Mahkeme günü geldi çattı. Bugün büyük gün. Bugün Alper'in cezasını çekeceği, Yağız'ın intikamını alacağım gün. Bugün Alper'in sonunu getireceğim. Sadece Yağız'ın değil, Alper'in daha önce bize yaşattığı herşeyin intikamını alacaktım.
Hazırlandıktan sonra aşağıya indim. Tuana ve Ülkü içeride beni bekliyordu. Abim de gelince daha fazla beklemeden arabaya binip yola çıktık. Abim sürücü koltuğuna geçmişti. Ben de yanına oturdum.
Defne: Çıktınız mı? Yoldayım ben.
Siz: Biz de yoldayız. Mahkeme salonunda görüşürüz.
Stresli ve son derece heyecanlıydım. Bunu Tuana da farketmiş olacak ki arabadan indiğimizde yanıma gelip bana sarıldı. Yanımda olan birileri olduğunu bilmek geliyor bazen. Daha günlü hissediyorum kendimi.
Mahkeme salonuna girdiğimizde Defne'yi oturmuş dışarıyı izlerken gördüm. Durgun duruyordu. Aslında onun da mutlu olması gerekiyordu çünkü onu evinde zorla tutan birinin hakettiği yere gidişini izleyecekti bugün.
"İyi misin? Durgun duruyorsun."
"Dalgınım sadece. Geçer birazdan. Hem mahkeme başlayacak şimdi. Heyecanlı mısın?"
"Hem de çok! Bu gün buradan ikimiz de mutlu ayrılacağız."
"Umarım öyle olur. Yağız eğer bunları görüyorsa seninle gurur duyuyordur."
Yağız'ın adını duymamla gözlerimin dolması bir olmuştu. Kendimi toplamayı başarmıştım ama yine de yokluğu acıtıyor işte. Özlemiştim sadece cennetten gelmiş kadar güzel olduğunu hatırladığım o kokusunu.
Defne'nin verdiği mendille gözyaşlarımı sildikten sonra yerime geçtim ve Alper'in avukatıyla beraber gelmesiyle mahkeme başlamıştı.
Kamera görüntüleri incelenmiş, Defne bizim alehimize şahitlik etmiş ve ardından Alper'in avukatı konuşmasını yapmıştı ama bu pek bir işe yaramadı çünkü Alper yolun sonuna geldiğini hissetmiş ve kendisi suçunu itiraf etmişti.
Yolda tuzak olduğunu biliyormuş. Zaten bu tuzağı kendisi oraya yaptırmış. Tuzak, eğer biri villaya girmeye kalkışırsa arabanın içindeki kişinin zarar görmesini amaçlanarak yapılmış.
Yağız'ın zarar görmesini istediğini ama öleceğini tahmin etmediğini ve bunun gibi bir sürü şey sıraladı ama artık bunlar pek önemli değildi. Yağız, onun yaptırdığı tuzak yüzünden ölmüştü ve suç Alper'e aitti. Yaptığı bu pişmanlık konuşması onun hapise gireceği gerçeğini değiştirmiyor.
Mahkemeyi kazanmıştık. Alper hapishaneye gidecekti. Fakat bile isteye birine zarar vermek isteğinden dolayı psikolojik destek alabilirmiş. Bu yüzden hapis yerine deli hastanesine gitme olasılığı da vardı. Ama önemli olan ondan kurtulmuş olmamızdı.
Ben Yağız'ın, abim geçmişin, Tuana Çağan'ın ve Defne ise özgürlüğünün kısıtlandığı günlerin intikamını almıştı.
Mahkemeden çıkınca Tuana, abim ve Ülkü ile beraber Yağız'ın mezarına gidip ona müjdeli haberi verdim. Belki artık Yağız yanımda değildi ama varlığını her zaman kalbimde hissediyorum. Ve bugün ona karşı sorumluluğumu yerine getirdim. Bugün onun intikamını aldım. Ve artık hayatımı hem kendim hem de Yağız için dolu dolu yaşayacağım.
Yağız'ın mezarında yaklaşık bir saat geçirdikten sonra Çağan'a müjdeli haberi vermeye gittik. Kardeşi olarak gördüğü insanın katilinin cezasının verilmiş olduğunu bilmek onun da hakkıydı.
Çağan'ın yanına gittiğimizde Tuana hemencecik müjdeli haberi vermişti. Alper'in nihayet hakettiği cezayı almasına bizden daha çok sevinmişti. Yağız'ın katili olduğunu öğrenince onun iyiliğini düşündüğü her an için kendisine lanetler etmişti.
"Yağız eğer bunları görüyorsa şuan seninle gurur duyuyordur Leya. Sen gerçekten de çok güçlü birisin ve Yağız'ı çok güzel sevmişsin. Yağız'a hayatının en güzel anlarını yaşattığın için teşekkür ederim."
Gözyaşlarıma hakim olamayıp ağlamaya başlamıştım. Çağan ağladığımı görünce bana sıkıca sarılmıştı. Abimin de konuşabilmesi için Çağan'dan ayrılıp Tuana ve Ülkü'nün yanına gittim. Abim de yaklaşık beş dakika sonra gözleri dolmuş bir vaziyette gelmişti yanımıza. O da çok özlemişti Çağan'ı, ailesini elinden aldığı için sinirli olsa da seviyordu onu.
Eve gittiğimizde kapının önünde duran Defne'nin aracını farketmiştik. Bizi görünce arabanın içinden inmiş ve yanımıza gelmişti. Normalde kapının önünde konuşup gidecekti ama önemli birşey konuşacağı belliydi. O yüzden içeri geçtik ve öyle anlattı.
"Konuyu uzatmayacağım. Deniz, ben uzun zamandır seni seviyorum. Bu sevgim yüzünden sevgilinle aranı bozdum, Tuana'yı tehtid ettim, Leya'dan seninle aramı düzeltmesini bile istedim! Fakat şimdi farkına vardım ki benim senin yani sizin hayatınızda bir yerim yok. Bu benim sevgi olarak adlandırdığım takıntı insanlara zarar veriyor."
Ağlarken konuşmakta zorlandığı için masanın üstündeki suyundan yudumlayıp konuşmaya devam etti.
"Uzun lafın kısası ben artık sizin hayatınızda olmayacağım. İngiltere'ye taşınıp kendime yeni bir hayat kuracağım. Burdan gitmeden önce sizinle kötü ayrılmak istemiyorum. Hayatınızda başarılar dilerim. Umarım Ülkü ile çok mutlu olursun."
Defne zaten gideceği için onun dediği gibi kötü bir şekilde ayrılmamak için hepimiz onu affettik. Uçuşuna yaklaşık 1 saat kalmış olduğundan onu havalimanına kadar götürüp yolcu ettik.
Defne'nin gidişinden yaklaşık iki hafta sonra Alper'in hapishane yerine deli hastanesine gideceğinin haberi geldi. Psikolojik sorunları olduğu tesbit edilmiş ve onun için en iyisinin bu olduğuna karar vermişler. Bence doğru bir karar verilmişti çünkü zamanında bize yaptıklarını düşününce gerçekten sağlıklı bir psikolojide olmadığı belli oluyordu.
Alper'in deli hastanesine kaldırılmasından bir ay sonra Ülkü ve abim nişanlanmıştı. Yakın zamanda da İspanya'ya taşınacaklardı.
Onlar gitmeye karar verince Tuana ve ben de Amerika'ya taşınmaya karar verdik. Orada kendi işime yeniden başlayacaktım, Tuana ise küçüklükten kalan aşçılık hayalini gerçekleştirecekti.
Yaklaşık bir ay sonra abimler İspanya'ya gitti ve biz de bavullarımızı toplamaya başladık. Bugün Amerika'ya yepyeni bir hayat kurmaya gideceğiz.
Uçuşa birkaç saat kala buradaki son yemeğimizi yedik ve havalimanına gittik. Yaklaşık bir saat boyunca gelecek planları kurduk ve Amerika'da satın almayı planladığımız evin sahibi ile konuştuk. Ardından uçağa bindik ve yeni hayatımıza doğru yol almaya başladık.
Artık yepyeni bir hayat bizi bekliyor...
S O N
...
Bu kitabın sonuna geldik.
Kaosuyla, komiklikleriyle, duygusallığıyla, ters köşeleriyle uzun bir kitap oldu. Çok severek yazdığım, benim için çok kıymetli ve yeri ayrı olan bir kitaptı. Bitmesi beni her ne kadar üzse de herşeyin bir sonu var ve bunu kabullenmek gerek.
Yazmaya 2021'de başladığım ve neredeyse 1,5 yıldır yazdığım bir kurgumu final yapmak gerçekten çok zor. Gözlerim doluyor bunları yazarken.
Bu kitapta bana yaşattığınız güzel anlar için çok teşekkür ederim. Bu kitabı her zaman güzel hatırlayacağım. Bana bu kitabın kazandırdığı dostlukları, hatıraları ve tecrübeleri hiçbir zaman unutabileceğimi zannetmiyorum. Hepsi çok değerli.
Kitabın sonunda kızlarımız nihayet mutlu oldu! 💗
Alper'i nihayet hakettiği yere gönderdim. Artık Alper karakterini yazamayacak olmak beni üzse de Alper'ler ölmez! 🥺🤧✊
Ülkü ve Deniz nişanlandı 💍
Umarım güzel bir final olmuştur ve bu kurguyu hep güzel bir şekilde hatırlarsınız.
Hoşçakalın :')
⁰¹ ⁰⁵ ²⁰²¹ - ¹⁷ ¹² ²⁰²²