Γαμώτο! Κουράστηκα! Τόσες μέρες ψάχνω για δουλεία και δεν βρήκα τίποτα. Όσες επισκέφθηκα μέχρι τώρα δεν με ικανοποιούσαν, κυρίως οικονομικά. Έχω να μεγαλώσω και ένα παιδί. Κάθε μέρα με μια εφημερίδα και ενα στυλό στο χέρι μήπως βρω καμιά δουλειά της προκοπής.
"Ελένη!" φώναξα δυνατά για να με ακούσει. Την είδα που έβγενε από το δωμάτιο της κρατώντας τον αγαπημένο αρκούδο της αγκαλιά.
"Ναι μαμά;"
"Θες να πάμε βόλτα;"
"Με το ποδήλατο;"
"Εεε..."
"Είσαι η πιο τέλεια μαμά του κόσμου! Πάω να φορέσω ρούχα και έρχομαι να πάμε. Σε αγαπώ μανούλα!" με διέκοψε και έτρεξε πίσω στο δωματιο της. Θα με τρελάνει αυτό το κορίτσι! Η Ελένη είναι 7 χρονών και είναι αρκετά ώριμη για την ηλικία της. Ίσως να φταίει το γεγονός ότι μεγάλωσε χωρίς πατέρα. Γνωρίζει το τι συνέβηκε. Ήταν υποχρέωση μου να της το πω. Πάντα έχει μια ελπίδα ότι ο μπαμπάς της θα γυρίσει πίσω. Μπορεί να μην το λεει αλλά τα γαλάζια ματάκια της την προδίδουν.
Όταν ήμουν 20 είχα μια σχέση και έμεινα εγκυος. Δεν μου πήγαινε η καρδιά να σκοτώσω μια αθώα ψυχούλα. Όταν το ανακοίνωσα στον Γιάννη εξαφανίστηκε απο προσώπου γης. Έτσι πήρα την απόφαση να μεγαλώσω μόνη μου το παιδί.
Είμαι πλέον 27 και πιστεύω τα κατάφερα αρκετά καλά, με την βοήθεια μερικών ατόμων που νοιάζονται πραγματικά για μένα. Ένας απ' αυτούς είναι και η Μαρίνα.
Πήρα το κινητό μου και πληκτρολόγησα τον αριθμό της φίλης μου. Με την Μαρίνα γνωριστήκαμε τυχαία σε μια καφετέρια πριν χρόνια και δέσαμε αμέσως.
"Ευτυχία μου πως είσαι;" άκουσα την φωνή της απο το ακουστικό.
"Όπως τα ξέρεις. Ψάχνω για δουλεία, εσύ;"
"Μια χαρά. Η Ελένη τι κάνει;"
"Η Ελένη ετοιμάζεται για βόλτα. Γι' αυτό σε πήρα. Θες να έρθεις μαζί μας;"
"Φυσικά και θα έρθω! Σε δέκα λεπτά είμαι σπίτι σου!"
"Σε περιμένω! Αα! Να σου πω έλα με το ποδήλατο, ξέρεις η μικρή!"
"Ξέρω! Είναι η αδυναμία της!" απάντησε και το κλείσαμε. Η Ελένη τρελαίνεται για ποδήλατα.
Φόρεσα στα γρήγορα ενα αθλητικό κολάν με μια άσπρη μπλούζα και τα αθλητικά μου.
"Ελένη μου είσαι έτοιμη;"
"Ναι μαμά. Να πάω να φέρω τα ποδήλατα;" ρώτησε καθώς έβγενε από το δωμάτιο της. Τα καστανόξανθα μακριά μαλλιά της έπεφταν στους ώμους της. Έμοιαζε με νεράϊδα. Τα μάτια της είχαν την απόχρωση του πατέρα της. Γαλάζιο. Γαλάζιο του ουρανού. Φόρεσε μια άσπρη φανέλα που φώτιζε το πρόσωπο της με ένα τζιν σορτσάκι.
"Περίμενε μικρή μου, θα έρθει και η Μαρίνα μαζί μας." της ανακοίνωσα και είδα ενθουσιασμό στα μάτια της.
"Αλήθεια;" φώναξε και το χαμόγελο της πλάτυνε περισσότερο. Την αγαπάει πολύ. Το κουδούνι χτύπησε και η Ελένη έτρεξε να ανοίξει την πόρτα.
"Τι κάνει η κοριτσάρα μου;" άκουσα την φωνή της Μαρίνας και κατευθήνθηκα προς το μέρος τους.
"Άντε πάμε;" ρώτησε ανυπόμονα η μικρή και της ένεψα καταφατικά. Έκλεισα τα φώτα και κλείδωσα το σπίτι.
Ανεβήκαμε στα ποδήλατα μας και ξεκινήσαμε την πορεία μας προς το πάρκο. Όταν πλέον φτάσαμε ένιωθα τα πόδια μου να μην με κρατάνε και κάθησα στο παγκάκι. Τις κινήσεις μου αντέγραψε η Μαρίνα.
"Δεν ξανά βάζω διαγωνισμό μαζί σου!" είπε η Μαρίνα ανασένωντας υπερβολικά γρηγορα.
"Ούτε και γω!" είπα. Η μικρή γύρισε και μας κοίταξε με ανασηκωμένο το φρύδι.
"Δικαιολογίες! Παραδεχτήτε επιτέλους ότι είμαι καλύτερη!"
"Ποτέ!" φωνάξαμε ταυτόχρονα με την Μαρίνα.
"Όπως θέλετε! Εγώ πάω να παίξω!"
"Προσεχτηκά απ' τον δρόμο!" φώναξα καθώς έτρεχε στα παιχνίδια. Το πάρκο είναι ακριβώς δίπλα στον δρόμο όπου τα αυτοκίνητα τρέχουν με υπερβολική ταχύτητα.
Μιλούσαμε για αρκετή ώρα με την Μαρίνα μέχρι που μας διέκοψε η μικρή.
"Μαμά να πάω μια βόλτα με το ποδήλατο; δεν θα πάω στον δρόμο το υπόσχομαι!" είπε και πετάριζε τις βλεφαρίδες της.
"Καλά αλλά όχι στον δρόμο. Προσεκτικά!" της είπα προειδοποιητικά.
Συνεχίσαμε να μιλάμε με την Μαρίνα και έριχνα κλεφτές ματιές στην μικρή. Την είδα που πλησίαζε τον δρόμο.
"Ελένη!" φώναξα δυνατά και γύρισε το κεφάλι της χωρίς να προσέξει τον δρόμο.
Ένα μαύρο αυτοκίνητο πλησίαζε με μεγάλη ταχύτητα. Έτρεξα αμέσως προς τον δρόμο και την τράβηξα πίσω αλλά δεν πρόλαβα να φύγω. Το μόνο που έκανα ήταν να κλείσω σφιχτά τα μάτια μου. Άκουσα ένα δυνατό φρενάρισμα και η καρδιά μου πήγε να σπάσει.
Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα άνοιξα τα μάτια μου και αντίκρισα το μαύρο πολυτελές αμάξι ακριβώς μπροστά μου. Μόνο κάτι εκατοστά μας χώριζαν. Ένας άντρας κατέβηκε απο μέσα. Φορούσε ένα μαύρο κουστούμι που τόνιζε το γυμνασμένο κορμί του. Δεν μπορούσα να διακρίνω καθαρά τα χαρακτηριστικά του. Η μικρή έτρεξε κοντά μου και με αγκάλιασε, το ίδιο και η Μαρίνα.
Ο άγνωστος άρχισε να πλησιάζει προς το μέρος μου. Έβγαλε τα μαύρα γυαλιά του και άρχισα να τον παρατηρώ.
Καλέ πέθανα και είμαι στον παράδεισο με τους αγγέλους;
Τα σκουρόχρωμα μαλλιά του ταιριάζουν απόλυτα με τα καταγάλανα μάτια του που με κοιτάζουν εξεταστικά. Τα μούσια λίγων ημερών τον γοητεύουν ενώ τα σαρκώδη χείλη του δένουν αρμονικά με το σύνολο. Δεν ξεπερνάει τα 35, φαίνεται αρκετά νέος.
"Είσαι καλά;" διακόπτει τις σκέψεις μου με την βαριά φωνή του.
"Ναι" απάντησα και άφησα την ανάσα που κρατούσα τόση ώρα ελεύθερη.
"Ωραία. Έχω αρκετές δουλειές και αν καθυστερίσω θα φταίτε εσείς και η απροσεξία σας!" είπε με αυθάδια. Τι αγενής!
"Μην σας καθυστερούμε τότε!" ειρωνεύτικα και έκανα μια γκριμάτσα αηδίας. Με κοίταξε με ένα υποτιμητικό βλέμμα και μπήκε στο αμάξι.
"Μαλάκα!" φώναξα καθώς πάτησε γκάζι. Ξαφνικά φρενάρησε απότομα και πρόσεξα ότι το τζάμι ήταν ανοιχτό. Ωω γαμώτο! Με άκουσε!
Κατέβηκε απο το αυτοκίνητο και με πλησίασε. Φαινόταν εκνευρισμένος.
Μπορεί να ήταν γοητευτικός αλλά η συμπεριφορά του είναι απαίσια.
"Τι είπες;" ρώτησε και ήρθε πιο κοντά μου με αποτέλεσμα να μυρίζω την κολώνια του. Με κοιτούσε με ένα σκοτεινό βλέμμα που έκρυβε πολλά. Ανατρίχιασα.
"Άφησε την!" άκουσα την φωνή της μικρής να ηχεί στα αυτιά μου. Ωω λατρεύω τον τσαμπουκά και τον δυναμισμό της. Από την μαμά της πήρε.
Ο άγνωστος άντρας κοίταξε την Ελένη με ενα βλέμμα απορίας και έπειτα εμένα. Δεν είπε τίποτα, κατευθύνθηκε προς το πολυτελές αμάξι του, μπήκε μέσα αγριεμένος και εξαφανίστηκε απο το οπτικό μου πεδίο.
Πιο πέρα είδα την Μαρίνα που μιλούσε στο τηλέφωνο. Έβαλα στην αγκαλιά μου την Ελένη και την φίλησα απαλά στο κεφάλι.
"Κορίτσι μου σου είπα να μην πας στον δρόμο αλλά πάλι έκανες του κεφαλιού σου. Υποσχέθηκες οτι δεν θα πας. Αν σε χτυπούσε εκείνο το αμάξι;"
"Συγγνώμη." ψιθύρισε και έσκυψε το κεφάλι της στο πάτωμα μετανιωμένη. Την αγκάλιασα ξανά και πρόσεξα την Μαρίνα που ερχόταν κατά πάνω μας με ενα χαμόγελο ως τα αυτιά.
Ωχ να αρχίσω να φοβάμαι; φαίνεται υπερβολικά χαρούμενη.
"Σου βρήκα δουλειά!!"