ဆုနန်းက ရေဇလုံအလယ်ထိုင်နေတာကြောင့်
လေပြေ အဝင်မှာ ပေါက်စီတွေနဲ့ ဆုနန်းကို
ပွတ်မိသွားတယ်
"အာ မမ ကန်တော့"
ဆုနန်းက နေရာယူတာများနေတော့ လေပြေ
ထိုင်အချမှာ ပေါင်မုန့်တုံးတွေဟာ ဆုနန်း
ခြေချောင်းတွေနဲ့ ပွတ်သက်မိကုန်တယ်
"မမ ဘာတွေကြောင်နေတာလဲ"
လေပြေပြောမှ ဆုနန်းအသိဝင်လာတယ်
"ဟင် ဘာပြောလိုက်တာ"
"မမကလဲ မိန်းမအချင်းချင်းကို ငေးနေလိုက်တာ မမြင်ဖူးပူးလား တခြားမိန်းမဟာတွေကို"
"အင်း မြင်ဖူးပူး"
"ဟန် တဂယ်ကြီး"
"အင်း.."
"ကိုင်ကြည့်မလား....ခစ်ခစ်"
"အင်း.."
"ရော့..."
လေပြေက ဆုနန်းလက်ကို လှမ်းဆွဲပြီး
ပေါက်စီတွေပေါ်တင်ပေးလိုက်တယ်
ဆုနန်းလက်တွေက လေပြေပေါက်စီတွေကို
ပွတ်သပ်ပြီး ဖစ်ညှစ်နေတယ်
"အာ မမကလဲကွာ ဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲ စိတ်ထဲတမျိုးတွေဖြစ်ကုန်ပြီ"
"အင်း တောင်းပန်ပါတယ်"
"မမ အရင်က တစ်ယောက်ထဲရေချိုးတာလား"
"ဟုတ်တယ်......"
"ယောင်္ကျားလေးစိတ်ဝင်နေတာဆိုတော့
ယောင်္ကျားလေးတွေနဲ့ တူတူတော့မချိုးပါဘူးနော်"
"ဟာ ချိုးစရာလား
ယောင်္ကျားလေးစိတ်ရှိနေတယ်ဆိုပေမဲ့ ငါကမိန်းကလေး ခန္ဓာကိုယ်ဆိုတာကို သတိရပါသေးတယ်"
"ဟဲ....တော်သေးတာပေါ့
ဒါနဲ့ ဘာလို့တခြားလူတွေနဲ့ရေအတူမချိုးဖူးတာ မမအကြောင်းနဲနဲလောက်ပြောပြပါလား"
"ဒီလို ကိုယ်အိမ်က အလယ်အလတ်တန်းစား
ထဲမှာပါတယ် အဲ့တော့ အိမ်မှာကလဲ ကိုယ့်အခန်းနဲ့ပေါ့ ဒီလိုပဲနေတာပေါ့"
"အာ့ဆို ဘာလို့နန်းတွင်းထဲဝင်လာတာ.....?"
"အဲ့တာကတော့ကွာ အိမ်ကယောင်္ကျားစိတ်
ရှိတာကို မတားပေမဲ့ ......."
"ဘာလဲ ယောင်္ကျားပေးစားလို့လား...?"
"အင်း ဟုတ်တယ်"
"ဟိ......ခစ်......
မမရဲ့ မိဘတွေကလဲ အရမ်းရယ်ရတာပဲနော်
ကြံကြံဖန်ဖန်......ခစ်...."
"လေပြေ ရယ်လို့ဝပြီလား"
ဆုနန်းက လေပြေ့ကို စိုက်ကြည့်ပြီး မေးလိုက်
တယ်
"ဟဲ......ဝပြီ
ဒါနဲ့လေ မမကို၁ခုလောက်ထပ်မေးလို့ရမလား...?"
"မေးမေး..."
"နန်းတွင်းထဲဝင်ရင် အန္တရယ်များတယ်လေ
လေပြေဆိုလိုတာကိုသိတယ်မဟုတ်လား
မမကလဲ လှတယ်ဆိုတော့ ....."
"ဟုတ်တယ်လေ စဝင်တော့ ကုန်ကုန်းရာထူးနဲ့ဝင်တာလေ အာ့မှာ မင်းကြီးနဲ့တွေ့ပြီး အပေးအယူကိစ္စအဆက်ပြေပြီး မိန်းမဝတ်နဲ့လုံလုံခြုံခြုံနေနိုင်နေတာပေါ့"
"ဪ...ဟုတ်
ဒါနဲ့မင်းကြီးနဲ့ မမကဘာအပေးအယူလုပ်ထားကြတာ..?"
"သိတယ်မဟုတ်လား မယ်တော်ကြီးက
ကြင်ယာတော်အတင်းပေးစားနေတာကို"
"ကျွန်ဘဝနဲ့ နေနေတဲ့အချိန်ဆိုတော့ နားစွံ
နားဖျားကြားရတာပဲရှိတာ အသေအချာတော့မသိဘူး"
"လိုရင်း တိုရှင်းပဲပြောပြမယ်ကွာ ရေစိမ်နေတာ တကိုယ်လုံး ပဲကြီးခွံလိုက်နေပြီ"
"ဟုတ်"
"မယ်တော်ကြီးက မင်းကြီးကိုကြင်ယာတော်ပေးစားတယ် မင်းကြီးက ကိုယ့်ကိုအလေးပေးပြီး မယ်တော်ကြီးအထင်လွှဲအောင်လုပ်ပြီး ရှောင်တာပေါ့ ကိုယ်ကအဲ့အတွက် ဘောက်စူးရတယ်လေ"
"ဪ အဲ့လိုကိုး"
"အခုတော့ ကိုယ့်ကိုမလိုပါဘူး မိဖုရားလောင်းလေးရှိနေပြီလေ "
"အဲ့တာဆို မမအလုပ်က ထွက်ရမှာလား"
"မထွက်ရပါဘူး အဲ့အစား မိဖုရားကို စောင့်ရှောက်ရတယ်လေ "
"ဪ အဲ့လိုကို....."
"ကဲ ထရအောင် "
"ဟုတ်"
~ဗွမ်း....ဖလပ်...~
လေပြေအထမှာ လျောပြီးတော့ ဆုနန်းပေါ်
ကိုမှောက်ကြသွားတယ် နှစ်ယောက်သား
ရေချိုး ဇလုံထဲ ပစ်လဲကြကုန်တယ်
လေပြေက ကဗျာကယာပြန်ထပြီးတော့
ဆုနန်းကိုဆွဲထူလိုက်တယ်
"ဟူး...."
"မမ မမဘာဖြစ်သွားသေးလဲ ရရဲ့လား"
လေပြေက ဆုနန်းရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့
ပွတ်သတ်ကြည့်ရင်း မေးနေတယ်
"ကိုယ် အဆင်ပြေပါတယ် ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး"
ဒါပေမဲ့ လေပြေက တနေရာကို စူးစိုက်ကြည့်
ရင်းနဲ့ ......
"တကယ်ရော အဆင်ပြေလို့လား
မမက အဆင်ပြေတယ်သာ ပြောပြီး ဒီနှစ်ခုက ဘာလို့မာနေတာ လေပြေဟာတောင် ပျော့ပျော့ကြီးဟာ"
လေပြေက ဆုနန်းရက် ရင်မွှာကို ကိုင်ရင်းနဲ့
မေးလိုက်တယ် မေးနေရင်းပဲ သူ့ရင်ကိုလဲ
ပြန်ဖစ်ညှစ်နေတယ်
"အာ ဘယ်တွေလာကိုင်နေရမှန်းမသိဘူး
အရင်ဆုံး ရေထဲကထွက်ခဲ့"
ဆုနန်းက ပြောရင်းနဲ့ ရေချိုးဇလုံထဲက
ထွက်လာပြီး ပဝါယူကာ ရေသုတ်နေတယ်
လေပြေလဲ ထွက်လာပြီး ရေသုတ်လိုက်တယ်
"မမ...တကယ်အဆင်ပြေလို့လား..?"
"ဟော ပြေပါတယ်ဆို"
"အဲ့တာဆို ဘာလို့မာနေတာ...?"
"အဲ့ အဲ့တာက နောက်မှပြောပြမယ်ကွာ"
"ဟုတ် နောက်ကြတကယ်ပြောပြရမယ်နော်"
"အေးပါ"
နှစ်ယောက်စလုံး အဝတ်အစားလဲပြီး
ထမင်းစားကြတယ်
"မမထည့်စားနော် လေပြေ့လက်ရာကောင်းတယ်မို့လား"
"ကောင်းတာပေါ့ အချစ် အဲလေ လေပြေ့လက်ရာက ကောင်းမှကောင်းပဲ"
နှစ်ယောက်သား စားသောက်ပြီး နှစ်ယောက်
ကုတင်ကြီးတလုံးမှာ ပထမဆုံးအကြိမ်
အတူတူ လှဲကာ အိပ်ဖို့ပြင်ကြတော့တယ်
ဆုနန်းကတော့ ရင်တွေတဒိတ်ဒိတ် ခုန်ပြီး
အိပ်လို့မရဘူးပေါ့ ဟိုဘက်လှိမ့်လိုက် ဒီဘက်
လှိမ့်လိုက်နဲ့ လှိမ့်နေတာပေါ့ ခနကြာတော့
သူ့အတွေးနဲ့သူ ရင်တွေပူပြီး
"ဟူး နဲနဲပူသလိုပဲ"
ဆိုပြီး အပေါ်ရုံချွတ်ပြီး ဘေးကိုပုံလိုက်တယ်
လေပြေကို့လဲ လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်
အိပ်ပျော်နေပုံရတဲ့ လေပြေ့ကို ကြည့်ရင်း
အိပ်ယာမှာ ပြန်လှဲလိုက်တယ်
တော်တော်ကြာတဲ့အထိ ဆုနန်းက
အိပ်မရပေမဲ့ လေပြေကတော့ တရှူးရှူးနဲ့
အိပ်ပျော်နေတာပေါ့ ရုတ်တရက်
ဆုနန်းဘက်ကို လေပြေက လှည့်လာပြီး
ဆုနန်းရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်ကာ ခါးကိုဖက်
ဆုနန်းကိုခွလိုက်တယ် ဆုနန်းကတော့
အသက်ရှုရပ်သွားသလို ကြောင်ကြည့်နေ
တယ် ပြီးမှ လက်တဖက်ကနေ အသာလေး
လေပြေကို ဖက်လိုက်တယ် လေပြေ့ ပေါင်မုန့်
ကြီးနှစ်ခုပေါ်မှာ လက်ကိုဖွဖွလေးတင်ထား
ပြီး စိတ်ချမ်းသာတဲ့ပုံနဲ့ မျက်လုံးတွေကို
မှိတ်ကာ စအိပ်ပါတော့တယ် မကြာခင်
ဆုနန်းလဲ တရှူးရှူးနဲ့ အိပ်ပျော်သွားတယ်
မင်းကြီးရဲ့ အိပ်ဆောင်မှာလဲ အနှိပ်ခံရတာ
ဝသွားတဲ့ သုတက
"ကဲကဲ အိပ်ရအောင်"
"ကိုယ့်ကလေးကတော့လေ လူကြီးပုံဖမ်းနေပြန်ပြီကျန်"
"အစကတည်းက လူကြီးပါနော်"
"ဟုတ်ပါပြီ အိပ်ကြမယ် မောင်ကြီးလဲညောင်းသွားပြီ"
"ညောင်းရင် အကြောဖြေပေးရမလား"
"အမလေး မလုပ်ပါနဲ့ တော်ကြာပြန်နှိပ်ပေးနေရပါအုံးမယ်"
"မောင်ကြီးနော် ဟွန့်
ဒီကအကောင်းနဲ့ပြောတာကို"
"ဟုတ်ပါပြီဗျာ ဘယ်လိုဖြေပေးမှာလဲ..?"
"အိပ်ယာပေါ်မှာ ပလက်လှဲလိုက်"
"ရလို့လား..?"
"ဟွန် ဘာကိုလဲ"
"ကလေးပဲ ပလက်လှဲလိုက်ဆို"
"အင်း ဟုတ်တယ်လေ "
"အဲ့တာရလို့လားလို့"
"အာ မောင်ကြီးနော် မလည်မရှုပ်လုပ်နေနက်
ဘာကို မရရမှာလဲ အိပ်ယာပေါ်ပဲလှဲခိုင်းတာလေ မောင်ကြီးအရင်ညကရော ပလက်အိပ်တာပဲမဟုတ်ဘူးလားနော်"
"မသိဘူးလေ ကလေးကအပေါ်တက်ပြီး
တီးကလုတ် တီးကလုပ် လုပ်မလို့လားလို့"
"အာ လုပ်စရာလား နာနေပါတယ်ဆို "
"အာ့ကြောင့် ရလို့လားလို့ မေးတာလေ"
"ရား ရှုပ်လာပြီ
စကားမများနဲ့ ခိုင်းသလိုလုပ်"
"ဟုတ်"
မင်းကြီးက သူ့ပါးစပ်ကို သူ့လက်နဲ့ပိတ်ရင်း
အိပ်ယာပေါ်မှာ ပလက်လှဲလိုက်တယ်
သုတက အိပ်ယာပေါ်တက်လာပြီး
"အဲ့လက်က ပါးစပ်ပိတ်ဖို့မဟုတ်ဘူး
ဘေးကိုဆန့်"
မင်းကြီးက သုတခိုင်းသလိုလိုက်လုပ်တယ်
"ကဲ ရပြီ"
ပြောရင်းဆိုရင်း သုတက မင်းကြီး
လက်မောင်းကို ခေါင်းအုံးအုံးလိုက်တယ်
"ခနကြာရင် အကြောပြေရုံမကပူး အပူတွေပါထွက်သွားလိမ့်မယ်"
"အာ့ဆို ဒီလက်တစ်ဖက်ကရော ဘာလုပ်ရမှာ"
မင်းကြီးက လက်တစ်ဖက်ကို မြှောက်ပြရင်း
မေးလိုက်တယ်
"ပေး အဲ့လက်က ဒီခါးကိုဖက် ပြီးရင် မောင်ကြီးကို ကလေးကခွပြီး အိပ်မယ်"
"ကဲ အဲ့တာဆိုအိပ်ရအောင် မနက်ကျညီလာခံတက်ရမှာ ကိုယ်အားရှိမှဖြစ်မှာသိလ့
ကလေးက အားဆေးအပြင်းစားမကြွေးတော့
ဒီလောက်ပဲ ကြေနပ်ရမှာပေါ့လေ"
"ဒါပေါ့ ဒါပေါ့ မကြေနပ်လဲ ကြေနပ်လိုက်
အာဘွား အာဘွား"
မင်းကြီးရဲ့ လည်ပင်းလေးကို လှမ်းနမ်းလိုက်
တယ် မင်းကြီးလဲ သုတ နဖူးလေးကို
အနမ်းခြွေလိုက်တယ်
~ပြွတ်စ်...~
"ကောင်းသောညပါ မောင်ကြီးရေ"
ခနအကြာမှာတော့ နှစ်ယောက်သား
ဟောက်ပြီးအိပ်ပျော်သွားပါတော့တယ်
ညလည်မှာတော့ ဆုနန်းရင်ခွင်ထဲက လေပြေ
ကနိုးလာပြီး
"တို့မမက ရိုးလိုက်တာ ဟိ...."
~ပြွတ်....~
ဆုနန်းရဲ့ ပါးလေးကိုနမ်းပြီး ရင်ခွင်ထဲတိုးကာ
ပြန်အိပ်နေလေရဲ့.....
မနက်မိုးလင်းတော့
"မမရေ မမ ထတော့လေ
နောက်ကျနေအုံးမယ်"
လေပြေက ဆုနန်းပုခုံးလေးကို လှုပ်ပြီး နှိုးနေတယ်
"အင်း ထပြီ"
ဆုနန်းလဲ မျက်နှာသစ်ပြီး အဝတ်အစား
လဲလိုက်တယ်
"လေပြေ သုံးဖို့ ပိုက်ဆံရောရှိလား"
"ဟုတ် ရှိပါတယ်မမ"
"အင်းအင်း အိမ်မှာကောင်းကောင်းနေနော်
ဘယ်သူမှအိမ်ထဲအဝင်မခံနဲ့ ရောရောနှောနှောလဲ မနေနဲ့အုံး ကြားလား"
"ဘာလို့လဲမမ ကိစ္စတခုခုရှိလို့လား"
"အင်း အဲ့ကိစ္စကို ပြောပြလို့မရပေမဲ့
အန္တရယ် အရမ်းများတယ်ဆိုတာကိုပဲသိထားပါ အတတ်နိုင်ဆုံး အိမ်မှာပဲနေပါနော်"
"ဟုတ်ကဲ့ လေပြေ အိမ်မှာပဲနေမှာပါ"
"အင်း လိမ္မာတယ်
ကိုယ်သွားပြီနော်"
"တာ့တာ"
"အင်း တာ့တာ"
နှစ်ယောက်သား အပြန်အလှန် နှုတ်ဆက်ပြီး
ဆုနန်းကတော့ မင်းကြီးအိပ်ဆောင်ကို
ထွက်လာခဲ့တယ် အချိန်က မိုးလင်းစပဲရှိသေး
တော့ မင်းကြီးတို့က မနိုးသေးပူးလေ
ဆုနန်းက ခပ်သွက်သွက်လေးပဲ
လမ်းလျောက်လာခဲ့တယ် တနေရာအရောက်
မှာတော့
"ဟဲ့ သောက်ပလုတ်တုတ်"
"အမလေး..!"
ကုန်းကုန်းနဲ့ ဆုနန်းနဲ့ ဝင်တိုက်မိပြီး လန့်အော်
ကြတဲ့အသံတွေပါ ဆုနန်းတို့လို နန်းတွင်းသူ
တွေက နန်းတော်မြောက်ဘက်ခြမ်းမှာနေရပြီး
ကုန်းကုန်းတို့က တောင်ဘက်ခြမ်းမှာနေရတာ
လေ အခုလဲ မင်းကြီးအိပ်ဆောင်ကိုလာရင်း
တလမ်းထဲဖြစ်သွားတဲ့နားမှာ မမြင်မစမ်းနဲ့
ဝင်တိုက်မိကြတာပေါ့
"ဪ ကုန်းကုန်းပဲ လန့်လိုက်တာ"
"ဆုနန်း အကောင်စုတ် ငါ့နှယ့်နော် လန့်သွားတာပဲ သူသျှိုတွေဘာတွေနဲ့များ ဝင်တိုက်မိတာလားလို့ "
"ကုန်းကုန်းရယ် ကြောက်တတ်လိုက်တာနော်"
"လူပဲဟဲ့ ကြောက်တာပေါ့"
"ယောင်္ကျားမဟုတ်ဘူးလား"
"မဟုတ်ဘူးအေ ငါ့မှာဟွာမှမရှိတာနော်"
"ကုန်းကုန်းကတော့လေ လုပ်ပြီ"
ကုန်းကုန်းကိုစရင်းနဲ့ လျောက်လာလိုက်တာ
အိပ်ဆောင်တောင်ရောက်လာပြီလေ
ကုန်းကုန်းနဲ့ဆုနန်းလာတာမြင်တော့ တည
အစောင့်တွေက ထွက်သွားဖို့ လုပ်ကြတယ်
"ပြန်တော့မှာမို့လား "
ဆုနန်းက ရံရွေတော်ကိုမေးလိုက်တယ်
"ဟုတ်တယ်လေ ဘာခိုင်းအုံးမလို့လဲ..?"
ရံရွေတော်က ပြန်ပြောတယ်
"ခိုင်းစရာမရှိပါဘူး ခုမှရောက်တဲ့ဟာ သိချင်တာလေးမေးမလို့"
"မေးလေ ဘာမေးမလို့လဲ"
"ညကလေ ဘာအသံတွေကြားရသေးလဲ"
"ဘာသံမှတော့မကြားပါဘူး ဪဒါပေမဲ့
အား...ကျွပ်ကျွပ်ကျွပ် အား...
အဲ့အသံတော့ကြားလိုက်တယ်"
"ဟိဟိ ဟုတ်လား ရပြီရပြီ သွားရင်သွားတော့"
"ဟုတ်"
ညစောင့်ပေးရတဲ့ ရံရွေတော်နဲ့ ကုန်းကုန်းတို့
လဲ အနားယူဖို့ထွက်သွားကြတယ်
"တို့မင်းကြီးက မလွယ်ပူးနော်"
ဆုနန်းက စကားစလိုက်တယ်
"မလွယ်တာမင်းကြီးမဟုတ် နင်နင်"
"ဟာ ဘာလို့လဲ"
"ဟယ် ဘာလို့ရမှာလဲ ဟိုက မင်းကြီးလေ
သူ့မိဖုရားနဲ့ နေ့တိုင်းဟွာရုံမကလို့ အချိန်ပြည့်ပဲဟွာဟွာ သူ့ရှိလို့ဟွာတာလေ
နင်ကအကုန်လိုက်စပ်စုနေတာ နင်ကမှတကယ်မလွယ်တာ အဲ့ကိစ္စတော်တော် ဝါသနာပါနေတာလား"
"ဟဲဟဲ ချောင်းရကြားရတာတော့ဝါသနာပါတာပေါ့"
"ပြောတော့ယောင်္ကျားတဲ့ ဇွတ်ကျားကြီး
စပ်စုတဲ့ မိန်းမစိတ်ဖြင့်မပျောက်နိုင်ပဲနဲ့"
"ဪ ဒါတော့ဒါပေါ့နော်"
"ဒါပေါ့လုပ်မနေနဲ့ မျက်နှာသစ်ရေသွားယူထား သွား ခနနေရင်နှိုးရမှာ"
"အင်းပါ သိပါတယ်"
ဆုနန်းလဲ အနားက မျက်နှာသစ်ဇလုံကြီးကို
ယူပြီး ရေထည့်ဖို့ ရေတွင်းဆီကိုသွားလိုက်
တယ် ကုန်းကုန်းကပဝါယူပြီးစောင့်နေတယ်
ခနကြာတော့ ဆုနန်းကပြန်လာတယ်
အဝနားကခံမှာ ရေဇလုံကိုခနတင်ထားလိုက်
တယ် ပြီးတော့ တံခါးဖွင်းဖို့လုပ်တယ်
"ဟဲ့ဟဲ့ အပြင်ကပဲနှိုးလဲနော် မတော်တရော်တွေတွေ့ကုန်မှ"
ကုန်းကုန်းက တားလိုက်တယ်
"တွေ့တွေ့ ဝါသနာပါနေတာနဲ့အလောပဲ"
"အမလေး ခေါင်းပြတ်ချင်နေတာလား"
"ဟုတ်သား ဟုတ်သား
မပြတ်ချင်သေးပူး မိန်းမလေးယူရအုံးမယ်"
"နင်တော့နော် တကယ်မနိုင်ပူး"
"ကဲပါ ကုန်းကုန်းလှမ်းနှိုးကြည့်"
"မင်းကြီး မင်းကြီး
အိပ်ယာထရမယ် အချိန်တော်ကိုရောက်ပါပြီ"
To be continued.........👑
Vote လေးတွေပေးခဲ့ကြပါအုံး🤒
ဆုနန္းက ေရဇလံုအလယ္ထိုင္ေနတာေၾကာင့္
ေလေျပ အဝင္မွာ ေပါက္စီေတြနဲ႔ ဆုနန္းကို
ပြတ္မိသြားတယ္
"အာ မမ ကန္ေတာ့"
ဆုနန္းက ေနရာယူတာမ်ားေနေတာ့ ေလေျပ
ထိုင္အခ်မွာ ေပါင္မုန႔္တံုးေတြဟာ ဆုနန္း
ေျခေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ပြတ္သက္မိကုန္တယ္
"မမ ဘာေတြေၾကာင္ေနတာလဲ"
ေလေျပျပောမွ ဆုနန္းအသိဝင္လာတယ္
"ဟင္ ဘာေျပာလိုက္တာ"
"မမကလဲ မိန္းမအခ်င္းခ်င္းကို ေငးေနလိုက္တာ မျမင္ဖူးပူးလား တျခားမိန္းမဟာေတြကို"
"အင္း ျမင္ဖူးပူး"
"ဟန္ တဂယ္ႀကီး"
"အင္း.."
"ကိုင္ၾကၫ့္မလား....ခစ္ခစ္"
"အင္း.."
"ေရာ့..."
ေလေျပက ဆုနန္းလက္ကို လွမ္းဆြဲၿပီး
ေပါက္စီေတြေပၚတင္ေပးလိုက္တယ္
ဆုနန္းလက္ေတြက ေလေျပေပါက္စီေတြကို
ပြတ္သပ္ၿပီး ဖစ္ၫွစ္ေနတယ္
"အာ မမကလဲကြာ ဘယ္လိုေတြလုပ္ေနတာလဲ စိတ္ထဲတမ်ိဳးေတျြဖစ္ကုန္ၿပီ"
"အင္း ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"မမ အရင္က တစ္ေယာက္ထဲေရခ်ိဳးတာလား"
"ဟုတ္တယ္......"
"ေယာက်ၤားေလးစိတ္ဝင္ေနတာဆိုေတာ့
ေယာက်ၤားေလးေတြနဲ႔ တူတူေတာ့မခ်ိဳးပါဘူးေနာ္"
"ဟာ ခ်ိဳးစရာလား
ေယာက်ၤားေလးစိတ္ရိွေနတယ္ဆိုေပမဲ့ ငါကမိန္းကေလး ခႏၶာကိုယ္ဆိုတာကို သတိရပါေသးတယ္"
"ဟဲ....ေတာ္ေသးတာေပါ့
ဒါနဲ႔ ဘာလို႔တျခားလူေတြနဲ႔ေရအတူမခ်ိဳးဖူးတာ မမအေၾကာင္းနဲနဲေလာက္ေျပာျပပါလား"
"ဒီလို ကိုယ္အိမ္က အလယ္အလတ္တန္းစား
ထဲမွာပါတယ္ အဲ့ေတာ့ အိမ္မွာကလဲ ကိုယ့္အခန္းနဲ႔ေပါ့ ဒီလိုပဲေနတာေပါ့"
"အာ့ဆို ဘာလို႔နန္းတြင္းထဲဝင္လာတာ.....?"
"အဲ့တာကေတာ့ကြာ အိမ္ကေယာက်ၤားစိတ္
ရိွတာကို မတားေပမဲ့ ......."
"ဘာလဲ ေယာက်ၤားေပးစားလို႔လား...?"
"အင္း ဟုတ္တယ္"
"ဟိ......ခစ္......
မမရဲ့ မိဘေတြကလဲ အရမ္းရယ္ရတာပဲေနာ္
ႀကံၾကံဖန္ဖန္......ခစ္...."
"ေလေျပ ရယ္လို႔ဝၿပီလား"
ဆုနန္းက ေလေျပ့ကို စိုက္ၾကၫ့္ၿပီး ေမးလိုက္
တယ္
"ဟဲ......ဝၿပီ
ဒါနဲ႔ေလ မမကို၁ခုေလာက္ထပ္ေမးလို႔ရမလား...?"
"ေမးေမး..."
"နန္းတြင္းထဲဝင္ရင္ အႏၲရယ္မ်ားတယ္ေလ
ေလေျပဆိုလိုတာကိုသိတယ္မဟုတ္လား
မမကလဲ လွတယ္ဆိုေတာ့ ....."
"ဟုတ္တယ္ေလ စဝင္ေတာ့ ကုန္ကုန္းရာထူးနဲ႔ဝင္တာေလ အာ့မွာ မင္းႀကီးနဲ႔ေတြ့ၿပီး အေပးအယူကိစၥအဆက္ေျပၿပီး မိန္းမဝတ္နဲ႔လံုလံုၿခံဳၿခံဳေနႏိုင္ေနတာေပါ့"
"ဪ...ဟုတ္
ဒါနဲ႔မင္းႀကီးနဲ႔ မမကဘာအေပးအယူလုပ္ထားၾကတာ..?"
"သိတယ္မဟုတ္လား မယ္ေတာ္ႀကီးက
ၾကင္ယာေတာ္အတင္းေပးစားေနတာကို"
"ကြၽန္ဘဝနဲ႔ ေနေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ နားစြံ
နားဖ်ားၾကားရတာပဲရိွတာ အေသအခ်ာေတာ့မသိဘူး"
"လိုရင္း တိုရွင္းပဲေျပာျပမယ္ကြာ ေရစိမ္ေနတာ တကိုယ္လံုး ပဲႀကီးခြံလိုက္ေနၿပီ"
"ဟုတ္"
"မယ္ေတာ္ႀကီးက မင္းႀကီးကိုၾကင္ယာေတာ္ေပးစားတယ္ မင္းႀကီးက ကိုယ့္ကိုအေလးေပးၿပီး မယ္ေတာ္ႀကီးအထင္လႊဲေအာင္လုပ္ၿပီး ေရွာင္တာေပါ့ ကိုယ္ကအဲ့အတြက္ ေဘာက္စူးရတယ္ေလ"
"ဪ အဲ့လိုကိုး"
"အခုေတာ့ ကိုယ့္ကိုမလိုပါဘူး မိဖုရားေလာင္းေလးရိွေနၿပီေလ "
"အဲ့တာဆို မမအလုပ္က ထြက္ရမွာလား"
"မထြက္ရပါဘူး အဲ့အစား မိဖုရားကို ေစာင့္ေရွာက္ရတယ္ေလ "
"ဪ အဲ့လိုကို....."
"ကဲ ထရေအာင္ "
"ဟုတ္"
~ဗြမ္း....ဖလပ္...~
ေလေျပအထမွာ ေလ်ာၿပီးေတာ့ ဆုနန္းေပၚ
ကိုေမွာက္ၾကသြားတယ္ ႏွစ္ေယာက္သား
ေရခ်ိဳး ဇလံုထဲ ပစ္လဲၾကကုန္တယ္
ေလေျပက ကဗ်ာကယာျပန္ထၿပီးေတာ့
ဆုနန္းကိုဆြဲထူလိုက္တယ္
"ဟူး...."
"မမ မမဘာျဖစ္သြားေသးလဲ ရရဲ့လား"
ေလေျပက ဆုနန္းရဲ့ ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔
ပြတ္သတ္ၾကၫ့္ရင္း ေမးေနတယ္
"ကိုယ္ အဆင္ေျပပါတယ္ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး"
ဒါေပမဲ့ ေလေျပက တေနရာကို စူးစိုက္ၾကၫ့္
ရင္းနဲ႔ ......
"တကယ္ေရာ အဆင္ေျပလို႔လား
မမက အဆင္ေျပတယ္သာ ေျပာၿပီး ဒီႏွစ္ခုက ဘာလို႔မာေနတာ ေလေျပဟာေတာင္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ႀကီးဟာ"
ေလေျပက ဆုနန္းရက္ ရင္မႊာကို ကိုင္ရင္းနဲ႔
ေမးလိုက္တယ္ ေမးေနရင္းပဲ သူ႔ရင္ကိုလဲ
ျပန္ဖစ္ၫွစ္ေနတယ္
"အာ ဘယ္ေတြလာကိုင္ေနရမွန္းမသိဘူး
အရင္ဆံုး ေရထဲကထြက္ခဲ့"
ဆုနန္းက ေျပာရင္းနဲ႔ ေရခ်ိဳးဇလံုထဲက
ထြက္လာၿပီး ပဝါယူကာ ေရသုတ္ေနတယ္
ေလေျပလဲ ထြက္လာၿပီး ေရသုတ္လိုက္တယ္
"မမ...တကယ္အဆင္ေျပလို႔လား..?"
"ေဟာ ေျပပါတယ္ဆို"
"အဲ့တာဆို ဘာလို႔မာေနတာ...?"
"အဲ့ အဲ့တာက ေနာက္မွေျပာျပမယ္ကြာ"
"ဟုတ္ ေနာက္ၾကတကယ္ေျပာျပရမယ္ေနာ္"
"ေအးပါ"
ႏွစ္ေယာက္စလံုး အဝတ္အစားလဲၿပီး
ထမင္းစားၾကတယ္
"မမထၫ့္စားေနာ္ ေလေျပ့လက္ရာေကာင္းတယ္မို႔လား"
"ေကာင္းတာေပါ့ အခ်စ္ အဲေလ ေလေျပ့လက္ရာက ေကာင္းမွေကာင္းပဲ"
ႏွစ္ေယာက္သား စားေသာက္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္
ကုတင္ႀကီးတလံုးမွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္
အတူတူ လွဲကာ အိပ္ဖို႔ျပင္ၾကေတာ့တယ္
ဆုနန္းကေတာ့ ရင္ေတြတဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ၿပီး
အိပ္လို႔မရဘူးေပါ့ ဟိုဘက္လိွမ့္လိုက္ ဒီဘက္
လိွမ့္လိုက္နဲ႔ လိွမ့္ေနတာေပါ့ ခနၾကာေတာ့
သူ႔အေတြးနဲ႔သူ ရင္ေတြပူၿပီး
"ဟူး နဲနဲပူသလိုပဲ"
ဆိုၿပီး အေပၚရံုခြၽတ္ၿပီး ေဘးကိုပံုလိုက္တယ္
ေလေျပကို႔လဲ လွမ္းၾကၫ့္လိုက္တယ္
အိပ္ေပ်ာ္ေနပံုရတဲ့ ေလေျပ့ကို ၾကၫ့္ရင္း
အိပ္ယာမွာ ျပန္လွဲလိုက္တယ္
ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ဆုနန္းက
အိပ္မရေပမဲ့ ေလေျပကေတာ့ တရႉးရႉးနဲ႔
အိပ္ေပ်ာ္ေနတာေပါ့ ရုတ္တရက္
ဆုနန္းဘက္ကို ေလေျပက လွၫ့္လာၿပီး
ဆုနန္းရင္ခြင္ထဲတိုးဝင္ကာ ခါးကိုဖက္
ဆုနန္းကိုခြလိုက္တယ္ ဆုနန္းကေတာ့
အသက္ရႈရပ္သြားသလို ေၾကာင္ၾကၫ့္ေန
တယ္ ၿပီးမွ လက္တဖက္ကေန အသာေလး
ေလေျပကို ဖက္လိုက္တယ္ ေလေျပ့ ေပါင္မုန႔္
ႀကီးႏွစ္ခုေပၚမွာ လက္ကိုဖြဖြေလးတင္ထား
ၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာတဲ့ပံုနဲ႔ မ်က္လံုးေတြကို
မိွတ္ကာ စအိပ္ပါေတာ့တယ္ မၾကာခင္
ဆုနန္းလဲ တရႉးရႉးနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္
မင္းႀကီးရဲ့ အိပ္ေဆာင္မွာလဲ အႏိွပ္ခံရတာ
ဝသြားတဲ့ သုတက
"ကဲကဲ အိပ္ရေအာင္"
"ကိုယ့္ကေလးကေတာ့ေလ လူႀကီးပံုဖမ္းေနျပန္ၿပီက်န္"
"အစကတည္းက လူႀကီးပါေနာ္"
"ဟုတ္ပါၿပီ အိပ္ၾကမယ္ ေမာင္ႀကီးလဲေညာင္းသြားၿပီ"
"ေညာင္းရင္ အေၾကာေျဖေပးရမလား"
"အမေလး မလုပ္ပါနဲ႔ ေတာ္ၾကာျပန္ႏိွပ္ေပးေနရပါအံုးမယ္"
"ေမာင္ႀကီးေနာ္ ဟြန႔္
ဒီကအေကာင္းနဲ႔ေျပာတာကို"
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ ဘယ္လိုေျဖေပးမွာလဲ..?"
"အိပ္ယာေပၚမွာ ပလက္လွဲလိုက္"
"ရလို႔လား..?"
"ဟြန္ ဘာကိုလဲ"
"ကေလးပဲ ပလက္လွဲလိုက္ဆို"
"အင္း ဟုတ္တယ္ေလ "
"အဲ့တာရလို႔လားလို႔"
"အာ ေမာင္ႀကီးေနာ္ မလည္မရႈပ္လုပ္ေနနက္
ဘာကို မရရမွာလဲ အိပ္ယာေပၚပဲလွဲခိုင္းတာေလ ေမာင္ႀကီးအရင္ညကေရာ ပလက္အိပ္တာပဲမဟုတ္ဘူးလားေနာ္"
"မသိဘူးေလ ကေလးကအေပၚတက္ၿပီး
တီးကလုတ္ တီးကလုပ္ လုပ္မလို႔လားလို႔"
"အာ လုပ္စရာလား နာေနပါတယ္ဆို "
"အာ့ေၾကာင့္ ရလို႔လားလို႔ ေမးတာေလ"
"ရား ရႈပ္လာၿပီ
စကားမမ်ားနဲ႔ ခိုင္းသလိုလုပ္"
"ဟုတ္"
မင္းႀကီးက သူ႔ပါးစပ္ကို သူ႔လက္နဲ႔ပိတ္ရင္း
အိပ္ယာေပၚမွာ ပလက္လွဲလိုက္တယ္
သုတက အိပ္ယာေပၚတက္လာၿပီး
"အဲ့လက္က ပါးစပ္ပိတ္ဖို႔မဟုတ္ဘူး
ေဘးကိုဆန႔္"
မင္းႀကီးက သုတခိုင္းသလိုလိုက္လုပ္တယ္
"ကဲ ရၿပီ"
ေျပာရင္းဆိုရင္း သုတက မင္းႀကီး
လက္ေမာင္းကို ေခါင္းအံုးအံုးလိုက္တယ္
"ခနၾကာရင္ အေၾကာေျပရံုမကပူး အပူေတြပါထြက္သြားလိမ့္မယ္"
"အာ့ဆို ဒီလက္တစ္ဖက္ကေရာ ဘာလုပ္ရမွာ"
မင္းႀကီးက လက္တစ္ဖက္ကို ေျမႇာက္ျပရင္း
ေမးလိုက္တယ္
"ေပး အဲ့လက္က ဒီခါးကိုဖက္ ၿပီးရင္ ေမာင္ႀကီးကို ကေလးကခြၿပီး အိပ္မယ္"
"ကဲ အဲ့တာဆိုအိပ္ရေအာင္ မနက္က်ညီလာခံတက္ရမွာ ကိုယ္အားရိွမျွဖစ္မွာသိလ့
ကေလးက အားေဆးအျပင္းစားမေႂကြးေတာ့
ဒီေလာက္ပဲ ေၾကနပ္ရမွာေပါ့ေလ"
"ဒါေပါ့ ဒါေပါ့ မေၾကနပ္လဲ ေၾကနပ္လိုက္
အာဘြား အာဘြား"
မင္းႀကီးရဲ့ လည္ပင္းေလးကို လွမ္းနမ္းလိုက္
တယ္ မင္းႀကီးလဲ သုတ နဖူးေလးကို
အနမ္းေႁခြလိုက္တယ္
~ႁပြတ္စ္...~
"ေကာင္းေသာညပါ ေမာင္ႀကီးေရ"
ခနအၾကာမွာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား
ေဟာက္ၿပီးအိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့တယ္
ညလည္မွာေတာ့ ဆုနန္းရင္ခြင္ထဲက ေလေျပ
ကႏိုးလာၿပီး
"တို႔မမက ရိုးလိုက္တာ ဟိ...."
~ႁပြတ္....~
ဆုနန္းရဲ့ ပါးေလးကိုနမ္းၿပီး ရင္ခြင္ထဲတိုးကာ
ျပန္အိပ္ေနေလရဲ့.....
မနက္မိုးလင္းေတာ့
"မမေရ မမ ထေတာ့ေလ
ေနာက္က်ေနအံုးမယ္"
ေလေျပက ဆုနန္းပုခံုးေလးကို လႈပ္ၿပီး ႏိႈးေနတယ္
"အင္း ထၿပီ"
ဆုနန္းလဲ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး အဝတ္အစား
လဲလိုက္တယ္
"ေလေျပ သံုးဖို႔ ပိုက္ဆံေရာရိွလား"
"ဟုတ္ ရိွပါတယ္မမ"
"အင္းအင္း အိမ္မွာေကာင္းေကာင္းေနေနာ္
ဘယ္သူမွအိမ္ထဲအဝင္မခံနဲ႔ ေရာေရာေနွာေနွာလဲ မေနနဲ႔အံုး ၾကားလား"
"ဘာလို႔လဲမမ ကိစၥတခုခုရိွလို႔လား"
"အင္း အဲ့ကိစၥကို ေျပာျပလို႔မရေပမဲ့
အႏၲရယ္ အရမ္းမ်ားတယ္ဆိုတာကိုပဲသိထားပါ အတတ္ႏိုင္ဆံုး အိမ္မွာပဲေနပါေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ ေလေျပ အိမ္မွာပဲေနမွာပါ"
"အင္း လိမၼာတယ္
ကိုယ္သြားၿပီေနာ္"
"တာ့တာ"
"အင္း တာ့တာ"
ႏွစ္ေယာက္သား အျပန္အလွန္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး
ဆုနန္းကေတာ့ မင္းႀကီးအိပ္ေဆာင္ကို
ထြက္လာခဲ့တယ္ အခ်ိန္က မိုးလင္းစပဲရိွေသး
ေတာ့ မင္းႀကီးတို႔က မႏိုးေသးပူးေလ
ဆုနန္းက ခပ္သြက္သြက္ေလးပဲ
လမ္းေလ်ာက္လာခဲ့တယ္ တေနရာအေရာက္
မွာေတာ့
"ဟဲ့ ေသာက္ပလုတ္တုတ္"
"အမေလး..!"
ကုန္းကုန္းနဲ႔ ဆုနန္းနဲ႔ ဝင္တိုက္မိၿပီး လန႔္ေအာ္
ၾကတဲ့အသံေတြပါ ဆုနန္းတို႔လို နန္းတြင္းသူ
ေတြက နန္းေတာ္ေျမာက္ဘက္ျခမ္းမွာေနရၿပီး
ကုန္းကုန္းတို႔က ေတာင္ဘက္ျခမ္းမွာေနရတာ
ေလ အခုလဲ မင္းႀကီးအိပ္ေဆာင္ကိုလာရင္း
တလမ္းထဲျဖစ္သြားတဲ့နားမွာ မျမင္မစမ္းနဲ႔
ဝင္တိုက္မိၾကတာေပါ့
"ဪ ကုန္းကုန္းပဲ လန႔္လိုက္တာ"
"ဆုနန္း အေကာင္စုတ္ ငါ့ႏွယ့္ေနာ္ လန႔္သြားတာပဲ သူသ်ိႈေတြဘာေတြနဲ႔မ်ား ဝင္တိုက္မိတာလားလို႔ "
"ကုန္းကုန္းရယ္ ေၾကာက္တတ္လိုက္တာေနာ္"
"လူပဲဟဲ့ ေၾကာက္တာေပါ့"
"ေယာက်ၤားမဟုတ္ဘူးလား"
"မဟုတ္ဘူးေအ ငါ့မွာဟြာမွမရိွတာေနာ္"
"ကုန္းကုန္းကေတာ့ေလ လုပ္ၿပီ"
ကုန္းကုန္းကိုစရင္းနဲ႔ ေလ်ာက္လာလိုက္တာ
အိပ္ေဆာင္ေတာင္ေရာက္လာၿပီေလ
ကုန္းကုန္းနဲ႔ဆုနန္းလာတာျမင္ေတာ့ တည
အေစာင့္ေတြက ထြက္သြားဖို႔ လုပ္ၾကတယ္
"ျပန္ေတာ့မွာမို႔လား "
ဆုနန္းက ရံေရြေတာ္ကိုေမးလိုက္တယ္
"ဟုတ္တယ္ေလ ဘာခိုင္းအံုးမလို႔လဲ..?"
ရံေရြေတာ္က ျပန္ေျပာတယ္
"ခိုင္းစရာမရိွပါဘူး ခုမွေရာက္တဲ့ဟာ သိခ်င္တာေလးေမးမလို႔"
"ေမးေလ ဘာေမးမလို႔လဲ"
"ညကေလ ဘာအသံေတြၾကားရေသးလဲ"
"ဘာသံမွေတာ့မၾကားပါဘူး ဪဒါေပမဲ့
အား...ကြၽပ္ကြၽပ္ကြၽပ္ အား...
အဲ့အသံေတာ့ၾကားလိုက္တယ္"
"ဟိဟိ ဟုတ္လား ရၿပီရၿပီ သြားရင္သြားေတာ့"
"ဟုတ္"
ညေစာင့္ေပးရတဲ့ ရံေရြေတာ္နဲ႔ ကုန္းကုန္းတို႔
လဲ အနားယူဖို႔ထြက္သြားၾကတယ္
"တို႔မင္းႀကီးက မလြယ္ပူးေနာ္"
ဆုနန္းက စကားစလိုက္တယ္
"မလြယ္တာမင္းႀကီးမဟုတ္ နင္နင္"
"ဟာ ဘာလို႔လဲ"
"ဟယ္ ဘာလို႔ရမွာလဲ ဟိုက မင္းႀကီးေလ
သူ႔မိဖုရားနဲ႔ ေန့တိုင္းဟြာရံုမကလို႔ အခ်ိန္ျပၫ့္ပဲဟြာဟြာ သူ႔ရိွလို႔ဟြာတာေလ
နင္ကအကုန္လိုက္စပ္စုေနတာ နင္ကမွတကယ္မလြယ္တာ အဲ့ကိစၥေတာ္ေတာ္ ဝါသနာပါေနတာလား"
"ဟဲဟဲ ေခ်ာင္းရၾကားရတာေတာ့ဝါသနာပါတာေပါ့"
"ေျပာေတာ့ေယာက်ၤားတဲ့ ဇြတ္က်ားႀကီး
စပ္စုတဲ့ မိန္းမစိတ္ျဖင့္မေပ်ာက္ႏိုင္ပဲနဲ႔"
"ဪ ဒါေတာ့ဒါေပါ့ေနာ္"
"ဒါေပါ့လုပ္မေနနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္ေရသြားယူထား သြား ခနေနရင္ႏိႈးရမွာ"
"အင္းပါ သိပါတယ္"
ဆုနန္းလဲ အနားက မ်က္ႏွာသစ္ဇလံုႀကီးကို
ယူၿပီး ေရထၫ့္ဖို႔ ေရတြင္းဆီကိုသြားလိုက္
တယ္ ကုန္းကုန္းကပဝါယူၿပီးေစာင့္ေနတယ္
ခနၾကာေတာ့ ဆုနန္းကျပန္လာတယ္
အဝနားကခံမွာ ေရဇလံုကိုခနတင္ထားလိုက္
တယ္ ၿပီးေတာ့ တံခါးဖြင္းဖို႔လုပ္တယ္
"ဟဲ့ဟဲ့ အျပင္ကပဲႏိႈးလဲေနာ္ မေတာ္တေရာ္ေတြေတြ့ကုန္မွ"
ကုန္းကုန္းက တားလိုက္တယ္
"ေတြ့ေတြ့ ဝါသနာပါေနတာနဲ႔အေလာပဲ"
"အမေလး ေခါင္းျပတ္ခ်င္ေနတာလား"
"ဟုတ္သား ဟုတ္သား
မျပတ္ခ်င္ေသးပူး မိန္းမေလးယူရအံုးမယ္"
"နင္ေတာ့ေနာ္ တကယ္မႏိုင္ပူး"
"ကဲပါ ကုန္းကုန္းလွမ္းႏိႈးၾကၫ့္"
"မင္းႀကီး မင္းႀကီး
အိပ္ယာထရမယ္ အခ်ိန္ေတာ္ကိုေရာက္ပါၿပီ"
To be continued.........👑
Vote ေလးေတြေပးခဲ့ၾကပါအံုး🤒