင္ႀကီး စစ္ပြဲအတြက္ျပင္ဆင္ၿပီးၿပီလား ...?"
"အယ္ ကေလးေျပာမွသတိရတယ္ အာ့ဘက္မသြားျဖစ္ဘူးတူတယ္"
"လုပ္ၿပီ အဖိုးႀကီးဦးေနွာက္ ေမ့တတ္လိုက္တာလြန္ေရာ "
"ဟြန္း ကေလးကလဲဆူဖို႔ခ်ည္းပဲ
ေမာင္ႀကီးက လက္ဆက္ရေတာ့မွာမို႔အေပ်ာ္လြန္ၿပီးေမ့သြားတာကို..ကေလးကလဲ.."
"ေမာင္ႀကီး ...!
မယားဒါရူးတာၾကၫ့္ၾကပ္ရူး"
"လုပ္ၿပီ ကို႔လင္ေတာ္ေမာင္ကို"
"ဟုတ္တယ္ေလ ၾကၫ့္ၾကပ္လုပ္အံုး
စစ္ပြဲအတြက္ျပင္ဆင္ဖို႔ကိုေမ့ရတယ္လို႔
ဪ ငါ့လင္ေတာင္ေမာင္ေတာ့ ေဆးမမွီေတာ့ပူးထင္ပါတယ္"
"ကေလးကလဲ တခါေလးေမ့တာကိုဆူေနလိုက္တာ စဉ္းစားေနပါတယ္ ေနပ့အံုး"
"ဆူမွာပဲ ဆူမွာပဲ
ေရာ့ ဒီမွာ ထမင္းမ်ားမ်ားစား
ထမင္းထဲကအာဟာရဓာတ္ကို ဗလထဲထၫ့္မေနနဲ႔ ဦးေနွာက္ဖြံ႔ၿဖိဳးဖို႔ပါသံုး"
"ကေလးေနာ္ လူႀကီးကိုဆူေနလိုက္တာ
လူႀကီးက ကေလးက် ကေလးကလူႀကီးက်"
"ရား ရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္ေတြေျပာၿပီ"
"ဟုတ္တယ္ေလေနာ္ "
"ေနပါအံုး ဟိုကိစၥပဲဆက္ပါအံုး ေမာင္ႀကီးမနက္ကညီလာခံတက္တံုးကေရာ စကားထဲထၫ့္ေျပာမိေသးလား"
"ဟြန္ ထၫ့္ေျပာမိလားဆိုေတာ့
ဪ သတိရၿပီ ထည္ေတာ့ေျပာမိတယ္
သြားဖို႔ေမ့သြားတာ"
"အရမ္းေကာင္းတဲ့ ဦးေနွာက္ ဒီေလာက္အေရးႀကီးတာကို စစ္ေဆးဖို႔ေမ့ရတယ္လို႔ "
"ဟဲဟဲ ကေလးကလဲ ေမာင္ႀကီးက ဟိုကိစၥ
ဒီကိစၥလဲလုပ္ရေသးတယ္ေလကြာ ဒီေလာက္ေတာ့ရိွတာေပါ့လို႔"
"အာ့ေၾကာင့္မို႔ ေရာ့ ထမင္းမ်ားမ်ားစား
ဦးေနွာက္ႀကီးဖြံ႔ၿဖိဳးလာေအာင္လို႔
စားၿပီးရင္ ဒီႏို႔ေသာက္"
"ငွက္ေပ်ာသီးေလးတို႔ ၾကက္ဥေလးတို႔ေရာမပါဘူးလား"
"ေမာင္ႀကီးေနာ္ ေသခ်င္လို႔"
"မေသပါရေစနက္အံုးဗ်ာ ယူေတာင္မယူရေသးဘူး"
"ယူတာနဲ႔ မယူတာနဲ႔ ဘာမ်ားကြာေသးလို႔လဲ
ေျပာပ့အံုး"
"ကြာတာေပါ့ ကိုယ္ကေလ
ကိုယ့္ရဲ့ ဒီမိဖုရားေလးကို တတိုင္းျပည္လံုးေရ႔ွမွာ ဒီေတ်ာက္ထဲပဲခ်စ္တာဗ်ဆိုၿပီး ႂကြားခ်င္ေသးတာ ခုလိုတိတ္တိတ္ေလးစားခ်င္တာဟုတ္ဝူး"
"အမေလး ေျပာတတ္ေနလိုက္တာ
ဘယ္ကေနသင္သင္လာတာ"
"ကေလးဆီကေနသင္ထားတာေလ"
"အံမယ္ ကေလးဘာမွမသင္ရပ့ဘူးေနာ္
"သင္ပါတယ္ ကိုယ္ခုလိုတတ္ေနတာေတြက ကေလးကိုခ်စ္တဲ့အခ်စ္ေတြကေန တတ္လာတာေတြဟာ ကေလးသင္တာမဟုတ္လို႔ ဘယ္သူသင္တာျဖစ္ရမွာလဲ...?
ေျပာပ့အံုး"
"ဟုတ္ပါၿပီ ထားထား ကေလးသင္တာပဲထားပါေတာ့"
"လာပါအံုး အနားထိုင္စားပါ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ အာ့ဘက္သြားစားေနတာ"
"ဟာ တဝိုင္းထဲဟာ ပီးေတာ့ သူတို႔ျပင္ေပးထားသလိုထိုင္စားေနတာကို"
"လာလာ ေမာင္ႀကီးေပါင္ေပၚလာထိုင္"
"မထိုင္ပါဘူး ထမင္းစားတာေတာ့အေကာင္းစားပါရေစအံုး"
"လာဆို"
"မလာဝူးဆို"
"မလာရင္ေခၚလိုက္မွာေနာ္"
"ဘယ္သူ႔ေခၚမွာတံုး ေျပာစမ္းပ့အံုး"
"ထိုင္ခ်င္တဲ့သူေတြမ်ားေပါလို႔ ေခၚရင္တပံုႀကီးဝင္လာမွာ"
"ေခၚလိုက္ေလ ဘယ္သူ႔ေပၚထိုင္မလဲၾကၫ့္ၾကၫ့္ေပါ့"
"ဟာ ကေလးကလဲ ေမာင္ကစတာကို
ေခၚဝူး ေခၚဝူး"
"သိတယ္မို႔လား ဘယ္သူကပိုေခ်ာလဲဆိုတာ"
"ေမာင္ႀကီးကပိုေခ်ာတာေလ ဟဲဟဲ"
"မွန္ထဲသြားၾကၫ့္အံုး "
"ကေလးကလဲ ကိုယ့္ေမာင္ေတာ္ကို ေျပာရက္လိုက္တာ"
"သိဝူးသိဝူး ေျပာတယ္ဘာျဖစ္လဲ
ေမာင္ႀကီးက ကေလးအပိုင္
အဲ့ေတာ့ ကေလးေျပာသမ်ွခံေပါ့"
"အမေလး ေျပာတတ္လိုက္တတ္ဝက္ေပါက္ေလး အာ့မို႔ခ်စ္ေနရတာ"
~ႁပြတ္စ္ ႁပြတ္စ္ ႁပြတ္စ္~
ေျပာရင္းဆိုရင္း မင္းႀကီးက
အနားေရာက္လာၿပီး သုတက
တရႊတ္ရႊတ္ျမည္ေအာင္ နမ္းပါေလတယ္
"ဟာ ဒီေယာက်ၤားနဲ႔ေတာ့ ငါေတာ့လင္ယူမွားၿပီလားမသိဘူး ထမင္းစားေနတာကို"
"ကေလးကလဲ ခ်စ္လို႔ကို"
"ေတာ္ရံုခ်စ္ ထမင္းစားေနတာကို"
"အာ့ဆိုလဲ ခြံ႔ေႂကြး"
"အယ္ ခြံ႔ေႂကြးရေအာင္ကေလးလား"
"မသိပါဘူး ဒီဝက္ေပါက္ေလးနဲ႔ဆို ငယ္မူျပန္သင့္ရင္ျပန္ရမွာပဲ"
"လုပ္ၿပီ "
"ခြံ႔လို႔ ...."
"ကေလးမဟုတ္ သူငယ္မဟုတ္နဲ႔ ရုပ္ၾကမ္းႀကီးနက္လာခြၽဲေနတယ္ "
"လုပ္ပါခြံ႔လို႔....."
"ေရာ့ေရာ့ "
သုတ ကမင္းႀကီးကို ထမင္းလုပ္ အႀကီးႀကီး
ခြံလိုက္တယ္
"အြမ္း ကေလးခြံ႔မွပိုစားေကာင္းတာ"
ဆိုၿပီး ပလံုးပေထြးနဲ႔ေျပာေနတယ္
ထမင္းစားေသာက္လို႔ၿပီးေရာ ဆုနန္းက
ထမင္းဝိုင္းဝင္သိမ္းတယ္
"ကေလး ေနာက္ရက္ကေမာင္ႀကီးတို႔
မဂၤလာေဆာင္ရေတာ့မယ္ေနာ္"
"အင္း ေဖေဖနက္ေမေမ့ကို လြမ္းလိုက္တာ
ခုခ်ိန္ေဖေဖတို႔သာရိွရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ"
"ကိုယ္သိပါတယ္ ကိုယ္လဲ ကိုယ့္အသဲတံုးေလးကိုေမြးေပးခဲ့တယ္ ခမည္းေတာ္နဲ႔ မယ္ေတာ္ကိုျမင္ခ်င္သား"
"ခုဆိုေမေမ ကေလးေပ်ာက္ေနလို႔ငိုေနေလာက္တယ္"
ေျပာရင္း သုတ က ထငိုပါေလေရာ
"ကေလး မငိုနဲ႔တိတ္တိတ္ "
"ငိုခ်င္တာေပါ့လို႔ ေမေမခုဆို သတိမ်ားလစ္ေနၿပီလား က်န္းမာေရးေရာေကာင္းရဲ့လားမသိဘူး"
"အမ္း လာအဲ့တာဆို ဦးရီးေတာ္ဆီသြားရေအာင္"
"အာ့ဦးရီးေတာ္ကဘာလုပ္ေပးမွာမို႔လဲ
မသိဘူးေလ တခုခုေတာ့လုပ္ေပးႏိုင္မွာပါ ကေလးရဲ့ မယ္ေတာ္အေျခအေနကို သိခ်င္တယ္မို႔လား သြားမယ္လာ"
"ဟုတ္ "
အိပ္ေဆာင္ကေန ႏွစ္ေယာက္သားထြက္လာ
ၾကတယ္ ခါတိုင္းလိုၾကမ္းမယ္အထင္နဲ႔
ငိုက္ေနတဲ့ ကုန္းကုန္းလန႔္ျဖတ္ၿပီး
"မင္းႀကီး ေမွာင္ေနၿပီ ဘယ္သြားမလို႔လဲ
ေစာင့္ပါအံုး"
ဆိုၿပီး မီးအိမ္ဆြဲလိုက္တယ္
ဦးရီးေတာ္ အေဆာင္ကိုေရာက္ေတာ့
"မင္းႀကီး ႂကြခ်ီလာပါတယ္"
ခါတိုင္းလို ကုန္းကုန္းက ေအာ္တယ္
ကုန္းကုန္းသံၾကားေတာ့
"ဟ ဒီတူေတာ္ မိဖုရားေဆာင္နဲ႔မ်ားမွားလာသလား ငါ့အေဆာင္ကိုညႀကီးမင္းႀကီး ဘာလာလုပ္တာလဲမသိဘူး......."
ပြစိပြစိေရရြတ္ရင္း တံခါးထဖြင့္တယ္
ဦးရီးေတာ္က အေခြၽရံအမ်ားႀကီးနက္
မေနဘူးေလ အဲ့ေတာ့ သာမန္အရပ္သူေတြလို
ကိုယ့္အိမ္တံခါးကိုယ္ပဲ ထဖြင့္ရတာေပါ့
"တူေတာ္ ငါ့ေဆာင္ကို ညဘက္ႀကီးဘညလာလုပ္ ဟဲ့ဟဲ့ ငါ့ပါဝင္တိုက္မမယ္ ျဖည္းျဖည္း"
တံခါးဖြင့္တာနဲ႔ အိမ္ရွင္ႀကိဳဆိုလို႔မၿပီးဘူး
မင္းႀကီးကအတင္းတိုးဝင္လာတယ္
ဦးရီးေတာ္က တံခါးျပန္ပိတ္ၿပီး
"ဪ ဒါမိဖုရားျဖစ္ရမယ္"
"ဟုတ္တယ္ ဒါဦးရီးေတာ္ရဲ့တူမေတာ္ဖစ္လာမယ္သူ ခုငိုယိုေနလို႔ က်ေတာ္လဲမၾကၫ့္ရက္လို႔ေခၚလာတာ"
"ဟ ကိုယ့္ျပသနာကိုယ္ရွင္းေလ
ကိုယ့္ဘာသာေခ်ာ့ေလကြာ
ငါ့မွာအငိုေပ်ာက္ေဆးမရိွဘူးေနာ္"
"ဟာ မဟုတ္ပါဘူး
သူ႔ဟိုကမ႓ာက မိဘေတြကိုလြမ္းလို႔
မိဖုရားဒီေရာက္လာတာ ဦးရီးေတာ္လက္ခ်က္ေလ ဦးရီးေတာ္ေျပာစကားအရဆို
ရွင္း ကိုယ့္ျပႆနာကိုရွင္း"
ဦးရီးေတာ္လဲ မိဖုရားဘက္လွၫ့္ၿပီး
"မိဖုရား
မိဖုရားရဲ့ မယ္ေတာ္ကိုျမင္ေတြ့ခ်င္တာလား"
"ဟုတ္"
"အရိပ္ေယာင္ပဲျမင္ခ်င္တာလား..?
အဲ့ကိုျပန္သြားခ်င္တာလား..?"
သုတ မင္းႀကီးကိုတခ်က္ၾကၫ့္လိုက္တယ္
"အရိပ္အေယာင္ဆို ေၾကနပ္ပါၿပီ
ၿပီးေတာ့ ေမေမစိတ္မပူေအာင္ ဒီကအေျခအေနကိုလဲ သိေစခ်င္တယ္"
"မိဖုရားျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတိုင္း ျဖစ္ရပါမယ္
ဒါေပမဲ့ မိဖုရားက အနာဂတ္ကလာတဲ့သူမို႔
မိဖုရားရဲ့ေသြးပါမွသာ လုပ္လို႔ရမွာေနာ္"
"အင္း ရတယ္"
မင္းႀကီးက မိဖုရားနာမွာစိုးရိမ္သြားတယ္
"ဦးရီးေတာ္ က်ေနာ့္ေသြးသံုးလို႔မရဘူးလား"
"မင္းက ဘယ္ကလာတာလဲေနာ္
ငါ့အမေတာ္ေမြးထားတာေလ မင္းေသြးသံုးရင္ငါ့အမေတာ္ပဲ ျမင္ရမွာေပါ့လို႔"
"ဦးရီးေတာ္ကလဲဇြတ္ေငါက္ က်ေနာ္ကမင္းႀကီးေနာ္"
"ႀကီးႀကီး ညၪ့္နက္ႀကီး သူမ်ားလာၿပီး အဖစ္သည္းျပေနတာမ်ား ညေနတံုးကလဲ အမေတာ္ကဝတ္စရာရိွလားလာေမးသြားေသး ညက်ေတာ့ တူေတာင္ေမာင္ကလာရႈပ္ေသး
ေသြးသားေတာ္စပ္တာ စစ္စရာေတာင္မလိုဘူး အိမ္ထိကို လာလာႏိွမ္ေနၾကတာ"
"အမေလး စိတ္လက္တဆစ္နဲ႔ ဦးရီးေတာ္ရယ္ ေနာက္မွစိတ္ဆိုးပါ က်ေနာ့္မိဖုရားစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္လုပ္ေပးပါအံုး"
"ကဲမိဖုရား ေသြးထုတ္ဖို႔အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလား...?"
"ဟုတ္"
To be continued.........👑