Umayos ako ng tayo nang makita ko si Phoebian na naglalakad pabalik sakin. Galing kaming dalawa sa mall at ngayon ay nandito kami sa convenience store para maggrocery. Nakangiti siyang bumalik sakin, dala yung dalawang malaking puting plastic bag gamit ang dalawang kamay niya.
Kinuha ko ang cellphone niya para hindi madulas mula sa kanyang hawak. Kukunin ko na sana yung isang plastic bag pero linihis niya ang kanyang kamay kaya hindi ko nahawak.
"I got this. No need a hand. Just hold my phone until we get home." sabi niya sakin.
Tumango nalang ako at sabay kaming naglakad pabalik sa bahay.
Anim na buwan magmula ng makabalik kami galing probinsya. Hindi naman naging mabigat sa loob ko na umalis at bumalik sa lugar na kinasanayan ko. Si Phoebian ang nagpaalala sa akin na kahit kailan ko gugustuhin ay pwede naman kaming bumalik doon para bumisita.
Pagbalik namin ni Phoebian ay sa apartment muna ako tumuloy dahil gusto kong sa apartment ko. At binabayaran ko din yun kaya kahit papaano ay magamitan ko yun. Palaging bumibisita sakin si Phoebian.
Minsan nga ay umaga na siya umuuwi o di kaya ay hindi na umuuwi dahil malapit lang naman ang bahay niya sa apartment building ko.
Tatlong buwan din akong nasa apartment at kalaunan ay napagdesisyunan ko na sa kaniya na ako umuwi tutal palagi siyang nasa apartment ko at nagpaparinig din siya noon na kung pwede ay sa bahay niya lang daw ako umuwi, mas maluwag pa daw ang guest room niya kaysa sa kwarto ko sa apartment.
Then he helped me to overcome my fear to face my father's adoptive parents.
Tumawag si Oxford sakin at sinabi sakin na gusto daw makita ng pamilya niya si itay. Inulat ko agad yun kay itay kaya napaluwas agad sa syudad.
Gusto daw makita si itay dahil ang tagal na panahon mula ng makita nila ito. At nirerespeto naman nila kung anong desisyon ni itay kung saan siya masaya ay doon sila masaya.
"Ako nalang ho ang bibili ng damit para sa inyo, 'tay. Huwag po kayong mag-alala. Magshashopping po tayo." Narinig kong sabi ni Phoebian kay itay.
"Eh kuya maarte kasi si itay sa damit gaya ni ate." Kontrabidang sabi ng kapatid ko. I just rolled my eyes.
Narinig kong sinaway ni tiya yung kapatid kong mahilig mang-asar sakin. Nasa kusina ako at nagbabalat ng kalabasa dahil lulutuin ko tapos silang apat ay nasa sala.
Nasa apartment ko tumuloy ang pamilya ko. Nagpadala din si Mama nang maraming pagkain nang dumating sila itay sa apartment ko para daw hindi na ako magluto.
Supportive talaga ang Nanay ko.
"Eh paano ko yun mababayaran, anak?"
Anak na agad ang tawag ni itay kay Phoebian. Alam kong nakangisi si Phoebian sa isip niya dahil tanggap talaga siya ni itay.
"Basta lang po hindi kayo pumayag na iwan ako ng anak niyo." sagot ni Phoebian.
Napailing nalang ako sa sagot niya saka narinig ko ang pagtawa ng kapatid kong sira.
We came to the house of my father's adoptive parents. They're so happy to see him and they welcomed us with open arms.
"Ito na ba ang mga apo ko?" tanong ng lola ko. Ang saya lang dahil may lolo at lola na ako.
"Ay oho, mga magaganda diba, Ma?" Pagmamalaki ni itay saka inakbayan kami ng kapatid ko.
"Syempre naman! Eh bakit kasi ang tagal mong nawala! Hindi ko tuloy nabantayan ang paglaki nila." Pinalo pa ni lola Ysabel si itay.
Napakamot lang ng ulo si itay atsaka niyaya kami nina itay, tiya, kapatid ko, at Phoebian sa likod ng bahay para kumain. Ang dami nilang hinanda. Parang may banquet na naganap para samin.
Oxford's mother welcomed us as well as her husband. Masungit lang silang tignan pero sobrang bait.
I loved this kind of family. And I was so thankful that Phoebian kept supporting me and loving me.
Gumapang ang kanyang braso sa bewang ko at pinatakan ako ng halik sa pisngi. Nasa likod ko siya at nakayakap.
"Abuela likes your macaroni salad. I hope you'd cook it again for tonight's." Suhesyon niya.
Napatigil ako dahil marami na kasing putahe ang pinaluto niya kay Manang Leonor. "Hindi ba't marami na ang mga putahe na yun. May pina-order ka pa nga eh. Tapos magdadala pa ang mama mo mamaya, alalahanin mo na baka hindi natin maubos lahat na mga pagkain na yun."
Sa gitna ng sermon ko ay ngumisi siya. "Alalahanin mo rin sweetheart na puro lalaki ang mga bisita natin. My friends are coming over. They're finally going to see you after two years. Hayaan mo nalang ako sweet, tutal, it's our night tonight, it's gonna be special for us because we're finally reunited."
Inangat niya ang kanyang braso. Iminuwestra niya na dapat kong ilambitin ang kamay ko sa kanyang braso. Humawak ako sa braso niya at binaba niya yun nang mahawakan ko na. Nilampasan na namin ang apartment building na nirentahan ko noon, ngayon ay may bagong tenant na.
Hindi na okupado ang dati kong apartment dahil may naninirahan na ito. Bago ako tuluyang umalis sa dati kong apartment ay nakilala ko yung babae. Mas matanda lang ako sa kanya ng isang taon.
"Sinabi mo yan ha. Pero magluluto lang ako ng macaroni salad kung pupunta si Lola Gracia. Pero diba ang sabi mo ay inatake ng rayuma?"
Nang mabalitaan ni Lola Gracia na nagkabalikan na kami ni Phoebian ay pilit nun na pumunta sa bahay ni Phoebian para makita ako. Labis na natuwa ang matanda nung pagkakita sakin.
Namiss ko din si Lola Gracia. Dahil ilang taon ko din siyang hindi nakita ay talagang nagbago ang kanyang itsura. Parang mas tumanda siya. Pero ganun kasi ang tao, tumatanda talaga. Kumukulubot ang balat.
"Yeah. But let's try to visit her tomorrow. Bukas ka nalang pala magluto ng macaroni salad dahil si Abuela lang ang kakain niyan, tiyak kung magluto ka mamaya ay mauubos yan. Kung hindi pa naman mga hayop—"
"Shh baka marinig ka ng mga tao." saway ko dahil nasa labas pa naman kami. Hindi pa kami nakakarating sa bahay.
"But it's true. Lalo na si Phinneas—"
Sinaway ko ulit siya. Napahinga nalang ako. Alam ko na matakaw si Phinneas. Pero kung ikukumpara ko siya sa kuya niya...
Parehong matakaw pala ang magkapatid kaya no need ng ikompara dahil pareho lang naman silang dalawa.
Agad naming tinulungan si Manang Leonor nang makauwi kami galing sa convenience store. Para kaming natraffic sa gitna ng daan. Ang dami kasing kinuwento ni Phoebian sakin at ang dami niyang tanong sakin tungkol sa bago kong trabaho.
Yun ang paraan ni Phoebian para malaman niya ng personal kung ano ang ginawa ko nitong dalawang taon na hindi ko siya kasama.
Isa na doon yung tanong niya kung natakot daw ba ako noong tumira ako sa probinsya na mag-isa lang. Inamin ko naman sa kanya na natakot ako pero kalaunan ay nasanay ako sa buhay-probinsya.
Lahat ng hindi ko nasaksihan na nagawa niya noon na wala ako ay kinuwento niya sakin at pinakita din niya sakin yung mga make-up collections niya.
May bago din siyang nilaunch na perfume. May male perfumes na siya na naging patok sa mga mamimili, karamihan na mga buyers ay mga teenagers na mga lalaki dahil bagay yung amoy sa kanila. Hindi masyadong matapang at hindi nakakasawang amuyin.
"Do you remember the Maiarie collection that I launched two years ago before the hijack thing happened? I actually want to have another collection of that again. This time, it's Maiarie Santini volume two collection. Mga bagong colors ang ipapalabas ko."
Napaawang ang labi ko. Nakakamangha naman at nakakataba ng puso. Parang bumalik kami sa dati. Yung walang hijack na nangyari.
"Wow. So kailan naman ilalaunch yun? Maaari ko bang makita yun bago ang launching?" Hingi ko ng permiso sa kanya.
Masaya siyang lumingon sakin. Nagkikislapan sa tuwa ang kanyang mga mata. Ito yung paraan ko para mapasaya ko siya.
Yung sinusuportahan kung ano ang gusto niya hangga't walang tao siyang tinatapakan ay mananatili ako sa kanya. At hindi mangyayari yung ganun dahil nandito lang ako para sa kanya na handang sawayin ang lahat ng mali.
"Of course it's yours. What's mine is already yours. Hindi ko pa nga ito dapat sinasabi sayo but I'm too excited. Ang dami kong naisip para sa mga susunod na collections ko sa Phoebian cosmetics. Then hihingi din ako ng opinion mo."
Nagtaka ako kaya ako tumingala sa kanya. "Bakit kailangan mo ang opinion ko?"
Bumaba ang kanyang tingin. "Because you're my partner. Baka may maisip ka tungkol sa cosmetic ko just voice it out then magpaplano tayo."
"Okay. Paano kung gusto ko ng Phoebian collection okay lang ba?"
Napatawa siya, ginulo ang buhok ko. Binalik din sa pagkakalingkis ang braso ko sa braso niya.
"Mayroon na ako dati niyan but we could launch another volume of that again. Pero dapat may ibang twist at ibang kulay."
"Ano bang kulay ang gusto mo?"
"Sweetheart you know my favorite color. No need to ask."
"Ah." Gray. Gray ang favorite color niya. Ano kaya ang maganda para sa next collection niya? Pero excited ako sa Maiarie Santini collection niya dahil Santini ang ginamit sa sunod kong first name. Ano kaya ang collection na yun?
Natapos kami sa kusina ni saktong alas singko. Nagpaalam lang ako saglit para maligo. Mabilis lang at nagbihis agad. Nagbihis ako ng simpleng blusang itim. Bago ako lumipat sa bahay ni Phoebian ay nagpabili na agad siya ng mga damit ko.
Nakita kasi niya yung mga damit ko na kunti lang. Ang tangi ko lang rason sa kanya ay nakakatamad bumili ng damit. Half true yun, pero talagang sayang ang pera kung sa damit ko lang gagastusin.
Thanksgiving ngayong gabi kaya kami maraming hinandang pagkain. Yung mga bisita lang namin ay yung parents ni Phoebian, si Phinneas at yung mga kaibigan nila. Si Lola Gracia ay hindi makakadalo dahil masakit daw yung rayuma niya. Hindi rin pupunta si Aling Lupe dahil walang kasama si Lola Gracia.
Nasa baba na si Phoebian nang makababa ako. Nakabihis na siya ng itim na linen shirt at itim din na slacks. Actually puro itim ang suot niya. Itim din kasi ang suot ko at yun ang theme ng thanksgiving.
Paanong nangyari yun ay hindi ko alam basta sumusunod nalang ako sa sinabi ni Phoebian. Ganun kasi ang mga mayayaman.
Nagsidatingan na ang mga bisita namin. Unang dumating si Oxford at ang isang lalaki na hindi ko pa nakikila. Sinalubong ni Phoebian ng fist bump ang dalawang kaibigan. Pagkatapos nun ay kinabig niya ako sa kanya, nakadikit na ako sa kanya.
"She's finally here huh. Sa susunod kasi mag-iingat ka. Baka mabyuda na itong si Maia niyan." biro ni Ox.
Napailing si Phoebian sabay ngisi. "That is not going to happen again my friend. I'll be careful next time." sabi niya.
Bumaling ako sa pangalawang lalaki na kasama ni Phoebian. "Hi Maia. I'm Noewe. I'm a publisher and the coolest guy among my friends."
"Oh wait wait wait up. Akala ko ba sakin lang ang title na yun?"
"No one cares." sabi ni Noewe. At bumaling agad kay Phoebian. "May luto na ba? Gutom na ako dude. Masyado akong nalibang kanina sa trabaho kaya hindi ako nakakain." Matigas niyang sabi ulit.
Para akong nasa kuweba, pinapalibutan ako ng mga matitigas na bato. Mga hindi pangkaraniwang bato. Mga pinapangarap na mga bato ng mga taong mahilig sa mga hiyas.
"Yeah. But let's wait for the others first. You're the one that will say grace tonight Noe."
"What?!"
Nanlaki ang mga mata ko dahil ang lakas ng boses. Nagpipigil ng tawa si Phoebian nang silipin ko ang itsura niya. Si Oxford naman ay tinakpan ang kanyang bibig para itago ang pagtawa. Yung itsura naman ni Noewe ay hindi mapinta.
"Ikaw kasi ang naunang magutom pare kaya ikaw ang natuka sa prayer. Don't worry buo ka pa naman after you've say grace tonight."
"Freak." sabi ni Noewe sa mahinang boses. Ang sama ng tingin ni Noewe sa dalawa niyang mga kaibigan.
Hanggang sa dumating ang iba pa nilang mga kaibigan. Nagsibabaan sa kani-kanilang sasakyan ang tila mga Greek gods. Mas nadedepina ang kanilang pagkagandang lalaki dahil sa mga porma nila lalo na't bumabagay ang kulay itim nilang mga suot.
Sina Phinneas, Uggo, Leighton, Art, at yung ibang hindi ko kilala. Pinakilala naman sila sakin ni Phoebian, sina Rile, Maddox at Easton. Dumating din si Phinneas kasama ang parents nila.
Mabilis lang din ang pleasantries dahil mga gutom na ang mga kaibigan ni Phoebian. Akala ko joke lang nina Phoebian at Oxford yung pagdasal ni Noewe bago kumain.
Nagdasal nga ang pobreng lalaki pero akala ko ay simpleng prayer lang pero may kasama pang pagpapasalamat sa mga natanggap na mga blessings. Sincere si Noewe at seryoso talaga siya. Nagsign of the cross ako pagkatapos ng panalangin.
Ang romantic ng dating ng thanksgiving dahil may mga kandilang nakasindi sa mesa. May mga kandila din sa iba't-ibang bahagi ng bahay.
Masyadong maliwanag ang bahay dahil narin sa tatlong chandelier na nakabukas at mga kandila at mga fairy lights. May mga white at pink roses din na linagay para maging palamuti.
"I'm really glad that my eldest son has finally found his fiance. Hindi na mauudlot ang kasal, pag-usapan niyo ang kasal Phoebian para may maabutan pang apo ang Abuela mo." sabi yun ng papa ni Phoebian.
"Eh kung hindi lang tanga itong anak mo tito baka sunod-sunod na yung mga apo niyo ngayon. Ang hina din kasi nitong si Phoebian." si Art yun.
Si Phoebian naman ay napakamot lang sa batok at walang plano na ipaglaban ang sarili laban sa mga kaibigan niya, ngisi lang ang sagot niya. Nakakatuwa lang na makitang masaya siya na nakikipag-biruan sa mga kaibigan niya.
Nakikita ko din na hindi din maramot sa ngiti si Phinneas. Nakikita ko sa kanyang mga mata na masaya siya. Siguro ay may nagpapasaya sa kanya.
"Dad, we're actually done talking about that. And Maia already said yes so tuloy talaga ang kasal."
"Really? Then we should talk about the date then. Huwag niyo ng patagalan pa dahil atat na kami." Yun ang sabi ng mommy ni Phoebian.
"Yes mom."
Nauwi sa negosyo ang usapan pagkatapos ng dinner. Nasa library ang mga lalaki. Ako naman ay dinala ni tita Lucille sa sala. May nais daw siyang ibigay sakin.
"It's good thing na tayo lang dalawa. You know, honestly, I didn't like you for my son. But he loves you so bad at hindi ko yun ipagkakait sa kanya. Hindi ko nga naalagaan ng maayos noong mga bata pa sila kaya hinayaan ko nalang siya sa kung ano man ang kaniyang gusto. At ikaw ang gusto niya kaya hindi ko ipagkakait yun sa kanya kahit mas gusto ko yung Valentine para sa kanya. But don't worry, I'm already over with her. Mas bagay ka sa anak ko dahil busilak ang kalooban mo. You're too kind Maia. And you love my son not because he's rich... but because he's being himself."
"Kahit hindi mayaman si Phoebian ay mamahalin ko parin siya dahil mahal niya ako." sagot ko.
Tumango siya. May kinuha siya sa kanyang bag. Isang maliit na black velvet box. Kinuha ni tita Lucille ang kamay ko at linagay dun ang box.
"Take this. It's a marriage ring hindi yan ang wedding ring niyo pero isuot niyo kahit paminsan-minsan lang. I bought this last month for you. I also bought one for my youngest pero wala pa siyang pinapakilala sakin kaya ikaw lang muna ang pagbibigyan ko."
Binuksan ko ang box. May isang pares ng singsing. Yung isa ay para kay Phoebian at yung isa ay para sakin.
"Salamat po tita Lucille. Ito na po pinaka magandang regalo na natanggap namin ni Phoebian kahit hindi pa po kami kasal. Salamat po."
"You're welcome dear. Just take care of my son. Yun lang ang hinihiling ko." sabi niya, nakapatong ang kanyang kamay sakin.
Tumango ako at pinatong ko din ang aking kamay sa kamay niyang nakapatong sakin. "Makakaasa po kayo."
Pumasok ako sa kwarto ko, nagbihis ako para makapagpahinga ako. Nahiga ako sa kama. Si Phoebian ay nasa baba pa dahil nandun pa ang mga kaibigan niya. Pagkatapos naming mag-usap ni tita Lucille ay pumasok din siya sa library para tawagin ang asawa para makauwi na sila.
Nagising ako nang may maramdam akong may humalik sa balikat ko. Naalimpungatan ako. Bumaling ako sa may-ari ng pamilyar na pabango. "Nakauwi na ba ang mga kaibigan mo?"
"Hey, tired?"
"Hmm." Tumango ako. Nagpapungaspungas ako. Gumilid ako para umayos ang kanyang paghiga. Hindi kami kasya sa queen size bed dito sa guest room.
"Okay, sleep. I know you're tired." Naramdaman ko ang paghalik sa labi ko.
Bumalik ako sa pagtulog. Kinabukasan ay maaga kaming umalis ni Phoebian. Nakasuot ako ng white plain dress na above the knee lang. Kita ang likod ko lalo na't nakataas ang pagkatali ng buhok ko.
Si Phoebian ay nakaputing long sleeves at itim na slacks. Sumakay kami sa puting Chevrolet niya. Akala ko ay pupunta kami sa malayo pero lumiko lang kami. Nasa chapel lang kami.
"Akala ko ay may pupuntahan tayong importanteng lakad. Dito lang pala sa chapel. Umikot lang tayo eh."
"Surprise sweetheart." biro niya.
Lumabas kaming dalawa. Kinuha niya ang kamay ko at pinagsiklop ang aming kamay at sabay na naglakad patungo sa chapel. Pumasok kami. Naglakad kami papunta sa gitna ng chapel. Walang ibang tao sa loob kundi kami lang.
"Maia."
"Hmm?"
Unti-unti siyang humarap sakin. Kinuha ang isa kong kamay para mahawakan niya. Ang kanyang titig ay diretso sa akin. "I know we talked about our upcoming wedding... but... I haven't formally ask your permission yet."
"Huh?"
Nalito ako sa kanyang sinabi. Hindi ko siya maintindihan.
"Bakit Phoebian? Okay naman tayo."
Napailing siya na may ngisi sa labi.
May kinuha siya sa kanyang bulsa. Red velvet box na halos magkapareho lang ng size nung binigay ni tita Lucille sakin. Hindi ko mahuli ang sunod na ginawa ni Phoebian, lumuhod siya sa harap ko at hinarap ang kahon na may singsing.
"Will you marry me?" Pormal na tanong niya.
Hindi ako nakapagsalita sa saya. Hindi ko din mailabas ang mga luha ko. Natatawa akong tumango. Tumawa din si Phoebian, siguro dahil sa ginawa niya. Pero normal lang yun dahil ito ang tama.
"Syempre. Papakasalan kita kaya oo ang sagot ko."
"Thank you sweetheart." Napahinga siya ng malalim. Tumayo siya at sinuot ang singsing saking daliri. "I love you so much. I love you and I love you." bulong niya. Kinulong ang aking mukha sa kanyang kamay atsaka hinalikan ako ng malalim. Sinagot ko agad ang kanyang halik ng walang pag-aalinlangan. Yumakap din ako sa kanya.
Pag-uwi namin ay hinubad agad ni Phoebian ang kanyang suot. Wala si Manang Leonor sa bahay at kaming dalawa lang ni Phoebian sa bahay nang makauwi kami. Pareho kaming sabik. Mariin akong hinalikan ni Phoebian, ang bigat na ng paghinga ko. Hindi na siya nakatiis pa at hinubad agad ang damit ko.
Napahiga ako sa kama at napailalim agad ako sa kanyang katawan. Hinalikan niya ang aking leeg, pababa sa aking dibdib hanggang sa aking tiyan, at hanggang umabot ang kanyang halik sa gitna ng hita ko.
Napaarko ako sa sarap ng hatid ng kanyang halik. Hindi ko napigilan na mapaungol. Kinagat ko ang aking labi para hindi ko muling mailabas yun.
Umangat uli si Phoebian para bigyan ulit ako ng malalim at nakakabaliw na halik. Kasabay nun ang pagpasok ng kanyang sandata sa akin. Napakapit ako sa kanyang likod. Hawak ni Phoebian ang isa kong dibdib at ang isang kamay naman niya ay napahawak sa headboard ng higaan. Nagsimula siyang umulos. Sinabayan ko ang kanyang kilos.
Nababaliw ako sa bawat paghila at pagpasok ng kanyang sandata sa loob ko. Mas lalo kong diniinan ang pagkapit ng mga binti ko sa kanyang bewang. Tumutulo ang pawis ni Phoebian sa dibdib dahil sa init.
Hindi ko na napigilan na pakawalan ang sigaw ko nang marating ko ang tuktok ng kaligayahan. Napapikit ako. Ang bigat ng hininga ko ay sinabayan din ng paghinga ni Phoebian.
Pumaibabaw siya sakin. Bumulong siya sa akin. "I love you sweetheart. Ikaw ang kaligayahan ko. I love you so much kaya hindi ko kayang mawala ka pa sakin." sabi ni Phoebian sa pagitan ng mabigat niyang paghinga.
"Mahal din kita." bulong ko din, hinalikan ko ang buhok niya at yumakap ng mahigpit sa kanya.
Umalis siya sa pagkaibabaw sakin para mahiga sa gilid ko. Tumagilid siya ng higa paharap sakin. Inalis niya ang ilang hibla ng buhok ko mula sa aking mukha. "You're so beautiful."
"Hmm."
Napangiti ako nang may maalala ako.
"May sasabihin nga pala ako tungkol sa susunod na collection mo sa cosmetic mo."
"Okay, what is it?"
"Paano kung... billion dollar men collection? Yung parang men in black. Galing lang yung ideya sa inyo ng mga kaibigan mo dahil pareho kayong mayayaman."
"Really?" Nagtaas siya ng kilay.
Tumango ako.
"I think about it..." sagot niya.
Napatango ako ulit ako.
"But for now, let me love you until the sun goes down." Tapos ay pumaibabaw ulit siya sakin. Malayo pa ang gabi pero kakayanin ko naman ito.