Dedicated to: Lusitania Ship
Chapter 34: Connection
Bigla ko nang nakalimutan kung nasaang sitwasyon kami ng mga oras na iyon.
Hindi ko magawang sumagot sa kanya at ang tanging nagawa ko lang ay tumitig doon sa nagniningas niyang mga mata.
With one of his arms possessively wrapped around me and keeps on tightening. He made me felt like a prey waiting for an opportunity to escape, with those rubies staring at me, fiercer than any poison to make me weak, his silver-grayish swaying with the force creating by the waves, remains of my blood on his lips, and sharp fangs bared in front of me.
All I did was tilt my head to look up at him. Bahagyang nakaangat ang ulo ko habang ramdam ko ang tungki ng ilong niya sa akin.
Tila nawala ang matinding lamig ng tubig dahil sa paraan nang yakap niya sa akin.
"Answer me. . . what I'm gonna do with you?" he said in whisper.
I didn't even realize that we're in the middle of a fight.
I tried to open my mouth to answer him, but all I did was close it again.
Paano ko siya magagawang sagutin gayong ganito siya kagalit sa akin? What words should I utter?
When he didn't get an answer from me, his jaw clenched, and he looked more pissed. Hindi na siya nagsalita ulit pero sa halip ay pinili niyang ipadala sa akin ang tindi ng inis niya ng mga oras na iyon.
He tried to tilt my head to the other side, for him to have an access to the other side of my unbitten neck, and he slowly opened his mouth again with his bared fangs
"C-Caleb. . ."
Kapwa na lamang umangat ang dalawa kong kamay at humawak sa braso na siyang nag-uutos sa katawan kong sumunod sa bawat kagat niya.
Ipipikit ko na sana ang aking mga mata at hahayaang muling kumagat si Caleb nang maagaw ang atensyon ko, tuluyan nang naglapat ang dalawang malaking pader sa aming harapan dahilan kung bakit ang malakas na sigaw ng mga diwatang tubig ay biglang natigil.
The whole water started to havoc when Caleb's wall drifted down, tila walang katapusang lindol ang nangyayari sa ilalim ng tubig.
"Fuck," malutong na mura ni Caleb.
Nawala na iyong mahigpit na yakap niya sa akin ngunit hindi pa rin niya inaalis ang kamay niyang nakahawak sa kamay ko.
Hindi ko na nagawa pang gamitin ang kapangyarihan ko dahil si Caleb na mismo ang siyang humila sa akin patungo sa itaas ng tubig. Wala na akong ibang ginawa kundi sumunod sa kanya.
Ilang beses ko nang nakitang nagalit si Caleb sa ibang nilalang, ngunit kailanman ay hindi siya nagpakita ng galit sa akin. This is very new to me. At hindi ko alam kung paano ko siya pakikitunguhan sa pagkakataong ito.
Akala ko ay agad na kaming papasok sa pintuan kung saan naroon sina Iris at Tavion, nang maramdaman kong kasalukuyan pa rin kaming nasa tubig. We're floating—no, Caleb made a small space for us to rest in the middle of wild moving water. It's like an island— a stoned island.
Panay ang hampas ng alon na tila lalamunin ang maliit na batong kinalalagyan namin ni Caleb. Saglit akong sumilip sa ilalim ng tubig upang malaman kung pinalulutang ba iyon ni Caleb, ngunit nang makita kong gumawa lamang siya ng tila mataas na tore na lampas sa tubig narinig ko na naman ang malutong niyang pagmumura.
Mula sa pagsilip sa ilalim ng tubig ay napalingon ako sa likuran ko.
"Where is that damn Howl? I will fucking kill him!"
Kasalukuyan akong nakasalampak sa bato habang si Caleb ay nakatayo at nakatalikod sa akin. Katulad ko ay basang-basa rin siya ng tubig, dahilan kung bakit bumakat ang kasuotan niya sa kanyang matikas na pangangatawan.
He's there, on his broad back, with his hands on his hips. Hindi siya humaharap sa akin habang iritado siyang nagpapaulan ng mura kay Howl.
"Caleb. . ."
This is the first time he showed me his frustration. This is the first time that his anger is not just for someone else, but for me. Kanina pa lang sa ilalim ng tubig ay ramdam ko ang galit niya sa akin. And the way he made me feel the intensity of his fangs on my skin.
Nakapakuyom ang aking mga kamay na nakapatong sa mga hita ko. Huminga ako nang malalim at kumuha ako ng lakas ng loob muling tawagin ang pangalan niya.
I am aware that it's not good to make a happy man mad. Hindi magandang ginagalit ang mga nilalang na laging masaya at nakangiti, at isa na si Caleb sa patunay niyon.
"Caleb. . ."
When he turned his attention on me, one of his hands automatically brushed up his wet silver grayish hair, still with his other hand on his hips, his brows were creased, and his eyes were still glowing red.
I could even see his fangs. He's heavily breathing with those broad chests visible on his wet clothes and even the smallest drop of water gliding down from his right brow to his jaw until it reached his chin.
The droplets of water from Caleb's different part of his body are one of the most dangerous sights a female creature could ever witness.
Napalunok ako nang ilang beses habang nakatingala sa kanya.
I should be afraid and feel sorry at the same time, but I could feel the heat all over my body. Na hindi ako tatanggi kung nanaisin niyang markahan ako ng kanyang mga pangil sa kahit saang parte ng aking katawan.
"What?!"
I blinked. Iritadong-iritado siya sa akin na halos wala na akong salitang maaaring isagot sa kanya.
Sa halip na sagutin siya at salubungin ang kanyang mga mata, ako na mismo ang unang nag-iwas sa kanya. Hindi ko yata kaya pang tingalain si Caleb habang ganoon ang hitsura niya sa harapan ko.
He could punish me. I am now asking for his forgiveness. Ihahain ko na lahat –lahat kung hindi niya ako mapapatawad. Alam kong tinakot ko siya sa sitwasyong iyon, and I made him worry. Gusto ko siyang sagutin ngunit pinili ko na lang itikom ang bibig ko dahil ayokong ipahiya ang sarili ko.
He's mad and here I am, preparing myself to be his meal.
This vampire prince is so sinfully, dangerously and insanely handsome.
Siguro dahil lagi ko siyang nakikitang nakangiti, tumatwa o kaya'y ngumingisi, na hindi na ako pamilyar kapag nakita ko siyang ganito sa akin. Na nanaisin ko na lang tumingala sa kanya at magpakagat.
"Anna," mas malamig na tawag niya sa pangalan ko.
It's good that he's annoyed and not reading my mind.
"Anna," ulit niya na may higit na diin.
Mas nag-iwas ako ng tingin sa kanya. Hindi ako makapagsalita at nanatili kaming walang kibo sa isa't isa nang halos isang minuto. Hinayaan lamang namin ang panay na hampas ng alon na parang naroon kami sa gitna ng karagatan.
Saglit kong iginalaw ang ulo ko nang maramdaman kong kumilos siya. He made his few small steps toward me, and then he immediately stopped.
"You could have died. . ." he said in almost whisper.
I bit my lower lip.
"You could have died. . ." he repeated, with softer voice.
Tinulay na ni Caleb ang distansya sa pagitan namin at lumuhod siya sa harapan ko para higit na magtama ang paningin namin sa isa't isa. He gently cupped my face as he tried to look into my eyes. Hindi na pula ang kanyang mga mata at hindi ko na rin nakikita ang kanyang mga pangil.
I could see the mellowed version of my Caleb.
"I'm sorry. . ." usal ko. Hindi pa rin ako makatingin sa kanya ng diretso.
"Why would you choose to fight beside him if I'm here? Why would you always choose him? I am your mate, Anna."
"I didn't choose Howl! It's just that—"
"He's an Attero? He has magic? Anna, I don't need magic to fight! Kung iniisip mong wala akong magagawa laban sa mahika, nagkakamali ka. I've been in a war against powerful goddesses. And I am still breathing right now. At hindi ko gusto ang naging desisyon mo."
"I am sorry," iyon na lang ang nasabi ko.
"Anna, your safest place is beside me. Not to any man in this world or to any existing world. Ako lang. And that decision of yours made me so angry. That I wanted to bite every part of you, to mark you and to make you remember that every part of you is mine. That every part of you will only need me."
Doon na ako tuluyang napatitig sa kanya. He didn't move and we continued to stare at each other.
"Caleb. . ."
Wala na akong ibang nagawa kundi kabigin siya at yakapin nang mahigpit. I want to assure him that everything he said was right, na hindi ko pinili si Howl at inisip ko lang ang kapakanan niya.
"I'm sorry. I didn't choose him. Ayoko lang na mahirapan ka. We're Atteros and—"
"Just don't do it again. I don't want to step forward in this journey ahead of you."
Caleb buried himself on the other side of my neck, iyong hindi niya kinagat kanina. Nanatili lang siyang nakayakap sa akin habang pinadadama niya sa akin ang mainit niyang paghinga sa leeg ko.
"Y-You can bite. . ."
"I want on your legs," he whispered. Mas mahina pa sa mga nauna niyang pagbulong sa akin na parang hindi siya mapapagbigyan.
Sa paraan niya ng pagbulong na iyon, parang hinang-hina siya at lubos siyang napalaban kanina.
I don't know if I've been manipulated but all I did was nod at him.
And everything seemed so fast the moment I gave him a nod. I gasped when I found myself already half-lying on the stoned island, in the middle of the wild waves, as my legs were folded and spread wide with the vampire prince kneeling between it.
Marahan kong inangat ang isa kong kamay habang nagliliwanag iyon. "Do you want me to dry you?"
He's still dripping wet with his body sculptured sinfully against his clothes. Parang walang narinig si Caleb dahil sinuklay niya lang iyong buhok niya paitaas habang iyong ilang daliri niya'y unti-unting ibinababa iyong kasuotan ko na bahagya nang kumapit sa hita ko dahil basa ito.
I took a glance at his bulging royalty, napatingin ako sa kisame at napausal ng mura sa isipan ko dahil sa nakita ko. Dahil sa tingin ko ay hindi lang kagat ang matatanggap ko mula sa kanya.
When Caleb sat down with his hands on my legs, I took a lungful air to prepare myself. Ibinaba ko na ang isa kong kamay at nanatili na lang akong nanunuod sa susunod niyang gagawin.
He was about to pull me closer, I closed my eyes for the anticipation to feel him more, when we were interrupted by a familiar voice. Kapwa kami napalingon ni Caleb sa nakabukas ng pintuan at kay Howl na kasalukuyang nakakrus ang braso.
He looked well, terrible with his ruined hair and outfit.
"Don't do it here, lustful creatures. Marami pa tayong dapat gawin," tamad niyang sabi.
Ako ang unang natauhan sa amin ni Caleb kaya agad akong bumangon at naupo. I even put a distance between us, habang si Caleb ay ginulo ang sariling buhok dahil sa pagkairita sa pagsulpot ni Howl.
"My mate almost died because of you!"
"Oh? I think she's alive? And you're about to eat each other." He simply said as he started to create a magical bridge with silver light from his door to the door that we need to enter.
"Ha! You know, I've been restraining myself to kill you. I think this is the right time to do—" agad na akong tumayo nang akma nang tatalon si Caleb para sugurin si Howl.
I gently placed my hand on his chest to calm him.
"Are you mad because I interrupted you? You should be thankful. I saved both of you. You might have killed the first sea fairies, but they already have sent a message to their clan. Any minute, they will arrive here. While what? You're busy pleasuring each other?"
Nasa kalahati na ng tulay si Howl, nagawa pa nitong tumigil sa harap namin at tamad na ipinatong ang dalawang braso sa hamba ng kanyang nagliliwanag na tulay.
"Mamamatay kayong dalawa sa kalandian. Very funny to add in history books," he smirked.
Dito magaling si Howl ang ubusin ang pasensiya hindi lang ni Caleb, kundi pati na rin si Tavion at maging ang ibang nilalang. I heard that he doesn't even have any good relationship with his fellow dragon wizards.
Hinawakan ko na ang kamay ni Caleb at mariin iyong pinisil. When he looked at me, umiling na lang ako sa kanya para sabihing huwag na lang patulan si Howl.
Hindi kami nagpatulong kay Howl para makarating sa pintuan na kailangan naming pasukan, Caleb used his power to create stoned steps. Tinulay namin iyon hanggang sa makarating na nga kami sa pintuan.
With my power, I released my magical bag, hang it again around my body before I pulled out my lantern. Kung si Howl ay nagliliwanag na hintuturo ang gamit ay lampara naman ang siyang ginawa naming gabay ni Caleb sa paglalakad.
Habang naglalakad kami, dalawang maliit na liwanag ang sumalubong sa amin mula sa madilim na daan. There, we saw my pixies.
"Howl!" sa halip na ako ang batiin ng dalawa ay kapwa ang mga iyon lumipad kay Howl at nagpasabit-sabit sa buhok niya na ngayon ay unti-unti na nilang inaayos.
"I am starting to think that they are not your pixies, Anna," kumento ni Caleb.
"But Howl's?"
"They are not mine," agad na sagot ni Howl.
"We were sent by Anna's—" hindi nila natapos ang sasabihin nila nang kapwa ang mga iyon tumalsik mula kay Howl.
"Howl!" sigaw ko.
Ngunit nang makita kong muli ang dalawang maliit na diwata na akala ko'y totoong ipinamana sa akin ay natigilan na lamang ako.
I gasped when they showed their real form, not a light and dark pixies, but plant pixies!
"They look like a rose. And I am starting to hate the connection," matabang na sabi ni Caleb na nagpalingon sa akin sa kanya.
"What?"
Umiling lamang siya sa akin.
"Let's go." He said. At nagkibit balikat na lamang si Howl.