Ik loop achter Calum aan naar buiten. Hij klonk echt bezorgt toen hij mij vroeg om te helpen met Michael zoeken, en eigenlijk is dat best wel schattig. Nee, stop Lana. Wat is er mis met me?
'Ik haat ze,' fluister ik zachtjes tegen mezelf. 'Ik haat ze, haat ze, haat ze.' Maar is dat nog wel echt zo? Als ik dat mezelf wijs moet maken. Michael en Calum vallen wel mee. Maar Luke... Zo vaak heb ik hem nog niet gezien maar het irriteert mij gewoon hoe hij me aankijkt. En dan heb je nog Ashton, die mijn vriendin nu afpakt. Ik stel me dan misschien aan, maar zo voelt het wel. We waren er altijd samen over eens dat het de slechtste band ooit was, en opeens is dat verdween. Dus toch haat ik ze.
'Wat zei je?' Verschikt kijk ik op naar Calum die mij vragend aan kijkt.
'Oh, niks. Waar heb je Michael voor het laatst gezien?'
'Voor zijn kamer.'
'Dus daarom zoek je buiten?' Ik grinnik. 'Logisch.'
'Maar hij liep naar buiten.'
'Hoelang geleden was dat?'
'Twee uur of zo. Misschien drie.'
'En jij denkt dat hij in tussen tijd niet al een keertje weer terug is gekomen?' Ik schud lachend mijn hoofd.
'Oké, je hebt gelijk. Ga je mee naar hem toe?'
Ik kijk naar het bankje waar Ashton en Britt net nog op zaten, en die nu leeg is. Zou Britt op onze kamer zijn? Moet ik naar haar toe gaan? Maar zij praatte net ook gewoon verder met Ashton toch? Ik kan best even mee gaan.
'Lana?'
Ik schrik op. 'Oh, ja, natuurlijk.'
'Wie het eerste er is!'
'Maar ik weet niet welke kamer het is!' roep ik hem na.
'Dan heb je nu dus al een achterstand!' Ik lach, en ren hem achterna. De receptioniste kijkt ons waarschuwend aan als we de trappen op rennen. Bij de tweede verdieping stopt Calum, en rent door een deur heen. In de verte zie ik Michael in de deuropening staan. Ik sprint Calum voorbij, waardoor hij mij vloekend probeert bij te houden. Michael kijkt ons verbaasd aan. Plotseling gaat de deur voor hem open en komt Luke naar buiten gelopen. Ik bots tegen hem aan. Calum zat vlak achter mij en botst daardoor ook tegen mij aan. Ik word geplet tussen Luke en Calum als een tosti. Michael komt niet meer bij van het lachen.
'Sorry,' zeg ik. Ik kijk om hoog en zie Luke hoofdschuddend lachen naar Michael en Calum maar ondertussen heb ik het gevoel dat hij mij waarschuwend aan kijkt.
'Ik- ik ga maar weer is.' Ik zwaai nog even vlug en ren dan naar de trap. Als ik door de deur van het trappenhuis ben, blijf ik even zuchtend staan. Wat is dat met Luke? Ik loop langzaam de trap op en loop onze kamer in. Britts schoenen staan wel bij de kapstok maar haar zelf kan ik nergens vinden. Die zal al wel slapen. Ik loop naar mijn eigen kamer en val even later in slaap.
~
De volgende ochtend word ik wakker met enorme hoofdpijn. Ik wrijf in mijn ogen en kijk op mijn mobiel hoe laat het is. Omdat ik op mijn rug lig en alles in de ochtend te veel moeite kost -zelfs een mobiel omhoog houden- valt hij op mijn gezicht. Ik wrijf pijnlijk over mijn gezicht en sta met moeite op. Het liefst zou ik de hele dag in dit bed blijven liggen, want dit ding ligt echt geweldig, maar dan zou Britt helemaal alleen moeten ontbijten en dat is ook zo sneu. Ik loop de kamer uit en zie nog geen spoor van Britt. Ik kijk in haar slaapkamer, maar daar is ze ook niet. Zou ze weg zijn gegaan zonder iets te zeggen? Ik zie haar mobiel op haar nachtkastje liggen. Nieuwsgierig loop ik er naar toe en kijk ik er op. Alleen haar wekker staat om negen uur. Ze is dus expres weg. Ik ga haar kamer weer uit en plof op de bank neer.
Even later komt ze vrolijk de kamer binnen gelopen.
'Waar was je?' vraag ik, geïrriteerde dan ik wilde.
'Ik had een ontbijtdate met Ashton. Heb je al gegeten?' vraagt ze. Een ontbijtdate? Met Ashton? En dat zegt ze niet even? En waarom Ashton?
'Nee, ik heb hier eigenlijk op jou gewacht. Ik dacht dat we samen zouden ontbijten.'
'Oh, sorry. Als jij nu even gaat ontbijten bel ik Marcel wel even, dan hoeven we dat vanavond niet meer te doen. Ik ga trouwens vanmiddag naar dat afspraakje met Sam, misschien dat je dan iets kan doen met de jongens. Of zijn ze aan het repeteren vanmiddag? Ik ben er dus in ieder geval niet.' Ze ratelt aan één stuk door. Het is echt duidelijk te merken dat ze ze al veel meer mag dan ik. Zuchtend sta ik op en loop ik naar mijn kamer om me om te kleden. Als ik even later terug ben, is Britt druk aan het telefoneren met Marcel. Ik loop naar het restaurant en pak en bordje met een croissantje en twee bolletjes. Helemaal alleen ga ik aan een tafeltje zitten en eet ik zwijgend mijn broodje op terwijl ik op mijn mobiel zit te klooien.
'Hoi Lana!' Michael en Calum komen aangerend en nemen plaats aan de tafel.
'Waarom zit je hier helemaal alleen?' vraagt Michael.
Ik haal mijn schouders op.
'Omdat iedereen al ontbeten heeft behalve ik. Van de mensen die ik hier ken dan.'
'En Britt dan? Ik dacht toen wij jullie voor het eerst zagen, dat jullie van die kleffe best friends for ever waren maar het blijkt dus toch wel mee te vallen.' Calum spreekt best friends for ever uit alsof het, het vieste eten op aarde is.
'Zijn we ook. Maar ze had een ontbijtdate met Ashton.'
'Oeh...' grinnikt Michael.
'Zeg Michael, Lana en ik bedachten gisteren iets. Wat dacht je van Bristhon? Toch een stuk beter dan Basthon?'
'Jij was degene die dat bedacht hoor,' lach ik. 'Ik stond er alleen maar bij.'
'Wat denk jij dan dat beter is?' vraagt Michael.
Geen van alle.
Ik haal mijn schouders op. 'Wat gaan jullie vandaag nog doen? Of moeten jullie de hele dag repeteren?'
'De hele dag? Meid, het is al bijna half twaalf. Het is de hele middag repeteren,' zegt Calum betweterig.
'Ik probeer alleen maar geïnteresseerd te zijn hoor,' zeg ik nep verdrietig.
'Ahw, arme Lana.' Michael wrijft medelevend over mijn rug. Oké, dat was too close.
'Ik ga weer naar boven,' zeg ik. Ik zet mijn dienblad in een kast en ren op de trap naar boven. Ik houd niet zo van liften. Ze zijn zo sloom en ik houd er niet echt van om met andere mensen in zo'n kleine ruimte te zitten. Onderweg kom ik Ashton en Luke tegen. Gelukkig zijn ze midden in een gesprek en is het niet heel raar als ik ze daar vooral niet mee stoor en keihard door ren. Als ik bij onze kamer aankom, is Britt alweer verdwenen. Ik zucht en loop gelijk door naar de bank, waar ik de volgende vijf uur voor de tv door breng. Ik heb echt even nergens zin in. Aan het eind van de middag komt Britt terug, waarschijnlijk van haar date met Sam.
'Hey, kunnen we zo even praten?' vraagt ze. Ik kijk haar verbaasd aan.
'Ja, wat is er?'
'Nou, je was vanochtend een beetje chagrijnig volgens mij. Heb ik iets verkeerd gedaan?' Ja, je hebt iets met Ashton waardoor ik me buiten gesloten voel en ik me als een kleine boze peuter gedraag.
'Nee hoor, ik was gewoon een beetje moe.' Ze zucht opgelucht.
'Mooi.' Ze loopt naar de keuken. 'Wat gaan we vanavond eten?' roept ze vanaf daar.
'Geen idee,' zeg ik rustig.
'Wat?'
'Geen idee.'
'Kan je dat nog een keer zeggen? Ik versta je niet zo goed.'
Ik lach. 'Oh ja joh? Dat had ik nog niet gemerkt. Ik zei geen idee.'
'En ik dacht net dat je een geweldig idee had,' zucht ze. 'Pasta pesto?' Ik knik. 'Zal ik even snel boodschappen doen?' Ik knik.
'Ik ruim wel even op.' Het is hier na één dag al een grote bende.
'Ja, dat is misschien wel nodig ja,' lacht Britt. Ze pakt haar jas en zegt me gedag. Ik begin oude borden en glazen weg te halen en opladers in een ladekastje te stoppen. Halverwege wordt er op de deur geklopt. Ik verwacht eigenlijk dat het Britt is, maar het is Sam.
'Hoi.'
'Euhm, hoi?'
'Is Britt er?'
'Nee, die is boodschappen doen.'
'Oké.' Hij blijft voor de deuropening staan.
'Dus...'
'Uhm, ja... Ik vroeg me af...' Oh no... 'Zou jij anders een keertje met mij willen afspreken?'
'Zeg, is Britt niet goed genoeg voor je of zo? Denk je dat je alle meisjes kan krijgen? Nou, het spijt me niet voor je, maar je kan mij niet krijgen. Doei Sam.' Ik sla de deur dicht en ga tegen de deur aan zitten. Poeh, dat was er uit.